Ik ben niet van de seks (zei de heks)

Lezer, ik heb u niet in de hand (hoe graag u dat ook zou willen). U bepaalt zelf hoe u dit verhaal tot u neemt: intensief lezend van het eerste tot het laatste woord, globaal scannend (want u heeft eigenlijk geen tijd of zin om te lezen) of scrollend naar de passage waar de onderbroeken van de billen glijden en het verhaal voor u pas echt aanvangt. U moet dat vooral helemaal zelf weten, het is uw leven, u bent een autonoom persoon. Door de titel bent u natuurlijk op uw hoede, enigszins sceptisch wellicht. Hoezo “ik ben niet van de seks”? Was u niet op een site beland waar het draait om erotiek? Dan wilt u wel waar voor uw geld. Als dit niet over seks gaat, waarover dan wel? Als genreaanduiding kan ik u laten weten dat het om een homoseksueel getint verhaal gaat. In dat geval liefst niet over twee mannen hoopt u (hoewel), maar als het over lesbiennes zou gaan, zou dat toch heerlijk zijn? U bent fan van dat genre. Twee vrouwen voor de prijs van een. En hoezo twee, hoe meer hoe beter. Maar u bent op uw hoede vanwege dat “ik ben niet van de seks”. Het zal je maar gebeuren, zit je tijd te verspillen aan een seksloos verhaal. Oké, denkt u nu, genoeg, ik scroll even door op zoek naar het betere vingerwerk. Als ik het niet snel genoeg ontdek, dan neem ik dat verhaal van gisteren wel, genre BDSM, altijd fijn.

Het was op het tuinfeest van mijn twee jaar jongere zus Barbara en haar man. Ik zie ze hooguit tweemaal per jaar. Onze band is niet super, maar daar hebben we vrede mee. Barbara en Jacob-Jan zijn typische VVD’ers, en ieder zijn politieke meug uiteraard, maar ik zit qua voorkeur aan de andere kant van het politieke spectrum. Dat is tussen ons in komen staan. Barbara vindt mij naïef links, en ik vind haar en haar man patsers. Met hun villa. Met hun Tesla. Met hun vakantietjes naar Thailand en Curaçao. Hou toch op, doe normaal. Maar goed, ze waren twaalf-en-een-half-jaar getrouwd, reden dus voor een feestje in hun door een tuinarchitect ontworpen luxe minipark. Wandelschoenen mee om van zithoek naar zithoek te geraken.

Nog maar net gearriveerd bij Barbara zag ik haar direct: de grote slanke vrouw met lang blond haar in een paardenstaart, in een oudroze hemdje en een bijpassende blauwe broek, strak, maar met wijde pijpen. Ze liep op blote voeten. Je hebt casual en casual, en dit was héél casual. Het was meteen duidelijk dat ze niet eens een beha droeg. Ze gleed zó mijn ooghoek in, ik moest wel kijken. Het viel zelfs Barbara op.

‘Niet zo staren,’ fluisterde ze gebiedend, ‘dat is de buurvrouw, een apart geval, ik kon haar niet niet uitnodigen.’

Een apart geval, dat was raak getypeerd, een heel bijzonder mens. Ik volgde haar de tuin in met een glas thee en een petitfourtje.

De strakke broek omspanden haar forse billen, vaagweg zag ik contouren van wat een string moest zijn. Op haar blote voeten volgde ze bijna geruisloos het grindpaadje dat tot achterin de tuin voerde. Ik op mijn gympen maakte juist lawaai als een span op hol geslagen paarden. Het was onvermijdelijk dat ze om zou kijken en toen ze dat deed zwaaide haar paardenstaart dartel mee.

‘Ah, laat me raden,’ klonk haar gedecideerde stem, ‘jij moet de zus zijn van. Heb ik gelijk of heb ik gelijk. Was het niet Renske of zo?’ Haar stem klom verwachtingsvol omhoog.

‘Renée,’ corrigeerde ik, ‘en jij bent de buurvrouw?’

‘Ze zeggen het,’ sprak de vrouw cryptisch. ‘Yinda, met y-i. Aangenaam.’

‘Yinda.’ Ik liet de ongebruikelijke naam even door mijn mond gaan. Het paste bij haar, bij haar beha-loze borsten, haar strak verpakte derrière en haar blote kakkies.

Het tuinbankje kraakte toen we samen plaatsnamen, pal in de warme zon. Zwijgend en kauwend genoten we van onze petitfour, terwijl we elkaar observeerden, hondjes die om elkaar heen draaiden en snuffelden. Goedaardige verkenningen. Kwispelstaartend, oren overeind.

‘Val jij op vrouwen?’ Ondanks dat ze met volle mond sprak, verstond ik het goed. ‘Ik meen zoiets gehoord te hebben.’

Terwijl Yinda lekker verder kauwde, hield ik mijn kaken even stil. Dit was zeker een impertinente vraag, ik bedoel, voor iemand die je nog geen vijf minuten voor het eerst ontmoet hebt, gaat het toch wel over de schreef. Alsof het zo bijzonder is dat ik op vrouwen val, er zijn zoveel vrouwen die op vrouwen vallen. Of bedoelde ze er meer mee, wilde ze zeggen dat ze zelf op vrouwen viel? Zag ze mij wellicht zitten?

‘Ik ben een pot, ja, jij ook?’

‘Ik? Welnee, ik ben niet van de seks.’ Ze stak afwezig een vinger in haar mond om in een kies te peuren.

Trekt u het nog, lezer? De woorden beha, billen, string en seks zijn gevallen, en er lijkt een gesprek over lesbische liefde op gang te komen. U moet toegeven dat dat perspectief biedt. Het speelveld ligt open, bijna net zo wijd als Yinda haar dijen vaneen deed om haar theeglas ertussen te zetten. Lekker warm.

‘Nee, het is allemaal leuk en aardig, en toen ik het nog praktiseerde, seks dus, en dan met mannen, of één man eigenlijk, mijn eigen man - God hebbe zijn ziel - toen ik het nog deed dus, en best vaak eigenlijk, was het zeker fijn, dat geef ik toe, maar het is eigenlijk bevredigender, om in sekstermen te blijven, om erover te peinzen. Meer prakkiseren, dan praktiseren dus.’

‘Dat kan een opvatting zijn,’ formuleerde ik diplomatiek. Ik zat toch wat anders in de wedstrijd. ‘Maar wat verdrietig dat je man is overleden.’

We dronken zwijgend van onze thee. Door het hete water en de warme zon besloot ik mijn spijkerjasje uit te doen. Yinda keek aandachtig toe.

‘Leuk bloesje heb je aan, je borsten komen er goed in uit.’

‘Jij mag er ook zijn, Yinda, gedurfd zo zonder beha. Dat is niet voor iedereen weggelegd.’

Gingen we nu elkaars tieten zitten ophemelen? Die van mij waren te klein, die van haar flink aan de maat. 

‘Nou ja, sinds Martins dood, wijd ik me volledig aan de tuin. Het is wel geen seks, maar het geeft me een hoop voldoening. Zoals ik voorheen Martins geslachtsdeel tot volle bloei liet komen, zo doe ik dat nu met de tuin.’

Ik lachte, maar Yinda keek ernstig voor zich uit. 

‘Is het lang geleden dat je man, dat Martin is ov…?’

‘Weet je wat een heerlijke plant is?’ onderbrak Yinda me, terwijl ze me strak aankeek. ‘De penisplant. Ja, echt, die bestaat. De penissus penetratia in het Latijn, onthoud die naam, penissus penetratia! Bloeit maar één keer in de zoveel jaar, maar als ie dan eenmaal bloeit, prachtig! Ooit gezien? Een schitterende fallusvormige bloem, vleeskleurig met een dieproze top. Echt, als je dat ziet krijg je gewoon de kriebels. Zelfs jij, ook al ben je lesbienne, je ontkomt er niet aan, geloof me.’

In de verte zag ik Barbara onduidelijk wuiven. Was dat voor mij bestemd of trok ze de aandacht van Yinda? Hoe dan ook, het leek me beter haar te negeren. Ze kon zich beter op de andere gasten richten, ik hield de buurvrouw wel in de peiling. Met haar penisplant.

‘Als hij in volle bloei is, scheidt hij een stroperige vloeistof af. Dus moet je je voorstellen, zo’n volle roze kaars die overvloedig zijn vet laat druipen. Nou ja, vet, nectar in feite, een lobbige stof, melkachtig wit en met de smaak van honing.’

‘Je hebt het geproefd?’ Even dook het perverse beeld op van Yinda die een plant pijpte.

‘Ja, maar wel nadat ik op internet had gevonden dat het niet giftig was. Altijd voorzichtig zijn met de natuur. Hoe dan ook, jij bent van de meisjesliefde, het interesseert je natuurlijk geen snars wat ik hier te berde breng.’

Het tegendeel was waar, Yinda’s verhaal boeide me echt wel. Ze was sowieso een intrigerende gesprekspartner. We dronken zwijgend ons laatste beetje thee. Yinda’s tepels drukten zich nieuwsgierig tegen de binnenkant van haar hemd. Het had er alle schijn van dat ze zichzelf met haar penisplantverhaal toch ietwat had opgegeild. In weerwil van haar “ik ben niet van de seks”. 

‘Staat ie momenteel in bloei?’ vroeg ik, gespeend van enige plantenkennis.

Ze schudde meewarig haar hoofd. ‘Volgend jaar misschien, of het jaar daarna. Maar…’ Ze stak haar wijsvinger op om me bij de les te houden. ‘Maar… ik heb natuurlijk de foto’s nog, én… een potje met die betoverende nectar. Ja, echt! Dus eh…’ Ze leek te stralen: een lach van oor tot oor en kraaienpootjes bij ieder oog.

‘Dus eh…’ herhaalde ik, ‘dus we kunnen het aanschouwen.’

Yinda sprong op, haar theeglas rolde in het gras.

‘Kom mee, Renée, dit moet je ervaren.’ Ze pakte me bij de hand en trok me mee. Ik stribbelde niet tegen.

Via het tuinpoortje van mijn zus belandden we op een paadje achter de villa’s en bij het toegangshek van Yinda’s groene paradijs. Aan die spontane planten- en bloemenexplosie was zeker geen tuinontwerper te pas gekomen. Op onze tocht door de ongebreidelde wildgroei, waarbij een kapmes geen overbodige luxe was geweest, trok Yinda me mee alsof ze gedreven werd door een onverklaarbare haast. Waar het oerwoud iets ruimte bood, had ik een moment zicht op de aangeharkte tuin van Barbara. Ik zag haar staan, bewegen eerder, ze zwaaide met haar armen alsof ze een boom nabootste, een treurwilg vermoedde ik. Geen idee wat ze moest, misschien dat mijn piepende telefoon daar helderheid in kon brengen, want dat daar een bericht van mijn zus op binnenkwam was wel zeker.

‘Yinda = een hex,’ luidde het verwarrende appje dat ik in de gauwigheid kon openen. Hex? Bedoelde ze zo’n sprookjesfiguur met een haakneus inclusief wrat erop, zo’n wijf die je kon veranderen in een pad of kikker? Yinda was echt wel een aparte vrouw, maar om haar nu uit te maken voor een toverkol, kom op zeg. Ze was ronduit een schoonheid met een smalle taille en stevige billen in een strakke broek. Niks bezemsteel of toverstok. Misschien een potje met de bijzondere substantie van de penissus penetratia. Maar dat leek me eerder een soort yoghurt toe of een bijzonder broodbeleg. Mijn zusje kon zo overdrijven, ze neeg al van jongs af aan naar complotdenken.

Opeens stonden we op een terras, de muren van Yinda’s villa rezen als een kasteel uit het struikgewas op. Voordat ik het wist stonden we binnen en had Yinda me op een witte leren bank achtergelaten. In de verte zag ik haar bezig in de keuken, om precies te zijn in de koelkast. Ondertussen hing ik in de kussens in afwachting van wat zou gaan gebeuren. Hex. Haha. Laat me niet lachen.

Yinda stond weer bij de bank, in haar ene hand haar telefoon, in haar andere een onduidelijk plastic potje. Ze keek moederlijk op me neer.

‘Lieverd, even je benen bij elkaar, ik zie je broekje.’

Ik negeerde haar opmerking en reikte naar haar telefoon.

‘Heb je daar die piemelplant?’

‘Penisplant. Ja, kijk.’

Ze bleef het apparaat zelf vasthouden en hield de foto onder mijn neus. Hoewel ik in principe weinig met penissen heb, intrigeerde het beeld wel. Het had iets vulgairs, zoals het daar stijf en vleeskleurig stond te pronken in het groen. Biologisch verantwoorde porno, een buitenproportionele dildo inclusief eikelvormige top. Of ik wilde of niet, ik moest zuchten.

‘Jaha,’ schaterlachte Yinda, ‘dat is nog eens wat anders dan kutjebef. Hier, moet je deze eens zien.’ 

Het kon blijkbaar nog ordinairder, want de volgende foto was gewoonweg een dickpic inclusief ejaculatie. Vanuit de top droop een melkwitte substantie omlaag.

‘Ik ben niet van de seks, anders zou ik zeggen hoppakee, zo vaak staat dat ding niet overend.’

Yinda legde haar telefoon op de glazen salontafel en pakte het mysterieuze potje.

‘Dit is het dan,’ zei ze raadselachtig. ‘Trek je shirtje maar eventjes uit.’

‘Pardon?’ 

‘Je bloesje, lieverd.’ Het duurde haar waarschijnlijk te lang, want ze zette het potje weer neer en begon aan de knoopjes van mijn bloes te frutselen. Haar gezicht was dicht bij het mijne, haar rode wangen vertoonden minuscule zweetdruppeltjes. Ze keek me streng aan, terwijl haar lange vingers behendig knoopje na knoopje lospeuterden.

‘Yinda…’ jengelde ik.

Zonder zich aan mij te storen voltooide ze de ontknoping, sjorde het textiel van mijn schouders en armen en zette me zodoende pontificaal in mijn beha. Als ik niet ingreep zou ook die eraan moeten geloven. Ik greep niet in, ik sputterde niet eens tegen, ik leek wel een lappen pop. Het was gebeurd in nog geen drie seconden: ze slingerde het ondergoed over de bankleuning en greep mijn beide blote punters beet aan de onderkant, duimen op de tepels, alsof ze mijn tepelerecties letterlijk onder de duim probeerde te houden. Daar zat ik dan, op de leren bank in een villa, met een vrijwel onbekende vrouw die volgens eigen zeggen niet van de seks was, maar me wel half ontkleed had en mijn tieten bepotelde. Ik was lichtelijk in de war en kon niet bevroeden dat dit pas het begin was van wat me te wachten stond. Ze was een heks had Barbara geappt. Mogelijk werd ik straks in een kikker veranderd. Het kon ook een plant in de vorm van een lul zijn.

‘Nu komt het,’ fluisterde Yinda hees. Ze pakte het potje van tafel en draaide de deksel eraf. ‘Kijk,’ zei ze, ‘de nectar van de penisplant.’

Sojayoghurt, dat was de eerste associatie die zich aan me opdrong toen ik de inhoud zag. Wit, lobbig en met een schep suiker goed te eten. Een weeïge geur bereikte mijn neus. Yinda duwde haar wijs- en middelvinger in het goedje en kwam met een flinke klodder weer omhoog.

‘Tepels!’ commandeerde ze.

Er was geen weg terug, ik kon niet anders dan mijn borsten naar voren steken. Met mijn kin omlaag volgde ik Yinda’s handelingen. Nadat ze het spulletje op beide tepels had aangebracht smeerde ze het secuur, haast liefdevol uit met haar vingertoppen: de stevige punten eerst en vervolgens de tepelhoven in draaiende bewegingen.

Het duurde misschien vier, vijf seconden, nadat Yinda gestopt was met smeren. Het was een bescheiden, aangename tinteling die begon in beide tepels, die zich al snel als de gloed van een straalkacheltje, twee straalkacheltjes moet ik zeggen, door mijn beide borsten verspreidde, waardoor ze tweemaal zo groot aanvoelden en leken te schijnen als de koplampen van een personenauto. Ook in mijn longen arriveerde de warmte, met als gevolg dat mijn ademhaling versnelde en daarmee mijn hartslag omhoogging. Binnen de kortste keren gloeide mijn hele bovenlichaam, inclusief mijn armen en handen. Het vloog omhoog, mijn nek en hals in, mijn kaken, mijn kin, mijn wangen, mijn hele hoofd werd aangetast door een sensatie, zoals ik nooit eerder had ervaren. Mijn brein raakte van slag, prettig van slag, het kon niet meer normaal denken, het leek te zijn overgenomen door mijn borsten, mijn tepels, mijn vrouwelijkheid, mijn hormonen, mijn seksualiteit, mijn geilheid, mijn driften. Eén oerdrift speelde de boventoon: het verlangen naar een orgasme, liefst een beetje snel.

Vaagweg was ik me bewust van een wereld buiten mezelf, de kamer, de bank waarop ik achterover in de kussens lag, het strak gestucte plafond, de designlamp, de naakte vrouwentorso op een kastje, Yinda die zich over me heen boog, haar gezicht pal boven dat van mij. Haar adem waaierde warm over mijn gezicht, haar wijkende lippen waren zacht, haar tong vochtig en zoet van het petitfourtje. Zo’n mond en tong waren beslist wat ik wilde in mijn hitsige gesteldheid. Ik ben normaal gesproken heus niet inhalig, maar nu wilde ik alles. Maar dan ook alles. Alle credits gingen naar de gouden gloed die ondertussen ook mijn baai van ongekende wellust had aangetast en sappen liet opwellen. Het kostte Yinda’s speurende vingers weinig moeite het natte gat te vinden en er zachtjes in en uit te gaan.

Mijn rok en onderbroek vlogen als afgedankt textiel door de kamer, Yinda nam geen halve maatregelen, alleen mijn gympen liet ze met rust - te veel veterwerk. Resoluut duwde ze mijn dijen uit elkaar, dook met haar vingertoppen nogmaals de penisbloemnectar in smeerde de smurrie zonder aarzelen rijkelijk over mijn vulva. Als koude havermoutpap, zo voelde dat, en toch meteen ook alsof gloeiende kolen mijn meest erogene zone in brand zetten die nooit meer te blussen leek. Normaal gesproken ben ik een beheerst persoon; nu kronkelde ik ongecontroleerd over de leren bank, lekkend vanuit mijn vagina. Zo erg zelfs dat Yinda naar de keuken rende voor een handdoek die ze zo goed en zo kwaad als het ging onder mijn derrière schoof. Ik was gedrogeerd, behekst, betoverd, overgeleverd aan de beffende mond van Yinda die alles alleen maar erger maakte. Het was al nooit haar intentie geweest de boel te sussen. Haar nectar was olie op mijn vuur van geilheid, haar tong als cocaïne voor een verslaafde. 

Er bestond geen verweer tegen wat me overkwam, gesteld dat ik me had willen verweren. Waartegen eigenlijk? Tegen die nectar, tegen die lebberende tong, tegen die zuigende mond? ‘Ik ben niet van de seks,’ zei de heks, ja ja, zoals de paus ook niet van het bidden is, zeker. Die vrouw was alleen maar seks, seks met een hoofdletter S. Wanneer kwam mijn beurt om haar te pakken? Tevergeefs deed ik pogingen haar het hemd van het lijf te rukken, al mijn energie werd opgeslokt door ongekende hormonenstromen, hormonenstormen meer, die alles omver bliezen aan kracht, denkwerk en spierbeheersing. Ik was mateloos en machteloos.

In het korte moment dat Yinda adem moest halen zag ik mijn kans. Haar hemd gaf mee, haar grijpende handen grepen mis, haar tieten wiebelden wellustig omlaag. Het waren moederborsten, er zat melk in, nee, nectar natuurlijk. Ik zoog haar tepel alsof ik haar leeg wilde slurpen en nooit meer los zou laten. Met mijn rechterhand zag ik kans het potje penisnectar te vinden, nam een flinke lik mee omhoog en smeerde Yinda’s borsten in alsof het zonnecrème was. Verbluft door mijn snelle en onverwachte handelen staarde ze met wijd opengesperde ogen aan. Net zo goed als ik wist ze dat ze onder invloed van het smeerseltje de controle ging verliezen, er was geen houden meer aan, de achtbaan die ik ging, zou ook zij gaan. Ze gromde vanachter uit haar keel, sloot de ogen en liet zich door me zuigen. Mijn handen gleden in haar strakke broek en voelde haar warme strakke billen. Dit was de hemel.

Vraag me niet hoe we er kwamen, maar op een bepaald moment lagen we in een queensize bed in een oogverblindend witte slaapkamer. Zoals ik geen schoenen meer aan mijn voeten droeg, zo was Yinda haar broek kwijt. Ze lag voorover en ik kuste haar pronte kont. Bij elke kus, bij elke lik, gaf ze een gesmoord kreuntje. Willig spreidde ze haar benen, waarmee niet alleen haar bilnaad zich opende, maar ook haar flamboyante droomdoos in beeld kwam, de Koga Miyata onder de kutten. Een ware Yinda. Het penisspulletje was er ook nog, de bodem was nog lang niet in zicht. Het was heerlijk erin te roeren en er Yinda’s schaamlippen mee te bevingeren. Ze miauwde als een krolse kat, helemaal toen ik haar ster van een flinke lik voorzag. We kropen over elkaar als naaktslakken, likten elkaar waar het maar kon, liefst of de plekken waar de naar honing smakende nectar was aangebracht. Het was een uitputtingsslag die eindigde het standje der standjes: negenenzestig. De eindspurt zette in.

Net zo min als Yinda en ik nog meer van elkaar konden vergen - de nectar van de penissus penetratia had ons op onbereikbare toppen gebracht - kan ik meer van uw fantasie vergen, lezer. Het moet u duizelen, u moet lamgeslagen zijn (of juist in actiestand geraakt zijn (maar welke actie?)). Dit is het moment na de climax, het moment van bezinning en contemplatie. U mag zuchten of even een glaasje water pakken. Misschien even het voorhoofd wissen met een tissue. U kijkt op de klok. Is het alweer zo laat. Was de harde werkelijkheid verdorie zomaar uit beeld verdwenen. Die Yinda, waar kan ik die bereiken, denkt u. Maar dan schudt u uw hoofd en laat uw schaterlach klinken. Krankzinnigheid ligt op de loer.

Het was Yinda die de deksel op het potje draaide. Als menselijke pot zag ik daar iets definitiefs in: het feest was over, ons restte slechts om uitgeput op adem te komen. Het was fijn om tegen elkaar aan te liggen. We roken naar de combinatie van honing, zweet en seks. Je zou er zo weer opgewonden van raken. Yinda veegde een haarlok uit mijn gezicht.

‘Weet je wat ik zo leuk vind?’ vroeg ze.

Ik keek haar verwachtingsvol aan.

‘Jij en Bar, je zus. Jullie komen op identieke manier klaar. Heel grappig.’

‘Bar? Hoe bedoel je?’ Ik tilde mijn hoofd op. Welde daar verbazing op, verontwaardiging, afgrijzen?

‘Barbara, ja. Zij houdt er ook van. Zeker met zo’n man als Jacob-Jan. Dat begrijp je toch wel?’

Ze kuste me op mijn haar. Mijn vingers omvatten haar lekkere warme tetters. 

‘Trouwens,’ vervolgde Yinda, ‘wie kan er de nectar van de penisplant weerstaan?’

Langs haar hoofd zag ik het potje op haar nachtkastje staan, ik reikte ernaar en draaide het dekseltje eraf.

‘Toe maar,’ fluisterde Yinda, ‘ik ben niet zo van de seks, maar met jou wil ik nog wel een ritje.’

Mijn vingers gleden diep naar onderen: het startpunt van nieuwe wonderen.