Vrouwenlaantje 16

Pas enkele dagen was ik neergestreken in Thuishaven toen ik nader kennismaakte met wat dorpsbewoners. Het was op een vroege dinsdagmorgen in het kleine bakkerszaakje aan de Hoofdstraat. Ik was meteen aan de beurt en terwijl ik wachtte op het snijden van mijn halfje volkoren desem - gezond en lekker - arriveerden er twee andere klanten, dames die ik iets ouder schatte dan ikzelf.

‘U bent hier nieuw, hè?’ zei de ene, een lange blondine met een bril in een lijzige regenjas.

Ik knikte. De tamtam van het kleine dorpje werkte goed.

‘Bevalt het?’ vroeg de ander, een gedrongen vrouw met een kek mutsje en een sportief jackje.

‘Prima,’ liet ik weten. ‘Lekker rustig, mijn huis staat aan de bosrand.’ Ik pakte mijn brood aan van het bakkersmeisje.

‘Wij zijn Thérèse en Hélène,’ zei de lange.

‘Renée,’ stelde ik me voor. ‘Grappig al die streepjes op onze namen.’

‘En ik ben Sarah,’ zei het bakkersmeisje. ‘Zonder streepje.’

‘Misschien moet je Renée de kassabon geven, Sarah, bij wijze van welkom.’ Hélène knikte vriendelijk.

Ik had geen behoefte aan een kassabon, maar Sarah stak haar hand al naar voren met een roze bonnetje erin.

‘Het gaat om de achterkant, Renée,’ lichtte Thérèse toe, ‘het adres en de QR-code.’

Ik draaide het papiertje om en zag de code. Daaronder stond een adres: Vrouwenlaantje 16. Het zei me niets. Was het een kortingsbon voor de kapper of iets dergelijks?

‘De eerste keer is gratis,’ zei Hélène.

‘Kijk maar of je het iets vindt,’ vulde Thérèse aan.

Sarah knikte alleen maar. Haar blonde krullenbos bewoog bevestigend mee.

Vrouwenlaantje 16. Het zal wel, dacht ik. Buiten stopte ik de bon diep in mijn jaszak. Maar toen ik thuiskwam viste ik hem weer op en googelde het adres. Het leverde weinig op, er zat in elk geval geen kapper, boetiekje of nagelstudio of iets dergelijks. Het was gewoon een adres, zoals ook Vrouwenlaantje 18 of 14 dat was. Zelfs Funda sloeg er niet op aan. Op Google Maps zag ik dat het op de fietsroute richting Nergenshuizen lag en dat er ook een Mannenlaantje was. Naar Nergenshuizen wilde ik sowieso nog eens fietsen, gewoon om de omgeving van mijn nieuwe woonplek te verkennen. Misschien die middag na de lunch?

Om een uur of twee zat ik op de fiets. Het Vrouwenlaantje lag aan de oostkant van Thuishaven en het was niet ingewikkeld om te vinden. Het was een sjieke wijk met grote huizen en flinke oprijlanen met Mercedessen en BMW’s. Aan de rechterkant van de weg waren de even nummers. Ik passeerde nummer 14, een huis met een gietijzeren hek, en arriveerde bij de volgende villa. Hé, dat was gek: dat was nummer 18. Had ik zo slecht opgelet? Ik keerde om, fietste langs een hoge ligusterheg en stuitte opnieuw op nummer 14. Uit mijn jaszak diepte ik de bon op. Er stond toch echt 16. Verward keek ik naar de heg. Verderop naderde een man van middelbare leeftijd met een aangelijnde herdershond.

‘Goedemiddag,’ groette hij. De hond besnuffelde mijn broekspijp.

‘Ik kijk vast met mijn neus,’ zei ik, ‘maar ik zoek nummer 16. Maar hier is 14 en daar is…’

‘Ja, ja, die vraag krijg ik meer,’ onderbrak de man mij, ‘Vrouwenlaantje nummer 16. Geen idee. Ik weet alleen dat ik op Mannenlaantje 69 woon. Je kunt gerust met mij mee voor een kopje thee. Hector ziet je ook zitten.’ Het beest snuffelde aan mijn zadel.

‘Maar waar is 16 dan?’ Ik klonk bijna verontwaardigd. Ik kon het gewoon niet uitstaan.

‘Zoekt en gij zult vinden, dame. Ik zet thee, ik zie je wel verschijnen.’ En weg was hij, Hector braaf volgend.

Ik zette mijn fiets tegen de heg en volgde het bladerdek in de richting van 18 met mijn hand langs de struik strijkend. Ik had er niet op durven rekenen, en vreemd maar waar, ineens had ik het lek boven: een nauwelijks zichtbare verticale doorgang in de heg waar ik me met moeite doorheen wist te worstelen. Ik belandde in een tuin, tuintje eerder, volledig omhegd, met een strak gemaaid gazonnetje en in het midden een trappetje omlaag dat eindigde bij een glazen deur. Op die deur de verlossende woorden ‘Vrouwenlaantje 16’.

Ik daalde af en drukte mijn neus tegen het glas. Er brandde licht, er bewoog iets, iemand die wenkte. Toen ik wat naar achteren stapte, zag ik de sticker: Scan hier uw QR-code. Nog voor ik mijn bon tevoorschijn had gehaald, schoof de deur al open. Erachter wachtte een dame in een mantelpakje en een blauw sjaaltje wat haar de uitstraling gaf van een stewardess. Haar zwarte haar had grijze uitgroei, haar lippen waren paars gestift, in haar oren bungelden zilverkleurige hangers.

‘U moet onze nieuwe bewoonster zijn,’ riep ze enthousiast en met een glimlach van oor tot oor. Weer die dorpstamtam.

‘Renée Vanille,’ zei ik. De opluchting van de vondst van het adres klonk door in mijn stem. ‘Het was even zoeken, maar daar ben ik dan.’

De vrouw stapte dichterbij, ze rook naar een fruitige eau de toilette. ‘Het is niet de bedoeling dat iedereen het hier zomaar vindt,’ fluisterde ze. ‘We zijn een exclusieve damesclub en dat willen we zo houden.’ Ze knipoogde. ‘Hedwig is de naam.’ Op haar boventanden zat lippenstift. Geen gezicht.

‘Wacht,’ riep ik en haalde een zakdoekje tevoorschijn dat ik tegen haar tanden duwde. ‘Moet even hoor.’

Ze keek verbluft, maar liet me begaan. Ik poetste haar tanden stralend wit. Ze ademde pepermuntgeur.

‘Wat ben je zorgzaam.’ Hedwig liet haar tong langs haar tanden glijden en klakte er vervolgens tevreden mee. ‘Die zorgzaamheid past helemaal bij Vrouwenlaantje 16.’

‘Wat bedoel je met exclusieve damesclub?’

‘Dat weet jij best wel, Reneetje.’ Ze knipoogde weer. Het kon ook een tic zijn. ‘Het is precies wat je denkt dat het is. Weet je wat, ik leid je efkes rond. Ik run deze toko, dus als ik het niet zou weten. Haha.’

Ik lachte wat mee, hoewel ik niet begreep wat er te lachen viel. Wat deed men in een exclusieve damesclub. Breien? Theedrinken. Nagels vijlen?

Ik volgde Hedwig naar een grote ruimte die ingericht leek als restaurant, tafels en stoelen, een bar.

‘Café De Kletskous. Voor het dagelijkse babbeltje met de andere dames.’

De volgende volgende ruimte verschilde niet heel veel. Het licht was gedimd, er waren rijen met kapstokhaken aan de muur en er stonden lockers.

‘De lingerieserre. Je hangt je kleding op of legt het in een kluisje. Een beetje intiemer al.’

‘Kletsen in je ondergoed, of zo?’ wilde ik weten.

‘Ja, gewoon, relaxed in je beha en slip. Kan jou het schelen. Haha.’ Knipoog, knipoog.

We vervolgden de route verder het gebouw in. Een ruimte met douches, meer kapstokken en kluisjes.

‘Liever-naakt-relax-room. Prachtige naam, dekt helemaal de lading.’ Hedwig keek er trots bij.

‘Helemaal zonder kleren?’ Ik had zelden zo onnozel geklonken. Hedwig gaf niet eens antwoord. Ze liep al door naar een schemerachtige kamer met een tiental matrassen op de grond. Het zag er wat steriel uit.

‘Last but not least: de Horny-Porny room. Behoeft geen nadere toelichting, dunkt me.’ Hedwig keek me indringend aan en liet omstandig haar tong langs haar lippen gaan.

‘Dus…’ begon ik. Maar Hedwig legde haar wijsvinger op mijn lippen, duwde die vervolgens tussen mijn lippen door in mijn mond en bewoog hem in en uit.

‘Horny Porny,’ fleemde ze zacht. ‘Lijkt het je wat, Renée?’

Haar vinger proefde zoet, alsof ze net een koekje had vastgehouden. Een lange nagel schraapte langs mijn tong. Het was een aparte bedoening.

‘Kom vanavond eens langs, op dinsdagen kan het gezellig druk zijn. Vergeet je bonnetje niet, dan mag je gratis naar binnen.’ En tot slot vlak bij mijn oor: ‘Scheer je poes, dat wordt op prijs gesteld.’

Haar vinger gleed tussen mijn lippen vandaan, hij was nat en glom.

Enigszins verward vond ik mijn fiets terug. Horny Porny? Scheer je poes? Waar was ik beland? Thuishaven leek zo’n rustig en behoudend dorp. Ik kwam hier voor mijn rust. Zoals mijn hart op dat moment tekeerging was weinig rustgevend. Die onrust bleef de hele middag, de gedachten bleven door mijn hoofd malen. Na de salade die ik at voor mijn avondeten bestond ik besluiteloos voor mijn garderobekast. Wat doe je aan naar een club waar wordt verondersteld dat je het met dezelfde gang weer uittrekt? Ik hield het bij een simpel bloesje en een spijkerbroek. Pas toen ik het aantrok, bedacht ik de geschorenpoessuggestie. En sowieso: was de keuze van mijn ondergoed niet belangrijker dan mijn bovenkleding? De onderbroek die ik aanhad rafelde aan de bovenrand en had een onbestemde beige kleur. Ik moest mezelf kortom even onderhanden nemen alvorens op pad te gaan.

Uiteindelijk arriveerde ik opgedoft en zoetgeurend bij het laantje. Er stonden auto’s en fietsen, ik zou niet alleen zijn. Ik glipte door de heg, liep op het schijnsel van de glazen deur af en nam de trap omlaag. De schuifdeur reageerde meteen op de kassabon van de bakker. In de garderobe was het een drukte van jewelste. Dames van diverse pluimage en leeftijd kakelden en lachten. Nieuwsgierige blikken waren mijn deel. Nog maar net had ik mijn jas opgehangen of ik werd aangesproken door een dame op leeftijd. Ze moest ver in de zestig zijn.

‘Jij moet Renée zijn.’ Ze stak haar hand naar me uit. ‘Geertruida, zeg maar Trui. Kom, ik neem je mee.’

Onzeker volgde ik Trui. Ze had een prachtige volle bos grijs haar. Nam ze me direct mee naar het achterste zaaltje? Mijn kruis gloeide nog van het scheren. Was Trui het die een kale poes op prijs stelde? Had zij haar eigen grijze schaamhaar ook verwijderd?

Café De Kletskous had alleen aan de bar nog enkele plekken. Trui en ik schoven op een kruk en bestelden een sapje. Toen de bardame het voor ons neerzette, realiseerde ik me pas dat ze topless was. Haar borsten waren rond en stevig, haar tepels bruin en bescheiden.

‘Mooi is ze, hè,’ zei Trui. ‘Als haar bardienst erop zit, moet je beslist eens kennismaken. Wat brengt jou hier?’

Het was een goede vraag waar ik niet meteen een antwoord op had. Nieuwsgierigheid? Kennismaken met mijn vrouwelijke dorpsgenoten? Maar waarom de mannelijke helft dan overslaan? Voor zover ik wist, was ik volledig hetero.

‘Ach, ik weet het ook niet,’ mompelde Trui. ‘Straks even naar de Liever-Naakt-Relax-Room?’

Ik zweeg opnieuw, glimlachte verlegen en nam een slok.

‘Ik zie het al, dat wordt de Horny Porny. Geeft niks kind, ooit belanden we er allemaal.’ Ze legde een hand op mijn arm en liet zich van de kruk glijden. ‘Kom, gaan we.’

Ik gaf haar een arm en we liepen door de Lingerieserre. Veel aanwezigen hadden diep in de buidel getast voor luxesetjes. Om die reden was ik blij dat Trui me verder leidde naar de Liever-Naakt, dat goedkope Hema-spul dat ik droeg, had een armoeiige indruk gemaakt. Het kon maar beter allemaal uit. Bovendien, waarom had ik anders het mes in mijn kruis gezet? Bij de lockers volgde ik gedachteloos het voorbeeld van Trui, trok alles uit, hing het aan het haakje en dook met haar onder een douche die warm en mild op onze naakte lijven sproeide. Ze mocht er wezen, mijn gastvrouwe op leeftijd. Haar hangende tieten, gerimpeld en wel waren prachtig om te zien. Haar tepels wipten geilig omhoog.

‘Dat ziet er gezond uit,’ zei Trui. Ze waste zich tussen de benen waar ook zij zichzelf onder handen had genomen. ‘Heerlijk, die kale kutjes,’ liet ze zich ontvallen. Ze trok me tegen zich aan en kuste me op mijn mond. Ze proefde naar perensap en opende haar lippen, zodat ik mijn tong ertussen kon steken. Kut met peren, dacht ik, is dat geen uitdrukking?

‘Hmmmm,’ klonk ze opgetogen en zoog op mijn tong. Misschien niet zo gek dat ik me plotseling geil voelde. Vanuit mijn ooghoek zag ik anderen naderen

‘Hé, Renée, je bent er. Je kent ons toch nog wel, van de streepjes op onze naam, Hélène en Thérèse? Kijk eens wie we meegebracht hebben. Sarah.’

Niet dat het paste onder één douche, maar we stonden dicht tegen elkaar. Ik voelde Sarah’s borsten in mijn rug en haar handen om mijn middel. Thérèse en Hélène flankeerden me links en rechts.

Trui zei: ‘Zullen we haar meenemen?’

Niemand gaf antwoord, in stilte liepen we als een vijfeenheid, ik als arrestant temidden van vier agenten, naar de meest schimmige ruimte waar wachtende matrassen op de grond lagen, alle voorzien van een gladde grijze hoes.

We streken neer als een natte zwerm warme wielewalen, nog steeds in een voor vrouwen ongewone stilte. Er hing spanning in de lucht, het zinderde en knisperde en gaf elektrische schokjes die mijn huid hypersensitief maakten. Maar liefst acht handen grepen me waar ze grijpen konden, mijn eigen vingers belandden in lichaamsholten die per definitie nat en geil waren. Zonder twijfel vingerde ik een kut, van wie bleef in het gekronkel ongewis, hoewel Hélène kreunde als een zeug die verlekkerd door de blubber rolde. Van links dook een lang bloot been op dat aan Sarah bleek toe te behoren. Het vouwde zich naast mijn hoofd en haar rechter net zo, zodat haar natte gleuf pardoes op mijn gezicht belandde. Instinctief begon ik te likken, misschien ook vanwege de stimulerende werking die uitging van iemand die mij befte. Twee paar monden zogen mijn tepels.

Alsof het zo afgesproken was, wisselde iedereen plots van positie. Zo bevond ik me opeens op mijn knieën met mijn hoofd tussen de gerimpelde spillebenen van Trui en ging mijn tong door haar rasperige schaamstreek terwijl ze jammerde als een puppy. Haar vochtige oudedamesspleet smoorde mijn geluid dat een uitweg zocht, omdat Thérèse losging op mijn onderkantje. God, wat ging dat wijf tekeer. Zij op haar beurt mocht de vingers van Hélène ontvangen en Sarah besloot het treintje met haar puntige tong ergens in Hélène. Het deinde en sopte oneindig door, een uitputtingsslag waar iedereen voor getekend leek te hebben.

Als in dominoeffect kwamen we klaar. Eerst Trui, met spasmen zoals ik zelden had aanschouwd. Toen ik, als een sissend gegaard sudderlapje in de juspan, en daarna greep de orgasmegolf Thérèse en Hélène. Alleen arme Sarah, het laatste wagonnetje, moest nog wat geduld betrachten. Na de kut van Trui vond ik het een eer haar aan haar gerief te helpen. Sarah zelf duwde mijn hoofd stevig tussen haar benen. Ademhalen leek onbelangrijker dan seks en misschien was dat ook wel zo. Na enkele minuten al kwam ze klaar met een reeks aanstellerige gilletjes. En gek misschien, maar haar geil rook en proefde naar vers gebakken brood.

We kwamen kreunend tot onszelf, lieten even tot ons doordringen wat er was gebeurd en voelden nog wat na, bij onszelf en bij de anderen. Bijzonder om zo collectief onze postorgastische stemming te beleven. We roken naar elkaars geil en het was heerlijk. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat er verderop in de Horny Porny een stel plaatsnam. Voor hen moest de hele vrijpartij nog beginnen. Ze kusten en streelden en fluisterden woordjes. Toen ik mijn blik wat scherper stelde, herkende ik een van de twee. Eigenlijk zag ik het vooral aan haar sjaaltje, het enige kledingstuk dat ze aanhad. Het was Hedwig, naakt als een pasgeboren baby en botergeil. Met haar zou ik ook wat nader kennis willen maken. Vrouwenlaantje 16 was voor herhaling vatbaar, er kwam een morgen en een overmorgen. Nog veel te ontdekken dus.

Later fietste ik voldaan naar huis, mijn haar nog vochtig van de douche. Het was fris, de hemel was wolkenloos en bezaaid met sterren. De maan was vol. De billen van Sarah, dacht ik, de borsten van Thérèse. Thuis gleed ik tussen de frisse lakens en viel vrijwel meteen in slaap. In mijn verhitte dromen beleefde ik opnieuw de avond in de damesclub. Ik werd wakker met het intense gevoel dat ik verliefd was op Sarah. Ik had trek in een vers sneetje. Nog voor negenen wandelde ik huppelend naar de bakker. De bel van de winkeldeur klingelde vrolijk. Achter de toonbank stond een vrouw met haar rug naar mij toe. Het bonkige lijf en het happerig geknipte grijze kapsel maakten duidelijk dat dit niet de lieftallige Sarah was.

‘Ken ik je helpen,’ vroeg de vrouw in onvervalst Thuishavens accent.

‘Ik, ehm, ik dacht dat Sarah er zou zijn.’

De vrouw keek me wantrouwend aan. ‘Sarah? Die ken ik niet. Wou je brood?’

‘Ja toch, Sarah, met die krullenkop, die lieve lach, die prachtige stevige tie… Ik bedoel, ze was hier gisteren.’

‘Dame, ik weet niet wat je mot, maar hebbie nou iets nodig of niet?’ Ze had een wrat op haar kin waaruit haartjes groeiden.

‘Doet u dan maar een halfje volkoren. Desem alstublieft.’

‘An desem doe ik niet, allemaal nieuwlichterij. Gewoon knipwit maar doen?’

Ik was te verbluft om te weigeren. Ik rekende af en kreeg geen bon.

‘Heeft u de roze bon?’ Mijn stem klonk timide.

‘Wit ken je krijgen. Als het perse mot.’

Met mijn broodje onder mijn arm liep ik gedesillusioneerd door de straten van Thuishaven. Voor ik er erg in had belandde ik in het Vrouwenlaantje. Nummer 10, nummer 12, 14, 18. Die ingang bleef ingewikkeld. Ik liep terug. Hè? Dat gat was onzichtbaar. Onvindbaar. In de verte kwam de man met de herder. Vertwijfeld schudde ik mijn hoofd.

‘Vrouwenlaantje 16 zeker,’ riep hij al van ver. ‘Bestaat niet meer, hoor. Vroeger wel, honderd jaar geleden.’

Ik keek hem vragend aan.

‘Er woonde ene Hedwig. Die deed het met vrouwen. Moest je een eeuw geleden niet doen, natuurlijk. Ze belandde in de cel. Huis en grond onteigend. Maffe tijden.

‘Niet waar,’ mompelde ik.

‘Kom, gaan we bij mij thuis een koffietje doen. Gezellig. Mannenlaantje 69 woon ik. Dichtbij.’

Ik pakte de hand die hij uitstak. Hand in hand liepen we verder.

Hij wees naar de hond. ‘Sjors heet-ie, je weet wel, Sjors van Sjimmie. Lief beest hoor, aanhankelijk, geeft pootjes, blaft zelden. Ja, weet je wanneer-ie blaft? Als het zaad komt. Ja, dan wil-ie nog weleens blaffen.’ Hij kneep in mijn hand, ik kneep terug.