Het is telkens weer een wonder hoe Mark het voor elkaar krijgt: hij kan zo neuken dat we vrijwel tegelijkertijd een orgasme bereiken. Er kan misschien een seconde tussen zitten, hooguit twee, langer niet. Hij beheerst het spel van versnellen en vertragen als geen ander. En ja, het heeft natuurlijk alles te maken met dat we goed op elkaar zijn ingespeeld. We seksen invoelend, we schatten bij elkaar in hoever het ermee staat, dat is niet ieder stel gegeven. Het zijn mooie momenten, die gezamenlijke climaxen. Een beetje alsof je samen op een sleetje een besneeuwde helling afglijdt, je voelt de kriebels in je onderbuik, je houdt elkaar stevig vast om niet te vallen, onderaan de helling komt het stuk dat je even door de lucht zweeft: de sensatie, het hoeramoment.

Je zou het misschien niet verwachten, maar zelfs kloosters gaan met hun tijd mee. Sommige kloosters tenminste, zoals de Orde van De Vrome Maagden in het Brabantse Wiedeweerga aan de Kille Beek. De moederoverste daar implementeerde het functioneringsgesprek, bij veel organisaties een gangbaar periodiek gesprek om te peilen of het personeel wel functioneert. Als een van de eersten was zuster Anna aan de beurt. Ze had zoals verzocht een lijstje met punten opgesteld waarover zij in elk geval wilde praten. Vijf punten, waarvan er vier over triviale zaakjes gingen, zoals het invoeren van vegetarische maaltijden en de cursus assertiviteit die ze graag wilde volgen. Punt vijf zou misschien ingewikkelder zijn, maar dat kwam misschien, omdat ze die cursus assertiviteit nog niet had gevolgd.

Het is jaren geleden dat ik Sharida voor het laatst heb gezien, we hebben geen contact meer, onze vriendschap verwaterde eer we er erg in hadden. Vriendinnen voor het leven, zo noemden we ons onafscheidelijk samenzijn vaak. Hadden we in de toekomst kunnen kijken, dan hadden we geweten dat ‘voor het leven’ relatief van korte duur zou zijn. Gelukkig kan geen mens weten hoe het leven zich voltrekt, het gaat altijd anders dan voorspeld. Hoewel er meer dingen speelden, weet ik zeker dat onze ontmoeting met Stefan beslissend is geweest voor de razendsnelle teloorgang van onze vriendschap.

Voor onze vriendinnenvakantie huurden Milly, Renée en ik een cottage in Zuid-Engeland. Milly kreeg de eenpersoonskamer, Renée en ik sliepen in een royaal tweepersoonsbed in de kamer ernaast. Het was er pikkedonker en ongelooflijk stil. We waren alle drie heel moe van de inspannende reis en na een slaapmutsje vielen we als blokken in slaap.

Uitzonderlijk geruisloos, alsof het op fluwelen wielen rijdt, baant het koetsje zich een weg over het smalle bospad. De koetsier in zijn wapperende zwarte cape stuitert vervaarlijk heen en weer op de bok. Het lijkt hem niet te deren, hij laat zijn zweep knallen over de ruggen van het koppel merries dat in synchroon galop het karrenspoor volgt. Zelfs de hoeven klinken gedempt. Het met mos begroeide pad en het omringende loofbos dat nauwelijks licht doorlaat, lijken elk geluid te absorberen. Het schaduwrijke woud voelt koel, niets doet vermoeden dat het eigenlijk een heerlijk zonnige voorjaarsdag betreft.

Ik was de blauw-zwarte mountainbikester vaker tegengekomen in de bossen van Elspeet. De mond open, de ogen achter de glazen van een fietsbril gefocust op het karrenspoor. Ze groette niet, ze zwoegde en was in een zucht voorbij. Haar banden zoefden over het bospad.

Elisabeth Stronken had een havo-diploma. Vandaar dat ze aarzelde bij het oproepje op het prikbord van de Aldi. Dame gezocht, stond daar op een handgeschreven kaartje, voor mavo-activiteiten. Representatief voorkomen, netjes en schoon, huidskleur geen bezwaar, leeftijd 20-35. Het handschrift was ouderwets keurig, de letters licht naar rechts hellend, hoofdletters, komma’s en punten op de juiste plek. Ze moest maar eens langsgaan op het vermelde adres.

De schrik. De klap. De val. De pijn. Het liep door elkaar als een pan vol spaghettislierten. Met saus. Tomatensaus. Tomatenrood. Geplet. Beurs. Puree.

Ze waren met zes, zonder uitzondering in donker kostuum, variërend van donkerblauw tot antracietgrijs. Bijpassende stropdassen. Witte overhemden. 

We konnen de verlustiging simpelwijs voorstellen als het sprietsen van zadeltjes met een buis in een kokertje. Daarmee kleden we de essensatie helazig uit tot op de nakerige huid. Steviger nog, door er zo over te kouten, verlagen we de verlustiging tot het peilstokniveau van de porny. Verlustiging laagtrekken doet krom aan het pleizier dat het menschen van beiderlei kunnen cadeaux doet. Eerder zouden we de liefdesbedrijvigheid moeten aanschouwen als de verpersoonlijking van het vette en het zoete. Zoals het consumeerderen van bakkies koffie - sowiesowie al innemend - maar dan plus vetproevend melkwit en klompen suiker. Bij wijze van, uiterwaard, want de Spartaanse caféleut zou grillen bij het denksel van zoet en vet bij wat zwart en bitter moet horen. Ik doel het hier drachtelijk, als metafloor, en dan ook weer niet zo een op een dat vetvoelend melkwit voor de zadeltjesspriets zou staan. U moet vatten dat ik de verlustiging hoog heb zitten, porny smijt ik verder van mij. Verlustiging is van zichzelve al primavera, zoals duistere koffie. Doch met het zoete van de suikers en het dromige van de melkerigheid plaatsen we het in sferen van liefdesbeleving. Een begripsbepaling die antique is als de aardkloot zelve, maar nimmer aan semantiteitsdevaluatie onderhavig was. Verlustiging konnen we aanmerken als essentianele partituur van liefdesbeleving. Of nog grootser: houwen van. En hoewel het de definitiëring wat wateriger maakt, plaatst dat het geheel en al in een breedsprakige kadering. In overzicht hebben we dan: houwen van, liefdesbeleving, verlustiging, porny. In die volgordelijkheid van bollig naar plattig.

Mijn vrouw en ik brachten een weekendje door in Hotel Dorenbosch, een statig en antiek bouwwerk met verbluffend uitzicht over de meanderende rivier de Waas. Het was een betaalbaar arrangement dat ik cadeau had gedaan aan mijn eega voor haar veertigste verjaardag. Heerlijk zo samen op pad zonder de kinderen. We bleven maar herhalen dat we zo’n uitje vaker moesten doen. Het schoot er telkens bij in om elkaar en onszelf te verwennen. Dom eigenlijk.

Tony draagt de zoete geur van zaagsel met zich mee. Hij schaaft en schuurt, hij zaagt (en zuigt), boort (diep), drijft een spijker naar binnen met zijn beukende hamer, draait zijn schroef in (diep). Als hij zijn kleren uittrekt, vliegt het zaagsel in het rond. Het hangt in zijn kroeshaar en plakt aan zijn huid. Je komt het tegen op lichaamsdelen waar je het niet verwacht.)