Pas enkele dagen was ik neergestreken in Thuishaven toen ik nader kennismaakte met wat dorpsbewoners. Het was op een vroege dinsdagmorgen in het kleine bakkerszaakje aan de Hoofdstraat. Ik was meteen aan de beurt en terwijl ik wachtte op het snijden van mijn halfje volkoren desem - gezond en lekker - arriveerden er twee andere klanten, dames die ik iets ouder schatte dan ikzelf.

Kijk je ook weleens naar zo’n nachtelijke hemel vol glinsterende sterren? Fascinerend niet? Wacht, laat je niets wijsmaken, sterren bestaan niet! Waar je feitelijk naar kijkt zijn gaatjes in het uitspansel waardoor het licht van de hemel is te zien. De hemel? Jazeker, daar waar de engelen wonen, zonnebadend in het heldere licht van het opperwezen. Dat verklaart ook dat je overdag als de zon schijnt geen sterren, of liever gezegd geen gaatjes kunt zien. Ze zijn er wel, sterker nog, door die gaatjes kijken engelen nieuwsgierig naar beneden om het gekrioel der mensheid te aanschouwen. Een mierenhoop van bedrijvigheid, het is er nooit stil. Sommige engelen verlangen ernaar ooit eens af te kunnen dalen naar die aardkloot. Om ook eens een terrasje te doen, om ook eens door het bos te wandelen, om ook eens op strand te liggen op een handdoek. Neem Sterre met haar hemelse verschijning, zij verlangt al maanden naar zo’n afdaling. Haar verzoek ligt bij het comité dat toestemming kan geven. Of niet. Geloof het of niet, op een dag is het zover en waagt Sterre de sprong.

In de verte verklaarde de kerkklok dat het middernacht was. Door het dakraam verlichtte de volle maan de ruwhouten zoldervloer waarin diep weggeslagen spijkers een patroon van putjes vormden. Bij iedere stootbeweging schuurde Cyriel met zijn wang over de oneffen grond. De vloer trilde op de pompende bas van de carnavalskraker een verdieping lager, die het beschonken uitgaanspubliek uitzinnig meebrulde. ‘Broek omlaag, rok omhoog, nee, we houden het niet droog, rok omhoog, broek omlaag, ja, dat wordt gedonderjaag.’ Cyriels pathetische gejammer ging verloren in de herrie evenals Godfrieds hijgen en steunen in een ritme dat gelijke tred leek te houden met de muziek en het gegil van beneden, met een ongekend opzwepend effect. Hoewel het voor het genot niet uitmaakte dat hij dieper ging, duwde hij zijn onderbuik nog wat steviger tegen Cyriels achterwerk, zijn vingers om diens middel geklemd. Met stijf dichtgeknepen ogen was hij zich vaaglijk bewust van zijn bungelende testikels en hoe zijn penis in Cyriel naar zijn hoogtepunt werd gekookt.

- The reason I want to sit down with you, Taco, is something that bothers me.

Op de hoek van de straat waar ik woonde, was een tentje met een uithangbord in de vorm van een kop en schotel. In de kop een lepeltje en op de schotel een koekje met een gat, een kransje. ‘Koffie met koek’ heette het etablissement, een naam die werkelijk niets te raden overliet. Binnen serveerden ze behalve koffie ook thee en fris, en geloof het of niet, naast koekjes (zonder gat) ook cake en appeltaart. Er stonden acht tafeltjes met elk twee stoelen. In totaal pasten er dus welgeteld zestien mensen in het zaakje. Zoveel klanten heb ik er nooit gezien, het was op zijn drukst misschien voor de helft bezet. Ik kwam graag bij ‘Koffie met koek’, bijna dagelijks, meestal ‘s morgens, en ik dronk dan cappuccino met een zandkoekje. Tijdens het drinken hield ik keurig het oortje vast en stak een pink in de lucht. Het was namelijk wel in Den Haag, en wij Hagenarinnen zijn best deftig op zijn tijd.

Politie-inspecteur Clarisse Zonderman scheurde over de A2 richting het zuiden. Nou ja, scheuren, de vraag was of je dat met maximaal 100 kilometers per uur nog zo kon noemen. Tuffen was misschien passender, Zonderman tufte zuidwaarts, met een zonnebril op haar neus en Beyoncé op de speakers. Daar ging ze dan, voor een undercoveropdracht in Zuid-Limburg, de zware misdaad bestrijden. Nou ja, zwaar, geen moord- en doodslag of zo, meer het beter georganiseerde kruimelwerk. Om precies te zijn smokkel, of nog preciezer de smokkel van sigaretten, sterke drank en illegaal vuurwerk. Daar gingen honderduizenden in om, misschien wel miljoenen. Van België naar Nederland, van Duitsland naar Nederland, van Duitsland naar België. En dat alles vice versa. Dus reken maar uit. Het fikte daar als een veenbrand die nauwelijks te blussen viel. Daarom die undercoverklus. Daarom Clarisse Zonderman. Geknipt om eens flink te infiltreren in de Zuid-Limburgse smokkelmaffia.

Joost stond in de woonkamer toen de bel ging. Het was een zonnige dag in maart, de lente klopte op de poort. Er stond niemand voor de deur toen hij opendeed. Nou ja, er zat een hond, een Ierse setter met lange haren die rood opgloeiden in de lentezon. Maar geen mens te zien.

Niets, je hoort helemaal niets: geen vogels, geen krakende takken, geen wind, geen vliegtuig, geen verkeer überhaupt. Het is stil, doodstil, als een vacuüm getrokken deel van de aarde. Ben ik misschien van het ene moment op het andere doof geworden, een onverhoedse aanval van sudden deafness?

Het was aan het eind van de middag, al behoorlijk koud, van dat open vriesweer, al een beetje schemerachtig. Ik wandelde door een mij onbekend bos. Het was er stil, geen mens, geen dier, geen auto in de verte. Op een van bruine beukenbladeren bezaaid pad - de bladeren knisperden koud en droog onder mijn schoenen - lag een handschoen, een linker. Aan maat en design te zien een damesgeval. Een treurig beeld vind ik dat altijd, zo’n verloren handschoen. Nu was het paar incompleet, de draagster gedupeerd, de linkerhand koud. Wie het kledingstuk miste, had niet de moeite genomen terug te lopen om te zoeken. Misschien was het gemis onopgemerkt gebleven.

Jansje, mijn zus, heeft haar Harry gevonden via een datingsite. En o, wat zijn ze gelukkig met elkaar. Ze is hartstikke zwanger, dus het heeft concreet ergens toe geleid. Ben benieuwd hoe zo’n dating-baby eruitziet. Is het wel een mensenkind, of eerder een robotje? Met dan niet te harde en hoekige vormen, hoop ik, met het oog op de bevalling.

Wie het leven ontdoet van alle subtiliteit houdt hardcore over: muziek zonder melodie, straffe koffie die je door de dag doet stuiteren, droog beschuit met niks erop, een lijf bestaand uit louter botten, spieren en pezen, havermoutpap zonder pap, een gebouw van grauw beton, een strakke paal in een natte snee. Ja, een dikke vette pik in een van geil druipende kut. Kil geneuk met als enig doel klaar te komen. Het bestaat, sterker nog, het is aan de orde van de dag. Exacter: ik weet niet beter.