Mijn dierbare vriendin Mira mocht iemand meenemen naar het personeelsfeest van Klamboe BV. Zij deed daar iets onduidelijks op de administratie wat haar klaarblijkelijk beviel, want ze zat er al een tijdje. Klamboes bleken booming business: de mug, muskiet, midge of hoe die klotebeestjes ook heten mogen, trokken in groten getale op tegen de mensheid. Klamboe BV opereerde wereldwijd in muskietengaas, horren en klamboes om de mens te vrijwaren van irritant gezoem en gesteek. Of serieuzer: van malaria en knokkelkoorts. Elke werknemer van Klamboe BV had van de directie een klamboehemeltje voor boven het bed gekregen. Als ik wel eens met Mira het bed in dook, konden we ons gewoon wijden aan elkaar zonder eerst op muggenjacht te gaan. Ik ging liever op jacht naar Mira, maar ik zou haar heerlijke warme zachte lijfje nooit willen pletten tegen een witte slaapkamermuur. God nee.

Aberfeldy, hartje Schotland, je weet wel, vlak bij Loch Tay, daar was ik. Zwemmen in het loch (te koud), wandelen in de regen (te nat), bezoekjes aan whiskystokerijen (te zat) en talloze kastelen (meestal ruïnes). Menzis Castle bijvoorbeeld, van de clan MacDonalds, niet van de gele M, maar van de blauwgroene ruit. De oorspronkelijke burcht opgetrokken in de 14e eeuw, verwoest tijdens de talloze oorlogen met de Engelsen in de 18e eeuw, weer opgebouwd in de 19e, verwaarloosd in de 20e en in restauratie sinds 2002. Hè, hè, dat weten we dan ook weer.

Kortjakje, dacht schoonmaakster Sofie toen ze de plumeau over het boek vol zilverwerk liet gaan. Het leek een Statenbijbel, zo’n turf die in oude kerken lag, maar dan dichtgeslagen en met een slot erop. Gezien de aanstootgevende afbeelding op de voorkant kon het eigenlijk geen Bijbel zijn. Een naakte man omhelsde een naakte vrouw, ze stonden zo dicht tegen elkaar aan dat er wel iets gaande moest zijn tussen die twee. Ondanks de statische afbeelding straalde het beweging uit, hartstocht, lust, passie. De tekst eronder was veelzeggend hoewel Sofie niet precies begreep wat het betekende: absorpti sunt a sensualitate.

De routebegeleiding zal nu starten.

Hij zou haar ontslaan, hij kon niets anders, dat mens was niet goed wijs. Ook al waren de leerlingen achttien plus, straks had hij verontwaardigde ouders aan de lijn. Liever een docent de laan uit sturen, dan boze ouders. Hij moest denken aan de reputatie van het ROC, ze stonden goed bekend, boden prima MBO-opleidingen. Dat liet hij niet verstieren door zo’n lellebel.

Het was nu of nooit, dus ik vroeg het gewoon, op de man af. Of nee, op de vrouw af.

Mick Stofmeel was maagd. Wanneer kwam daar verandering in? Hij wist het niet, hij was er niet mee bezig. Tweeëntwintig en nog maagd, was dat laat? De laatste die die vraag stelde, was Mick zelf.

Het was een bescheiden kistje van tien centimeter hoog, tien centimeter breed en twintig centimeter lang. Het stond op de glazen salontafel met een bos tulpen ernaast in een vaasje. Dat het in dat kistje paste konden ze zich eigenlijk niet goed voorstellen. Qua lengte had het zeker vijf centimeter langer moeten zijn. En waarom dat potsierlijke kruisje op de bovenkant? Het was toch geen christelijke begrafenis? Had het niet gewoon in doeken gewikkeld kunnen worden? Een mooie strik erom, eventueel een roos erbij, klaar. Gat in de grond en zand erover. Geen gelul.

Die nacht was het zo benauwd dat ik nat van transpiratie mijn pyjama uittrok. Ik slaap eigenlijk nooit naakt, koukleum die ik ben. Het rommelde in de verte, het zou niet lang duren voor het onweer zou losbarsten. De onrust die de bui vooruitsnelde, leek in mijn lijf te zijn gekropen. Ik woelde mijn laken los en wist gewoon niet hoe ik moest gaan liggen.

‘U spreekt met Verhuur van van alles.’

In de routebeschrijving was de brug over de Dinkel aangekondigd als een hoogtepunt op de wandeling die ik liep van Oldenzaal naar het Duitse Bad Bentheim. Ruim 27 kilometer zou ik op het eindpunt afgelegd hebben. Een behoorlijke prestatie, zelfs voor iemand die regelmatig de wandelschoenen aantrekt. Volgens het kaartje op mijn telefoon lag de Dinkelbrug voorbij de helft op de route, dus was ik ruim op schema. Met nog zo’n twaalf kilometer te gaan kon ik nog voor het eind van de middag de trein terug naar Nederland nemen.

Het gele riet knakte met een droog geluid. Van binnen was het hol, hij zette het aan zijn mond en blies erop. Er kwam geen geluid, een fluit zonder gaatjes. Het rafelrandje bezeerde zijn lippen, het was een onzinnige bezigheid om op afgebroken riet te blazen. Hij kon zich beter nuttig maken, zoals de vogels deden of de vissen. Dit was natuur. De wind was niet meer dan een briesje, de zon stond hoog, de lucht was blauw.