Vanwege een natte krant

Een verhaal van Boogschutter en Vanille

Barbara

Het was half augustus en de hittegolf liep op zijn eind. Voor de dag die aanbrak, was onweer voorspeld. De buitentemperatuur was afgelopen nacht nauwelijks onder de twintig graden gekomen. Mijn slaapkamertje, waar het nog sterk rook naar verse muurverf, had de atmosfeer van een broeikas. Ik had misschien twee uur geslapen. Mijn lakens waren klam, en over mijn huid lag een film van zweet. Maar de wekker was meedogenloos. Half zes. Het was nog schemerachtig.

Ik was goed in mezelf dingen opleggen die niet leuk waren. Welke vrouw van 36 bedenkt het om een krantenwijk te nemen? Om zes dagen in de week midden in de nacht op te staan om ruim veertig dagbladen in brievenbussen te proppen? Ik dus. Het was natuurlijk een centenkwestie. Ik stond rood, en dat al geruime tijd, en elke euro was meegenomen. En een ander baantje was nog niet voorhanden. Bovendien wilde ik mezelf bewijzen, ik kon mezelf echt wel bedruipen.

5:30 uur dus. De wekker was er helder over, maar mijn lijf werkte tegen. Ik liet mezelf het bed uit rollen, plukte de onderbroek en jurk van de vloer waar ik ze de avond ervoor had gedropt en trok het aan. Werkplunje voor een krantenbezorger mocht vies zijn. Er was niemand die je rook of die je zou inspecteren op vlekken. Over tweeëneenhalf uur zou een heerlijk koele douche wachten en kwam alles goed.

Buiten leek het aangenamer dan verwacht. Leek, want ik was de straat nog niet uit of ik transpireerde als een otter. En het ergste moest nog komen. Bij de krantendistributie zou het gewicht dat ik moest torsen minimaal verdubbeld worden. En ik was weer vergeten mijn achterband op te pompen. Ach, het was misschien wel mijn lot om door dit diepe dal te gaan. Dan kon het daarna alleen maar beter worden. Een opwaartse spiraal, gouden tijden, een zonnig leven.

Over de zon gesproken, die verschool zich vooralsnog achter enorme bloemkoolwolken die tot hoog in de hemel rezen. Bovenin waren ze wit en grijs, maar naar beneden toe steeds meer antraciet. Voor het eerst viel me op dat er lichtflitsen waren in de verte. Ook dat nog. Onwillekeurig trapte ik sneller door met als gevolg dat op mijn een kruin een kraantje leek te zijn opengezet. Mijn jurk plakte aan mijn rug, mijn slipje aan mijn kruis.

Slingerend en zo’n beetje op de velg van mijn achterwiel reed ik mijn krantenwijk, bij elke rondwenteling van de trappers mijn hielen tegen de krantentassen stotend. Bij de portiekwoningen in de vogelbuurt schoot het redelijk op, en de kapsalon daar wilde maar liefst vier exemplaren van de Telegraaf. Maar daarna kwam de Romeinsegodenbuurt, de Jupiter-, Neptunus- en Apollolaan. Grote huizen, grote tuinen, dan weer even nummers, dan weer oneven. Daar deed ik wel een tijdje over. En dan was er nog de Venuslaan, die ik de Venusheuvellaan noemde, omdat het daar flink omhoog liep. Ik moest bij 187 zijn, een Volkskrant, volledig uit de route. Onderaan de Venusheuvellaan begon het te regenen. De donder rolde over mijn hoofd alsof hij het speciaal op mij gemunt had.

Nog voor ik halverwege was, was ik al doorweekt. Ik was zeik-, maar dan ook zeiknat. Er vielen geen druppels, het leek alsof iemand mij bekogelde met bekertjes water. Ik naderde een bushokje, maar bedacht dat ik nauwelijks natter kon worden, dus beter door kon fietsen. De regen droop tappelings langs mijn gezicht, mijn jurk leek vacuüm getrokken om mijn lijf te zitten. Ik kreeg het koud, de donderklappen en lichtflitsen waren angstaanjagend, en toch reed ik door. Noem het domheid, noem het plichtsbetrachting, noem het besluiteloosheid. Ik kon stoppen, omkeren zelfs, maar wat ik ook zou doen, het was allemaal even nutteloos. En die Volkskrant moest hoe dan ook naar 187.

Uitgeput bereikte ik de bestemming. ‘Verzopen kat’ was een eufemisme voor mijn toestand. De krant was er niet veel beter aan toe, toen ik hem uit de plas onderin de fietstas viste. Een enorme donderklap maakte dat ik mijn fiets op de grond liet flikkeren. Het huis, de villa eerder, had om de een of andere reden geen buitenbrievenbus. Toen ik de natte krant zo goed en zo kwaad als het ging door de voordeur naar binnen propte, realiseerde ik me opeens dat ik droog stond onder een afdakje. Ik kon zelfs gaan zitten op de rand van een een betonnen plantenbak. Die bui zou toch niet eeuwig duren?

Terwijl ik wachtte en keek naar het eindeloze vallen van miljoenen regendruppels, hoorde en zag ik hoe de krant verder naar binnen werd getrokken. Achter het matglas in de voordeur was beweging. Ongetwijfeld stond daar nu iemand vloekend zijn verfomfaaide Volkskrant uit te knijpen. Nadat er driftig aan sloten gemorreld werd, zwaaide de deur open. Het was een man. En hij had alleen een onderbroek aan. Een witte.

Martin

Ik begon me er net een beetje thuis te voelen. In het huis vol historie. Of liever de villa aan het eind van de Venuslaan, wat hoger op een heuvel gelegen, met een mooi uitzicht over de omgeving. In gedachten noemde ik het soms de Villa des Roses. En dat klopte ook wel, het huis dateerde uit begin 20e eeuw. Met hoge, ruime kamers en versierde plafonds en lambriseringen. Een kunstwerk, maar wel eentje in staat van verval.

Ik kwam er als jongen al regelmatig over de vloer. Bij mijn tante Agaath. Als kleine jongen speelde ik in de grote tuin verstoppertje. Als puber was het een toevluchtsoord die keren dat ik ruzie thuis had. Als student, inmiddels verhuisd naar een naburige universiteitsstad, kwam ik er om rustig te studeren voor tentamens en ’s avonds om mijn ideeën en meningen te scherpen aan die van mijn tante. Want Agaath was een bijzondere vrouw. Ze was al jong weduwe geworden, was nooit meer getrouwd en had zich zelfstandig en dapper door het leven geslagen. Lerares geschiedenis en economie aan een middelbare school in de buurgemeente. Politiek actief als lid van de gemeenteraad. Een vol leven, maar altijd wel tijd voor haar neef. Die ook wel in de gaten had dat zijn tante een aantrekkelijke vrouw was. Met ferme borsten en heerlijke billen. Een vrouw om van te dromen als jongeman.

En nu woonde ik tijdelijk in het oude huis op de heuvel. Teruggekeerd uit Madrid waar ik de laatste jaren woonde en werkte. Met de moderne communicatie had het bericht van het overlijden van Agaath mij gelukkig zo tijdig bereikt, dat ik naar mijn geboorteplaats kon terugkeren om haar crematie bij te wonen. En zo de laatste eer te bewijzen aan een vrouw die in mijn opgroeien tot wereldburger een cruciale rol had gespeeld. Door mij te stimuleren mijn vleugels uit te slaan en de wijde wereld in te gaan. De laatste jaren was mijn contact met haar via telefoon en mail. Ze mopperde over haar lichaam, dat niet meer in alles meewerkte. Maar de geest bleef helder. Bij ieder contact had zij haar commentaar op wat er in de wereld gebeurde. En vroeg ze hoe het met mijn liefdesleven ging.

En nu was ze op 93-jarige leeftijd in haar slaap overleden. En had ik de dag na de crematie van de notaris gehoord, dat Agaath mij had aangewezen om haar nalatenschap te regelen. Hij overhandigde mij de sleutels van de villa. Zodat ik daar kon verblijven zolang ik nodig had. Dat kon wel een tijd gaan duren, want er moest heel wat geregeld worden. Een uitgebreid familiearchief. Schilderijen en beelden, die bij testament vermaakt waren aan diverse musea in de omgeving. Omdat ik als schrijver niet aan een plek gebonden was, kon ik best een tijdje uit Madrid wegblijven. Al zouden een paar dames dat wel erg jammer vinden.

Net nu ik aan het oude bed gewend begon te raken, was er die uiterst zwoele zomernacht. De hitte hing overal, de lucht was klam. Regelmatig werd ik transpirerend wakker, maar ik viel meestal wel weer voor een poosje in slaap. Tegen de ochtend hoorde ik in de verte donderslagen. Zou een flinke onweersbui nu eindelijk de temperatuur wat aangenamer maken? Ik dacht ook even aan het dak van de oude villa: was die nog bestand tegen het watergeweld? Gezien de bouwkundige staat van het huis was ik er bang voor.

Ik moest toch weer even weggedoezeld zijn. Een serie harde klappen wekte mij, en ik hoorde buiten het water uit de lucht gutsen. Ik stond op en maakte een ronde door het huis. Niets ernstigs te zien. Tijd voor koffie en wie weet de krant. Want het abonnement van Agaath en op de Volkskrant en het NRC liep gewoon door. Toen ik in de hal kwam, viel de ochtendkrant net op de mat. Nou ja een krant, het was meer een natte bundel papier. Ik deed de deur open om de bezorger op hoge toon te vragen of die nog iets drogers had om te lezen.

Mijn boosheid ebde meteen weg. Ik zag een omgevallen fiets. Onder het afdak zat een vrouw van een jaar of dertig, veertig. Doornat, het water liep uit haren en kleding. Ze had werkelijk geen droge draad meer aan haar lijf. Met mooie bruine ogen. Nieuwsgierige blik, die plotseling veranderde in lichte paniek. Wat ik me nu pas realiseerde, was dat ik mijn onverwachte gaste onder ogen kwam in alleen een onderbroek.

Barbara

Zijn woorden drongen niet meteen tot me door, omdat ik een tirade had verwacht die uitbleef. De krant die hij in zijn hand had druppelde op de drempel. Belachelijk dat ik die zo had afgeleverd. Of ik even binnen wilde schuilen. Ehm…

‘Ik heb zelfs een droge jurk hangen als je…’ Hij keek vertwijfeld. De situatie was ook niet alledaags. De donderslagen, de regen, twee onbekenden in de vroege ochtend, de een als een natte dweil die net aan de emmer was ontsnapt, de ander in een onderbroekje waar hij een natte Volkskrant voor hield.

‘Misschien eventjes,’ zei ik, ‘tot het ergste voorbij is.’ Hij stapte opzij. Ik druppelde de hal in. Het leek wel of ik op de tegels pieste.

‘Wacht,’ riep de man, ‘ik zet je fiets rechtop.’ Hij dook de regen in, op blote voeten door het grind en sjorde aan mijn fiets die ik voor dood had achtergelaten. Hij moest idioot zijn of superbeleefd, want wie gaat er nu in de stromende regen een omgevallen fiets overeind zetten? Wist hij niet dat dit zo’n onweersbui was die maar drie seconden nodig had om je te doorweken? Zo’n veranderend klimaat plensbui die straten en huizen blank zette? Saillant detail: al die tijd dat hij buiten bezig was met de reddingsactie van mijn karretje had hij nog steeds die Volkskrant in zijn hand. Hij zette mijn fiets tegen het huis en strompelde het trapje op.

‘Zo,’ hijgde hij. Hij keek me triomfantelijk aan, alsof hij een heldendaad had verricht. ‘Die staat.’

Ik glimlachte dankbaar. Wat niet stond, was wat hij in zijn onderbroek had. Het was onvermijdelijk daarnaar te kijken, want het was gewoon een variant op een wet-T-shirt-contest. Het broekje lubberde en de inhoud lubberde mee. Hij zag mij kijken en blozen. Hij bloosde ook en dekte de boel weer af met de tot papierpulp verworden krant.

‘Kom verder,’ nodigde hij uit. Het was de bedoeling dat ik doorliep naar de keuken achterin. Ik liet een druppelspoor achter.

‘Gelukkig zijn het plavuizen,’ verontschuldigde ik me. Wat natuurlijk onnodig was. Hij had me zelf binnen gevraagd. Buiten goot het nog harder dan daarnet.

‘Laat ik me even voorstellen: Martin. Martin Smarthuis-King.’ Hij gaf me een stevige handdruk. Hij had vriendelijke blauwgrijze ogen. Kraaienpootjes die getuigden van een vrolijk karakter. Hoe oud zou-ie zijn? Vijftig? Zijn borst- en hoofdhaar was grijs. En zo’n dubbele naam, was-ie van adel?

‘Barbara Zoetemond. Bar voor intimi.’

‘Het is nu bar en boos buiten, Bar.’ We lachten. Er was wat ijs gebroken. Maar wat nu? Martin leek mijn gedachten te hebben geraden.

‘Als je wilt, kun je boven iets droogs aandoen. Dit is het huis van mijn tante die overleden is. Er is vast wel een jurk die je zolang…’ Hij zag me bedenkelijk kijken. ‘Het hoeft niet, ik dacht…’

Een jurk van een overleden tante? Een bloemetjesjurk van een bejaarde dame? Waren er ook steunkousen in de aanbieding? Feit was wel dat ik het koud had en dat vacuüm getrokken natte vod dat ik aanhad, hielp niet om het warmer te krijgen.

‘Misschien heb je een handdoek?’

‘Ja, natuurlijk. Kom mee naar boven.’ Hij rende voor me uit de gang door, de trap op. Ik probeerde zijn tempo bij te houden, maar halverwege de trap hield ik in. Hoe dom kon ik zijn? Liep ik hier als een dom huppelkutje achter een wildvreemde kerel aan! Wie weet wat me daarboven te wachten stond. Misschien was hij een psychopaat! Ik schudde mijn hoofd, een psychopaat die in de regen je fiets rechtop ging zetten? Het kon, alles kon, maar nee, Martin leek te vertrouwen. Hij wachtte bovenaan de trap. Hopelijk ging hij ook iets aantrekken, want die natte slip van ‘m werkte nogal provocerend.

Hij leidde me een slaapkamer in, aan het bed te zien de kamer waar hij geslapen had. Er was een enorme kastenwand.

‘De slaapkamer van tante Agaath. Snuffel gerust in de kasten of er iets bij zit van je gading. Ik haal ook even een handdoek. Oké?’

Ik druppelde nog steeds. Dit maal in hoogpolig tapijt. Op de stoel lagen een spijkerbroek en een overhemd. Vast niet van tante Agaath. Ik opende een kastdeur. Het hing vol met jurken, geen oude oma-jurken, maar sjiek-de-friemel gevallen, zoals je alleen in bepaalde kringen zag. Keurend gleed ik van hangertje naar hangertje, het uitverkooprek van een tweedehandskledingwinkel.

‘Alsjeblieft, een handdoek, Barbara.’ Het stugge ding dat Martin overhandigde rook naar wasmiddel.

‘En kan ik je misschien een ontbijtje serveren?’

Wat was dit? Hij bood me onderdak, zette mijn fiets recht, gaf me droge kleding, een handdoek en nu ook nog een ontbijtje? En dat als dank voor een vochtige krant? Was Martin de vereenzelviging van de barmhartige Samaritaan?

Ik hoorde hem de trap afgaan. Ik sloot de deur en pelde het natte textiel van mijn huid. Daar stond ik, bloot in een vreemde slaapkamer in een vreemd huis met een vreemde man. Ik sloeg de handdoek om en keek de kamer rond. Het tweepersoonsbed van donker eiken oogde solide en groot. Het onderlaken was kreukelig. Met een beetje fantasie kon ik er Martins lichaamsvorm in ontdekken. Het was raar, maar of ik wilde of niet, ik moest die plek aanraken. En nog gekker, ik boog ver voorover en rook aan het laken, mijn neus op het katoen. En, helemaal krankzinnig, ik voelde en rook Martin.

Martin

Beneden in de keuken droogde ik me af. Hoewel ik nog steeds in mijn vochtige onderbroek liep, was het niet bepaald koud. Buiten ging de onweersbui onverstoorbaar door. Mijn bovenkleren lagen boven in de slaapkamer. Daar kon ik niet heen, omdat Barbara daar bezig was droge kleding uit te zoeken in de kast van mijn overleden tante. Ik was wel benieuwd waarmee ze straks naar beneden zou komen. De vreemde kennismaking had mij wel nieuwsgierig gemaakt naar Barbara. Wie was zij? Waarom moest zij op haar leeftijd nog kranten bezorgen? Dat vond ik meer werk voor pubers. En dat was zij beslist allang niet meer. Zij was een heel volwassen vrouw. En een behoorlijk aantrekkelijke ook.

Niet dagdromen, Martin, sprak ik mij zelf toe, ze verwacht zo meteen een ontbijt. Ik vulde de waterkoker en zette hem aan. Ik schepte koffie in het koffiezetapparaat. En dekte de tafel met alles wat in mijn eenmanshuishouden voorradig was. Het prachtige designservies van mijn tante zette ik op het tafellaken. De bijna complete inhoud van de koelkast stalde ik op tafel uit: boter, kaas, paté, jam, melk, jus d’orange. Toen ik eenmaal klaar was, was de koffie doorgelopen en ging ik zitten met een kop zwarte koffie. Mijn gedachten dwaalden weer af naar Barbara. Ik keek de film van de natte ontmoeting in mijn gedachten weer terug. Zag nu andere details dan in de eerste verwarring. Haar tepels waren duidelijk te zien geweest, ze had beslist geen beha aangehad. En daar kreeg ik het nu wel een beetje warm van.

Ik hoorde haar voetstappen op de trap. Voorzichtig stappend. Toen ze door de keukendeur binnenkwam, snapte ik waarom. Ze had niet alleen een jurk gevonden in de kast, maar ook een paar hoge hakken van tante aangetrokken. Ik stond op van de ontbijttafel. Ze was duidelijk niet gewend om op hakken te lopen, want ze liep behoedzaam op me af. Het was een fantastische metamorfose van verzopen katje tot verleidelijke vrouw. Ze had een wat forser postuur dan tante in haar laatste jaren. Alle rondingen kwamen zo extra naar voren. Haar ronde billen, een klein buikje. Maar vooral haar stevige borsten. Een beha had ze nog steeds niet aangetrokken. Ik werd er opgewonden van. Zonder woorden stonden we een moment naar elkaar te staren. Wat een prachtvrouw! Maar ik bedacht me tegelijkertijd dat ik alleen mijn onderbroek aan had.

Ik was de eerste die mijn woorden terugvond.

‘Barbara, wil je koffie bij het ontbijt of liever thee? Zal ik een eitje voor je bakken? Wat kan ik nog meer voor jou betekenen?’ Dat laatste was er uit voor ik er erg in had... Ik kon me zelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik denken dat zo’n jonge vrouw iets meer zou willen dan een ontbijt?

Barbara

‘Nou, Martin, een krantje bij m’n ontbijt zou fantastisch zijn.’

Martin was gemakkelijk aan het lachen te krijgen. Zijn mondhoeken krulden dan omhoog, zijn ogen reduceerden zich tot spleetjes en zijn kraaienpootjes draaiden overuren. Ik voelde me op mijn gemak. Onvoorstelbaar wat die man in zo korte tijd had georganiseerd. Een compleet ontbijt voor mij. Oké, voor ons samen. Een hotel was er niets bij.

‘Jeetje, dat ziet er wel heel goed uit, Martin.’ Ik wilde gaan zitten, maar realiseerde me opeens dat ik een handdoek in mijn hand had.

‘O ja, kijk, kun je die natte onderbroek uitdoen.’

Hij pakte de handdoek van me aan.

‘We kennen elkaar net, Barbara, ga je me nu al vertellen dat ik mijn onderbroek moet uitdoen?’ Het geluid van zijn lach vulde de keuken. Hij sloeg de handdoek om zijn middel, controleerde of ie bleef zitten en trok er vervolgens zijn onderbroek onder vandaan. Hij dropte het ding op de vloer en schoof het met zijn voet opzij naast de pedaalemmer.

‘Zo, nu staan we quitte, Bar, allebei in onze blote kont.’ Hij keek me ondeugend aan. ‘Of wou je zeggen dat je een slip van tante Agaath had aangetrokken?’

Ik bloosde weer. ‘Ehm, nou, zullen we dan maar…?’ Ik schoof schutterig met een stoel.

‘Wat bedoel je, Bar? Ik dacht dat we gingen ontbijten. Hahahaha!’

Ondertussen moest ik een kop als een boei hebben. Ging hij al mijn zinnen dubbelzinnig opvatten?

Daar zaten we dan, het echtpaar aan het ontbijt. Het gebeurde toen manlief de sinaasappelsap inschonk: het bovenste knoopje van de jurk sprong spontaan over de tafel. De jurk was waarschijnlijk lang niet gewend geweest aan een wat steviger voorgevel. Ik keek omlaag om de schade in te schatten. Mijn borsten bulkten uit de bovenkant van de jurk. Om ze enigszins te bedekken moest ik de stof bij elkaar grijpen. Toen ik opkeek, keek ik in Martins grijnzende gezicht.

‘Tja, de draadjes van die knopen kunnen enigszins verteerd zijn. Ik sta nergens voor in.’

Ik lachte als een boer met kiespijn. Bleef ik nu de hele tijd die jurk bij elkaar houden. Zodat ik maar één hand vrij had om mee te ontbijten?

‘Wacht.’ Martin stak zijn wijsvinger op en keek rond. ‘Ja, daar.’ Hij stond op. Op het aanrecht lag een gele knijper. Met die knijper aan mijn jurk konden we eindelijk met het ontbijt beginnen.

‘Wat ik me nou afvraag, Barbara, is waarom een vrouw als jij een krantenwijk heeft. Als je nou 16 was of zo…’

Ik nam een slok van mijn sinaasappelsap, een hap van mijn bolletje met hagelslag en kauwde die rustig weg. Ondertussen nadenkend over een goed antwoord. Martin smeerde een boterham met jam. We waren zoetekauwen, zoveel was duidelijk. Zijn grijze haren - op zijn hoofd, op zijn borst en armen, de stoppels op zijn wangen en kin – staken mooi af tegen zijn gebruinde huid. Zijn borst had echte blikvangers: twee donkerbruine tepels ter grootte van royale twee-euro-stukken. De stof van de jurk schuurde over mijn eigen tepels die voelbaar meer reliëf gingen vertonen.

‘Die krantenwijk doe ik, omdat ik het geld nodig heb.’ Ik nam weer een hap. Er ratelden hagelslagjes op mijn bord. Ik had de boel gewoon te dik belegd. ‘Ik ben pas gescheiden,’ voegde ik met volle mond toe, ‘en aan het begin van de zomer naar hier verhuisd.’

‘Maar had je geen werk dan, ik bedoel een krantenwijk voor een vrouw van...’ Martin nam een slok van zijn koffie en keek mij over zijn kopje aan.

‘Van 36. Ik was in between jobs. En dan scheiden, verhuizen, dat helpt allemaal niet mee om een stabiele job te vinden. Per 1 september kan ik aan de slag. Bij de universiteit. Wat ik altijd al deed, maar toen in Utrecht. Dus eerst maar krantjes bezorgen. Ik ben wel toe aan een nieuw jurkje.’

We babbelden en aten wat. Buiten was het onweer langzaam aan het wegzakken. Het regende nog behoorlijk.

‘En jij zit dus in het huis van wijlen tante Agaath.’

‘Yep. Zaken afhandelen.’ Martin stond op. ‘Gebakken eitje? Hele dooier?’

Hij bakte alsof hij nooit anders deed. De man met wie ik jarenlang had samengeleefd had nog nooit een ei voor me gebakken. Die was dan wel een stuk jonger geweest dan Martin, maar zo’n goed figuur als Martin had ie niet gehad. Martin had een prachtige, sterke rug met een wervelkolom in de juiste S-vorm. De handdoek rustte op zijn geprononceerde billen. Een sterk paar. Voor de nodige stootkracht. Ik glimlachte om mijn binnenpretje.

‘Wat lach je?’ Martin drapeerde het ei op mijn bordje.

‘Niks.’

‘Jawel. Zit mijn handdoek niet goed?

‘Ja, hoor, hij zakt toch niet af?’

‘Zou je wel willen zeker?’

‘Ach… En dan?’ Ik strooide zout over het ei en prikte de dooier kapot.

‘En dan? Weet ik veel hoe jij op mijn blote billen reageert.’ Hij gaf een klapje op zijn linkerbil. Dat had ik ook wel willen doen. Maar ik at al een ei. En ik knoeide op tante Agaaths jurk.

‘Niet om het een of ander, Bar, maar ik bak een ei met een hele dooier. Het eerste wat je doet is ‘m kapot prikken en nu zit je m’n erfenis te bevuilen! Ik heb zelden iemand zo rommelig een gebakken ei zien eten. Pas op, het loopt naar binnen.’

Het moest eigeel zijn dat naar binnenliep, en niet zo weinig ook. Martin stond meteen klaar met een vaatdoek die hij handig bediende. Door zijn gewrijf schoot de knijper los. Mijn borsten dreven direct naar boven als ondergeduwde ballonnen die aan het wateroppervlak verschijnen. Toen zag ik ook nog dat hij helemaal geen vaatdoek gebruikte. Het was zijn vochtige onderbroek!

Martin

De toon was meteen gezet. Een pingpongspel met woorden en blikken. Barbara was een pittige dame, die nooit om een antwoord verlegen zat op mijn steeds minder subtiele woorden. Want ze prikkelde mij op allerlei manieren. Met woorden uiteraard. En visueel ook. De jurk spande prachtig om haar stevige ronde borsten. Toen ze ging zitten, kroop de jurk zo hoog op, dat ik uitzicht kreeg op haar heerlijke dijen. Stevig, gespierd, maar ook met lieve kleine rode haarstoppeltjes. En onder de jurk had ze dus niets aan. Zou ze ook op andere plekken stoppeltjes hebben?

Door al die wervelende gedachtes, wat ik zag en wat er gebeurde begon mijn manlijkheid, die zich tot dan toe opmerkelijk kalm had gehouden, zich voorzichtig te roeren. En dat ik alleen een handdoek om had daarvan was ik mij terdege bewust. En ook van Barbara’s blikken. Al etend zat ze me rustig te bekijken. Vindt ze me niet een beetje te oud, twijfelde mijn innerlijke stem.

Bij de gebakken eieren aarzelde ik geen moment: het eigeel liep bij Barbara in haar decolleté. Ik pakte de eerste de beste lap, die voorhanden was en begon te deppen. Veel te laat ontdekte ik dat ik in de gauwigheid mijn natte onderbroek van de vloer had geraapt in de veronderstelling dat het een vaatdoek was. Ik stond achter Barbara en had een prachtige inkijk. Daarna sneuvelde de knijper die haar jurk bijeen hield en zag ik haar borsten in volle glorie. Wat een prachtig heuvellandschap! Ik boog me voorover, kon me niet inhouden en voordat ik het wist had ik haar in haar nek gekust en plooide mijn handen om haar beide borsten. Ik voelde stevige tieten, en snel hard wordende tepels.

Barbara

Het eigeel zette de boel op scherp. Gewoon een geel straaltje dat tussen mijn meisjes wegsijpelde. Martin nam zijn kans waar fysiek te worden. Ik had het al van mijlenver aan zien komen. Het handdoekje dat als schaamlap fungeerde, kreeg steeds meer moeite een bepaald lichaamsdeel aan het oog te onttrekken. Typisch hoe mannen dat overkomt, hoe de beheersing er na verloop van tijd gewoon het bijltje bij neergooit en vrijelijk het bloed de zwellichamen in laat pompen.

Ik liet hem begaan, hij mocht me best even aanraken, hij deed het fijn. Bovendien waren mijn tieten in geen tijden door een kerel aangeraakt. Ze leefden helemaal op, mijn tepels gingen zelfs helemaal overeind staan, nieuwsgierig als ze waren om te weten van wie die lekkere grote warme handen waren.

‘Weeg je ze, Martin?’

Hij beantwoordde met een natte kus in mijn nek die afzwaaide naar mijn rechteroor en me kippenvel bezorgde.

‘Ze zijn prachtig, Bar.’ Hij hijgde in mijn oor. Een onbeheerste zucht veroorzaakt door eigeilheid.

Ik draaide mijn hoofd naar achteren en zag zijn zoekende ogen en kraaiende kraaienpootjes van heel dichtbij. Ik kuste zijn wang.

‘Zullen we neuken, Mart?’ Ik zei het gewoon, het flapte er gewoon uit. Het woord ‘neuken’ bleef hangen boven de keukentafel, vlak naast de paté, de sinaasappelsap en de krentenbollen.

‘God, jee, ja.’ Martins stem droeg een juichende ondertoon. Van schrik liet hij mijn tieten los. ‘Als jij, ik bedoel, je moet niet, jee, Barbara…’

Ik draaide me verder om. Ondanks al dat grijze haar had hij iets jongensachtigs, iets guitigs. En een erectie die een handdoek op kon tillen. Ik drukte mijn mond op zijn buik ter hoogte van zijn navel en gaf hem een lik. Hij legde zijn handen teder op mijn haar en duwde me zachtjes dichter tegen zich aan.

‘Maar eerst wil ik douchen,’ klonk mijn stem gesmoord op zijn behaarde buik.

‘Ja, maar natuurlijk, Barbara. Of beter nog, ik maak het bad voor je klaar.’ Hij maakte zich van me los.

‘Ons,’ zei ik.

‘Ons?’ Martin draaide zijn hoofd schuin. ‘Je bedoelt dat wij samen…’

Ik knikte. ‘Ja, Martin, dat bedoel ik. Misschien kunnen we in bad neuken. Wil je dat?’

Martins grijns sprak boekdelen. Bloter kon hij zijn tanden niet lachen, dieper zijn kraaienpoten niet grimassen.

‘Als jij het bad nou vol laat lopen, dan ruim ik het hier af,’ stelde ik voor. ‘Geef maar een gil als het zover is.’

Dat liet hij zich geen twee keer zeggen. Ineens haastte hij zich naar de trap in de gang, de handdoek met de punt als een vooruitgestoken lans.

‘Martin,’ riep ik.

‘Wat, schoonheid?’

‘Kom eens, je vergeet iets.’

Ik heb zelden iemand zo verbluft zien kijken als Martin, toen ik in één ruk zijn geslachtsdeel onthulde door de handdoek weg te trekken. Het betreffende lichaamsdeel wiebelde geschrokken heen en weer en maakte zich vervolgens samen met zijn eigenaar uit de voeten om boven kranen open te zetten.

Martin

Ik vloog de trap op naar de badkamer. Dat was de enige kamer in huis, waarvan tante het nodig had gevonden de boel te laten renoveren. Er stond een modern en ruim ligbad. Ik draaide de kraan open en zocht naar het badschuim. In mijn enthousiasme kneep ik te hard in de fles en het schuim dreef al snel huizenhoog op het water. Ik riep naar Barbara om naar boven te komen. Ik hoorde haar bezig in de keuken en stapte zelf maar alvast in het heerlijk warme badwater waar ik bijna onzichtbaar onder het schuim verdween. Toen hoorde ik Barbara’s stappen op de trap.

‘Martin, ben je er klaar voor?’ riep ze van halverwege de trap. Dit beloofde wat te worden. Mijn erectie hield zich vooralsnog schuil onder de oppervlakte van schuim. Daar was ze, de badkamerdeur piepte, ze stak haar hoofd om de hoek.

‘Hé schuimspaan, zo verstopt kan ik toch niets van jouw lekkers zien? Terwijl jij mij zo in volle glorie bloot ziet. Dat is niet eerlijk.’ Ze speelde haar verontwaardigde rol met verve. ‘Doe je ogen dicht en niet stiekem kijken. We gaan elkaar zo eerst verkennen op gevoel,’ klonk ze streng. Het was een spannend voorstel, dus ik sloot mijn ogen en zei dat ik dat wel wilde meemaken.

Een lichte luchtverplaatsing en zachte stappen van blote voeten op de tegels maakten duidelijk dat Barbara langsliep. Ik hoorde haar lachje en tegelijk klonk het geluid van textiel dat op de grond zakte: daar ging de jurk van tante Agaath. Ze moest nu naast het bad staan. In mijn brein vormde zich het plaatje van haar spiernaakte lichaam. Haar stevige borsten had ik gezien en vastgehouden, haar ondeugende ogen kon ik uittekenen. Mijn fantasie vulde de rest in. Mijn vrolijke  harde Frans vond het een prettig beeld en roerde zich in het prikkelende warme water.

‘Even wachten, Martin,’ sprak ze streng toen ik mijn hand uitnodigend uitstak. ‘Geduld. Alles op zijn tijd. Ik hoef je handen toch niet vast te binden?’ Terwijl ik nog steeds mijn ogen stijf dichthield, voelde ik hoe haar vingers aan de verkenning van mijn lijf begonnen. Ze moest naast het bad staan, over mij heen gebogen. Ze woelde door mijn haar en tastte mijn gezicht af, draaide teder rondjes om mijn ogen en over mijn neus. Zoekend drukte ze haar lippen in mijn nek. Een aangenaam gevoel straalde via mijn ruggengraat door mijn hele lichaam en liet mijn scrotum tintelen. Haar vingers dwaalden over mijn borstkas en ze kneep zachtjes in mijn tepels. Ik genoot intens van de aanrakingen en mijn lichaam liet haar ook niet onberoerd: ze gromde zachtjes van genot.

‘Nu kom ik bij je in bad. Maar nog steeds ogen dicht en handjes thuis, hè.’

 Met beheerst geplons en gespetter stapte ze in het bad, het schuim knetterde zachtjes en geurde zoet. Ik voelde hoe ze op haar knieën neerzakte tussen mijn benen, haar huid tegen de mijne, mijn dijen kwetsbaar gespreid. Ik legde mijn handen op haar heupen, heel rustig en loom in het aangename water. Voordat haar warme mond de mijne raakte, ademde ze in mijn gezicht en zuchtte ik van opwinding.

De kus was ronduit wellustig, haar lippen nat en zuigend, haar tong dartel in mijn mondholte. Ik proefde haar ontbijt, een merkwaardige combinatie van sinaasappel, hagelslag en ei. Zelden was ik zo geil gekust. Onder water verstevigde mijn erectie, voor zover mogelijk, nog een tandje extra. Mijn tong gleed in haar mond en ze zoog erop alsof ze hem wilde opslokken. Ze sloeg haar armen om mijn nek, haar gewicht liet me dieper onder water glijden, ik legde mijn handen op haar verrukkelijke ronde billen. Toen ze vervolgens haar benen strekte, lag ze languit bovenop me. Alleen onze hoofden staken nog net boven het schuim uit. Ze spreidde haar benen en ik sloot de mijne. We brachten onszelf in stelling voor het spannende vervolg.

Barbara

Ik hoorde Martin roepen van boven. Hij kon blijkbaar niet wachten. Ik ook niet echt, maar als ik naar boven zou rennen kwam ik wel heel gretig over. Toch kostte het me wel moeite om mijn haast te bedwingen. Met kloppend hart betrad ik de eerste treden. Zou hij naakt op me wachten? Kijken terwijl ik me uitkleedde? Zou hij me mooi genoeg vinden? Of was het hem om het even met welke vrouw hij de liefde zou bedrijven? Hoeveel krantenmeisjes had hij al gehad? Trok hij elke ochtend in lubberende onderbroek de deur open om zijn Volkskrant én seks te ontvangen? Mijn gedachten tuimelden over elkaar. Toen ik op de overloop aankwam, gooide ik ze allemaal op één hoop en hield er een overeind: Martin was van mij en ik was van Martin. We zouden gaan doen wat man en vrouw al sinds mensenheugenis met elkaar gedaan hadden.

De badkamer was aangenaam warm. Martin zat met triomfantelijke blik onder een schuimlaag die door de brandweer leek te zijn opgespoten. Als hij zijn ogen dichthield, zou ik als cadeautje bij hem in het water stappen. Hij gehoorzaamde netjes, misschien kierde hij, maar dat mocht. De opwinding golfde door mijn lijf toen ik tantes jurk van me afschudde. Daar ging ik, de vulva bijna net zo dampend als het badwater. Ik plaatste mijn voeten voorzichtig tussen Martins benen, boog mijn benen en belandde met mijn knieën tussen zijn dijbenen. Mijn huid tegen zijn huid, zijn geslachtsdeel ongetwijfeld in standje opgewonden onder water en schuim. Nog steeds hield hij zijn ogen keurig gesloten, hij speelde het spelletje mee. Terwijl ik me vooroverboog, sloot ik ook mijn ogen. Mijn mond belandde precies op de zijne, ik voelde de stoppeltjes op zijn ongeschoren kin en met mijn zoekende tong in zijn mond proefde ik zijn ontbijt, de merkwaardige combinatie van koffie, jus d’orange en jam. Zijn gretige vingers grepen mijn kont en we geleden onderuit, onze hoofden nog net boven het schuim en het water. Toen ik mijn benen spreidde en Martin zijn benen sloot, lag zijn slagschip voor mijn haven.

Martin

Om het moment te beschrijven dat ik Barbara binnengleed, of meer het gevoel, schieten woorden tekort. Misschien kan ik er dit over zeggen: mijn pik was nog nooit in zo’n fijn holletje doorgedrongen. Het was alsof onze geslachtsorganen elkaar na eindeloos zoeken gevonden hadden. Een moment van euforische ontmoeting. Ondertussen had ik mijn ogen geopend, alle zintuigen moesten meedoen aan dit festijn. Juist toen mijn eikel tussen Barbara’s schaamlippen door naarbinnen schoof sperde ze haar ogen wijd en gaf ze een kreetje dat tegen de tegels van de badkamer weerkaatste. ‘Mijn god, Martin,’ fluisterde ze, ‘mijn god.’ Ze drukte opnieuw haar mond op de mijne en wat ik van onderen deed, imiteerde zij met haar tong in mijn mond. Het badwater klotste tegen de rand van het bad, het schuim zuchtte zacht onder onze inspanningen en loste langzaam op.

Barbara duwde zich overeind met haar handen tegen mijn borst en kantelde haar bekken. Ik gleed dieper haar strakke schede binnen. Met haar gewicht bovenop me, en mijn hoofd nog net boven water viel het niet mee te stoten. Niet dat dat een probleem was, want Barbara wist haar heupen lenig op en neer te bewegen. Door het lome pompende ritme omringd door druppend water en onze diepe zuchtende ademhaling ontstond bij mij de gedachte dat we omsloten waren door een bad vol geil in plaats van water. Ik greep nog wat gulziger in het vlees van haar billen. Ze kreunde en sloot haar ogen.

‘Wacht,’ hijgde ze, ‘niet te snel.’ Ze stopte met bewegen en liet zich voorover glijden, haar hoofd op mijn schouder.

‘Jij hebt het zelf in de hand, lieverd, jij voert het tempo op.’

‘Mmm,’ bracht ze uit.

‘Vind je het zo lekker?’ vroeg ik naar de bekende weg. Ik rekte met mijn hand langs haar weelderige kont naar de gleuf waarin ik kloppend wachtte op het vervolg. Ik voelde hoe ik in haar zat, het was verdomd geil. Ik ging hem er nooit meer uit halen.

‘Mmm, nog even uitstellen,’ mompelde ze, tilde haar kont omhoog en liet me glippen.

Barbara

Ik nestelde me in Martins armen. Hij sloeg zijn handen om mijn borsten en streelde zacht de tepels. Hij kuste me in mijn hals en beet in mijn oorlel. Tegen mijn rug voelde ik zijn stijve duwen, ongeduldig en gretig, op weg naar een onstuimig hoogtepunt. Mannen willen zo graag, maar het kan geen kwaad ze een beetje te plagen.

‘Je bent een lekker dier,’ zei ik en beantwoordde de kus die van links kwam.

‘Ik ben een dekhengst als het moet,’ gromde Martin in mijn oor.

‘Als het moet? Niet zomaar voor de lol?’

‘Als het moet, als het kan, als het mag, als het fijn is. Of geil. Of gewoon lekker.’

‘Deze merrie laat zich graag dekken door de hengst van dienst. In het paardenbad.’

‘Ik stop hem onder je staart.’

‘Je paardenlul?’

‘Is dat taal voor een dame?’ Hij kneep in mijn tiet, zijn andere hand gleed over mijn buik omlaag en streelde mijn smachtende kutje.

Het was niet eenvoudig me los te rukken aan Martins houdgreep van de liefde, maar ik bewoog me omhoog en keek achterom.

‘Onder mijn staart, hè?’ Mijn hand doorkruiste het water als een snoek en omklemde zijn gespannen paal. Martin sloot zijn ogen toen ik mijn hand op en neer liet gaan. Zijn ballen hingen op de bodem van het bad, door het hete water fors uit de kluiten gewassen kloten met een harige zak eromheen. Ik kneep erin, speels en plagend, een bundeltje vingers op verkenningstocht achter zijn scrotum in zijn bilnaad.

‘Oeoew.’ Zijn gezicht vertoonde een grimas.

‘Lekker?’ fluisterde ik.

Spetterend en plonzend kwam ik verder overeind op mijn knieën, boog voorover en zette mijn handen op de rand van het bad. Nadere aansporingen waren niet nodig, de boodschap van mijn verleidelijk draaiende natte derrière net boven het wateroppervlak maakte alle oerkrachten in Martin los. Met een rotgang kwam hij overeind, pakte me bij mijn heupen, en duwde zich onder mijn staart naar binnen als de eregast van het hengstenbal.

‘Ooow, Barbara, je bent zo lekker!’

Martin

Welke man zou niet dronken van geilheid raken bij de aanblik van een natte naakte vrouw die vrijelijk haar rug en achterste toekeert, de druipende billen net boven het wateroppervlak, in de bilnaad de zachtroze schemering van haar ster en net onder water het vermoeden van haar wijkende schaamlippen, de toegangspoort tot de heetste schede en daarmee groot aanstaand genot. Zorgvuldig plaatste ik mijn handen op Barbara’s natte heupen en duwde mijn staalharde penis opnieuw bij haar naar binnen. Het geluid dat ze voortbracht, leek nog het meest op het tevreden knorren van een varken, een zeug die zich tevreden wentelt in de blubber. Ik knorde met haar mee, het hele beeld van hengst en merrie kantelde naar zwijnerij. Dit was een ordinair fijne neukpartij waarbij het badwater bij iedere stoot die ik gaf onbeheerst over de badrand klotste. Mijn opwinding steeg naar een hoger level. Het liefst was ik mijn pik gevolgd en helemaal in Barbara gekropen om in haar te exploderen als een spermabom.

Nu ik al mijn beheersing was kwijtgeraakt en het moment van orgasme aan de horizon verscheen als een bloedrode zon die opkwam, verschoof ik mijn handen op Barbara’s billen en plaatste mijn duimen op haar aars. Misschien wond het mij meer op dan haar, maar dat nam niet weg dat haar ahahah-gesteun steeds nadrukkelijker door de badkamer galmde. Ik klonk als haar bassende echo nu de kortsluiting in mijn ballen dichterbij snelde. Ik boog voorover, verplaatste mijn hand op haar wiegende borsten, sloot mijn ogen en gaf mij over aan de niet meer te stuiten oerknal.

Barbara

Hij kwam snel, natuurlijk kwam hij snel, hij had misschien wel weken drooggestaan, maanden misschien. En ik? Ik kon me niet herinneren wanneer de laatste keer was geweest. Een jaar geleden? Meer? Meer! De laatste keer met mijn ex. Goedmaakseks die niks meer goed kon maken, het was al te laat. Mijn god, waarom die gedachtes op het moment dat ik alleen maar klaar wilde komen? Tot overmaat van ramp stopte Martin met poken, nadat hij zijn orgasme had beleefd. De champagne was ontkurkt, het spoot tot het plafond, iedereen joelde, glazen werden toegeschoven. Maar ik moest nog! Martin!

‘Door Martin, ga door!’ Er klonk wanhoop in mijn stem, ik was zo dichtbij.

Daar ging hij weer, pompend met hernieuwde kracht, pompend als een bezetene, er lag meer badwater naast het bad dan erin. Opnieuw pakte hij mijn tieten, hing zwaar op mijn rug, mijn dekhengst met zijn hengstenlul en de slingerende klootzak, diep onder mijn uitwaaierende staart.

‘Ja,’ gilde ik, ‘ja, ja, JAAAA.’ De badkamer kleurde roze. Het badwater golfde als de Noordzee bij windkracht acht, vlaggen wapperden strak, op het bulderen van de wind na was het stil.

‘Jeeezus, Bar,’ fluisterde Martin en gleed onhandig van mijn rug in het overgebleven water. Ik zag het ding dat in me was geweest, bloeddoorlopen rozerood, nog steeds fier omhoog, alsof ik nog ergens van overtuigd diende te worden. Ik gleed terug in het warme water, terwijl mijn kut natrilde van geluk.

Martin

Hoe we er kwamen weet ik niet, maar niet lang na dat niet te evenaren neukfestijn in bad lagen we onafgedroogd lepeltje lepeltje in het bed van tante Agaath. Wie weet wanneer daar voor het laatst hartstochtelijk gewipt was. Agaath beweerde wel dat ze zich vrijgezel had gevoeld sinds het overlijden van haar man jaren geleden, maar zolang als ik haar kende, straalde ze onvervalste erotiek uit. Ik had het van niemand vreemd. Zachtjes duwde ik mijn nog altijd stijve geslachtsdeel in Barbara’s bilspleet, mijn handen onophoudelijk om haar borsten. Dat lichaam straalde een haast primitieve vruchtbaarheid uit, die een man, althans mij, seksueel scherp hield. Ik likte haar rug, kuste haar nek en bewoog tussen haar billen. Konden we maar altijd zo blijven kroelen. Ik kende Barbara nauwelijks, maar dit moest een vrouw uit duizenden zijn.

Buiten regende het nog steeds, zij het niet meer zo hard, de onweersklappen klonken telkens weer wat verder weg. Ik keek langs Barbara’s arm naar het dikke gordijn dat half was opengeschoven. Het gezicht dat te voorschijn kwam, verbaasde me niet.

‘Als het dan zo’n fijne vrouw is, Martin, waarom zou je dan niet serieus werk van haar maken?’ Tante Agaath keek alsof het de simpelste zaak van de wereld was. ‘Neem haar mee naar Madrid, maak samen een baby’tje en wordt gelukkig. Of blijf hier, knap mijn huis op en maak er iets moois van. Bedrijf elke dag de liefde met haar, in bed, in bad of desnoods op de keukentafel na weer zo’n heerlijk ontbijt. Leef je potentie uit en benut de hare.’

Barbara tilde haar been op en mijn stijve gleed tussendoor naar haar paradijselijk vulva. ‘Nog?’ vroeg ik inhalig.

Barbara

Op nieuw kwam Martin in me. Ik sloot mijn ogen en opende ze weer. Het gordijn voor het open raam bewoog zacht. Er stond iemand achter die keek hoe wij het deden. Ik was zo nat van onderen dat het smakte.