Op woensdagochtend ging de bel. Door het raampje in de voordeur zag Monika een vrouw staan van haar leeftijd. Ze opende de deur.

Die nacht sliep Monika slecht. Het was niet omdat Jacob zachtjes snurkte, ook niet door het warme dekbed. Zeker niet vanwege de sabbelgeluidjes die Siem maakte in zijn ledikantje. Het waren de gedachten die maar door haar hoofd bleven malen. Waar had ze zich mee ingelaten, kon het echt wel door de beugel wat ze dominee Erik den Eikel beloofd had? Was het niet schandalig dat ze naakt was geweest en hem had toegestaan expliciete seksuele handelingen te verrichten? Als ze terugdacht aan zijn likpartij - alsof ze softijs tussen haar benen had gehad waar hij geen genoeg van scheen te krijgen - dan sloeg de hitte haar uit. Jacob had dat nog nooit bij haar gedaan en nu was daar een predikant, die ze nauwelijks kende, die haar al likkend tot een climax had gebracht. Een ongekend orgasme. Als ze eraan terugdacht begon haar poes spontaan te kriebelen.

“Wie in nood verkere, kere zich tot de Heere.”

Ze ligt er ontspannen bij, de vakantie is vandaag begonnen. Je kunt het aan haar zien, ze heeft alles losgelaten en haar ogen gesloten, de handen onder haar hoofd, de haarloze oksels wulps open, geurend naar een zoete deodorant. Ze heeft alles losgelaten, inclusief haar bovenstukje, en ze heeft borsten die er mogen zijn: rond als rijpe appels. Je zou in de verleiding kunnen komen ervan te happen, maar dat mag niet. Ze zijn niet om echt van te happen, ze zijn alleen om naar te kijken, van een afstandje, steels, want loerende en glurende blikken verraden geilheid. Die moet je onderhuids houden, ook al kriebelt en tintelt het daar en probeer je daarom minder te kijken, wat nauwelijks lukt. Die appelronde borsten en die geschoren oksels zijn onfatsoenlijk verleidelijk. Hoe fijn zou het niet zijn daar even met je tong langs te gaan. Dat zal die vrouw toch ook wel lekker vinden? Zou zij niet gewoonweg liggen te wachten op wat aandacht of een beetje fysieke spielerei? Waarom heeft ze überhaupt dat piepkleine broekje nog aan? Een klein stukje geel ter grootte van een driehoekig vlaggetje. De punt verdwijnt ergens tussen haar benen. Wie zou niet zo’n geel vlaggetje willen zijn, een zacht stukje textiel om een verrukkelijk lichaamsdeel te omhullen. Het is er vast warm, zo niet heet, het ruikt er naar de oneindig kabbelende zee, het wordt nat met jou als broekje, jouw hete adem die erlangs glijdt, je tong die gretig verkent.

Negentien mei, uurtje of tien, het is zalig weer, ik voel me kiplekker, fris gewassen, leuke gele jurk met bloemetjes, rood leren jackje - los geritst, kort blond rattenkopje, lichtjes opgemaakt. Ik fluit iets vrolijks van Warpaint, Amerikaans meidenbandje. Lekker. Zalig. Heerlijk. Op weg naar mijn psychotherapeut, de wekelijkse afspraak. Huppelend. Of ik psychische problemen heb? Natuurlijk niet, duh. Ik ben misschien wat apart, dat kan toch? Ben jij normaal dan? Op maandagen praat ik met Fritzy. Met z y, ja. Gewoon een consult van drie kwartier, even de boeltjes rechttrekken die soms een beetje uit de rails lopen. Of ik niet spoor? Wie wel, hè. Het leven is net een tredmolen, het kan je wel eens duizelen, je wilt er soms tussenuit knijpen. Dat herken je toch? En in mijn geval kan ik dan terugvallen op Fritzy. Fritzy heeft grote oren onder haar zwartgeverfde haar, van die enorme flappen met lange lellen. Luisteren gaat haar goed af.

De meeste mensen deugen, luidt de titel van Rutger Bregmans bestseller. Daar kan ik mij in vinden, er zijn maar weinig rotmensen. Deze misschien wat naïeve kijk op de mensheid heeft mij al heel wat jaren gelukkig doen voelen. Ik sta met een open blik in de wereld, toon respect en aandacht voor ieder die dat verdient en ontvang dat ook van anderen. Ik ben zorgeloos en optimistisch, en wanneer dingen toch fout lopen ben ik in staat toch weer hoop te vinden. Ik hou van andere mensen, en wie liefde geeft, ontvangt liefde. Daar schaar ik ook de lichamelijke liefde onder, seks zo je wilt. Ik ben een blije sekser, behoorlijk promiscue en geniet van vrijen. Vandaar de naam van mijn website: Vanille Vrijt Verder. Vandaar ook die losbollige en losbandige verhalen. Het woord preuts komt niet voor in mijn vocabulaire.

Net op tijd haalde Mirjam de laatste bus naar haar woonplaats. Zeker gezien het late tijdstip oogde de chauffeur nog fris en wakker.

Begin april, twintig graden. Hoezo klimaatverandering? Truus en ik durfden het aan, weer de eerste keer nudistje spelen op het strand tussen Meijendel en Scheveningen. Toch een schraal windje voor wie zijn naakte lijf boven de duinpan uitstak. Laag houden was het motto. Daar lagen we: witte lijven, vet ingesmeerd en kale poezen. Ik had Truus’ tieten gemist, ze waren nog net zo mooi als op 20 oktober vorige jaar, de laatste dag van het vorige strandseizoen. Hoezo klimaatverandering?

Het was altijd wachten op Dylan, maar dat maakte niet uit, wij vermaakten ons wel. We gingen uitgebreid badderen, wasten elkaars haar, knipten onze nagels, werkten oksels en kruizen bij en smeerden elkaar in met zoetgeurende Monoï-olie - het schoonheidsgeheim van de Tahitiaanse vrouw. En we kletsten, daar zijn we goed in. Waarover? Ja, waarover niet?

Schilderij Charles Shannon

Foto: wyattkraussphotographs                                            Dit verhaal volgt op Flink

Tijdens onze studietijd vonden mijn vriendin Julia en ik huisvesting bij een particulier ergens in de binnenstad. Een oud pand te mooi om waar te zijn en kamers die behoorlijk groot waren voor niet eens zo duur. Alleen onze huisbaas, Benny Flink, vond ik bij kennismaking al een vreemde snoeshaan. Aardig, dat wel, maar een aparteling. Zijn oranje haar in een soort babykrul, ringen om alle vingers en een bril die Elton John niet zou misstaan.