Geruisloos kroop het treintje de berghelling op, aan weerszijden bomen, hoge stammen met een kruin. Nou ja, geruisloos, voor zover een treintje met metalen wielen op metalen rails geruisloos kon zijn. Het open raampje deed mijn haren wapperen, ik zat alleen in de coupé, de laatste reizigers, en dat waren er al niet veel, waren een kilometer of wat uitgestapt bij een pittoresk stationnetje. Ik reed door naar het eindpunt ergens in de middle of nowhere. Er waren daar alleen maar bossen zei de kaart. Ik hield van bossen.

Toen ik mijn slaapkamerdeur opende, stond hij op de overloop.

Waar de pijn opeens vandaan kwam, Turf had geen idee. Het leek hem beter direct een fysiotherapeut te consulteren. Hij kwam uit bij Fysiopraktijk Herman en Willem de Koning in de Batavenstraat, lekker in de buurt. Het waren twee broers las hij op de website. Misschien wel een tweeling, ze leken sprekend. Turf reed er op de fiets naartoe, lopen gaf te veel ongemak.

‘Beste reizigers, u heeft plaatsgenomen in de intercity naar Haarlem, Leiden Centraal, Den Haag Holland Spoor, Rotterdam Centraal, en met als eindpunt Vlissingen. De NS wenst u een fijne reis.’

Mijn dierbare vriendin Mira mocht iemand meenemen naar het personeelsfeest van Klamboe BV. Zij deed daar iets onduidelijks op de administratie wat haar klaarblijkelijk beviel, want ze zat er al een tijdje. Klamboes bleken booming business: de mug, muskiet, midge of hoe die klotebeestjes ook heten mogen, trokken in groten getale op tegen de mensheid. Klamboe BV opereerde wereldwijd in muskietengaas, horren en klamboes om de mens te vrijwaren van irritant gezoem en gesteek. Of serieuzer: van malaria en knokkelkoorts. Elke werknemer van Klamboe BV had van de directie een klamboehemeltje voor boven het bed gekregen. Als ik wel eens met Mira het bed in dook, konden we ons gewoon wijden aan elkaar zonder eerst op muggenjacht te gaan. Ik ging liever op jacht naar Mira, maar ik zou haar heerlijke warme zachte lijfje nooit willen pletten tegen een witte slaapkamermuur. God nee.

Aberfeldy, hartje Schotland, je weet wel, vlak bij Loch Tay, daar was ik. Zwemmen in het loch (te koud), wandelen in de regen (te nat), bezoekjes aan whiskystokerijen (te zat) en talloze kastelen (meestal ruïnes). Menzis Castle bijvoorbeeld, van de clan MacDonalds, niet van de gele M, maar van de blauwgroene ruit. De oorspronkelijke burcht opgetrokken in de 14e eeuw, verwoest tijdens de talloze oorlogen met de Engelsen in de 18e eeuw, weer opgebouwd in de 19e, verwaarloosd in de 20e en in restauratie sinds 2002. Hè, hè, dat weten we dan ook weer.

Kortjakje, dacht schoonmaakster Sofie toen ze de plumeau over het boek vol zilverwerk liet gaan. Het leek een Statenbijbel, zo’n turf die in oude kerken lag, maar dan dichtgeslagen en met een slot erop. Gezien de aanstootgevende afbeelding op de voorkant kon het eigenlijk geen Bijbel zijn. Een naakte man omhelsde een naakte vrouw, ze stonden zo dicht tegen elkaar aan dat er wel iets gaande moest zijn tussen die twee. Ondanks de statische afbeelding straalde het beweging uit, hartstocht, lust, passie. De tekst eronder was veelzeggend hoewel Sofie niet precies begreep wat het betekende: absorpti sunt a sensualitate.

De routebegeleiding zal nu starten.

Hij zou haar ontslaan, hij kon niets anders, dat mens was niet goed wijs. Ook al waren de leerlingen achttien plus, straks had hij verontwaardigde ouders aan de lijn. Liever een docent de laan uit sturen, dan boze ouders. Hij moest denken aan de reputatie van het ROC, ze stonden goed bekend, boden prima MBO-opleidingen. Dat liet hij niet verstieren door zo’n lellebel.

Het was nu of nooit, dus ik vroeg het gewoon, op de man af. Of nee, op de vrouw af.

Mick Stofmeel was maagd. Wanneer kwam daar verandering in? Hij wist het niet, hij was er niet mee bezig. Tweeëntwintig en nog maagd, was dat laat? De laatste die die vraag stelde, was Mick zelf.