In de kantine zat Timmer meestal in zijn eentje zijn lunchpakketje weg te werken met een zuinig glaasje water, bedachtzaam kauwend. Voor zover ik het kon zien: witte boterhammen met kaas erop. Zijn kaken maalden op de automatische piloot. Waar hij op dat soort momenten aan dacht, was onmogelijk te doorgronden. Het ging me ook niet aan, ieder zijn eigen gedachten. Zo dacht ík vaak aan het strand en de zee. De kust zeg maar, in het bijzonder de kust van het naaktstrand van Scheveningen. Daar liggen zonder kleren gaf me het gevoel van ultieme vrijheid. Vraag me niet waarom. Ik vroeg me af of Timmer misschien ook aan het naaktstrand dacht. Zijn blik straalde geen emotie uit, je kon niet eens ontdekken of hij zijn brood met kaas lekker vond.
Op mijn vrije vrijdag lag ik er weer, de zon streelde mijn huid, het zand was aangenaam warm, het ruisen van de zee maakte me helemaal zen. Op mijn rug keek ik naar de blauwe hemel waarlangs af en toe een meeuw voorbijschoot. Nog even en ik zou in slaap dommelen. Hoewel, er naderde iemand langs de vloedlijn, een man, een naakte man met een oude boodschappentas. Timmer! Moest hij niet werken op vrijdag? Mijn sprankje hoop dat hij me over het hoofd zou zien bleek ijdele hoop, hij liep linea recta in mijn richting. Het enige wat hij droeg waren witte sportsokken in sandalen. Geen gezicht. En of ik wilde of niet, mijn blik werd getrokken door zijn bescheiden geslachtsdeel dat bij iedere stap op en neer wipte.
Nu we van elkaars naaktstrandbezoek wisten, was het niet noodzakelijk meer om te doen of we elkaar niet zagen. Ik stak zelfs mijn hand even op, maar schoof voor de zekerheid mijn dijen nog iets dichter bij elkaar. Timmer knikte slechts, een paar keer achter elkaar wel, totdat tot me doordrong dat hij me niet alleen groette, maar dat hij me wenkte met zijn hoofd. Aarzelend kwam ik omhoog en keek Timmer op zijn rug en achterwerk, omdat hij verder liep. Hij stopte, draaide zich half om en wenkte me weer, kin omhoog. Wat wilde hij nou? Op zijn sandalen sjokte hij door tot waar de opgewaaide duintjes beginnen, het domein van de cruisers. Daar kon je je als vrouw alleen beter niet begeven. Juist daar, achter een duintje verdween Timmer. Eerst zag ik hem nog half, al snel was hij totaal verdwenen. Lag hij daar op zijn Donald Duck handdoek?
Toegegeven, ik ben best wel nieuwsgierig uitgevallen. Zo zen als ik een paar minuten daarvoor was, zo onrustig was ik na Timmers langslopen geworden. Wat zat-ie nou te wenken? Wat lag-ie daar nou te doen? Ik zat rechtop op mijn handdoek en keek achterom. Misschien moest ik gewoon even gaan kijken, op een afstandje, je wist maar nooit. Hoezo ‘je wist maar nooit’. Wat zou ik moeten weten? Timmer lag daar achter een duintje. En hij had me gewenkt. Niets meer, niets minder.
Goed. Timmer dus. Hij lag inderdaad achter dat duintje, voor zover ik kon zien op zijn Donald Duck handdoek. Voor de zekerheid had ik mijn eigen spulletjes maar even meegesleept. Voor de tweede keer in een kwartier tijd stak ik mijn hand op naar hem. Het mag misschien onzin lijken, maar Timmer lag er best confronterend bloot bij. Zijn korte stompe piemel in zijn zwarte schaamhaar als een piepkuikentje in een nest. Mijn handdoek paste nog net naast die van Timmer in het duinpannetje. Was dit de bedoeling? Het waren verwarrende tijden.
Timmer klopte met zijn vlakke hand op Donald Duck, weer zo’n non-verbale instructie. Ik stapte over van mijn eigen handdoek naar die van Timmer. Moest het zo? Omdraaien? Waarom omdraaien? Oké, oké, zo dan? Hoe? Kont omhoog? O, op mijn knieën en onderarmen? Jezus, Timmer. Ik lag oog in oog met Donald, zijn grijns was ongekend geil voor een stripeend. Ergens achter me hield Timmer mijn kont vast. Zijn slappe lieve penisje had een metamorfose ondergaan voelde ik. Het lag op ramkoers, het was een kwestie van mikken, maar zelfs een blinde had goed getroffen. Er was geen geluid, maar het voelde als ‘glup’ of ‘slub’ en het was bij de eerste move al verdomd verrukkelijk. En er volgden talloze moves die als golven over het strand rolden en uiteindelijk alles overspoelden. Stil was het allang niet meer, want blijf maar eens rustig met Timmer in je gleuf.
Het voordeel van de liefde bedrijven in de vrije natuur is dat je volop lawaai kunt maken. Op ons gelijktijdige hoogtepunt schreeuwden Timmer en ik het uit en een overvliegende meeuw deed gezellig mee. Lang leve het leven aan de kust. Ik genoot nog even na van Timmer in mij en hij net zo goed van zichzelf in zijn vrouwelijke collega. Zijn terugtrekking voelde als een teleurstelling.
Even later zaten we ieder op onze handdoek, Timmer een witte boterham met kaas kauwend, een beetje stuurs voor zich uit kijkend, en ik water drinkend uit mijn Dopper. De zee ruiste, de meeuw schreeuwde en het gleufje lekte Timmers sperma. Beter zou het leven voorlopig niet worden.
Reactie plaatsen
Reacties