Eikeltjes en pruimpjes

Waar ik dit bloesje en die rok vandaan heb? Bij een boetiekje met de naam Paradise. Ken je dat? In een achterafsteegje in het centrum, Het Achterom heet het daar. Je moet het echt weten te vinden. Het winkeltje is klein, exclusief en toch betaalbaar. Dit bloesje bijvoorbeeld was maar € 85. Echt goede kwaliteit linnen, hoor. Van het merk Forbidden Fruit. Heb je dat motiefje gezien, die vruchtjes? Ja, appeltjes zou je zeggen, maar kijk eens goed. Precies, het zijn pruimpjes. Vind je dat niet grappig? Toen ik die winkel binnenkwam, had die man – Vincent heet-ie – de T-shirt-variant aan. Nee, niet met pruimen, met eikeltjes. Lachen toch?

Ik had in tijden niets nieuws gekocht, dus ik moest even scoren. En bij Paradise is er een grote kans op slagen. Dat zijn van die winkeltjes waar je altijd iets van je gading vindt. Maar met die hitte had ik niet zo’n zin in shoppen. Op het werk was het ook niet om te harden. Dus ik besloot eerder te stoppen en dan vlak voor sluitingstijd even bij die boetiek langs te lopen. Ik wist van de vorige keer nog dat ze er ventilatoren aan het plafond hebben. Dus dat het er redelijk koel zou zijn. Nou, dat viel dus tegen, want de hitte was overal al doorgedrongen. Die ventilatoren verplaatsten alleen maar warme lucht. En ik kwam nogal verhit aan, want ik moest me haasten vanwege sluitingstijd. Het was al vijf voor zes. Ik mocht nog binnen, maar de eigenaar deed wel meteen de winkeldeur achter me op slot. Ja, die man in dat eikeltjesshirt dus.

Stond ik daar behoorlijk transpirerend de rekken door te pluizen, gadegeslagen door die man. Die zag het natuurlijk helemaal niet zitten dat ik me met mijn druipende lijf in zijn exclusieve collectie zou hijsen. Maar hij was uiterst vriendelijk. Bood me een tissue aan voor mijn natte gezicht en een glaasje koel water. We wisselden wat clichés uit over de hitte en over hoe lastig werken was in deze omstandigheden. Ik was welgeteld zijn twaalfde klant die dag. 

Mijn oog viel op zijn T-shirt dat zijn brede borst omspande.

“Leuk shirt,” complimenteerde ik.

“Die heb ik ook in een damesvariant, een bloesje met korte mouwen, linnen.” Hij haalde het uit het rek.

“Appeltjes?” vroeg ik. “Pruimpjes,” zei hij. “Het design van Forbidden Fruit is niet zo subtiel, eikels voor de heren, pruimen voor de dames.” 

Zijn grinnik was evenmin subtiel. Ik liet mijn vingertoppen over de bloes gaan. De fan aan het plafond wapperde warme lucht in de rondte. Ik dwaalde wat doelloos door het zaakje, op de voet gevolgd door de winkelbediende die me ongevraagd adviezen gaf. Hij was natuurlijk blij dat hij eindelijk wat te doen had. Of hij wilde me zo snel mogelijk wegbonjouren. Zodat hij definitief af kon sluiten. 
“Wat vind je van dit rokje? Zou mooi bij dat bloesje staan.” 

Het was inderdaad een leuke rok, een kek dingetje.
“Is het niet een beetje kort, ik bedoel op mijn leeftijd?” Het klonk alsof ik van middelbare leeftijd was.
“Jij kunt het hebben, lange slanke benen, en met alle respect, billen in de juiste proporties.”
Ik dacht even dat ik het niet goed verstond. Had hij het over mijn billen? Ik keek naar hem. Hij stond alweer bij een rek met broeken. 

“Dit is echt iets voor jou. Puur linnen, heerlijk koel met dit weer. Past ook bij dat bloesje.”
In no time had ik een kleine garderobekast bij elkaar verzameld. De man drapeerde het textiel over de leuning van het leren Chesterfieldbankje achter in de winkel. Ik wilde alles wel passen, maar om me talloze keren om te gaan kleden in het subtropische pashokje nodigde niet echt uit. Het zoeken alleen al had me een natte rug bezorgd.
“Pff,” blies ik stoom af.

“Het kan hier,” zei de verkoper. “Ik bedoel het verkleden, als u opziet tegen het pashokje.” Hij verblikte nog verbloosde. “De deur is op slot. En ik ben wel wat gewend.” 

Hij schonk nog een glaasje water in en schoof de tissuedoos dichterbij. In de enorme wandspiegel zag ik hem plaatsnemen op de bank. Hij sloeg zijn armen over elkaar en deed hetzelfde met zijn benen. Ik zag nu pas dat hij een korte broek droeg. Een nette witte met pijpen tot net boven de knie. Daaronder staken behaarde onderbenen met krachtige kuiten. Aan zijn blote voeten droeg hij slippers.

“Dus u denkt dat…” Ik begon de zin zonder dat ik wist waar hij zou eindigen.
De man knikte, voordat ik verder sprak. “Doe maar gewoon. Ik zal eerlijk zeggen wat ik ervan vind. Wist u al dat elk derde product gratis is? Dat is toch mooi meegenomen.”
Met een bonk belandde mijn schoudertas op de houten vloer. Onafgebroken liet de snorrende propeller aan het plafond mijn haar bewegen. Terwijl ik mijn onzekere houding in de spiegel bestudeerde, schopte ik mijn witte pumps uit. Ik droeg een jurk met knopen aan de voorkant die ik een voor een los begon te knopen. Halverwege sloeg de onzekerheid weer toe en aarzelde ik.
“Hoe heet je?” vroeg ik via de spiegel.

“Vincent. Vincent Vingerling. Ik run deze toko.”

“Hi Vincent. Renée, aangenaam.” 

De jurk zakte op de grond. Ik droeg niet meer dan een witte bh en een witte string. Vincent was opgesprongen om mijn jurk van de grond te rapen en aan een knaapje te hangen. Als eerste paste ik het bloesje met de rok. Vincent knikte goedkeurend.

“Mag ik even?” Hij frutselde wat aan de band van het rokje, zijn duimen erin. “Precies de goede maat. En wat die billen betreft had ik helemaal gelijk.” 
Hij keek me triomfantelijk aan. Ik draaide met mijn kont naar de spiegel en controleerde of het klopte. Het klopte, het rokje hing sexy over mijn billen. Ik glimlachte toegeeflijk naar Vincent, de competente kledingadviseur. Daarna volgde de broek. Die zat zalig. Trots draaide ik een rondje voor de spiegel en zag Vincent glunderen. Hij had óf in mij een goudmijntje ontdekt óf daadwerkelijk plezier in zijn werk. Hij stond alweer klaar met een ronduit prachtige jurk, zo’n lange met blote schouders. Ik knikte.

“BH uit dan,” mompelde hij terloops, “dit moet zonder bandjes.”

Het mag misschien raar klinken, maar het kostte me weinig moeite daar bij hem in mijn blote tieten te staan. Ik weet niet, hij kwam gewoon professioneel over, hij leek geen bijbedoelingen te hebben. Bovendien was het aangenaam dat windje over mijn naakte huid te laten gaan. 

“Je hebt een goed figuur, Renée.”

“Dank je, Vincent, jij mag er ook zijn.”

Dat was natuurlijk onnodig om te zeggen, want ik kleedde hem niet, maar ik moest toch iets zeggen. En het was waar wat ik zei, hij mocht er zijn. Terwijl ik de jurk paste – ook weer raak – zag ik Vincent vanuit mijn ooghoek door het rek met bikini’s gaan. Ik had helemaal geen bikini nodig, ik had er pas nog een gekocht. Bovendien voorzag ik de complicatie van helemaal naakt te moeten gaan om de badkleding te proberen. Was Vincent echt wel de professional waar ik hem voor hield, of probeerde hij me op slinkse wijze zowel financieel als letterlijk uit te kleden? Maar ach, was ik daar zelf niet bij?

“Dit zal je geweldig staan.” Vincent liet een blauwe bikini zien die voornamelijk opviel door de minieme hoeveelheid textiel. Dat dingetje kon echt alleen het meest noodzakelijke bedekken. En wat was noodzakelijk?
“Als jij het past, pak ik twee biertjes. Bij wijze van bluswater.”

Hoe kon het anders, ook de bikini zat als gegoten. Terwijl ik mezelf bewonderde in de spiegel, keerde Vincent terug met twee blikjes Hertog Jan. Het kon acteerwerk zijn, maar zijn gezicht sprak boekdelen. Die bikini bleek voor mij voorbestemd.
“God, Renée, perfect gewoon. Had ik al gezegd dat je een prachtig figuurtje hebt? Proost!” Hij trok het blikje open, nam een paar flinke slokken en dat alles met een indringende blik op mij gericht.

Ik had me lustobject kunnen voelen, natuurlijk, maar ik voelde me behoorlijk op mijn gemak. Zelfs toen het me niet lukte mijn blikje open te trekken kon ik daarin berusten. Tsjak, klonk het door het boetiekje toen Vincent het van me overnam. Willig schuim zocht zijn weg naar buiten en droop aan de zijkant omlaag. Ik likte aan het ijskoude metaal. Wilde niet druppelen op de houten vloer.
“Zitten?” nodigde Vincent uit, terwijl hij zelf het voorbeeld gaf. 
“Oké,” zei ik, “maar voordat ik mors, trek ik de bikini uit.”

Zo zaten we daar, bier drinkend, losjes keuvelend over koetjes en kalfjes, Vincent in zijn eikeltjesshirt en ik zo naakt als maar kan, de benen netjes bij elkaar. Hoewel het nog steeds heet was, wisten de combinatie van ventilator en koud bier de temperatuur enigszins draaglijk te maken. Ik liet het koude blikje hier en daar over mijn verhitte huid glijden. Het siste niet, maar het scheelde weinig.

“Kleed jij je ook uit? Wel zo solidair en een stuk koeler.” Ik boerde achter mijn hand en keek toe hoe Vincent zich daadwerkelijk en schijnbaar zonder gêne van zijn kleding ontdeed. Het moet gezegd, hij was een lekkere man, zo bloot. We dronken zwijgend van ons bier, onderuitgezakt op de bruine leren Chesterfield. We hadden de hitte bedwongen, waren moe van ons werk en lieten toe dat we loom werden van de alcohol.
“Zit je vaker zo met klanten?” vroeg ik.
“Nooit,” antwoordde Vincent. Hij schudde met zijn lege blikje. “Nog een?” vroeg hij.

Toen hij wegliep zag ik zijn sexy kontje. Onwillekeurig schoof ik mijn dijen wat uit elkaar.

Ik pakte het tweede blikje bier aan dat Vincent alvast had opengetrokken.

”Ik koop alles.”

“Dat is mooi, Renée, je maakt mijn dag goed.”
We proostten opnieuw en dronken. Ik kon een harde, best ordinaire boer niet onderdrukken. Ik lachte beschaamd, maar Vincent lachte onbedaarlijk. Dat was wat alcohol met mij deed: verlies van decorum. Ik hing nu ook wijdbeens onderuit op de bank, een hand rustend in mijn schaamstreek. Vincent keek op me neer lurkend aan zijn blikje. Iets boven mijn gezicht hing zijn slappe geslachtsdeel, de eikel aan de voorhuid ontsnapt. Hij had, net als ikzelf, geen schaamhaar.
“Heb je genoeg gepast?” wilde hij weten.

“Zou jij in mij passen?” vroeg ik.

Zonder antwoord te geven liet Vincent zich op zijn knieën vallen, voor de bank en tussen mijn benen. Met de kin op de borst trachtte ik te volgen wat hij voor onnavolgbaars deed. Vlak boven mijn seksmachientje kantelde hij zijn blikje Hertog Jan, zodat de straal doel trof. Het was even schrikken, het voelde tintelend fris. Hoewel Vincents tweede hand aan het einde van mijn ravijntje bedoeld was om het bier op te vangen hoorde ik de straal grotendeels op het parket neerkomen.

Vincent kraaide als een kind. “Heb je ooit pure Hertog Jan gepist? Vandaag anders wel, Reneetje met je bierspleetje. Kijk het stromen!” Vervolgens duwde hij, terwijl het bier bleef vloeien, zijn lippen op de mijne en zoog erop en likte eraan. Ik pakte hem bij zijn haar en duwde hem dieper in mijn kruis. Hij kreunde, sabbelde, spetterde en sputterde en stak zijn tong zo diep hij kon. Tot het hele blikje leeg was.

Ik ging rechtop zitten om de chaos te overzien. Mijn onderbuik dreef van het bier. Vincent kwam overeind. Hij zat op zijn knieën in een bierplas en had een erectie van heb ik jou daar. Het was tijd voor míjn Hertog Jan-kunsten. Ik nam een grote slok, liet die hoorbaar door mijn mond spoelen en schoof vervolgens, zonder een drup te morsen, mijn lippen zo ver als ik kon over Vincents feestelijke vlaggenstok. Voor zover dat nog ging met dat ding in mijn mondholte, opende ik mijn lippen en liet het bier lopen. Het stroomde omlaag en druppelde van zijn zak in de plas.
“Ah, ah, ha!” was al wat Vincent liet weten. Het klonk tevreden en dat was fijn. Dat ik flink op zijn eikel zoog, viel ook in goede aarde. Ik herhaalde de capriolen met het bier nog enkele keren tot het blikje leeg was.

Vincent schoof omhoog en ik krulde mijn benen om zijn rug. We tongden hartstochtelijk, de ogen wijd opengesperd om diep in elkaars ziel het oplaaiend vuur van geilheid te aanschouwen. Onze tongen vochten, mijn nagels krasten over Vincents gespierde rug en zijn granieten paal spleet dwingend mijn pruim in tweeën, zonder overigens volledig te penetreren. Hij schoof op en neer in de gleuf op een bedje van Hertog Jan, zweet en geil. Verder, alsmaar verder raakten we verwijderd van de realiteit van alledag. Hormoonstormen vertroebelden onze geest, we transpireerden onmatig en de ventilator boven onze dansende lijven draaide zonder effect zijn plichtmatige rondjes. Op enig moment wist Vincent onverwacht en ongekend beheerst een secondelang interval in te lassen waarin hij me overeind trok.
“Spiegel,” verstond ik, en hij zette me voor de wandspiegel. Ik hield me in evenwicht door mijn handen tegen het glas te plaatsen. Ik zag het verlopen hoofd met uitgesmeerde lipstick en uitgelopen mascara. Er stond een sloerie tegenover me die hijgde met de mond wijd open. Ik drukte mijn wangen om de beurt tegen het koele spiegelglas en drukte mijn open mond op de spiegelbeeldige versie. Een straaltje speeksel droop traag omlaag.

Toen kwam Vincent, zijn grote sterke handen eerst. Hij trok mijn kont naar achteren, pakte mijn tieten stevig beet en stak zijn robuuste roede tussen mijn benen door naar voren. Ik voelde en zag hem komen en zonder enige vorm van weerstand mijn doos inglijden. Daar stond ik dan, als een arrestant in een Amerikaanse politieserie, armen en benen gespreid, kont omhoog, kwijlend op de spiegel. Vincent neukte ritmisch, zachtjes aanvankelijk, voorzichtig haast, geruisloos, met lange halen, maar al snel harder, steviger, staccato, wilder, luidruchtiger. In uit, in uit, in uit, in uit, in in in in in. Hij bracht zijn handen omlaag, duwde zichzelf dieper en poetste mijn parel. In ging het, in in in.

Ze noemen het orgasme, ze noemen het klaarkomen. Explosie, dat is hoe ik het noem, tsunami, aardbeving, vulkaanuitbarsting. En dat alles tegelijk. De penis spuwde, de schede ontplofte, de adem stokte. Het rook naar bier, sperma, zweet en vagina, het proefde zout en scherp, zoet en zacht. We snakten en trilden, bewogen na met schokkende heupen. Ze noemen het genot, ik noem het feest van zinderende lust. Maar het gaat er niet om hoe je het noemt, woorden schieten altijd tekort, je moet het voelen, ervaren, ondergaan.

Vincents stem in mijn oor: “Het is de goede maat.”

Ik: “Je zit als gegoten.”

Ik bofte dus: elk derde artikel was gratis. Ik kocht de bloes, de rok en de jurk (gratis), ik kocht de broek en de bikini en mocht Vincent Vingerling voor niets meenemen. 

Mocht je ooit in de buurt zijn, Paradise heet de boetiek. Het is te vinden in een steegje met de naam Het Achterom. Je slaagt er geheid.