Heden overleden

Het was een bescheiden kistje van tien centimeter hoog, tien centimeter breed en twintig centimeter lang. Het stond op de glazen salontafel met een bos tulpen ernaast in een vaasje. Dat het in dat kistje paste konden ze zich eigenlijk niet goed voorstellen. Qua lengte had het zeker vijf centimeter langer moeten zijn. En waarom dat potsierlijke kruisje op de bovenkant? Het was toch geen christelijke begrafenis? Had het niet gewoon in doeken gewikkeld kunnen worden? Een mooie strik erom, eventueel een roos erbij, klaar. Gat in de grond en zand erover. Geen gelul.

Dit kreeg je dus als je het door Antoinette liet regelen, alles theatraal en overdone, alles melodramatisch. Een ceremonie waarbij iedereen op moest komen draven, met een toespraak en koffie en cake toe. Onnodige dikmakers waren eigenlijk uit den boze in hun kring, maar Antoinette meende voor deze gelegenheid een uitzondering te moeten maken. De cake was trouwens met minder suiker had ze de aanwezigen op het hart gedrukt. Bij een afscheid hoorden koffie en cake er toch bij? Het gaf troost, het hielp bij de verwerking van het verdriet.

‘Verdriet?’ had Carolien schamper opgemerkt, ‘ik heb geen verdriet. Alles is vervangbaar. Het is meer een gemis, het gaat om de herinnering.’

De anderen hadden geknikt. Ja, daar herkenden ze zich in, gemis.

‘Als we na afloop meteen een nieuwe bestellen via Bol, dan hebben we die morgen al in huis. Ik heb al even zitten kijken op internet,’ zei Marith.

‘Goed plan,’ vond Alice en ook de rest knikte instemmend.

Antoinette schudde driftig haar hoofd. ‘Nee, luister, dit vind ik niet gepast. De kist staat nog boven de grond en we hebben het al over een nieuwe aanschaf. Na de koffie en cake is er nog genoeg tijd voor zakelijkheden. Nu graag aandacht voor het afscheid.’ Haar stem klonk schel, alsof ze zichzelf overschreeuwde. Ze was haar emoties weer eens niet de baas.

‘Oké, Antoinette, jij je zin,’ zei Carolien, ‘doe wat je moet doen, maar laten we het kort houden.’

Antoinette zuchtte en keek de kring rond. Ze waren met zijn zevenen. Naast Carolien, Marith, Alice en Antoinette waren ook Inge, Mirjam en Marije aanwezig. Die laatste twee golden als het zwijgzame duo. Niemand wist het zeker, maar ze schenen een lesbische relatie met elkaar te hebben. Ieder zijn meug, dacht Antoinette.

‘Graag zou ik wat woorden spreken ter nagedachtenis van ons, ehm, maatje.’

‘Jezus,’ mompelde Carolien, ‘maatje, hoe kom je erop.’

‘Een maatje dat er steeds was als je hem nodig had,’ ging Antoinette onverstoorbaar verder. ‘Natuurlijk moesten we op onze beurt wachten, ieder van ons had zijn eigen dag. Ik mocht op de maandag, een fijne dag, als Patrick pas laat thuiskomt van zijn werk. Heerlijk om ‘m dan te gebruiken. Vaak voelde ik me de zondag ervoor al opgewonden, ik denk dat dat voor ons allemaal wel gold.’

Antoinette zweeg even en keek de kring rond. Er werd instemmend geknikt door Inge en Marith, Alice pinkte zowaar een traantje weg. Carolien keek naar het plafond en de lesbiennes sloegen een arm om elkaars schouder.

‘Afgelopen maandag was mijn laatste keer met ons, ehm, kameraadje. Ik zal niet in details treden, maar het was weer net zo fijn als anders. Ik kon toen niet weten dat het de laatste keer zou zijn. We weten allemaal dat hij afgelopen donderdag, het was bij Carolien thuis, zou bezwijken aan een noodlottig ongeval.’

Antoinette kuchte even achter haar hand, terwijl ze nadrukkelijk in Caroliens richting keek.

‘Wat?’ zei Carolien, ‘wat is er? Het is puur toeval, hoor, dat hij bij mij bezweek. Hoelang deden we het al met dat ding, drie jaar, drie jaar 365 dagen lang, dus dat is ruim duizend keer. Duizend keer kut in kut uit. Als je dat met jouw Patrick probeert, dan legt ie ook het loodje.’

Antoinette probeerde Carolien te negeren. Waarom moest zij altijd zo’n bitch zijn, waarom niet gewoon lief en aardig meedoen met de rest? Antoinette kende haar al jaren, maar het leek of Carolien steeds onaardiger werd. Ze herpakte zichzelf en concentreerde zich op het kistje. Ze dacht aan de kapotte inhoud en dat ontroerde haar.

‘Ik weet niet hoe het met jullie zat,’ ging ze voort met een snik in haar stem, ‘maar ik had een koosnaampje voor hem. Ik noemde hem…’ Tijdens haar aarzeling welden er tranen op. ‘Ik noemde hem Meneertje Penis.’ Het was gênant om het te zeggen en tegelijkertijd luchtte het op. Op de gezichten van de anderen viel herkenning te bespeuren.

‘O, ik zei kunstpik tegen ‘m, of gewoon pik, net waar ik zit in had.’ Carolien schikte haar armbanden die tegen elkaar tikten. ‘Hij zei trouwens nooit wat terug, haha.’

Ook de anderen konden hun lachen niet houden, zelfs Antoinette lachte mee.

‘Rust zacht, Meneertje Penis, of kunstpik, of hoe we je ook noemden, we hadden een fijne tijd met je, de herinnering aan jou blijft altijd overeind.’ Dat waren mooie slotwoorden, dacht Antoinette. Ze stelde een minuut stilte voor. Zwijgend stonden de zeven rond het kistje, handen gevouwen voor het kruis.

‘Mooi,’ riep Carolien al na dertig seconden. ‘Die pik stond altijd overeind, zin of geen zin, weer of geen weer, maar nu gaat ie de grond in. Tijd voor koffie en cake. En een borrel wat mij betreft.

Antoinette probeerde zich niet te ergeren. Ze pakte het kistje van de tafel, het was nog best zwaar, en droeg het omhooggeheven voor zich uit de tuin in. Naast de beuk had ze een gat gegraven waarin het precies paste. Marith pakte de schop en bedekte het hout tot het uit het zicht was verdwenen.

Binnen dronken ze koffie en aten cake. Alice zat op haar telefoon.

‘Kijk,’ deze bijvoorbeeld, ‘ziet er goed uit en betaalbaar. Goede reviews.’ Ze toonde haar beeldscherm.

‘Paars?’ vroeg Marith.

‘Maakt dat nou uit,’ zei Inge. ‘Maar ik vind ‘m wel een beetje lang en dik.’

‘De maten zijn hetzelfde als die van Piemel.’ Alice keek verschrikt op en bloosde. ‘Sorry, zo noemde ik ‘m.’

‘Piemel, hahahaha, dat meen je niet,’ gierde Carolien. ‘Noem die paarse dan Plasser, hahaha. Piemel, godsamme, Alice.’

‘Doe niet zo vervelend, Carolien, alsof kunstpik zo origineel is. Dat is gewoon vulgair.’ Antoinette kon het niet laten te reageren.

‘Een dingetje nog,’ zei Inge. ‘Zouden jullie na gebruik het, ehm, ding schoon willen maken zoals we hadden afgesproken? Eerst met groene zeep dus en dan naspoelen met koud water. Niet om het een of ander, hoor, maar gewoon even de afspraak herhalen. Puur hygiënisch.’

Ze keken elkaar aan en knikten.

‘De paarse dan maar?’ vroeg Alice. Ze typte de bestelgegevens in, terwijl de rest zwijgend toekeek. ‘Mooi, geregeld, wordt morgen bezorgd. Ik stuur jullie een tikkie.’

Ze namen nog een kopje koffie en een tweede plakje cake. Het beloofde een mooie dag te worden.