Zomeridylle

Eergisteren kreeg ze een Trouw in plaats van een Volkskrant, gisteren een Telegraaf! Die nieuwe krantenbezorger maakte er een potje van. Simone was gehecht aan haar krantje, ze was al jaren abonnee. Maar wist die knul veel. Die dumpte gewoon een pak papier in de brievenbus. Hij had waarschijnlijk niet eens door dat kranten van elkaar verschilden. Dat een Volkskrantlezer de Telegraaf verafschuwde. Dat volwassenen zich conformeerden aan hun dagblad. Wat wist de jeugd überhaupt van lekker je krantje lezen. Jongeren lazen zelf nauwelijks meer. Zei de Volkskrant.

Hij kwam trouwens te laat ook. Bij de bezorgservice had Simone gelezen dat je krant uiterlijk om zeven uur in de bus moest zitten. Beide keren had de bezorger pas ruim na zevenen de krant in de bus geschoven. Die keer met de Telegraaf pas om kwart over zeven! Dat werd één grote ergernis met die jongen. Te laat een verkeerde krant bezorgen beschouwde Simone als een doodzonde. Het was natuurlijk zo’n zomervakantiehulp, eentje die het alleen maar deed voor het geld. Betrokkenheid ho maar. Dat soort figuren stonden geen moment stil bij de klant. Die brachten kranten rond alsof het folders van de Kwantum waren. 

Toen ze de Telegraaf van de mat pakte, had ze gevloekt en meteen de deur open willen trekken. Maar die zat nog op het nachtslot. Eer de deur open was, was de vogel al gevlogen. Ze zag hem in de verte fietsen. T-shirt en korte broek. Half lang haar. Het had ook een meid kunnen zijn. Maar het was een knul. Hij had dat stakerige dat jongens van die leeftijd hebben. Door een te snelle groeispurt. Gewoon te veel brood met hagelslag gegeten. En zakken chips. Ze had het van horen zeggen, want zelf had ze geen kinderen. Gelukkig maar, want ze had te doen met kinderen van gescheiden ouders. Simone was van Willem gescheiden.

Willem was ondertussen ruim twee jaar bij haar weg. Het was beter zo, hun huwelijk stelde weinig meer voor. Het was eigenlijk nooit wat geweest. Misschien helemaal in het begin, toen ze nog verliefd waren en alles nieuw was. Daarna werd het een soort zakelijke verstandhouding. Zelfs de seks was verzakelijkt en ontbeerde elke bezieling. Het waren plichtmatige nummertjes eens per week, meestal op zaterdag, met Willem bovenop. Fantasieloos en gespeend van enige erotiek. Vroeger hadden de vonken er vanaf gespat, helemaal aan het begin. Hoe ze in zo’n negatieve spiraal waren terechtgekomen was Simone een raadsel.

Nu woonde ze alleen in het huis dat ze had geërfd van haar vader, een betonblok op een bedrijventerrein. Groot, van alle gemakken voorzien, maar kil en saai, helemaal nu ze alleen was. Aan de achterkant verhuurde ze de bedrijfsruimte aan een keukengigant wat haar een royaal maandinkomen bezorgde. Nee, geldzorgen had ze niet, maar om haar leven een zinvolle invulling te geven was andere koek. Ze deed vrijwilligerswerk bij de voedselbank, bezocht zo nu en dan het fitnesscentrum en deed via internet een schildercursus. Om zichzelf te trakteren had ze vorig jaar in de tuin een zwembad aan laten leggen. Ze zwom bijna iedere dag, zomer en winter. Vijfentwintig korte baantjes. Naakt. Er was daar toch niemand die haar kon zien achter de coniferen.

Vandaag wachtte ze krantenjongen op met de voordeur open. Om tien over zeven kwam hij aan kakken. Bij het hekje stak hij zijn hand op.

‘Môguh. U heeft dringend behoefte aan uw krantje, zo te zien.’ Hij grijnsde zijn tanden bloot. Uit de krantentas viste hij een Telegraaf.

‘Ik was er al bang voor.’ Simone was zich bewust van haar geïrriteerde stem. ‘Ik wil mijn Volkskrant.’

De jongen keek haar verward aan. Zijn lange haar viel half voor zijn ogen.

‘Hè, u hebt toch de Telegraaf?’

‘Ik dacht het niet. Ik ben sinds mensenheugenis abonnee van de Volkskrant.’

De jongen tastte in de kontzak van zijn korte spijkerbroek en haalde een verfomfaaide brief tevoorschijn. 

‘Hier.’ Triomfantelijk hield hij het papier omhoog. ‘Lijnbaanweg 8, Telegraaf.’

‘Dit is Touwslagerstraat 8. Volkskrant.’

Verbluft keek de jongen Simone aan. Hij schudde zijn haar uit zijn gezicht. Hij had bruine ogen, donkere wenkbrauwen en een neus vol sproeten. Was hij al achttien? Hij leek naar adem te happen.

‘Dus,’ stelde Simone triomfantelijk vast. 

‘Dan heb ik wel een probleem. Dit was mijn laatste krant.’ Hij klonk schuldbewust.

‘Als jij een probleem hebt, dan heb ik het helemaal.’ 

Het kostte Simone moeite om streng te blijven. De jongen had iets aandoenlijks, iets ontwapenends. 

‘Morgen maak ik het goed, mevrouw. Houdt u van een verse croissant? Ik beloof u dat ik hier morgen sta met een Volkskrant én een croissant.’

‘Voor zeven uur?’

‘Eh, ja, als dat helpt om het goed te maken.’ 

Hij grijnsde weer. Oprecht opgelucht leek het wel.

‘Afgesproken. Hoe heet je?’

‘Dylan. Dylan Groen. Als de kleur, u weet wel.’ 

‘Ik weet het, Dylan. Neem voor jezelf ook een croissant mee. Zorg ik voor koffie.’

Dylan fietste weg. Simone keek hem na tot hij de hoek om ging. Ze voelde zich wonderlijk blij. Zou hij wel koffie lusten?

De aangekondigde hittegolf pakte steeds nadrukkelijker uit. Na een klamme nacht van lichte slaap stond Simone de volgende morgen om half zeven naast haar bed. De opkomende zon brandde de minimale koelte van de nanacht voelbaar weg. Met haar ochtendjas over haar arm liep ze naar beneden, opende de schuifpui, legde de jas over een tuinstoel en daalde via het trapje het frisse zwembadwater in. De huivering duurde kort, de koelte was heerlijk en maakte haar in één klap helemaal wakker. Simone was haar leven lang al een zwemster geweest. Een eigen zwembad had ze lang als droom gekoesterd. 

Ze hield zich strikt aan haar vijfentwintig baantjes, niet meer, niet minder, een licht autistisch trekje. Het zwembad was niet groot, tien meter lang, dus dat maakte dat ze dagelijks 250 meter zwom. Op internet had ze ooit opgezocht hoeveel kilocalorieën ze daarmee verbrandde. Het precieze aantal was ze vergeten, maar er was voldoende ruimte om na het zwemmen wat fruit en brood te eten. Ze was niet dik en dat wilde ze graag zo houden. 

De jongen stond er toen ze haar twaalfde baantje inzette. Zwaaiend met een krant in zijn ene en een papieren zak in zijn andere hand. Van schrik hield ze haar schoolslag in. Wat moet je in mijn tuin, had ze willen roepen.

‘Een Volkskrant en een croissant,’ schalde zijn stem over het water.

Simone zwom naar het trapje. Haar ochtendjas lag behoorlijk ver weg opeens. Niet dat ze preuts was uitgevallen, maar om een willekeurige krantenbezorger in evakostuum tegemoet te treden in de vroege ochtendzon was niet helemaal de bedoeling.

‘Pak even mijn ochtendjas, wil je. Dan kan ik fatsoenlijk het water uit.’

De knul gehoorzaamde gedwee. Bovenaan het trapje wachtte hij met de jas over zijn arm. Hij droeg een zwart T-shirt met in gele hoofdletters de tekst “man” en daaronder “iak”. 

Daar staat hij dan, dacht Simone met haar handen op de stangen van het trapje, een maniak met mijn jas. Zijn haar had hij bij elkaar gebonden tot een warrig staartje. Zijn donkere ogen keken nieuwsgierig omlaag.

‘Mooi, leg maar neer. En even omdraaien graag.’

‘U bent naakt,’ stelde de bezorger giechelig vast. Ook al stond hij discreet met zijn rug naar Simone toe die zich op de kant druipend in haar jas hees.

‘Waarom zwemt u zonder badpak?’ Nieuwsgierig blikte hij achterom.

‘Weet je wel hoeveel een badpak kost tegenwoordig?’

Dylan Groen bleek al negentien te zijn. Komend jaar tweedejaarsstudent filosofie in Tilburg. In de zomer paste hij op het huis van zijn ouders die in Frankrijk bivakkeerden.

‘Lekker groot huis voor mij alleen. Beetje chillen, beetje gamen, naar strand met oude schoolvrienden, beetje hangen in de kroeg. Krantenwijkje voor een extraatje. Alles relaxed, hartstikke mooi weer, beetje barbecueën, af en toe pizza. Gewoon. En u?’

Hij nam een slok uit de mok koffie.

‘Zeg maar jij, zeg maar Simone. Ja, ik doe ook rustig aan en geniet ook van het mooie weer. Hoewel het wel heet is. En we hebben nog niet eens alles gehad.’

‘U, jij hebt wel een chill zwembad, Simoon. Als je oververhit raakt, plons je er zo in. In je blootje.’

Dylan grijnsde en propte zijn croissant naar binnen.

‘Dat houdt je wel bezig, hè, maniak?’

Hij keek omlaag alsof hij de tekst op zijn T-shirt voor het eerst zag.

‘Man - iak, eigenlijk. Omdat elke man wel een beetje maniakaal is. Toch?’

‘Zo’n filosofische vraag kun jij vast het best beantwoorden, Dylan.’

Nadat Dylan was vertrokken startte Simone haar dag op. Ze hulde zich in haar slaapkamer in een luchtig zomerjurkje, ze borstelde haar blonde haar en stak het op. Ze stiftte haar lippen, bracht ogenschaduw op en lakte de nagels van haar vingers en haar tenen rood. Terwijl ze zo bezig was, dacht ze aan de jongen. Ze had haar aanvankelijke ideeën over zijn vermeende onverschilligheid moeten bijstellen. Hij bleek oprecht betrokken. Stond ie daar aan de rand van het zwembad met een krant en een croissant. De charmeur. Aan hem denken deed haar glimlachen. Ze verheugde zich op zijn komst de volgende ochtend.

De situatie van de vorige dag herhaalde zich. Het was nog steeds warm, Simone zwom in alle vroegte haar baantjes en halverwege de vijfentwintig dook Dylan op. Dit keer droeg hij een zonnebril en had hij een wit hemd aan dat zijn gebronsde huid accentueerde. Hij hield een Volkskrant vast, een zakje croissants, maar ook een opgerolde handdoek.

Môguh, Simoon. Uw krantenbezorger meldt zich.’

‘Keurig op tijd, Dylan, fijn. En vanwaar die handdoek?’

‘Nou ja, ik gokte erop dat ik ook eventjes mocht zwemmen. Het is ruim zat, toch?’

Simone gaf geen antwoord. In plaats daarvan dook ze onder en doorkruiste het zwembad over de gehele lengte. Toen ze aan de overkant bovenkwam, zag ze hoe Dylan naakt op de rand stond en in het water sprong.

Ze besefte terdege dat haar hartslag niet alleen door het onderwaterzwemmen was versneld. In de luttele seconden dat Dylan het water overstak met een geroutineerde borstcrawl, probeerde ze koortsachtig een passende houding te bedenken voor de situatie waarin ze verzeild was geraakt. Ze bevond zich naakt in een zwembad met een knul die haar zoon had kunnen zijn. Het lag voor de hand dat ze zo snel mogelijk bij hem weg zou zwemmen, alleen leken haar armen en benen dienst te weigeren. Dylan vertoonde zijn inmiddels vertrouwde grijns.

‘Lekker. Lekker water, bedoel ik.’

Maar Simone wist zeker dat hij naar haar borsten keek. Ze liet zich verder onder water zakken.

Ze zwommen nog wat heen en weer. Steeds als Simone het trapje naderde, nam ze zich voor zo snel mogelijk uit het water te klauteren. Dan zou hij haar blote kont zien, so what. Haar druipnatte billen, nou en. Dylan had heus wel eens een blote vrouw gezien. Zelfs wel eens een milf. Wat dacht je van internet? Milf? Wacht. Betekende dat niet mother I like to fuck? 

Dylan zwom haar voorbij en versperde het trapje.

‘Doen we een croissantje met een koffietje?’ 

De onderkant van zijn gezicht kende nauwelijks haargroei. Het was zo’n jonkie, zo’n lief onvolwassen jochie. Niks maniak, niks filosoof.

Dylan floot toen Simone het trapje besteeg.

‘Geile reet,’ riep hij.

Simone voelde zich lopen. Haastig trok ze haar ochtendjas aan.

‘Seksist,’ riep ze terug, ‘of nee, seksmaniak!’

Ze lachte opgelucht, maar haar jaspanden wilden niet wat zij wilde, zodat haar naakte voorzijde onbedoeld lang in beeld bleef. Voor een scherp observant als Dylan koren op de molen.

‘Sta je me daar gewoon te verleiden, Simone?’

In de keuken zette ze koffie. Maar ze deed meer. In de oven bakte ze broodjes af, ze perste sinaasappels en bakte pannenkoekjes. In de opening van de buitendeur volgde Dylan nieuwsgierig haar bezigheden. Zijn haren waren nat, om zijn middel had hij zijn handdoek geknoopt.

‘Wat doe je?’ vroeg hij.

‘Waar lijkt het op?’ 

Simone schoof een pannenkoekje op een bord.

‘Is dat voor ons, ik bedoel, gaan wij dat samen opeten?’

‘Wie anders, filosoofje?’

‘Jee, Simoon, serieus? Wat onwijs lekker!’

Dylan at alsof hij uitgehongerd was. Vandaar misschien zijn magere, pezige bovenlijf. 

‘Ik vind dit echt heel, heel erg lief van je, Simone. Dat je zo uitpakt voor zo’n incompetente krantenbezorger.’

Hij is lief, dacht Simone, lief en lekker. Hij heeft de zalige onbezonnenheid van de jeugd, dat losse, dat je bij het ouder worden kwijtraakt. Waar of wanneer dat gebeurt, weet niemand, opeens is het er niet meer. Hij is pril en puur, springt gewoon in zijn blote gat het zwembad in, en gaat in niet meer dan een omgeslagen handdoekje met een vrouw van zijn moeders leeftijd zitten ontbijten.

‘Mag ik die laatste pannenkoek ook nog?’ vroeg Dylan met volle mond.

Simone knikte. Jij mag alles, dacht ze. Ze nam een slok lauwe koffie, likte haar vingers af en strekte haar hand uit naar Dylans bovenarm. Zijn vel was koel en zacht. Hij keek haar aan en grijnsde. Die grijns deed het hem, dat was een echte drempelslechter.

Haar stem haperde, ze klonk schor en zacht. Ze begon opnieuw.

‘Wil je met me naar bed?’

Dylan stopte met kauwen.

De dichtstbijzijnde winkel die al open was, was AH. Daar verkochten ze condooms, wist Dylan. Vanuit het keukenraam zag Simone hem in zijn witte hemd de straat uit sprinten op zijn fiets met stuiterende krantentassen. Twintig minuten, had hij gezegd, dan was hij terug.

Boven inspecteerde ze haar slaapkamer en tweepersoonsbed. Ze ruimde kleding op en verving het onderlaken en de kussenslopen. Voor de hoge wandspiegel trok ze haar ochtendjas uit. Kon het ermee door wat daar stond? De tieten niet te slap, de buik niet te bol? 

In de badkamer poetste ze haar tanden, bracht luchtjes aan op cruciale plekken en borstelde haar lokken tot ze tevreden was. Voor zover ze tevreden kon zijn, want het allermooiste was er in de loop van de jaren wel vanaf gegaan. Het was niet anders, dit was het voertuig waarmee de reis moest worden voortgezet.

De slaapkamer was al warm. Simone liet het zonnescherm zakken wat de kamer een prachtige oranje gloed gaf. De straat lag er verlaten bij, de crossende fietser met condooms op zak was nog niet in zicht. 

Waar begon ze aan, wat was dit voor impulsieve bevlieging? Hij was negentien, zij nog net geen veertig! Ze zouden seks hebben. En dan? Hoe ging het verder? Bleef het bij een one night stand op klaarlichte dag? Ja, wat anders? Wat haalde ze in haar hoofd? Dit ging puur om een spannende neukpartij. Niets meer, niets minder. Het werd leuk, of het werd een afknapper, of iets ertussenin. Meer smaken waren er eigenlijk niet. Maar stel dat het naar meer smaakte?

Simone trok een lang T-shirt aan dat haar billen net aan bedekte.

Dylan liet hijgend zijn fiets tegen de heg vallen, zijn gezicht en hals nat van transpiratie. Het rode doosje dat hij Simone overhandigde als een pakje thee droeg de slogan “Soft & sensible. Voor de heerlijkste intieme beleving”. 

‘Mag ik eerst nog even een duik nemen, voordat...’ Hij grijnsde weer. Een druppel zweet ontsnapte aan zijn haargrens, gleed tussen zijn wenkbrauwen door over de rug van zijn neus.

‘Ik ben een beetje verhit van het fietsen, weet je.’

Zonder Simones antwoord af te wachten liep hij naar het zwembad waar hij zich in mum van tijd van zijn kleren ontdeed. Hij had een strak ongebruind kontje en een knokige ruggengraat. Voordat hij sprong, draaide hij zich half om. Als een kind dat kijkt of zijn moeder wel ziet wat voor leuks hij doet.

‘Gaaf shirt, Simoon,’ riep hij toen hij door de lucht zweefde.

Tijdens de plons trok Simone de stof strak over haar borsten. Haar tepels prikten nieuwsgierig door het katoen. Ze keken naar de jongen die zichzelf vermaakte in het zwembad.

Boven in de slaapkamer wachtte ze hem op. Het rode doosje stond met geopende deksel naast het lampje. Ze hoorde hoe hij uit het zwembad stapte, de stilte waarin hij zich afdroogde, het piepen van de gangdeur, de voetstappen op de trap. Haar hart bonsde. Was dit niet wat jonge meiden overkwam?

Een hand verscheen door de kier van de deur, de vingers omklemden het hout. Toen kwam zijn hoofd met het natte haar, de zoekende ogen en tot slot natuurlijk die onweerstaanbare grijns. Het verbaasde haar niet dat hij helemaal naakt was en dat hij een beginnende erectie met zich meedroeg. Zachtjes klopte ze naast zich op het bed. 

Dylan droeg de koele vochtigheid van het zwembad met zich mee. Simones handen kregen geen genoeg van dat strakke jongenslijf met de forse mannenlul en -ballen. Ze zoende hem op zijn zachte warme mond die naar de bitterheid van koffie en de zoetheid van pannenkoekjes smaakte. Hij zoende gretig terug met een opdringerig geile tong die haar mondholte inspecteerde als een ijverige tandarts. Hij had dit meer gedaan, dat was duidelijk. Ook hoe hij Simones lichaam aftastte en plekjes aanraakte die haar opgewonden maakten, verraadden ervaring. Hij bouwde op van geil via geiler naar geilst.

Hij kuste haar gezicht als een blije puppy, beet in haar oorlellen, liet haar huiveren met zijn tong in haar gehoorgang. Zoende haar hals, totdat ze er kippenvel van kreeg. Betastte en kuste haar borsten teder met de focus op haar tepels. Verifieerde bij Simone of hij het goed deed. Ze liet zich zijn inspectietocht welgevallen, sterker nog, ze was er voor gaan liggen. Dylan mocht alles zien, betasten, ruiken en proeven. Ze was het vervolg op het eerdere ontbijt, het toetje, het ijsje dat met flinke likbewegingen verorberd mocht worden.

‘Wacht,’ zuchtte Simone toen Dylan bij haar naar binnendrong. 

Het ging te snel, ze wilde dit koesteren, dit zalige samenzijn in de hete slaapkamer. Ze sloeg haar opgetrokken benen om die van Dylan, legde haar handen op zijn relatief koele achterwerk en streelde de rondingen van zijn billen. Zijn vochtige kus droeg de smaak en de geur van haar vulva. Volledig ontspannen sloot ze haar ogen, liet haar nagels over Dylans rug gaan en voelde hoe hij diep in haar vagina bewoog.

Met armen en benen omklemden ze elkaar, zoals chimpansees soms aan elkaar lijken te zijn geklonken. Schurend en dampend vlees, druipend van transpiratie. Een schijnbaar onontwarbare knot wol, strak in elkaar getrokken. Een paring als een vredelievende worsteling met een voorspelbare uitkomst. Ze kwamen samen klaar, bijna gelijktijdig over de climaxlijn, hoewel het verre van een wedstrijd was. 

Met het naijlende orgasme in haar lijf besefte Simone dat ze zich zelden lekkerder had gevoeld. Ondanks haar en Dylans verhitte lijf liet ze hem niet los. Hijgend lag hij over haar heen met zijn kloppende geslacht in haar warme schede.

Vanaf die keer leek het of alle remmen los waren gegaan. Iedere dag als Dylan de Volkskrant afleverde, zwommen ze naakt, ontbeten ze naakt en bedreven ze talloze keren de liefde. De inhoud van het doosje soft & sensible slonk zienderogen. Simone startte met het slikken van de pil. Het omdoen van kapotjes bleek een hinderlijke onderbreking in de golven van lust waarin Simone en Dylan werden opgetild. Het kon nog vuriger, nog hartstochtelijker, nog fanatieker. Als ze niet vreeën, voelde Simone onafgebroken de hunkering naar Dylans pik in haar kut.

Maar de eerstvolgende zondag die zich aandiende, was anders. Het was broeierig warm, er dreigde onweer. Voor Dylan was er geen krant om te bezorgen. Simone moest het doen met de weekendkrant die hij op zaterdag al gebracht had. Ze hadden vaagweg een afspraakje, ze zouden pizza eten ‘s avonds in Dylans ouderlijk huis. Dat voelde gek voor Simone. Dan zou ze haar fiets voor dat huis zetten, aanbellen, naar binnen gaan. Misschien zouden er buren kijken. Die haar naar binnen zagen gaan en pas uren later weer naar buiten zagen komen. En gingen ze het dan doen op zijn snikhete slaapkamer op zolder? En dan douchen in de badkamer van zijn ouders? 

Ondanks het feit dat Simone ook die zondag graag keer op keer van bil had willen gaan met de lekkere krantenjongen kroop er iets in haar hoofd wat de boel even op pauze leek te zetten. Hoe diep zou het gat niet zijn als Dylan straks naar Tilburg ging? Zodat zij de kilste herfst zou beleven sinds jaren? Waar vond ze in hemelsnaam een goede vervanger? Gesteld dat ze die al wilde hebben. Want ze wilde Dylan en niemand anders. Na een uurtje rationeel en realistisch denken voelde ze zich steeds triester worden. Dat zalige en oeverloze naaien was een dood spoor. 

Simone belde Ramona, een goede vriendin.

‘Hoi, Ramoon, Simone hier. Ik heb een probleem. Sinds een weekje heb ik ongebreidelde seks met een man. Een jonge man. Meer een jongen, zeg maar. Nee, zeg, hij is negentien, hoor, maar hij is echt verdomd lekker. Verliefd? Tja, ik weet niet of dat het juiste woord is, het punt is vooral dat we steeds willen. Ja, wat denk je, seks natuurlijk. Ja, dat weet ik Ramoon, maar als je 39 bent, kun je nog wel heel erg geil zijn, en ook nog vaak. Nou, ik wel. Want, mijn god, Ramoon, hij is toch lékker. Dylan, ja, nee van zijn voornaam. Geen Bob, nee. Hoe vaak? Weet ik het. We hebben er bijna een gezinspak condooms doorheen geneukt.’

Simone haalde adem, terwijl ze naar Ramona luisterde.

‘Ja, maar je weet dat ik anders in elkaar steek, Ramoon. Ik ben onmatig. Maar ik ben zo bang dat als hij straks naar Tilburg is - daar studeert-ie - dat ik dan in een zwart gat val. Dus ik dacht, dan kan ik er beter meteen mee kappen. Wat vind jij?’

Ze luisterde geduldig, zei een paar keer ja, en een paar keer nee. ‘Je hebt helemaal gelijk, Ramona. Dankjewel voor je advies. Ja, daar kan ik wel iets mee.’

Ze hing op en zuchtte. Vervolgens zocht ze het nummer van Dylan dat sinds een paar dagen in haar mobiel stond.

‘Schatje, met mij, ik kom er al aan. Ja, ik weet dat het pas elf uur is, maar ik kan niet langer wachten, ik wil je nu. Nee, die pizza komt nog wel. Heb je ook zoveel zin? Waarom dan nog uitstellen? Ja, toch. Ik ben zo bij je. En weet je Dylan, vandaag doe we het zonder condoom. En jij mag alles met mij doen wat je wil. Wat zeg je, me op mijn blote kont slaan met een opgerolde Telegraaf? Ik kan niet wachten tot het zover is. Op de fiets ga ik bedenken wat ik met jou ga doen. Tot zo, lieverd. Verspil geen zaad!’

Fluitend fietste Simone over straat. Haar zomerjurk woei sensueel op. Je kon, als je dat wilde, haar broekje zien. Het was roze. En het was broeierig heet. Het zou zeker gaan onweren. In de verte kon je het rommelen van de donder al horen.