Het was typisch iets voor mij: kiespijn met Oud en Nieuw. Oliebollen met poedersuiker, hoe verleidelijk ook, ik verdroeg het niet. Zelfs een glas champagne kreeg ik met moeite binnen. Ik leefde op Paracetamol. Ik belde de tandarts met feestdagendienst en kon op Nieuwjaarsochtend terecht. De wachtkamer was zoals te verwachten verlaten, en toch liet de smoelensmid me twintig minuten wachten. Ik doodde de tijd met beduimelde Libelles en Kampioenen.

1

Net op tijd sprong ik aan boord van de stoptrein naar Brussel-Noord. Met een klap sloten de deuren achter mij. De eersteklascoupé was leeg op een bejaard dametje na die een boek las. Ze keek op, keek naar hoe ik mijn te zware rugzak afwierp en draaide haar blik door de smerige ruit naar buiten. Naast mijn rugzak plofte ik neer, viste mijn waterfles eruit en nam een paar grote slokken. Met mijn sjaal droogde ik mijn bezwete voorhoofd. Vervolgens gaf ik me over aan de cadans van de trein, het schommelen, het slingeren, de trillingen.

Dat Nellie kon koken wist Teun wel. Tijdens het eten hadden ze al veelbetekenende blikken gewisseld. Zoveel mogelijk onopvallend, omdat Teuns vrouw Katrina ook aan tafel zat, evenals Nellies vriend Sjoerd. Ergens achterin Teuns hoofd was het woord ‘partnerruil’ opgedoken. Een ideetje dat geen schijn van kans had, aangezien Katrina Sjoerd wel aardig vond, maar voor geen goud met hem de koffer in zou duiken. Sowieso was ze strikt monogaam. Teun in principe ook, maar voor Nellie zou hij wel een uitzondering willen maken. Kijk, daar lachte ze weer zo lief. Wat zou hij zijn lippen graag eens langs haar slanke hals willen laten gaan. Wat zou hij haar naakte borsten graag eens willen bevoelen, wat verlangde hij naar het betreden van haar vochtige…

Een kort verhaaltje kan nog net voor we aan tafel gaan, dacht Lina. De geur van zuurkool drong haar neus binnen. Ze klapte haar laptop open en begon te lezen.

An

Op de dag van mijn profetie zocht en riep Aphrodite mij, maar ik had mij verstopt in de spleet van moeder aarde. Ieder mens weet dat de moederspleet voor een gewone sterveling de veiligste plek is. Waag het alleen niet moeders clitoris te beroeren, want niet alleen verraadt haar gekreun dan dat jij daar zit, je kunt ook verzuipen in haar stroperige geile vocht.

Afbeelding: The wizzard - John Currin

Je moet weten: ik ben brildragend, maar tegelijkertijd soms te ijdel het ding op mijn neus te zetten. Ik schijn er intelligent uit te zien mét, maar ben liever een dom blondje zonder. Dan zie ik het even niet meer zo scherp, dat is de consequentie. Zo kwam ik laatst op het strand en vond een plekje niet ver van een dame die op haar buik op haar handdoek lag. Mooie witte billen, slanke rug, haar in een paardenstaart. Zo in de buurt van een andere vrouw kan 1. gezellig zijn en 2. veilig. Ik was een meter of tien, vijftien bij haar vandaan. Toen ik me geïnstalleerd had, draaide ze zich om. Ik zag het meteen, er was geen twijfel mogelijk, het was een man, een jongeman. Ik bedoel: hij was naakt, dus het was helder. Mannen hebben dingen die vrouwen niet hebben. Andersom is ook waar, maar daar gaat het nu niet om. Een naakte kerel dus, inclusief paardenstaart, op nog geen twintig meter!

De zitkamer van Villa Sensualitat is kolossaal en warm. In de open haard laaien de vlammen hoog op. Op de vloer ervoor ligt een hoogpolig kleed, bloedrood en rechthoekig, zeker vier meter lang. Evenwijdig staat een crèmewitte loungebank die nog langer is, het leer strak en nieuw, alsof er zelden iemand op gezeten heeft. Hoewel de kamer ruimte biedt aan een royaal gezelschap zijn er slechts vier personen aanwezig, vier lange rijzige gestaltes in donkerblauwe pakken. Mannen met stropdassen, dure horloges en gepoetste schoenen, heren eerder, met grijzig haar en hoornen brillen. Niet oud of bejaard, wel op leeftijd, gearriveerde mannen, mannen met uitstraling, mannen met cachet. Ze moeten het niet hebben van harde stemmen of overdreven mimiek om zich uit te drukken, hun geluid is kalm, het volume laag, het gaat om de inhoud van wat ze zeggen, niet om de vorm. Ze knikken, glimlachen, geven respons wanneer nodig. Ze drinken uit bolle glazen die in de holtes van hun handen passen, handen zonder ringen, vingers met verzorgde nagels.

Vanachter de vitrage speurt Ada de oprijlaan af. Het gele vrachtautootje van de Jumbo is in geen velden of wegen te zien, hij is al twintig minuten te laat. Ada houdt van stipt op tijd. Jumbo valt rijkelijk door de mand. Eenentwintig minuten. De secondewijzer van haar gouden horloge tikt onverstoorbaar door. Tweeëntwintig.

Eindelijk kwam de zomer en ik kon me een vrije dag veroorloven. Ik duikelde alle benodigdheden op voor een zonnig dagje strand, zodat ik vlak na negenen bepakt en bezakt over het fietspad door de duinen reed naar de strandopgang waar ik sinds 3 oktober 2023 niet meer was geweest. Ja, je zou het haast vergeten, maar de vorige zomer kende een lange nasleep. Ik herinner me dat zelfs de zee toen nog heerlijk was.