24 september 2022

Restaurant Klein Groningen, ken je dat? Een gezellig tentje in Amsterdam. Betaalbaar en lekker eten, biologisch, veel vegetarische dingetjes, goede toetjes, lekkere wijn. Prinsengracht of zo, nee, Herengracht. Op een hoekje. Google het even.

Aan het eind van de middag, het was al bijna donker, arriveerde ik in Zwiesel, een stadje in het Beierse Woud. De sleutel van mijn huisje kon ik afhalen bij het plaatselijke VVV. Vandaar was het nog een kilometer of vijf bergopwaarts. Met groot licht reed ik het smalle steile bergweggetje op en kwam gelukkig geen tegenligger tegen. Wie had er ook wat te zoeken in deze uithoek? En dan ook nog op dit tijdstip. 

Voorlezen is zo fijn!

Ik mocht mee in de roeiboot en had stoute verwachtingen. Ze droegen een identieke zwarte zwembroek, strak model, je zag echt alles zitten. Hangen beter gezegd, in beide broekjes naar links. Ze mochten dan een eeneiige tweeling zijn en niet van elkaar te onderscheiden, als je achttien bent, bijna negentien, hoef je toch niet meer dezelfde kleding te dragen. Je zou zeggen dat je op die leeftijd al zoveel eigen identiteit hebt ontwikkeld dat je je los kunt koppelen van de ander, ook al is die ander meer dan je spiegelbeeld.

Met de punt van mijn tong tussen mijn paars gestifte lippen vingerde ik de gps-coördinaten in de navigatie-app van mijn smartphone. Het was inderdaad waar ik dacht dat het was: middenin het Koiterwoud, in de volksmond beter bekend als het Coïtusbos. Je daar begeven als vrouw alleen was vragen om problemen, maar het was maar wat je als een probleem beschouwde. Trouwens, bestond het hele leven niet uit de oneindige cyclus van probleem-oplossing, oplossing-probleem? Wat pas een echt probleem was, was de hitte die het land al weken teisterde. Met als bijkomende ergernis de ondeugdelijke airco van mijn autootje. Ik had nog geen meter gereden of ik plakte al aan de nep leren stoel. De vier opengedraaide raampjes vingen een droog warm windje dat rechtstreeks uit de Sahara leek te waaien. Je mocht hier maar 30, dus veel beter zou het niet worden.

Linda zweerde bij speeltjes. Ze zou niet zonder kunnen, zei ze.

Heb uw naaste lief. Dat was de boodschap waarmee dominee Scherpenzeel ons naar huis stuurde. Hij had dat wel vaker gezegd, natuurlijk, maar op de een of andere manier trokken Rien en ik het ons dit keer ook echt aan. Misschien kwam het door de tv-beelden van Afghaanse vluchtelingen, of door het toenemend aantal stadsgenoten die van de voedselbank afhankelijk waren. Het moet de hand van God zelf zijn geweest toen we op onze weg naar huis stuitten op een zwerver in het plantsoen bij ons huis. Het was best al koud en hij lag opgerold in een slaapzak onder een rododendron. Rien en ik keken elkaar aan. Het was nu of nooit moeten we tegelijk hebben gedacht: heb uw naaste lief, en hier lag er een.

Op zijn voornaam na was Zwitser een onopvallende man. Niet superknap, niet onknap, dun noch dik, blond haar, maar een beetje vlassig. Mensen die hem wat beter kenden, zoals zijn collega’s, omschreven hem als bescheiden, of zelfs verlegen. Zijn werk deed hij adequaat en accuraat, je kon altijd van hem op aan, hij werd gewaardeerd en gerespecteerd. Verder kreeg je weinig hoogte van hem, je wist zelfs niet of je te maken had met stille wateren, diepe gronden. Het bleef gissen wat er in zijn hoofd omging.

Dat ze geld had, kwam mooi uit. FC Marnixseveld was bijna bankroet. Het eerste herenteam bungelde onderaan in de competitie. Damesteams waren er überhaupt niet. De velden leken verwoestijnd, een tribune ontbrak, sponsors hadden er geen zin meer in. Toen was zij daar opeens, Jelena Petrovka, met haar uitpuilende portefeuille. Vanuit het niets was ze neergestreken in een leegstaande villa met zwembad. Over wat ze kwam doen had niemand enig idee. Over hoe ze aan haar poen kwam evenmin. Ze was er, dat was voldoende, en ze had interesse in FC Marnixseveld. Witwaspraktijken, mompelde men. Drugsgeld, fluisterde men. Tot aan haar nek in criminele praktijken, wist men. Hoe dan ook, ze had centen. En die stopte ze in de club. En in haar Porsche. En in haar villa. Uiteraard.

Het is telkens weer een wonder hoe Mark het voor elkaar krijgt: hij kan zo neuken dat we vrijwel tegelijkertijd een orgasme bereiken. Er kan misschien een seconde tussen zitten, hooguit twee, langer niet. Hij beheerst het spel van versnellen en vertragen als geen ander. En ja, het heeft natuurlijk alles te maken met dat we goed op elkaar zijn ingespeeld. We seksen invoelend, we schatten bij elkaar in hoever het ermee staat, dat is niet ieder stel gegeven. Het zijn mooie momenten, die gezamenlijke climaxen. Een beetje alsof je samen op een sleetje een besneeuwde helling afglijdt, je voelt de kriebels in je onderbuik, je houdt elkaar stevig vast om niet te vallen, onderaan de helling komt het stuk dat je even door de lucht zweeft: de sensatie, het hoeramoment.

Je zou het misschien niet verwachten, maar zelfs kloosters gaan met hun tijd mee. Sommige kloosters tenminste, zoals de Orde van De Vrome Maagden in het Brabantse Wiedeweerga aan de Kille Beek. De moederoverste daar implementeerde het functioneringsgesprek, bij veel organisaties een gangbaar periodiek gesprek om te peilen of het personeel wel functioneert. Als een van de eersten was zuster Anna aan de beurt. Ze had zoals verzocht een lijstje met punten opgesteld waarover zij in elk geval wilde praten. Vijf punten, waarvan er vier over triviale zaakjes gingen, zoals het invoeren van vegetarische maaltijden en de cursus assertiviteit die ze graag wilde volgen. Punt vijf zou misschien ingewikkelder zijn, maar dat kwam misschien, omdat ze die cursus assertiviteit nog niet had gevolgd.