Negentien mei, uurtje of tien, het is zalig weer, ik voel me kiplekker, fris gewassen, leuke gele jurk met bloemetjes, rood leren jackje - los geritst, kort blond rattenkopje, lichtjes opgemaakt. Ik fluit iets vrolijks van Warpaint, Amerikaans meidenbandje. Lekker. Zalig. Heerlijk. Op weg naar mijn psychotherapeut, de wekelijkse afspraak. Huppelend. Of ik psychische problemen heb? Natuurlijk niet, duh. Ik ben misschien wat apart, dat kan toch? Ben jij normaal dan? Op maandagen praat ik met Fritzy. Met z y, ja. Gewoon een consult van drie kwartier, even de boeltjes rechttrekken die soms een beetje uit de rails lopen. Of ik niet spoor? Wie wel, hè. Het leven is net een tredmolen, het kan je wel eens duizelen, je wilt er soms tussenuit knijpen. Dat herken je toch? En in mijn geval kan ik dan terugvallen op Fritzy. Fritzy heeft grote oren onder haar zwartgeverfde haar, van die enorme flappen met lange lellen. Luisteren gaat haar goed af.

De meeste mensen deugen, luidt de titel van Rutger Bregmans bestseller. Daar kan ik mij in vinden, er zijn maar weinig rotmensen. Deze misschien wat naïeve kijk op de mensheid heeft mij al heel wat jaren gelukkig doen voelen. Ik sta met een open blik in de wereld, toon respect en aandacht voor ieder die dat verdient en ontvang dat ook van anderen. Ik ben zorgeloos en optimistisch, en wanneer dingen toch fout lopen ben ik in staat toch weer hoop te vinden. Ik hou van andere mensen, en wie liefde geeft, ontvangt liefde. Daar schaar ik ook de lichamelijke liefde onder, seks zo je wilt. Ik ben een blije sekser, behoorlijk promiscue en geniet van vrijen. Vandaar de naam van mijn website: Vanille Vrijt Verder. Vandaar ook die losbollige en losbandige verhalen. Het woord preuts komt niet voor in mijn vocabulaire.

Net op tijd haalde Mirjam de laatste bus naar haar woonplaats. Zeker gezien het late tijdstip oogde de chauffeur nog fris en wakker.

Begin april, twintig graden. Hoezo klimaatverandering? Truus en ik durfden het aan, weer de eerste keer nudistje spelen op het strand tussen Meijendel en Scheveningen. Toch een schraal windje voor wie zijn naakte lijf boven de duinpan uitstak. Laag houden was het motto. Daar lagen we: witte lijven, vet ingesmeerd en kale poezen. Ik had Truus’ tieten gemist, ze waren nog net zo mooi als op 20 oktober vorige jaar, de laatste dag van het vorige strandseizoen. Hoezo klimaatverandering?

Het was altijd wachten op Dylan, maar dat maakte niet uit, wij vermaakten ons wel. We gingen uitgebreid badderen, wasten elkaars haar, knipten onze nagels, werkten oksels en kruizen bij en smeerden elkaar in met zoetgeurende Monoï-olie - het schoonheidsgeheim van de Tahitiaanse vrouw. En we kletsten, daar zijn we goed in. Waarover? Ja, waarover niet?

Schilderij Charles Shannon

Foto: wyattkraussphotographs                                            Dit verhaal volgt op Flink

Tijdens onze studietijd vonden mijn vriendin Julia en ik huisvesting bij een particulier ergens in de binnenstad. Een oud pand te mooi om waar te zijn en kamers die behoorlijk groot waren voor niet eens zo duur. Alleen onze huisbaas, Benny Flink, vond ik bij kennismaking al een vreemde snoeshaan. Aardig, dat wel, maar een aparteling. Zijn oranje haar in een soort babykrul, ringen om alle vingers en een bril die Elton John niet zou misstaan.

Het was typisch iets voor mij: kiespijn met Oud en Nieuw. Oliebollen met poedersuiker, hoe verleidelijk ook, ik verdroeg het niet. Zelfs een glas champagne kreeg ik met moeite binnen. Ik leefde op Paracetamol. Ik belde de tandarts met feestdagendienst en kon op Nieuwjaarsochtend terecht. De wachtkamer was zoals te verwachten verlaten, en toch liet de smoelensmid me twintig minuten wachten. Ik doodde de tijd met beduimelde Libelles en Kampioenen.

1

Net op tijd sprong ik aan boord van de stoptrein naar Brussel-Noord. Met een klap sloten de deuren achter mij. De eersteklascoupé was leeg op een bejaard dametje na die een boek las. Ze keek op, keek naar hoe ik mijn te zware rugzak afwierp en draaide haar blik door de smerige ruit naar buiten. Naast mijn rugzak plofte ik neer, viste mijn waterfles eruit en nam een paar grote slokken. Met mijn sjaal droogde ik mijn bezwete voorhoofd. Vervolgens gaf ik me over aan de cadans van de trein, het schommelen, het slingeren, de trillingen.

Dat Nellie kon koken wist Teun wel. Tijdens het eten hadden ze al veelbetekenende blikken gewisseld. Zoveel mogelijk onopvallend, omdat Teuns vrouw Katrina ook aan tafel zat, evenals Nellies vriend Sjoerd. Ergens achterin Teuns hoofd was het woord ‘partnerruil’ opgedoken. Een ideetje dat geen schijn van kans had, aangezien Katrina Sjoerd wel aardig vond, maar voor geen goud met hem de koffer in zou duiken. Sowieso was ze strikt monogaam. Teun in principe ook, maar voor Nellie zou hij wel een uitzondering willen maken. Kijk, daar lachte ze weer zo lief. Wat zou hij zijn lippen graag eens langs haar slanke hals willen laten gaan. Wat zou hij haar naakte borsten graag eens willen bevoelen, wat verlangde hij naar het betreden van haar vochtige…