Verse worst en karnemelk

Ik mocht mee in de roeiboot en had stoute verwachtingen. Ze droegen een identieke zwarte zwembroek, strak model, je zag echt alles zitten. Hangen beter gezegd, in beide broekjes naar links. Ze mochten dan een eeneiige tweeling zijn en niet van elkaar te onderscheiden, als je achttien bent, bijna negentien, hoef je toch niet meer dezelfde kleding te dragen. Je zou zeggen dat je op die leeftijd al zoveel eigen identiteit hebt ontwikkeld dat je je los kunt koppelen van de ander, ook al is die ander meer dan je spiegelbeeld.

Opnieuw. Ik begin even opnieuw. Ik trok aan de roeispanen als een bezetene, ik zou ze laten zien dat ik kon roeien en verbaasde mezelf over de kaarsrechte koers die de boot door het water trok. Op het bankje tegenover me zaten Jan en Job, een eeneiige tweeling van bijna negentien, hun lange slanke lijven gestoken in wit vel. Ze droegen niet meer dan strakke zwarte zwembroeken waarin de slappe geslachtsdelen loom naar links hingen. Ik had stoute gedachten, maar onderdrukte die door me te concentreren op het roeien. Hoezo roeide ik en keken zij toe met slappe lullen in hun zwembroek?

Het begon zo: ja, ik mocht mee, maar ik moest wel roeien. Oké. Het hele stuk naar het eilandje? Ja, en terug. Zo. En nog iets. Wat? Je roeit met je bovenstukje uit. Hoe bedoel je? Roeien in je blote tieten. Hoezo? Gewoon, dat vinden wij leuk. Oké. Dat durf je zeker niet? Best wel. Doe dan.

De zon scheen, misschien had ik me daar ook moeten insmeren. Daar dacht ik pas aan toen we al een eind het water op waren en ik aan roeispanen trok. Die twee zaten daar als de vleesgeworden zelfgenoegzaamheid mijn tieten te bewonderen. Daar moest ik nog aan wennen, bewonderende blikken voor mijn borsten. Of bewonderende blikken, geile blikken gewoon.

De rolverdeling was dus: ik trok aan spanen, zij keken naar spenen. Er was nauwelijks aandacht voor mijn roeitechniek en de kracht waarmee ik het deed. Ze keken zwijgzaam toe hoe mijn borsten meebewogen met mijn roeibewegingen. In mijn hersenpan ontsponnen stoute gedachten. Links hangende piemels in strakke broekjes. Het water klotste, de riemen piepten in de dollen, blikken gleden over mijn lijf.

‘Ik kan je kutje door je broekje heen zien.’ Verkleinwoordjes overkill. Het was Jan. Triomfantelijke blik. Hij kon overal doorheen kijken, X-ray ogen. Wat moest ik met die mededeling, het was een strak bikinibroekje, oranje. Ongetwijfeld vertoonde het kruis het lichte reliëf van mijn lippen. ‘Je kutje zien’ was overdreven. Desalniettemin bevestigde Job de constatering van zijn broer. Hij keek omlaag en knikte. Nu moest ikzelf ook kijken. Niks, nou ja, nauwelijks. Met veel fantasie zag je iets. Verbeelding hadden ze zeker. Mijn strakke roeien raakte wel meteen uit balans, we gingen scheef, we gleden een rietkraag in.

Even terug. Ik roeide dus, de spieren van mijn armen spanden aan. Ik voelde me stoer met mijn borsten bloot in een boot met twee mooie jongens in strakke zwembroeken. Met grote blauwe ogen bestudeerden ze me, ze dronken de erotiek van mijn naaktheid gretig in. Als ik een lustobject was, waren zij het ook met hun slappe pikken links hangend in hun broekjes. Ze waren blond, het haar krulde natuurlijk op hun hoofden, de oren flapperden erdoorheen. Er zijn niet veel jongens met van die volle lippen en witte tanden die erachter blikkeren. Sproetjes sierden hun gezicht.

Mijn voeten hield ik stevig op de bodem van de boot en ja, om kracht te zetten had ik mijn benen gespreid. Daarmee het zicht op mijn meidenkruis geopend. Ik stond er niet bij stil en zat er niet mee. Onbewust was er misschien een palletje omgezet waarmee ik mezelf in verleidingsstand had gebracht. Alsof je blote tieten laten zien aan hebberige jongens nog geen verleiding genoeg was. Ik had zin om stout te zijn. Die twee tegenover mij net zo goed. Mijn lijf vormde een magneet voor hun ogen.

Ik schampte de rietkraag, hier en daar bogen wat pluimen door. Het deerde ons niet, zelfs niet toen de boot met een bonk tegen de oever botste. Het was jammer dat mijn strakke roeiwerk zo rommelig moest eindigen en dat alleen vanwege de mededeling dat mijn gleuf was gesignaleerd achter het katoen van mijn broekje. Ik had zo’n ding, ja, nou en. De boot schommelde toen de boys gingen staan. Job boog zich opzij om zijn rugzak en handdoek te pakken, Jan richtte zich voor mijn neus op, zodat zijn zwembroek zich opeens vlak voor mijn neus bevond. De provocateur! Het was te verleidelijk om de gelegenheid voorbij te laten gaan: ik legde mijn gezicht tegen de bobbel en schoof er zachtjes overheen met mijn wang. Het voelde steviger dan ik had vermoed en toen mijn lippen de schuivende beweging overnamen merkte ik hoe het harder werd. Er was daar in dat broekje iets gaande. Enigszins voorspelbaar, maar toch. Ik keek omhoog, Jan omlaag, we glimlachten naar elkaar.

‘Iedereen uitstappen,’ onderbrak Job mijn orale geflikflooi. Was het afgunst? Zijn broekje vertoonde net als die van zijn broer meer bolling. Niks slappe piemel relaxed opzij hangend, maar opstandige vette pik. Onwillekeurig dacht ik aan de verse worsten die mijn moeder bijna wekelijks braadde in de kolossale oranje vleespan. Nog na sissend en bruin en glimmend van de jus wachtten ze lijdzaam en licht gekromd van de hitte tot ze door mij en mijn zusjes verorberd zouden worden. Hete pik die rijkelijk voorvocht druppelde, pittig gepeperd en flink zout. Mijn zussen mochten dan nog maagd zijn - o ja? - het eten van verse worst was pure wellust. Zelfs mama lustte er pap van. En mijn vader? Misschien was hij stiekem gay.

Met mijn rieten tas was ik de laatste die de boot wilde verlaten. Jos stak zijn hand op als stopteken.

‘Broekje uit.’

Wat nu weer.

‘Ja,’ knikte Jan, ‘alleen toegang in je blote reet.’ Hij keek kinderlijk triomfantelijk.

‘In je blote kut,’ vulde Jos overbodig aan. ‘Anders moet je helaas in de boot blijven.’

Ongelofelijk.

Ik zette de tas neer, liet mijn bikinibroek zakken en hing die om mijn pols.

‘Zo goed?’

Jos reikte mij zijn hand. Ja, ja, eerst kinderachtig doen en dan weer hoffelijk. Ik sloeg zijn hand opzij en klom op de oever. Daar liep ik dan, naakt alsof ik onder de douche zou stappen. Het was gek, nu mijn kont naakt was, leek het wel alsof ik er opzettelijk mee draaide. Ik voelde ze kijken, ik wist hoe hun gebraden verse worsten sudderden achter de stof van hun zwembroek. Je kon ze in je mond doen, erin bijten, het sap laten stromen.

Mijn handdoek rolde ik uit in de halfschaduw van een boom. Ik deed het omstandig, voorover gebogen, de benen wijder dan noodzakelijk, ik pookte het vuurtje op. Vuur. Brand.

‘Geil wijf,’ mompelde Jan, die zijn handdoek links van mij neerlegde. Rechts volgde zijn broertje, in stilte, maar met een blik die boekdelen sprak.

Wat nu?

Liggend draaiden ze zich bijna symmetrisch naar mij toe, spiegelbeeldig op hun zij, hand onder het hoofd, bizar gelijkend. Die symmetrie had ik ook in huis. Bewust als ik me was van mijn schaamteloos naakte schaamspleet, vouwde ik mijn benen in kleermakerszit. Voorover gebogen liet ik mijn handen neerkomen op de zwarte zwembroeken om er vervolgens links en rechts resoluut mijn gretige vingers in te schuiven. Ik had direct beet: twee opgezwollen eikels, nat van voorvocht. Onbeheerste jongetjes.

Ik trok eraan, mijn vingers om de verdikkingen geklemd op en neer bewegend. Niemand zei iets, er heerste opperste concentratie, het was stil op het ruisen van de bladeren na. Ik deed het rustig, zonder ophef, geduldig, met gevoel, zodat het effect sorteerde. Gesloten ogen, open monden, versnelde ademhaling. Er was niets te zien, het gebeurde in de broekjes, op gevoel, mijn handen die het willige vlees omklemden en trokken. Jan mompelde iets onverstaanbaars, Job bracht hoge zachte keelklanken voort en opende opeens wijd zijn ogen. Meteen kwam hij, als een krachtige straal warm water uit een wijd open gedraaide kraan. Het vloog uit zijn broekje, ver over mijn pols en onderarm, wittige klodders die veel weg hadden van karnemelk. Ik was gek op karnemelk, de zure smaak, de lobbige substantie. Lobbig was het, maar het smaakte nikserig en karnemelk hoorde koud te zijn, afkomstig uit de koelkast.

Terwijl ik proefde, aanschouwde ik Jobs pik die eindelijk zijn kop buitenboord stak en druipend nasputterde, ondertussen nog Jan aftrekkend, langzame Jan, altijd iets trager dan zijn broertje. Nu ik sperma had gesnoept kwam het me opeens logisch voor dat ik mijn mond voor de tweede lozing direct aan de kraan kon leggen. Toen ik dat deed, zuchtte Jan als een vrouw die eindelijk haar volle blaas kon legen in de wc-pot. Of vrouw, ik kende het geluid eigenlijk alleen van mijn moeder die haar plas vaak te lang ophield en eenmaal thuis iedereen omverliep om droog de wc te halen, haar onderbroek omlaag te rukken en zich zo, liefst met de deur open, zuchtend en steunend leeg te laten lopen. Zo, zo ongeveer, klonk Jan toen hij zijn zaad de wereld in slingerde. Alsof mijn mondholte de wereld was. Ik proefde geen substantieel verschil met het sperma van zijn broer. Het was wederom geen karnemelk.

Kijk, het zat zo. De broertjes, mijn buurjongens, waren wat jonger dan ik. Ik had ze persoonlijk ingevoerd en opgevoed in de wereld van de seksualiteit. Weet je, iemand moet het doen en ik heb een opofferend karakter. Ik had mij aardig van mijn educatieve taak gekweten, veel samen geoefend, wat nuttige tips gegeven, en toen de boel losgelaten, zoals een goede leermeesteres betaamd. Dat het stel zich wat bijdehand had ontwikkeld, of zeg maar gerust brutaal, verbaasde mij niet echt. Ik kende ze al langer vandaag en als ik terugdacht aan onze lang vervlogen kindertijd, in het bijzonder het spel dat we graag speelden op nog geen tienjarige leeftijd en dat we blotebillenkijkertje noemden, dan herinner ik me dat ik toen al vermoedde dat de jongens wel pap lustten van naakte meiden.

Dat we zouden neuken stond als twee palen boven water. Om precies te zijn: we gingen eerst zwemmen. Uiteraard zonder zwembroeken (kom op zeg). Zodoende viel me op dat noch Jan noch Job zich gewonnen gaf na een keer klaarkomen. Misschien dat de inzinking na de ejaculatie een paar minuten duurde, maar meteen daarna zette het herstel weer in. Zelfs het frisse water had geen vat op hun erecties. Ik vatte het op als een compliment. Ik veroorzaakte die stijve pikken. Ze vonden me woest aantrekkelijk. Ach, het waren dan wel bijdehandjes, wel lieve bijdehandjes. Ik had er zin in, want ja, mijn orgasme moest nog komen.

Opnieuw uitgestrekt op onze handdoeken kwam de verwennerij. Ze deden het met hun vingers, hun handen en hun monden. Ze kwamen overal en ze maakten me godallemachtig geil. Ik mocht op mijn knieën, zodat ze alles konden likken wat ze daar aan anatomie aantroffen. Het leken wel hondjes, dus wat volgde, was een doggy style met elkaar afwisselende reuen. Ze deden het stevig, eigenlijk precies zoals ik het wilde en wat leidde tot een zalig orgasme. Uitgeput bleven we languit op onze handdoeken liggen. Het was nog ochtend, er was nog een middag te gaan, we hadden brood mee. Er zou nog veel meer gesekst worden, we moesten onze energie weer opbouwen voor een volgende beurt.

In de boot terug aan het eind van de middag, ik roeide uiteraard en ja in mijn blote tieten, probeerde ik terug te halen hoe vaak we samen in totaal klaar waren gekomen. Ik kwam dik boven de twaalf keer. Dat was een record rijp voor het Guinness Book. Ik keek naar de zwarte zwembroeken waar de lullen geslonken en wel loom naar links hingen. Die dingen moesten zeker een week bijkomen. Anders mijn kut wel, schraal als ze aanvoelde. Met het zicht op de aanlegsteiger trok ik mijn bovenstukje aan. Dat was letterlijk het sluitstuk van een dagje neuken.

We fietsten zwijgend naar huis. Jan voorop, ik naast Job.

‘Vanavond nog een keertje?’ vroeg hij. ‘Bij ons op zolder. Vader en moeder zijn weg.’

Ik keek naar hem. Hij keek serieus. Ik zei niets.

Bij nummer 4 sloegen zij af. We zwaaiden.

‘Tot vanavond,’ riep Job.

‘Zo,’ zei mijn moeder. ‘Had je een fijne dag met je vriendinnen?’ Ze schilde aardappelen. De oranje juspan stond al klaar op het aanrecht.

‘Heerlijk, ja. Het was heerlijk op het water.’

‘Was iedereen mee?’

‘Ja, Marieke, Merel, Sofie, Kim.’

‘Kim? Ik dacht dat ik die zag fietsen op de dijk?’

‘Och, ja, Kim niet, Barbara bedoel ik.’

‘Fijn hoor, zo’n vriendinnenclubje. En vanavond nog iets doen?’

‘Nou, alleen even bij Jan en Job langs. Even Netflixen of zo.’

‘Heerlijk, die zomervakantie, hè.’

‘Zalig.’

Ik zette mijn lippen aan een beker karnemelk. Lekker koud en zuur.