Heb uw naaste lief

Heb uw naaste lief. Dat was de boodschap waarmee dominee Scherpenzeel ons naar huis stuurde. Hij had dat wel vaker gezegd, natuurlijk, maar op de een of andere manier trokken Rien en ik het ons dit keer ook echt aan. Misschien kwam het door de tv-beelden van Afghaanse vluchtelingen, of door het toenemend aantal stadsgenoten die van de voedselbank afhankelijk waren. Het moet de hand van God zelf zijn geweest toen we op onze weg naar huis stuitten op een zwerver in het plantsoen bij ons huis. Het was best al koud en hij lag opgerold in een slaapzak onder een rododendron. Rien en ik keken elkaar aan. Het was nu of nooit moeten we tegelijk hebben gedacht: heb uw naaste lief, en hier lag er een.

Rien boog zich over de slaapzak.

‘Meneer, kunnen we iets voor u doen, een maaltijd wellicht, een warme douche, een kopje koffie?’

Er kwam meteen beweging in het kwetsbare hoopje mens. Een hoofd met een bos warrig haar dook op. Geen man zag ik meteen, een vrouw. Een vrouw met een argwanende blik.

‘We hebben eventueel een bed beschikbaar,’ opperde ik, ‘het schijnt vannacht te gaan regenen.’

Ze rook niet fris. De dominee had ook niet gezegd dat we alleen lekker ruikende naasten moesten liefhebben. Een warme douche of een dito bad zou onze zwerfster goed doen. Ze lachte haar tanden bloot. Rechtsboven ontbrak er een.

Het kostte weinig moeite het mensje te overreden met ons mee te gaan. Ze sukkelde achter ons aan, haar hele hebben en houden in een AH-tas. Rien droeg de slaapzak, zijn arm gestrekt, zodat zijn jas verschoond bleef van ongerechtigheden en geuren.

‘Zwerft u al lang?’ vroeg ik belangstellend.

De zwerfster hield even in, keek naar de hemel alsof ze daar het antwoord kon lezen en zuchtte.

‘Een half jaartje, nee, langer, ik kwam de dag na mijn verjaardag op straat te staan. Soort cadeautje van de huurbaas. Had een leuk flatje in zuid. Daarna prachtige kartonnen dozen. Je hebt niks nodig hoor, maar de winter is lastig.’

Ze had het accent van de stad, maar praatte niet plat.

Jenny heette ze. Ik liet een bad vollopen en vroeg of ik haar kleren kon wassen. De slaapzak kon dan meteen mee. Voor ik het wist stond ze halfnaakt in de badkamer, een bleek mager lijf, met, ik kan het niet anders zeggen, buitenproportionele borsten die een stevige beha ontbeerden. Ze slingerde haar spillebenen over de badrand en liet zich zakken in het warme water. Ze had het meest gelukzalige gezicht dat ik ooit heb gezien. Het voelde goed om een naaste lief te hebben.

‘Hebbie misschien een scheermes om m’n oksels en kruis te fatsoeneren?’

Het was de laatste vraag die ik verwacht had van een zwerfster die nooit een bad zag, maar gelukkig kon ik aan de vraag voldoen. Ik goot ook een scheut badolie in het water, zodat het mes kon glijden. 

Met haar beduimelde plunje in mijn armen liet ik haar achter. Ze hief meteen een lied aan.

‘Ze zingt Frans Bauer,’ fluisterde Rien naar de badkamerdeur wijzend, ‘maar de tekst wijkt af.’

Geconcentreerd luisterenden we aan de deur. Ze was goed bij stem, haar accent kleurde het levenslied.

Wil je even met mij

Schuif mijn slipje opzij

Lekker, steek hem erin

Doe maar snel, heb zo’n zin

Ben zo blij als ik vrij

Wil je even met mij

Schuif mijn slipje opzij

Spreid mijn dijen heel wijd

Je kunt je pik erin kwijt

Ben zo blij als ik vrij

Rien schudde zijn hoofd.

‘Moeten we dit tolereren in ons huis, in ons bad?’

Ik haalde mijn schouders op.

‘Ze is onze naaste,’ opperde ik.

‘Ja, maar er zijn natuurlijk grenzen,’ fluisterde Rien.

Jenny zong hartstochtelijk door.

Jij mag me wippen,

O he ho,

Likt speels mijn lippen

O he ho,

Jij mag me likken

O he ho

Dan zal ik jou slikken

‘Kan echt niet!’

Rien was rood aangelopen.

‘Als we nou naar beneden gaan, dan hoeven we het niet te horen, Rien.’

Ik gaf het goede voorbeeld en daalde de trap af. Achter me op de overloop hoorde ik hoe Rien de badkamerdeur opentrok.

‘Jenny!’ 

Er viel een stilte waarin alleen het klotsen van badwater te horen viel. Toen klonk Riens verbouwereerde stem.

‘Oh, excuus, neem me niet kwalijk.’

Hij sloot de deur.

‘Ik kon toch niet weten dat ze haar, eh, jeweetwel stond te scheren.’ 

Rien besefte maar al te goed dat hij over de schreef was gegaan. Een badkamerdeur met een dame erachter trok je niet zomaar open. Hij zat met de kwestie in zijn maag. En Jenny had het ook niet koud gelaten, want ze zong niet meer.

‘Je hebt toch al sorry gezegd?’ troostte ik.

Hij keek me vertwijfeld aan. 

‘Ze moet toch weten dat het er hier fatsoenlijk aan toe gaat. Dat soort liedjes kan echt niet.’

‘Ongevraagd de badkamer inlopen ook niet, Rien.’

Het duurde even voordat Jenny de badkamer verliet en naar beneden kwam. Mijn witte badjas was haar maten te groot. Het was verwonderlijk om te zien hoe haar gebadder tot een positieve metamorfose had geleid. Haar natte haren en gewassen gezicht gaven haar een frisse uitstraling. De geur van badschuim en shampoo suggereerde dat ze regelrecht uit een dennenbos kwam wandelen. Haar blote voeten mochten dan wat knokig zijn, haar teennagels waren netjes geknipt. Ze zeeg neer op onze Chesterfield. Rien sprong op. Hij had iets goed te maken.

‘Koffie, thee, limonade?’ riep hij vrolijk.

‘Een beker warme melk als dat niet teveel moeite is. Dan duik ik zo dat logeerbed in. Eindelijk weer eens een echt bed.’

Ze bleef dus slapen, het was haar gegund, onze naaste. Ik knikte haar vriendelijk toe en genoot van haar tevreden blik.

Loom van het bad hing ze achterover in de kussens, zich waarschijnlijk niet bewust van haar verlies aan decorum met de badjas die half open viel en ternauwernood haar borsten bedekte. Erger nog, door haar wijdbeense zithouding ontkwam ik niet aan een blik op haar vrouwelijke intimiteit. Haar geschoren intimiteit. Ik slikte van schrik en bedacht koortsachtig hoe ik haar kon waarschuwen voor de ordinaire inkijk. Zolang Rien bezig was in de keuken kon ik haar als vrouwen onder elkaar duidelijk maken dat meisjes de benen bij elkaar dienden te houden.

‘Jenny?’ Ik lachte vriendelijk. ‘Je dijen…’ Theatraal bracht ik mijn twee handen bij elkaar, twee bovenbenen die de gelederen sloten.

Mijn berisping had niet meteen het juiste effect. Jenny keek weliswaar omlaag naar haar ontblote dijen, maar in plaats van ze te sluiten schoof ze de panden van de badjas verder opzij. Met als gevolg dat haar vulva vrijelijk van alle kanten te zien viel. Het bloed steeg me naar de wangen.

‘Je, je, ik bedoel, je meisjesding, misschien beter om…’

‘O, god, mens, die kut, sorry hoor, ja, ik ben het niet meer gewend om in een badjas op de bank te hangen.’

Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Rien zich omdraaide in de keuken bij het horen van dat ordinaire woord. Het viel niet mee je naaste lief te hebben. Gelukkig ging Jenny rechter op zitten. Het gevaar was geweken. Voor even.

‘Fijn dat jullie dit doen, Rien en Renée, echt heel aardig.’

‘Ach,’ zei Rien, ‘heb je naast lief, zegt de Bijbel. Daar willen we graag gevolg aan geven.’

‘Je kunt wel altijd braaf met die woorden instemmen, maar het komt natuurlijk op daden aan,’ vulde ik aan.

Jenny boog zich voorover naar de salontafel voor haar dampende mok melk. Het gewicht van haar boezem duwde de panden van haar badjas opzij. Haar zware rondingen rolden nog net niet naar buiten. Rien aanschouwde het tafereeltje meer dan belangstellend. Ik gunde hem dat, zoveel borst was hij met mij niet gewend. Jenny dronk voorzichtig van de melk. Ik vond het een natuurlijke combinatie: borsten en melk. Het deed me denken aan vrouwelijke vruchtbaarheid, aan voortplanting en vermenigvuldiging.

Jenny keek op van haar beker.

‘Zo lief dat jullie mij als naaste zien.’

Na de melk ging ze naar boven. Slapen. Nee, een pyjama was niet nodig, ze moest sowieso al wennen aan de warmte van een huis. Het dekbed zou comfortabel genoeg zijn.

Toen we weer met zijn tweetjes waren, stond ik op om Rien een kus te geven.

‘We zijn goed bezig, lieverd.’

‘Ik weet het, schat.’ Hij keek me glazig aan. Vervolgens mompelde hij: ‘Zag je die enorme tieten?’

Het verwonderde me dat hij dat zei. Hij was nooit zo uitgesproken, al helemaal niet in die terminologie. 

‘Gigantisch, mannetje van me.’ 

Ontkennen had ook totaal geen zin.

Die nacht werd ik wakker van een geluid, gepiep, geknars, zoiets. Niet hard, wel in een aanhoudend tempo, een ritme eigenlijk. De wijzerplaat van de wekker toonde de tijd, twee uur tweeëntwintig. Wat kon er om bijna half drie ‘s nachts zo ritmisch piepen? Ik draaide me om. Normaal gesproken zou ik daar het silhouet van Rien onder het dekbed aangetroffen hebben. Dat silhouet ontbrak nu, Rien lag niet naast me. Wellicht had hij dat geluid ook gehoord en was hij nu op onderzoek uit. Het kon iets zijn met de cv of met de mechanische ventilatie, dat maakte weleens vreemde bijgeluiden. Ineens dacht ik aan Jenny. Had dat geluid misschien iets met haar van doen? Ze lag in een bed met een metalen frame. Dat kon best eens piepen. Zou ze zo onrustig slapen? Niet meer gewend aan een echt bed? Hoezo dan dat ritmische geknars? En waar was Rien? Ineens was ik klaarwakker. Mijn hart klopte onrustig.

Het gepiep werd luider, het ritme ging omhoog. Ik staarde in het donker naar het plafond, de oren gespitst. Was dit wat ik dacht dat het was? Terwijl verwarring me in de greep nam, brak het zweet me uit.

Na een laatste snerpende piep die de overloop overstak en mijn slaapkamer binnendrong als een plotseling remmende auto was het geluid verdwenen, precies zoals ik dacht dat zou gebeuren. Onafgebroken plukten mijn vingers aan de dekbedhoes. Mijn ademhaling was versneld, mijn ogen knipperden in het donker.

Daar was het geluid van de deur van de logeerkamer, weer een piep, dit keer van een scharnier. Blote voeten op het zeil. De badkamerdeur, de klep van de wc omhoog, een stevige plas in de pot, doortrekken.

Rien schoof voorzichtig onder zijn dekbed. Hij bracht geuren mee. Transpiratie, dennen en de onmiskenbare lucht van geil.

Hij draaide zich op zijn zij en snurkte alsof hij nooit anders had gedaan.

Het was al bijna licht toen ik ontwaakte uit een diepe slaap. Zo diep dat ik me niet kon herinneren of wat vannacht gebeurd was een droom was of echt. Rien was al op, ik hoorde zijn bassende stem beneden in de keuken. Met wie hij sprak, hoorde ik ook: Jenny, onze naaste die we moesten liefhebben. De vaatwasser werd uitgeruimd, de waterkoker ging aan. Ik draaide me nog eens om, diep onder het dekbed. Opstaan was nog niet aan de orde, ik was weinig gemotiveerd Jenny te zien, naaste of niet. Ik doezelde zowaar nog even weg. Het was een klopje op de deur dat me terug de dag in riep.

De slaapkamerdeur ging wagenwijd open. In de deuropening stond Jenny met een vol dienblad en in mijn badjas. Ín mijn badjas was misschien teveel gezegd gezien het feit dat ze het kledingstuk zonder ceintuur droeg en het meer als een cape om haar schouders geslagen had. Voor de rest was ze naakt, haar tepels net binnen de panden van de jas, maar haar kale kruis als glorieus middelpunt van het universum. Ik moest haar wegjagen.

‘Ontbijtje?’ vroeg ze vriendelijk. 

Zonder mijn antwoord af te wachten stapte ze vriendelijk lachend langs het bed om het dienblad op mijn nachtkastje te zetten. Voor wegjagen was het al te laat. Ik was altijd te traag met dat soort dingen.

‘Thee, beschuitjes met jam, Wasa-crackertje met honing. Lekker?’

Ze pakte een tweede bordje en kop thee van het blad en liep om het bed heen en zette het op Riens nachtkastje. Vervolgens dropte ze de badjas op de grond en kroop onder het dekbed. Ze snoof diep de lucht van de lakens in.

‘Riens luchtje, een echte mannenlucht.’

Al die tijd probeerde ik passende woorden te vinden. Die vrouw ging over grenzen, ik kon natuurlijk niet alles tolereren.

‘Is Rien al naar zijn werk?’ vroeg ik maar.

‘Hij is weg, Renée, we hebben het rijk alleen.’ Jenny giechelde.

Toegegeven, het was een heerlijk ontbijt en ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo verwend was. Omdat ik niet wist wat ik moest zeggen, wijdde ik me aan de beschuitjes met aardbeienjam. 

‘Gezellig zo met jou samen in bed,’ zei Jenny met volle mond.

Dat ze dat zei, ontroerde me. Wat had dat mens doorstaan in haar vunzige slaapzak buiten in de kou, dit moest voor haar welhaast het paradijs zijn.

‘De laatste keer dat ik ontbijt op bed deed, was met mijn gozer. Gingen we daarna neuken.’

Die ordinaire taal vond ik confronterend. Haar terechtwijzen ging natuurlijk wat ver, ze wist waarschijnlijk niet beter. Dat neuken deed me trouwens ook weer aan de afgelopen nacht herinneren.

‘Was Rien soms vannacht bij jou?’ flapte ik eruit.

Jenny zweeg, het enige geluid dat ze maakte was het luidruchtig kauwen van beschuit.

‘Hoe deed-ie het?’ vroeg ik door.

Het bleef akelig stil. Hoe moest dit verder? Als ze het daadwerkelijk hadden gedaan, en daar had het alle schijn van, hoe moest dat dan gevolgen hebben? Jenny eruitgooien? Zo’n kwetsbare vrouw? Rien dan maar? De overspelige echtgenoot die het deed met een ander in een belendende slaapkamer? Sprak de Bijbel niet over vergeving? Kon ik één illegaal vrijpartijtje niet door de vingers zien?

In mijn vertwijfeling was ik rechtop gaan zitten en keek neer op Jenny die achterover lag, een tweede beschuitje in haar hand. Ik had haar uit nijd een mep willen verkopen, en tegelijkertijd met compassie haar piekerige haar willen strelen. Heb uw naaste lief.

Voordat ik ook maar iets kon doen of zeggen, sloeg Jenny het dekbed opzij, waarmee ze haar borsten onthulde. Het deed mijn adem stokken, temeer omdat ze haar beschuitje tegen haar tepels duwde. Het was een dwaze, maar even zo goed sensuele handeling die me in verwarring bracht. Mijn ogen schoten van haar tepels naar haar guitige ogen en terug.

‘Rien zei dat je gek bent op aardbeienjam.’ Ze klonk hees. 

Haar vrije rechterarm reikte naar mijn nek, ze trok mijn hoofd naar zich toe en ik proefde het. Jam, overduidelijk aardbeienjam, dezelfde die ik altijd kocht, al jaren, een bekend merk, met hele aardbeien in het potje. Je zou verwachten dat die aardbeiensmaak meteen zou verdwijnen met de kracht waarmee ik zoog, maar het leek wel alsof aardbeienvocht bleef vloeien uit Jenny’s tepels. Het waren geluiden van gretigheid die ik maakte, geluiden van genot die Jenny als antwoord gaf.

Ineens besefte ik dat ik wel heel ordinair bezig was. Met mijn lippen in zuigstand en nog kleverig van de jam kwam ik overeind, blozend tot voorbij mijn oren.

‘Sorry,’ fluisterde ik, ‘ik liet me gaan.’

‘Helegaar niks sorry, lieverd, we genoten er allebei van, doe maar lekker voort.’

Ze ging er helemaal voor liggen, duwde haar tieten omhoog, zodat de tepels tot bij mijn mond reikten. Zelden had ik aan een grotere verleiding blootgestaan. Wat als ik door bleef zuigen, was het eind dan niet zoek? Ze sprak over lekker, dat moest wel in seksuele zin zijn, het fijne effect van zuigen aan tepels beperkte zich niet tot de tepels zelf. Als Rien mijn tepels zoog, veroorzaakte dat contracties in mijn vagina, met als gevolg dat ik daar nat werd. Ik nam aan dat mijn zuigen eenzelfde effect zou hebben op Jenny’s geile gevoelens. Als ik dat veroorzaakte, dan was het hek van de dam. Dat kon dat weleens uitmonden in…

‘Zuigen, kutje, je weet toch dat dit pas het begin is van de geilste vrijpartij ever.’ 

Dus zoog ik weer, fanatieker nog dan daarvoor. Ik had geen keus. Niemand had mij ooit kutje genoemd.

Inderdaad bleek die hele tepellikkerij de opmaat naar onstuitbare intieme handelingen. Hoewel het helemaal niet om schuld of onschuld ging, wil ik wel benadrukken dat het initiatief bij Jenny lag. Zij stripte mijn nachtpon van mijn lijf, zodat ik net zo naakt was als zijzelf, en zij beroerde vervolgens mijn borsten. Ze vloog erop aan als een meeuw op een openstaande vuilnisbak, met dat verschil dat een vuilnisbak zich niet mee laten voeren in seksuele uitspattingen. Die contracties die ik al noemde, kwamen snel en heftig en ik voelde hoe het stroperige geil opborrelde in mijn verhitte schede. Het effect verergerde toen Jenny haar hand in mijn schaamhaar duwde en de vochtige bron ontdekte.

‘Geil mormel,’ mompelde ze seksdronken in een kort moment van zuigpauze. Vervolgens gebeurde waarvoor ik al vreesde: ze bewoog zich al likkend naar onderen tot waar mijn zinderende schaamspleet vaginale sappen lekte. Daar deed ze iets met haar mond waardoor ik bijna flauwviel. De dierlijke kreun die ik door de slaapkamer slingerde, had even goed in de jungle gehoord kunnen worden.

Maar het kon nog zotter. Met het verleggen van haar zuigende mond en likkende tong naar mijn schaamlippen en clitoris, met het verschuiven van haar bovenlijf naar mijn onderlijf dus, verscheen Jenny’s onderlijf pontificaal in mijn gezichtsveld. Dat niet alleen, ze tilde haar linkerbeen zo op dat mijn hoofd tussen haar dijen belandde en mijn mond in stelling was gebracht om in haar kaalgeschoren vulva te happen. Nog voordat ik dat kon doen, duwde Jenny haar poes zonder aarzeling in mijn gezicht. Even hield ik de adem in, een nanoseconde misschien, om direct en overtuigend de heerlijke handeling te voltrekken waar Jenny zich al op had toegelegd. Naar alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik onbekend was met het doen van dit soort seksuele activiteiten. Ik had erover gelezen, het had me daarbij opgewonden, het kwam als fantasiebeeld steevast opduiken als ik mezelf bevredigde, maar het echt doen, dit wederzijds beffen, dit standje 69, daar kon geen fantasie tegenop. Niet alleen onze kutten - laat ik het gewoon maar noemen, zoals Jenny het steeds deed - drupten rijkelijk vrouwelijke vochten, nee, die hele zalige, compleet perverse handelingen, maakten ons compleet vloeibaar. Nog even en ik zou verdwijen, geabsorbeerd door het onderlaken en de molton die eronder lag.

Het was onvermijdelijk dat we zonder vertraging arriveerden op station Orgasme Centraal, perron 69. Uitstappen kon nog even wachten. Uit hijgend lagen we tegen elkaar aan, lekker warm in elkaars armen. Loslaten was nog geen optie, kussen des te meer in de wetenschap dat we ons eigen onderkantje proefden op de lippen van de ander. Dat idee liet mijn gedachten tuimelen, als vanzelf kregen mijn mond en tong iets gulzigs en datzelfde gold voor Jenny. Lekkere Jenny die rechtsboven een tand miste waar ik het puntje van mijn tong in kon steken. Toen we even loskwamen uit onze octopusachtige omhelzing nam Jenny haar kans waar om te spreken.

‘Koffie doen?’

Nadat we elkaar schoongeboend hadden onder de douche reden we met mijn Alpha Romeo de binnenstad in voor koffie met slagroomtaart. Daarna deden we samen een kapper en lieten ons een jongensachtige coupe aanmeten. Vervolgens schuimden we de winkels af om Jenny in het nieuw te steken. Uiteindelijk stapte ze naast me in de auto in een knalgele lange jas en een spijkerbroek zo strak dat haar schaamlippen zich erin aftekenden. Ze kon het hebben. Het was fijn om haar zo te verwennen.

‘Zo’n beha,’ zei ze, ‘zit zo lekker stevig. Je kunt ze wel laten hangen, maar dan gaat het mooi er wel vanaf.’

‘Ze zijn prachtig, Jen,’ antwoordde ik oprecht, ‘wees er maar trots op.’

‘Hier linksaf, trouwens,’ gaf ze aan.

‘Hoezo?’

‘Daar onder de brug zitten de jongens.’ Ze wees naar een plek waar rook omhoog cirkelde.

De jongens bleken haar zwerversmaatjes vanonder het viaduct. Carlos, JP en Kwizmaster. 

‘Kwizmaster?’ vroeg ik, nadat hij zich voorgesteld had.

‘Hij stelt altijd vragen, vandaar,’ gaf JP het antwoord. Hij was jong, blond en knap.

‘Maar je wint nooit een prijs,’ vulde Carlos aan. Hij was tenger, kwam net aan tot mijn schouders, had zwart krullend haar en een Zuid-Europees uiterlijk.

Kwizmaster kwam vlak voor mijn neus staan en verspreidde de lucht van bier. In tegenstelling tot Carlos had hij de lengte van een basketballer. Hij keek me indringend aan vanonder zijn borstelige wenkbrauwen, hoofd een beetje gebogen en stak zijn wijsvinger op.

‘Weet jij, Renée, wat de gemiddelde lengte is van de Nederlandse penis?’

Ik voelde hoe ik van kleur verschoot. Met Rien keek ik altijd naar Twee voor Twaalf en Per Seconde Wijzer, maar zo’n soort vraag zat er nooit tussen.

‘Bedoel je dan in slappe of stijve toestand?’ flapte ik eruit.

Kwizmaster keek me onthutst aan en slikte. Zijn adamsappel schoot heen en weer in de gerimpelde plooien van zijn keel.

‘Ja, Kwiz, daar ga je nou met je vragen,’ gierde Jenny.

Omdat ik bijtijds besefte dat ook deze mannen mijn naasten waren en ze dus lief moest hebben, bood ik aan een eenvoudige lunch te bereiden. Gevijven reden we vervolgens naar mijn huis waar ik de tafel dekte, snert uit blik serveerde en roggebrood met kaas. Ze schrokten het eten naar binnen alsof ze dagen niet gegeten hadden. Het gaf me enorme voldoening om te zien hoe Jenny en de heren genoten.

De ogen van Kwizmaster glommen toen hij me aankeek. Hij was geroerd door mijn goedheid.

‘Weet jij, Renée,’ riep hij met galmende stem en soeplepel in de lucht, ‘hoeveel sperma de gemiddelde Nederlandse man ejaculeert?’

Het was weer zo’n vraag die me overviel. Dat zoeken we op, had ik willen roepen.

‘Als de gemiddelde man klaarkomt, bedoel je?’ vroeg ik om tijd te winnen.

Zonder antwoord te geven dook Kwizmaster omlaag voor zijn laatste beetje snert. Het was een quiz zonder antwoorden, zonder puntentelling, zonder prijzen.

‘In elk geval beduidend minder dan de gemiddelde Spanjaard spuit,’ lachte Carlos. ‘Wij hebben stierenkloten.’

Nadat alle snert en al het roggebrood was genuttigd overviel Jenny me met het voorstel om met zijn allen naar boven te gaan.

‘Hoe bedoel je, Jen?’ 

‘Oh, gewoon, Renée, als de boys eerst even badderen, dan kunnen we daarna wat lol beleven met zijn vijven. Vind je dat geen leuk idee?’

Voor ik goed en wel antwoord had gegeven stormden de heren achter Jenny de trap op en lieten mij achter met de borden en het bestek. Boven was het een gegil van jewelste, de badkamerdeur moest openstaan, want ik kon de douche en het de kraan van het bad horen, er werd geplonsd en geplast.

‘Jen, jij ook,’ hoorde ik JP roepen. Wat moest Jenny ook? Nieuwsgierig rende ik naar boven waar op de overloop een wolk van waterdamp uit de badkamer dreef. Wat ik door de mist heen zag, tartte elke fantasie. In het overvolle overlopende bad zaten Carlos en JP met Jenny in het midden, beiden zuigend aan een tepel, zij onder water links en rechts sjorrend aan geslachtsdelen.

Onder de douche in de hoek sopte Kwizmaster zich kwistig met douchegel. In de veronderstelling dat hij wel wat hulp kon gebruiken kroop ik bij hem onder de straal.

‘Renée?’ Hij leek oprecht verrast. Zeker toen ik hier en daar wat van zijn huidplooien voor mijn rekening nam. Hij deed zijn ogen dicht.

‘Weet jij,’ mompelde hij, ‘hoeveel vrouwen er jaarlijks in de Benelux zwanger raken onder de douche?’

‘Nee, geen idee Kwiz, maar ik denk dat jij me dat gaat vertellen.’ Ik sopte zijn stevige erectie lekker af.

‘Hoeveel mannen in Zuid-Holland denken regelmatig aan anale seks met een man? Nou?’

Ik kon niet antwoorden met zijn penis in mijn mond en zijn ballen in mijn hand.

Naastenliefde. Dat woord hing als een strak blauwe lucht boven het bed waarin we die middag met elkaar de liefde bedreven. Ja, het bed kraakte af en toe flink onder ons gewicht, of meer eigenlijk vanwege de seksuele energie die wij als vijftal veroorzaakten. Als een orgastische wervelwind klommen we op, over en door elkaar, schoven we in elkaar, de mannen in de vrouwen vooral. Ik kende seks van de echtelijke vrijpartijen met Rien, bedaard en binnen de perken van het fatsoen, in het donker. Wat ik deed met Jenny, Kwiz, JP en Carlos was iets totaal anders. Het was vies en lekker, goor en verrukkelijk. Het had veel weg van zware turbulentie op tien kilometer hoogte zonder dat er een parachute voorhanden is. 

Glijmiddel, dacht ik op het moment dat er penetraties plaatsvonden, talloze bevlekte ontvangenissen, glijmiddel, dat is eigenlijk wat naastenliefde is. Vooral de blauwe ogen van JP vond ik mooi. Als hij zijn zaad schoot, sperde hij zijn ogen open. En wat Carlos zei over Spanjaarden klopte, het kwam er in grote hoeveelheden uit, zeker de eerste twee, drie keer.

Ergens op het laatst, toen bijna niemand meer kon, reutelde Kwizmaster onder me kreunend: ‘Weet jij, Renée, hoe een koe een haas vangt?’

Net op tijd, net voor Rien uit zijn werk kwam, hadden Jenny en ik het bed verschoond, de badkamer en keuken opgeruimd en de ramen tegen elkaar opengezet. De jongens hadden we zeker een uur daarvoor de deur uitgezet. Natuurlijk moesten we beloven dat we de volgende dag een reünie zouden houden. Maar toen Rien met zijn dagelijkse ‘hallo, ik ben thuis’ binnenstapte, trof hij niet meer dan het huiselijke tafereel van twee vrouwen die boontjes afhaalden en aardappels schilden. Niet alleen ik kreeg een kusje, ook Jenny. Dat vond ik erg lief van Rien.

We aten, vulden de vaatwasser, zakten neer op de bank, keuvelden gezellig, keken tv, dronken thee, aten koekjes, gaapten en zetten de kachel laag. We poetsten tanden, zochten onze slaapkamers op, Jenny de hare, Rien en ik de onze, kleedden ons uit, trokken onze pyjama aan en kropen tussen de frisse lakens.

Midden in de nacht werd ik wakker. Rien was weg, het bed in de logeerkamer piepte. Heb uw naaste lief, dacht ik, draaide me om en sliep verder.