De onvindbare liefde vinden

Op de hoek van de straat waar ik woonde, was een tentje met een uithangbord in de vorm van een kop en schotel. In de kop een lepeltje en op de schotel een koekje met een gat, een kransje. ‘Koffie met koek’ heette het etablissement, een naam die werkelijk niets te raden overliet. Binnen serveerden ze behalve koffie ook thee en fris, en geloof het of niet, naast koekjes (zonder gat) ook cake en appeltaart. Er stonden acht tafeltjes met elk twee stoelen. In totaal pasten er dus welgeteld zestien mensen in het zaakje. Zoveel klanten heb ik er nooit gezien, het was op zijn drukst misschien voor de helft bezet. Ik kwam graag bij ‘Koffie met koek’, bijna dagelijks, meestal ‘s morgens, en ik dronk dan cappuccino met een zandkoekje. Tijdens het drinken hield ik keurig het oortje vast en stak een pink in de lucht. Het was namelijk wel in Den Haag, en wij Hagenarinnen zijn best deftig op zijn tijd.

De eigenaresse was een stevige vrouw met donker, bijna zwart haar, dat ze opgestoken droeg. Het was een flinke bos, het stond goed bij haar getinte huid. Ik schatte haar midden veertig, de rimpels en lijnen in haar gezicht maakten haar een beetje zorgelijk en vermoeid. Dat kon ook niet anders, want ze maakte lange dagen. Ze runde de zaak vrijwel alleen, slechts af en toe had ze assistentie van een jonge vrouw van in de twintig die in niets op haar leek, dus niet haar dochter was.

Ze maakte haar appeltaart en cake zelf. Vandaar dat ik er graag ‘s ochtends kwam, dan was de lucht zoet en verzadigd van versgebakken lekkernijen. Toch nam ik slechts genoegen met koffie met een koekje. Beheersing heet dat. Ik wist dat als ik eenmaal van de nog warme appeltaart had geproefd ik verkocht zou zijn. Dan moest ik elke dag zo’n punt. Een dure aangelegenheid en bovendien slecht voor de lijn. Want wie appeltaart neemt, neemt ook slagroom. Dan is het hek van de dam.

Omdat ik een vaste klant was, hoefde ik mijn bestelling niet eens meer op te geven. Marieke, de eigenaresse van ‘Koffie met koek’, bracht mijn cappuccino en maakte een praatje. Over het weer, over de buurt, over de stroomstoring een tijdje terug. Small talk, ongecompliceerd, gezellig. Het was fijn om haar stem met licht Haags accent te horen, haar glimlach te zien, haar zorgzaamheid te ervaren. Meestal was ze in het zwart gekleed. Zwart kleedt af en maakt slanker, misschien wilde ze dat ermee bereiken, want ze was flink aan de maat. At ze dagelijks van haar eigen appelpunten?

Aangezien mijn werkzaamheden zich voornamelijk afspelen op een laptop en ik overal kan neerstrijken waar internet is, ontpopte ‘Koffie met koek’ zich steeds vaker en telkens langer als mijn werkplek. Dan dronk ik meer cappuccino’s en at ik meer koekjes. De gesprekjes die Marieke en ik voerden gingen dieper en zo leerden we elkaar beter kennen. Wat ik voor werk deed, wilde ze weten. Ik vertelde over mijn zzp-bestaan als tekstschrijver. Dat er werk zat was, maar dat het leven als zzp’er ook vaak saai en eenzaam was. Dat ik dus blij was neer te kunnen strijken in mijn favoriete koffietentje.

Marieke had het zaakje drie jaar eerder overgenomen, een jaar nadat Joop, haar man, aan kanker was overleden. Met haar zoon en schoondochter - ja, die hielp inderdaad af en toe - had ze de boel ingericht en aangekleed. Ze had inmiddels een vaste klantenkring opgebouwd, veelal mensen uit de buurt. Ze kon er goed van rondkomen. Haar leven had weer een doel gekregen. Weer? Ja, vond ze, want het huwelijk met haar Joop was een doel op zich geweest. Dat zomaar verdween en voor een grote leegte zorgde.

‘Eenzaamheid,’ stelde ik vast.

‘Eenzaamheid,’ beaamde Marieke.

‘Joop was zo’n lieve man, iedereen liep met hem weg. Ik mis hem nog elke dag.’ Marieke was tegenover me gaan zitten. Er liep een traan langs haar neus. ‘Sorry, ik ben een sentimentele trut.’

‘Doe normaal, Marieke, als je niet eens meer zou mogen huilen om je verdriet.’ Ik legde mijn hand op de hare.

‘Dat zo’n fijn mens zo’n teringziekte krijgt, daar snap ik niks van, zo onrechtvaardig.’ Mariekes tranen stroomden nu volop. Ik schoof haar een pakje zakdoekjes toe.

‘Dat is kut, Marieke, zwaar kut.’

‘Sinds Joop dood is, voelt het alsof de helft van mijn lijf is geamputeerd. Ik leef nog, maar op halve kracht. Jezus, ik ben zo’n huilebalk.’ Ze lachte pruilend door haar tranen heen.

‘Weet je wat het ergste is, dat lege tweepersoonsbed, dat koude lege bed waar ik elke nacht in kruip. Joop had warme handen. Sowieso een warm lijf. Een warmbloedige type.’ Marieke droogde haar tranen. ‘Dat krijg je niet opgelost, ik ga echt niet aan een andere kerel beginnen. Niemand kan tippen aan Joop.’

Ik knikte. Over koude bedden kon ik meepraten. Ik dronk wijn om me van tevoren op te warmen. Maar alcohol maakte me midden in de nacht wakker, soms was het om vier uur al gedaan met mijn nachtrust. Een man om me warm te houden had ik al een tijdje niet gehad. En de relatie met mijn vriendin Julia was beëindigd, nadat ze me had verteld dat ze gewoon weer wilde vrijen met een vent. Echte seks.

‘Wat bedoel je?’ had ik verbouwereerd gevraagd. Ik dacht dat we het goed hadden met elkaar in bed.

‘Een pik, Renée, een stijve pik, daar heb ik behoefte aan.’ Ze was diezelfde week nog vertrokken. Ze kende een kerel die van wanten scheen te weten. Ik was weken van de kaart toen ze me verliet.

Ongevraagd bracht Marieke me nog een cappuccino. ‘On the house,’ zei ze, ‘omdat het zo fijn is om met je te praten.’

Mijn oog viel op de inhoud van het kopje. De melk had ze in de vorm van een hartje ingeschonken. Het ontroerde me, dit keer kreeg ík tranen in mijn ogen.

‘Je bent lief, Marieke.’

‘Jij een schat, Renée.’

We leerden elkaar beter kennen. Ik vertelde Marieke over mijn geklapte relatie met Julia (‘Dus je bent lesbisch?’) en Marieke deelde haar herinneringen aan Joop met mij (‘Dus jij bent hetero,’ grapte ik). Ze was trots op haar zoon Ben en schoondochter Lise die elkaar hadden leren kennen tijdens hun studie in Leiden. Ze woonden ook in Den Haag, op fietsafstand.

‘Nee,’ zei ik, ‘ik ben niet lesbisch, wel bi.’

‘Dus je doet het met mannen en vrouwen?’

‘Deed,’ zei ik, ‘momenteel ben ik niet seksueel actief.’

‘God, wat zeg je dat zakelijk.’

‘Het is wat het is.’

‘Seksueel actief, ik kan me het haast niet meer herinneren.’ Ze keek beteuterd.

‘Ach, je hebt altijd nog je vingers en je fantasie ,’ opperde ik met een glimlach.

Marieke lachte terug en kleurde.

Het was op een dinsdag, ik zat driftig te typen op mijn laptop, een leeg kopje ernaast. Marieke stond achter de toonbank.

‘Renée, als je zin hebt, kom dan vanavond, tegen sluitingstijd. Doen we een wijntje.’

‘Mag jij wijn schenken?’

‘Ik schenk wat ik wil al is het cognac.’

‘Ook lekker, cognac. Maar oké, wijn, ik heb nog een lekkere staan, trakteer ik.’

‘Doe ik de nootjes.’

Nadat Marieke de tent had afgesloten en nog wat rommel had opgeruimd liepen we naar boven waar Marieke woonde. Het was er niet groot, maar de woonkamer had grote ramen met uitzicht op de schemerachtige winkelstraat. We namen plaats op een bruin leren bank, ieder aan een uiteinde,   de glazen rode wijn en de nootjes tussen ons in, en kletsten oeverloos de avond vol. Je kon lachen met Marieke, ze schaterde bij het minste geringste en dat werkte aanstekelijk. En als de wijn is in de vrouw, is de wijsheid in de kan. Alcohol brengt onder een gunstig gesternte bergen lol, wil ik maar zeggen.

Toen de fles leeg was en de nootjes op waren, vielen we stil. We moesten naar bed, de volgende morgen zouden onze wekkers al vroeg gaan.

‘Over die koude bedden van ons,’ zei Marieke vanuit het niets.

‘Wat is daarmee?’ Ik zette mijn onschuldigste gezicht op.

‘Kijk, ik ben niet lesbisch of zo, maar ik dacht, misschien…’ Marieke keek naar buiten.

‘Lijkt me een fijn plan, Marieke.’

‘Dus, ik bedoel, gewoon voor een beetje warmte, dus, geen eh…’

‘Niet vrijen, geen seks, snap ik toch.’ Ik zette tegen beter weten in mijn lege glas tegen mijn mond. Mijn hart ging tekeer, Marieke was verrukkelijk.

‘Precies,’ knikte ze. ‘Gewoon samen slapen.’

‘Misschien dat ik snurk,’ zei ik, ‘door de wijn’.

‘Dan ga ik even douchen.’ Marieke deed aandoenlijk schutterig en onhandig. ‘Wil jij ook?’

‘Samen bedoel je?’

‘Nee, nee, na mij, of eerst.’ Ze keek vertwijfeld. ‘Samen? Bedoel je dat serieus?’

‘Ik ben altijd serieus, Marieke.’

Ze knikte, glimlachte onzeker. ‘Ik heb ook een bad, als je dat liever…’

‘Jee, en dat zeg je nu pas. Samen in bad, oké.’ Ik stond op.

‘Zal ik dan…’ Ze wees achter zich, ongetwijfeld in de richting van de badkamer.

We liepen samen naar de badkamer, alsof het openzetten van een badkraan een klus voor twee was. Het water golfde royaal de badkuip in. Marieke pakte een flesje badschuim van de badrand en spoot het spulletje in het water. Het deed me denken aan een dikke straal sperma, maar die gedachte hield ik voor mezelf. Daar stond ze met haar flesje. Wat nu, zag ik haar denken. Het leek me goed om haar het juiste voorbeeld te geven en knoopte mijn bloesje los.

‘Ja,’ mompelde Marieke en begon aan haar eigen knoopjes. Het voelde fijn om me kledingstuk voor kledingstuk bloot te geven aan Marieke. Zij en ik waren de aarzeling voorbij. De warme waterstraal kletterde in het warme badwater, het badschuim groeide als een pan melk die over dreigde te koken.

De pracht die ze blootlegde, was adembenemend. Het was gebeeldhouwde schoonheid, de verbeelding van de vrouwelijke vruchtbaarheid, een muze voor willekeurige welke kunstenaar. Het donkere haar dat tot over haar schouders reikte, haar sierlijke hals, de mollige schouders, de stevige bovenarmen. Haar ronduit verrukkelijke borsten: vol, stevig, rond, niet helemaal symmetrisch, met poezelige roze tepels. Ze had haar handen voor haar kruis gelegd, niet uit preutsheid, meer omdat ze er geen raad mee wist, alsof ze afvroeg wat te doen met die hoeveelheid vingers in dit universum van naaktheid. Haar buik bolde gemoedelijk en aantrekkelijk. Het was onvermijdelijk dat ik mijn schrale verschijning tegen haar warme rondingen plooide. Ze sloeg haar armen om me heen en we proefden elkaars monden die naar wijn en nootjes smaakten.

Niet Laurel en Hardy waren we, niet de dikke en de dunne, maar misschien wel wel de voluptueuze en het scharminkeltje. We vulden elkaar aan.

Het schuimwater omsloot ons tot de kin, twee hoofden deinend op warm badwater. Was het onbedoeld dat Mariekes tenen volop tegen mijn vulva duwden? Ik kon haar waarlijk kwalijk nemen dat haar voet niet zó fijngevoelig was, dat het ongemerkt mijn intiemste lichaamsdeel prikkelde. Wat Marieke kon, kon ik ook. Meteen toen mijn voet haar schaamhaar traceerde, zette Marieke grote ogen op. Hetzelfde deed ik toen zij mijn voet pakte en die zo manoeuvreerde dat mijn zool doel trof. Haar tenen antwoordden effectief. Voor even sloot ik mijn ogen, hapte naar adem, en bewoog mijn voet tegen haar kut. Het water bewoog op de bewegingen onder de oppervlakte, waar gestrekte benen zich spanden. Ik zoolde Marieke, terwijl zij mij teende. Het water was behaaglijk warm. Het schuim knetterde zacht en loste langzaam maar zeker op.

Ik mocht in Mariekes armen en voelde me geborgen. Teder gleden haar handen over mijn huid, terloops meer intiemere delen rakend. Wijn, warm water en handen die me streelden, veel beter kon het niet worden. Loom gleden mijn oogleden omlaag, Marieke kuste mijn nek en kneep zachtjes in mijn tepels. We spraken al zeker vijf minuten geen woord. Voor een vrouw die het nooit anders had gedaan dan met een man, die beweerde jaren geen seks te hebben gehad, die zogenaamd niet van de vrouwenliefde was, wist ze me behoorlijk op te winden. En te merken aan haar versnelde ademhaling liet ons onderonsje haar ook niet onberoerd. Al tastend achter me lukte het me haar zachte vulva te vinden. Ik speelde met haar schaamlippen, voelde zelfs haar klit, en stuurde een vinger naar binnen. Ze beet in mijn oorschelp.

Behalve de waterdamp die in de lucht hing en de spiegel besloeg, was de badkamer verzadigd van onversneden liefde, de grote liefde met een hoofdletter L vermengd met een loom soort geilheid met een hoofdletter G. We moesten vrijen, daar was geen ontkomen aan, maar het zou een soort oerseks zijn die we zouden bedrijven, niet perse gericht op een kant en klaar orgasme, wel op het gestaag opzwepen, elkaar verder duwen in de richting van het onvermijdelijke randje. En dan samen het ravijn instorten en te pletter vallen. Ach, wat een gelul. Ik likte Mariekes kut en ze stootte extatische pufjes uit. En toen deed ze dat bij mij en ik hoopte dat ze nooit meer zou stoppen.

Zonder afgedroogd te zijn vreeën we verder in haar bed en zongen het lied van de liefde in de geilst mogelijke toonzetting. Ze had veel om vast te houden, prachtige rondingen, prettig kus- en streelbaar, in die zin kon ik alleen maar tegenvallen. Niet dat Marieke klaagde. Ze pruttelde slechts onsamenhangende klanken en hijgde, haar ogen constant gesloten. Ongetwijfeld dacht ze aan seks met Joop, terwijl ik totaal niet dacht aan seks met Julia. Daarvoor was Marieke te overweldigend, te lekker, te lief.

Zeker een dik half uur wisten we elkaar op te zwepen. Klaarkomen deed me pijn, niet fysiek, maar mentaal, want ik wilde nooit meer stoppen. Ik kwam met aanstellerige gilletjes, dat kon helaas niet anders, zo deed ik nu eenmaal als er geen controle meer bestond. Marieke kwam in langgerekte zuchten die suggereerden dat lang opgespaarde gevoelens eruit moesten via het ventiel van de liefde. Steeds dacht ik dat ze klaar was, tot ze weer opnieuw begon. Ze stuurde mijn hand aan om precies die plekjes te bereiken die de doorsnee toerist nooit te zien kreeg.

Het was een zeldzame ervaring die we daar meemaakten in het Haagse bed van Marieke. Erna vielen we beiden in een diepe slaap, dicht tegen elkaars warme lichamen aan, elkaars geurtjes diep in onze neuzen. Pas tegen de ochtend werd ik wakker, het was nog niet helemaal licht. Ik plaste in dromerige toestand met mijn ogen dicht op Mariekes wc. Het kon toch niet zo zijn, dacht ik, dat dit een ordinaire one-night-stand was geweest? Was hier niet meer aan de hand? Of was dit slechts wishful thinking van een eenzaam typje op zoek naar de grote, onvindbare liefde?

Toen ik weer tegen Marieke aankroop en zij haar ogen even opende, kroop een lieve, slaperige glimlach over haar gezicht. En geloof het of niet, ik zag daar een veelbelovende toekomst in, een vooruitzicht vol gedeelde liefde en gedeelde smart. Er kroop een traan over mijn wang die Marieke weg kuste.