Linda zweerde bij speeltjes. Ze zou niet zonder kunnen, zei ze.
‘En wat vindt Harold daar dan van?’ wilde ik weten.
‘Harold,’ snoof Linda, ‘denk je dat Harold weet dat ik speeltjes heb? Dat ga ik hem toch niet aan zijn neus hangen? Nee, ze liggen netjes op een plekje waar hij nooit komt.’
Ik dacht aan mijn Jan. Eigenlijk was Jan mijn speeltje, onze seks was best oké. Dat zei ik tegen Linda.
‘O, en dat vind jij voldoende, seks die wel oké is? Kom op, Renate, jij verdient toch beter? Het is toch heerlijk om zo nu en dan eens met jezelf aan de gang te gaan? Om dat ultieme orgasme te beleven? Je weet niet wat je mist.’
Dat wist ik inderdaad niet. Jan en ik deden het zo nu en dan, een beetje standaard, maar wel fijn. En dan waren er zo af en toe van die verloren momentjes dat ik wat, ehm, nou ja, vingerde. Niets om over naar huis te schrijven, maar gewoon even huppakee. En dan weer door. Maar een speeltje?
‘Als ik je nou een advies mag geven, neem dan deze hier.’
Linda had op haar telefoon een eroshop opgezocht. Het beeldscherm vulde zich met fallusvormige attributen. Ze klikte een exemplaar aan.
‘Deze heb ik ook, maar dan het vorige model.’
Ik staarde naar het ding dat eruit zag als een klein model komkommer, maar dan vleeskleurig en met een verdikking aan de bovenkant. Een komkommerkweker zou hem bij het afval gegooid hebben. Put-in Master 2.0 stond erbij. “Met dit apparaat bent u nooit klaar!” juichte het onderschrift. Wat me nogal teleurstellend toescheen.
‘Echt, Renaat, als je met dat apparaat aan de slag gaat, weet je niet wat je overkomt. Ik heb die van mij nu misschien vier jaar, en ik kan je vertellen dat het één grandioos succes is geweest. Zo zalig. Je snapt haast niet hoe ze zoiets wonderbaarlijks hebben kunnen maken.’
Ik probeerde het beeld te verdringen van een naakte Linda die los ging op die bleke komkommer. Was Harold dan echt zo’n fiasco in bed?
‘Van Russische makelij, hè.’ Ze keek erbij of ze zelf had bijgedragen aan het ontwerp. ‘Vandaar Put-in. Je weet wel, de president daar?’ Haar schaterlach liet de koffiekopjes trillen op de salontafel.
Een seksspeeltje genoemd naar Vladimir Poetin. Ik raakte er niet bepaald opgewonden van.
‘En dat master, wat houdt dat dan in?’ vroeg ik.
‘Ja, drie keer raden, Renaatje. Ze zetten dat er niet voor niks bij, natuurlijk.’
Al was ik niet helemaal overtuigd van de noodzaak tot aanschaf, de bestelling van mijn Vladimir deed ik nog dezelfde avond. Mijn Jan las beneden de krant en ik zat boven met kloppend hart achter de laptop en klikte op ‘bestelling bevestigen’ en ‘betalen’. €59,95 was best wel veel geld voor zo’n ding. Maar misschien moest ik mezelf, zoals Linda het stelde, af en toe een verwennerijtje gunnen. Met rode wangen nam ik beneden naast Jan plaats op de bank. Ik kon het niet laten mijn hand op zijn dijbeen te leggen. Hij liet de krant zakken en gaf me zijn lieve glimlach. Ergens, in zijn broek, had hij een echte put-in. Waarom had ik me in hemelsnaam ingelaten met een Russische dictator? Ik bedoel: Russische vibrator.
Nog geen twee dagen later arriveerde er een royale doos. Bij de overhandiging lachte de man van Post.nl naar me alsof hij wist wat hij mij geleverd had: een sekshulpstuk dat bij de bezorging al diep in een doos zat. Onrustig bracht ik het zaakje naar boven om het met trillende vingers open te maken. Mijn wangen gloeiden. Zo moest overspel dus voelen. Je man zat ver weg op zijn werk, terwijl jij je thuis vergreep aan een vreemde penis. Of iets wat daarvoor door kon gaan. Een Put-in, bijvoorbeeld. Het kleinood zat verpakt in plastic met hardnekkig plakband dat ik driftig probeerde los te trekken. Die ongeremde gretigheid was heel confronterend. Zo kende ik mezelf niet.
Daar lag het dan, naast me op het opgemaakte tweepersoonsbed. De avond ervoor hadden Jan en ik het daar nog gedaan, gewoon, lekker. Tijdens het vrijen moest ik steeds aan mijn bestelling denken. Het wond me niet op, ik voelde me er juist schuldig door. Jan bood me zoveel warmte, wat zou dat kille plastic apparaat daaraan toe kunnen voegen? Het was niet groter dan een kartonnen kokertje uit een wc-rol en oogde bleek geel, absoluut niet vleeskleurig, zoals de foto op internet had gesuggereerd. En hoezo ‘master 2.0’? Dit was eerder ‘knullig min 10’. €59,95 voor deze Siberische neppiemel? Ik had daar beter een mooi lingeriesetje voor kunnen kopen waarmee ik Jan het bed in had kunnen lokken. Zijn heerlijke warme lijf tegen me aan, zijn echte stijve wippend in mijn geile gleuf.
Het toegevoegde reclamefoldertje bood nog meer Russische parafernalia bedoeld om het vrouwelijke geslachtsdeel mee te stimuleren, dan wel ermee in en uit te schuiven. Ze droegen namen als Spoetnik 69, Wladiwo-stok, Mamoesjka-Papoesjka (voor zowel mannen als vrouwen), Dnjepr, Siberos en Absoerd (een absurd, buitenproportioneel geval in fluorescerende kleuren). Eerlijk gezegd werd ik er niet warm of koud van. Sterker nog, te weten dat dit in het volle daglicht en boven de toonbank verkocht werd, deed mij griezelen van de mensheid. En dat Linda, mijn beste vriendin, zich hiermee in liet, of hoe zeg je dat, dit binnenbracht in... Ik voelde me vervreemd van de werkelijkheid.
Het apparaat zelf lag onaangetast onaantrekkelijk te zijn op mijn dekbed. In de doos vond ik nog een snoertje van hooguit dertig centimeter en een gebruiksaanwijzing in het Russisch. Zo ingewikkeld kon het natuurlijk niet zijn. Het stompe ronde bovendeel, uitgevoerd in glimmend hard plastic, kon roteren, en het rechte deel eronder was iets opgeruwd om er met de hand grip op te kunnen hebben. Het snoertje kon met een pinnetje in de onderkant worden gestoken en had aan het uiteinde een stekkertje. Geen idee hoelang het opladen zou duren. Ik zocht het dichtstbijzijnde stopcontact en plugde in. Een rood lampje vlamde op. Ik wekte de Put-in Master 2.0 tot leven.
Met het ding op het zeil van de slaapkamervloer veranderde mijn sceptische en kritische blik. Het zag er uitermate zielig en sneu uit hoe het daar lag met zijn zwarte snoertje. Wie weet had een of andere Rus of Russin de vibrator liefdevol in elkaar geprutst, denkend aan de dame die het zou gaan gebruiken om er fijne ogenblikken mee te beleven. Zoals Linda bijvoorbeeld. Wie was ik dat ik daar geen respect voor zou tonen? Nu die pook eenmaal in huis was, moest ik maar iets mee. Die €60 had ik niet voor niets uitgegeven. Ik schopte mijn schoenen uit, liet mijn broek en onderbroek zakken en hurkte neer bij het stopcontact. Het was best wel fris in de slaapkamer.
Linda had mij aangeraden alvorens aan de Plug-in te gaan even wat voorwerk te verrichten aan het eigen voorwerk c.q. achterwerk voor de broodnodige opwinding en fysieke irrigatie, zeg maar. Terwijl ik met rechts wat frummelde om de droge spleet op gang te helpen zocht ik de schakelaar op mijn Vladimir. Toen ik die omzette, schrok ik me rot. Het geluid van een opgevoerd scheerapparaat vulde de slaapkamer en de top van de vibrator roteerde als een kermisattractie. Waar het aan ontbrak waren knipperlichtjes en gillend publiek. Klopte dit wel? Zo geil vond ik het niet. Zou het ding eenmaal tegen het kruis gebracht echt wel vibreren? Scheren leek meer voor de hand te liggen. Of elektrocuteren. Vocht en elektriciteit was een dodelijke combi.
Voorzichtig bracht ik het schijnbaar ontembare apparaat naar mijn intieme delen. De kop draaide gretig tegen mijn lippen, het motortje loeide ongeduldig, vond mijn kittelaar en schuierde er overheen. Ergens in mijn lijf voelde ik een tjak, een ongrijpbaar gevoel dat de hormonen aan het werk zet en wat het lichaam op standje ja schakelt. Put-in, mijn eigen Vladimir, de master himself 2.0, roteerde zich onhoudbaar het gangetje in. Met het snoer er als een navelstreng achteraan. Er klonk gebrom uit mijn binnenste. Het was veel in een keer, te veel, ik wiebelde op mijn hurken en rolde om. Het eigenzinnige speeltje werd door de kabel met een plop naar buiten gerukt en tegen de plint gesmeten. Het stuiterde nog een paar keer vochtig op tegen het behang om vervolgens voor dood op de vloer te blijven liggen. Het was stil. Ik hijgde.
Wat ik ook probeerde, hoe vaak ik de schakelaar ook aan en uit deed, het bleef stil en de stompe kop bleef bewegingsloos. De kermis was voorbij, de sensatie was van korte duur. Wat restte was een natte foef en het ouderwetse vingerwerk. Onder toeziend oog van de uitgeschakelde Rus bracht ik mezelf gewoon op Hollandse wijze tot een heerlijke climax. Zonder scheerapparaatgeluiden, zonder snoertjes en elektriciteit. Nog goed voor het milieu ook.
Ik borg het ding op achter mijn bh’s en onderbroeken, sloopte de doos en propte die met de reclamefolder diep onderin de oudpapierbak. Weg Absoerd, weg Spoetnik 69. Aan mijn lijf geen polonaise meer.
Die avond keek ik met Jan het journaal. Opeens kwam hij in beeld. President Poetin! Wat een onooglijk menneke toch. Ik legde mijn hand op Jans dijbeen. Een beetje hoog, zodat ik zijn Wladiwo-stok bijna kon voelen. Hij spinde als een tevreden kater.
Reactie plaatsen
Reacties