Op de dag van mijn profetie zocht en riep Aphrodite mij, maar ik had mij verstopt in de spleet van moeder aarde. Ieder mens weet dat de moederspleet voor een gewone sterveling de veiligste plek is. Waag het alleen niet moeders clitoris te beroeren, want niet alleen verraadt haar gekreun dan dat jij daar zit, je kunt ook verzuipen in haar stroperige geile vocht.

Afbeelding: The wizzard - John Currin

Je moet weten: ik ben brildragend, maar tegelijkertijd soms te ijdel het ding op mijn neus te zetten. Ik schijn er intelligent uit te zien mét, maar ben liever een dom blondje zonder. Dan zie ik het even niet meer zo scherp, dat is de consequentie. Zo kwam ik laatst op het strand en vond een plekje niet ver van een dame die op haar buik op haar handdoek lag. Mooie witte billen, slanke rug, haar in een paardenstaart. Zo in de buurt van een andere vrouw kan 1. gezellig zijn en 2. veilig. Ik was een meter of tien, vijftien bij haar vandaan. Toen ik me geïnstalleerd had, draaide ze zich om. Ik zag het meteen, er was geen twijfel mogelijk, het was een man, een jongeman. Ik bedoel: hij was naakt, dus het was helder. Mannen hebben dingen die vrouwen niet hebben. Andersom is ook waar, maar daar gaat het nu niet om. Een naakte kerel dus, inclusief paardenstaart, op nog geen twintig meter!

De zitkamer van Villa Sensualitat is kolossaal en warm. In de open haard laaien de vlammen hoog op. Op de vloer ervoor ligt een hoogpolig kleed, bloedrood en rechthoekig, zeker vier meter lang. Evenwijdig staat een crèmewitte loungebank die nog langer is, het leer strak en nieuw, alsof er zelden iemand op gezeten heeft. Hoewel de kamer ruimte biedt aan een royaal gezelschap zijn er slechts vier personen aanwezig, vier lange rijzige gestaltes in donkerblauwe pakken. Mannen met stropdassen, dure horloges en gepoetste schoenen, heren eerder, met grijzig haar en hoornen brillen. Niet oud of bejaard, wel op leeftijd, gearriveerde mannen, mannen met uitstraling, mannen met cachet. Ze moeten het niet hebben van harde stemmen of overdreven mimiek om zich uit te drukken, hun geluid is kalm, het volume laag, het gaat om de inhoud van wat ze zeggen, niet om de vorm. Ze knikken, glimlachen, geven respons wanneer nodig. Ze drinken uit bolle glazen die in de holtes van hun handen passen, handen zonder ringen, vingers met verzorgde nagels.

Vanachter de vitrage speurt Ada de oprijlaan af. Het gele vrachtautootje van de Jumbo is in geen velden of wegen te zien, hij is al twintig minuten te laat. Ada houdt van stipt op tijd. Jumbo valt rijkelijk door de mand. Eenentwintig minuten. De secondewijzer van haar gouden horloge tikt onverstoorbaar door. Tweeëntwintig.

Eindelijk kwam de zomer en ik kon me een vrije dag veroorloven. Ik duikelde alle benodigdheden op voor een zonnig dagje strand, zodat ik vlak na negenen bepakt en bezakt over het fietspad door de duinen reed naar de strandopgang waar ik sinds 3 oktober 2023 niet meer was geweest. Ja, je zou het haast vergeten, maar de vorige zomer kende een lange nasleep. Ik herinner me dat zelfs de zee toen nog heerlijk was.

Woelend in mijn alfabed denk ik aan het alfabet. Het begint met A, altijd weer A, nooit C of Q. Vooruit dan maar.

Als ze wilden vraten ze zo, als wilde beesten, een paar zakken chips leeg. Paprika, onions, naturella, zeewier.

Het appartement was brandschoon, dat hield-ie met zijn 83 jaren zelf bij, ondanks zijn hersenbloeding. Hij sleepte een beetje met zijn linkerbeen, voor de rest was-ie helemaal intact gebleven, hij had geluk gehad. Dat zei hij ook, noemde zichzelf een bofkont, dat was hij al zijn leven lang geweest. Ondanks zijn scheiding lang geleden. Of misschien wel dankzij.

Hij heette Timmy, wat ik nogal een kinderachtige naam vond voor een volwassen man. Misschien was het een slecht gekozen nickname, misschien ergens opgedaan in een tijdschrift of op een website. Misschien was hij ook wel jonger dan hij zich voordeed, misschien had ik naar zijn leeftijd moeten vragen, maar ik deed niet aan identiteitskaarten of paspoorten. Het maakte niet uit of hij achttien was, vijfentwintig of zestien. Natuurlijk had ik ze het liefst wat ervarener. Aan de telefoon klonk hij verlegen, zijn zachte stem was nauwelijks verstaanbaar. Om half zeven spraken we af, een afwijkende tijd zo op het moment dat veel mensen aan hun avondeten begonnen. Het maakte mij niet uit, ik at wel daarvoor of daarna. Timmy vroeg naar de prijs, ik noemde die, hij bromde instemmend. Ik noemde het adres.

Hoe ik het wist van de sauna, wil Carlijn weten.

Foto: nbrplaza.com