Ik las ‘Trio’, dat sensueel erotische boek van die Schotse schrijver, kom hoe heet-ie. Over de meisjes Tanya en Carol die een hitsige relatie aangaan met Boris, de uitbater van een pub in Glasgow. Jezus wat een opwindend boek, het moest uit. Speciaal om dat te klaren had ik per fiets mijn huis verlaten om in de stilte van de natuur de laatste honderd pagina’s in één ruk uit te lezen. Geen gezeik aan m’n kop voor kopjes thee of wandelingetjes zus of zo. Gewoon geconcentreerd lezen over dampende seks.

In de kantine zat Timmer meestal in zijn eentje zijn lunchpakketje weg te werken met een zuinig glaasje water, bedachtzaam kauwend. Voor zover ik het kon zien: witte boterhammen met kaas erop. Zijn kaken maalden op de automatische piloot. Waar hij op dat soort momenten aan dacht, was onmogelijk te doorgronden. Het ging me ook niet aan, ieder zijn eigen gedachten. Zo dacht ík vaak aan het strand en de zee. De kust zeg maar, in het bijzonder de kust van het naaktstrand van Scheveningen. Daar liggen zonder kleren gaf me het gevoel van ultieme vrijheid. Vraag me niet waarom. Ik vroeg me af of Timmer misschien ook aan het naaktstrand dacht. Zijn blik straalde geen emotie uit, je kon niet eens ontdekken of hij zijn brood met kaas lekker vond.

Het was uitgerekend Timmer die ik als eerste na het weekend tegen het lijf liep in ons kantoorgebouw. Hij groette bescheiden, zoals altijd, en stiefelde voor mij uit de gang door tot hij bij de administratie naar binnenging. Zijn werkplek, zijn hok, daar zat hij de godganse dag achter zijn computerscherm in zijn ordnerkleurige C&A-kostuum met hoog water. Normaal gesproken was hij me nooit opgevallen, ik kwam zelden op de administratie, het was een wonder dat ik zijn naam kende. Timmer dus.

Dorien befte me onder een kastanjeboom, een meter of twintig van het bospad af. Terwijl ze het deed renden de honden onrustig blaffend achter elkaar aan. De kreet waarmee ik klaarkwam, had het geluid van een Vlaamse gaai kunnen zijn. Het weelderige groen - grijs vanwege de schemering die zich aandiende - dempte mijn potsierlijke schreeuw. Vervolgens klonk alleen nog mijn amechtige hijgen dat gestaag normaliseerde. Al die tijd hield Dorien zich koest, bijzonder voor de kletsmajoor die ze was. Ze haalde de rug van haar hand over haar mond om zich van mijn slijm te ontdoen. Ik trok haar naar me toe door haar bij de revers te pakken. Door haar te zoenen kon ik mezelf proeven. Smaak en geur herkende ik van als ik masturbeerde. Onze monden waren nat, vooral Dorien liet haar speeksel overvloedig vloeien. 

In het najaar kreeg ik last van een schorre stem. Eerst klonk ik alleen wat hees, maar na verloop van tijd begon mijn stemgeluid te lijken op dat van een krassende kraai. Gewoon een gesprekje voeren was nog te doen. Een presentatie houden of een discussie voeren werd steeds ingewikkelder.

‘En denk eraan, geen erecties!’

Wie ooit in een escaperoom is beland kent het gevoel uit te willen breken. Door alle vragen correct te beantwoorden kun je weer vrij zijn. Het is een spannend spel. Maar wat nu als het leven zelf en de wereld waarin je woont zich gaan gedragen als escaperoom? Daaruit ontsnappen is ingewikkeld. Dan zijn het geen raadseltjes die je moet oplossen, maar levensvragen of problemen waar niemand een antwoord op heeft. Dat vliegt mij soms aan. Met zijn acht miljarden leven op deze aardkloot. Dat voortdurende gezeik van social media, die hijgerige prestatiemaatschappij waarin we elkaar voortdurend vliegen schijnen af te moeten vangen. Onze natuur en leefomgeving die we met zijn allen naar de kloten helpen. Het spijt me als ik je deprimeer, maar dit is wat me steeds vaker dwarszit. In deze shit wil je toch geen kinderen op de wereld zetten? Wat doe je ze aan?

Kwade tongen beweerden dat Betty Boost haar Oscar voor beste vrouwelijke actrice slechts te danken had aan de tot de verbeelding sprekende bedscène met acteur James Hardon. Hoewel ordinaire afgunst bij de verliezers zeker een rol speelde, kon dat niet helemaal ontkend worden. 

Opgehokt. Zo voelde Bas zich in het studentenhuis. Een kamertje van drie bij vijf en met twaalf man/vrouw een keuken, badkamer en wc delen. Het zou nooit gaan wennen, wat er ook gezegd werd. Niks spannend studentenleven, niks de tijd van je leven; voor Bas was dit pure survival. Het contrast met de boerderij waar hij vandaan kwam, kon niet groter. De ruimte daar, de vrijheid, de natuur. Hij miste het vreselijk, had voortdurend last van heimwee, dacht vaak aan zijn vader en moeder, en natuurlijk aan de beesten, de negentig koeien die hij allemaal bij naam kende.

Omfietsen via de brug zou zeker een uur duren. Het pontje was mijn redding. Het lag geel te deinen op de rivier. Aan de overkant. Waar het pad ophield en het water begon kneep ik in de remmen en stak mijn hand op. Zou de schipper me opmerken? Aan mijn knalroze wielrenshirt kon het niet liggen, dat kon je van verre zien. Ja, daar kwam hij.

Lezer, ik heb u niet in de hand (hoe graag u dat ook zou willen). U bepaalt zelf hoe u dit verhaal tot u neemt: intensief lezend van het eerste tot het laatste woord, globaal scannend (want u heeft eigenlijk geen tijd of zin om te lezen) of scrollend naar de passage waar de onderbroeken van de billen glijden en het verhaal voor u pas echt aanvangt. U moet dat vooral helemaal zelf weten, het is uw leven, u bent een autonoom persoon. Door de titel bent u natuurlijk op uw hoede, enigszins sceptisch wellicht. Hoezo “ik ben niet van de seks”? Was u niet op een site beland waar het draait om erotiek? Dan wilt u wel waar voor uw geld. Als dit niet over seks gaat, waarover dan wel? Als genreaanduiding kan ik u laten weten dat het om een homoseksueel getint verhaal gaat. In dat geval liefst niet over twee mannen hoopt u (hoewel), maar als het over lesbiennes zou gaan, zou dat toch heerlijk zijn? U bent fan van dat genre. Twee vrouwen voor de prijs van een. En hoezo twee, hoe meer hoe beter. Maar u bent op uw hoede vanwege dat “ik ben niet van de seks”. Het zal je maar gebeuren, zit je tijd te verspillen aan een seksloos verhaal. Oké, denkt u nu, genoeg, ik scroll even door op zoek naar het betere vingerwerk. Als ik het niet snel genoeg ontdek, dan neem ik dat verhaal van gisteren wel, genre BDSM, altijd fijn.

Iedereen zat op het terras in de zon, behalve Joost, die las binnen, ergens achterin, in alle rust en stilte zijn krantje. Onder het genot van een kleintje pils. Hij ging zo op in een artikel over milieuproblemen dat hij de dame bij zijn tafeltje niet opmerkte. Pas bij het schrapen van haar keel keek hij op.