Het wonder der natuur

Op een prachtige voorjaarsdag midden in de week trok Kim eropuit op de fiets. De dag strekte zich voor haar uit als een onbetreden pad. Er wachtten kansen en mogelijkheden, er lokten avonturen. De zon bracht heerlijke temperaturen en maakte het leven aangenaam en vrolijk. In haar fietstassen zat een rugzak vol picknickingrediënten en een handdoek van twee bij twee. Ze wist niet waar de route haar zou brengen.

Na anderhalf uur peddelen bereikte ze onbedoeld een recreatieplas aan een grasvlakte ter grootte van drie voetbalvelden waar geen mens te bekennen was. ‘Naaktrecreatie’ waarschuwde het bord aan de rand. Kim tuurde het veld nog eens secuur af, maar er was geen enkele bloterik te zien. Aarzelend betrad ze het veld. Zou ze het durven naakt te gaan? Het voelde onwennig, maar tegelijkertijd had het iets sensationeels. Op een gedeelte dat redelijk afgegrensd van de rest van het terrein lag, vouwde ze haar strandlaken uit. Na nog een keer om zich heen te hebben gekeken kleedde ze zich uit. Zittend op de handdoek ontdeed ze zich van haar bh en slipje. Het was warm, maar een zacht windje streelde haar huid en leek haar laatste reserves mee te nemen. Ze strekte zich uit. De zon knipoogde, Kim knipoogde terug. Kijk maar zon, dacht ze, verwarm dit mooie lijf maar met je warme stralen.

Er verstreek zeker een uur. Het was zo stil en prettig dat Kim bijna in slaap viel. De geluiden van de natuur waren aangenaam en slaapverwekkend: het ritselen van het jonge groen en het krassen, kwaken en piepen van de vogels. Als het paradijs bestond, en daar twijfelde Kim niet aan, dan kwam dit veldje in de buurt. Ze draaide zich op haar buik, haar hoofd op de armen, de warmte van de zon op haar blote rug en billen.

Opeens was daar die fietser. Hij kwam van de overkant van het terrein aangereden door het gras. Hij leek bewust op Kim aan te koersen. Ze volgde hem argwanend. Misschien moest ze haar ondergoed aantrekken. Meteen besloot ze niet zo zenuwachtig te doen. Het veld was enorm, er konden nog wel honderden andere fietsers voorbijkomen. De man reed voorbij. Hij keek wel, maar groette niet. Zijn fiets rammelde over het grasveld. Een paar seconden later hoorde ze het geluid van een uitklappende fietsstandaard. Verdomme.

Op nog geen vijf meter afstand had de man van een jaar of veertig zijn fiets neergezet. Zonder Kim een blik waardig te gunnen wandelde hij naar het water enkele passen verderop. Daar bleef hij staan, turend over het gladde wateroppervlak. Kim dacht koortsachtig na. Kon ze hier wel blijven liggen, zo kwetsbaar met haar billen bloot? Haar linkerhand vond haar bh in de tas.

 “Goed te doen nu, hè?” Hij stond naast haar. Ze keek omhoog. Door de zon kon ze zijn gezicht niet zien. Hij stond op blote voeten in het gras. Zijn teennagels waren te lang.

“Eh, ja, eigenlijk wel.” Ze draaide op haar zij en schoof een arm voor haar borsten.

“Ik ga het ook maar ‘s proberen dan.” Hij liep naar zijn fiets. Kim liet zich weer op haar buik rollen. Ze zorgde ervoor dat haar benen strak gesloten waren.

Waarom moest die eikel uitgerekend hier komen zitten? Het hele veld was leeg! Wat denk je, Kim, zei ze in zichzelf. Die vent gaat zich aan jou zitten verlekkeren, zorg maar dat je zo snel mogelijk naar de overkant verhuist. Weer pakte ze haar bh. Liet die meteen weer los. Liet ze zich dan door de eerste de beste van haar plekje verjagen? Ze zou gewoon vragen of hij ergens anders wilde gaan zitten. Waarom niet? Ze draaide zich voorzichtig om. En meteen weer terug. O my god. Hij stond daar op een matje, spiernaakt, en met de grootste joekel die ze ooit had gezien. Haar hart klopte in haar keel. Weer ging haar hand op zoek naar de bh.

“Je vindt het toch niet erg dat ik hier ga zitten?” Hij vroeg het aardig. “Ik ben nogal een gewoontedier, ik zit altijd hier.”

Kim draaide haar hoofd schichtig naar achteren. Hij smeerde zich staande in met zonnecrème.

“Nee hoor.” Kim slikte. Stomme trut, stomme, stomme trut, zeg nou ‘s wat je echt vindt. En schuif je benen bij elkaar.

“Gelukkig, want niet alle dames zijn ervan gediend als er een vent vlakbij neerstrijkt.”

Het duurde even voor Kim haar ademhaling weer onder controle had. Het lag toch heel anders dan het uur daarvoor. Zou die kerel kijken? Voorzichtig deed ze een poging om over haar schouder te gluren. Hij keek! Hij zat gewoon met wijd open ogen naar haar te koekeloeren. En hij glimlachte. Ze wist niet hoe snel ze weer voor zich moest kijken. Ze zag de enorme grasvlakte, net zoals een uur daarvoor. Toen was het nog rustgevend en slaapverwekkend geweest. En nu? Wat een glurende vent al niet veroorzaakte. Een naakte glurende vent. Eentje met een superlul.

“Je hebt een superkont. Sorry, maar ik moet dat even kwijt.” Hij zei het terloops.

Dit ging niet meer goed komen. Superlullen, superkonten, dit was bedoeld als een lekker lui dagje op de fiets in de zon, inclusief picknick. Broeierig rondhangen met een naakte kerel op een grasveld stond niet gepland. Het was klaar nu. Kim draaide zich om. Het had resoluut moeten zijn, maar haar lichaam werkte niet mee. Alsof haar ledematen een eigen leven leidden, spreidden ze zich op het strandlaken. Haar handen steunden achter haar rug op de grond, zodat haar borsten plots geprononceerd naar voren staken, en haar benen openden zich alsof ze haar verticale glimlach gelegenheid wilde geven vol in de zon te komen. Ondertussen verscheen op haar kaken een lach die gerust als verleidelijk door kon gaan. De man ging rechtop zitten en gaf een big smile die weinig te raden overliet.

Als het had gekund waren er vonken overgesprongen van Kims erecte tepels naar haar onrustige heerlijkheden. Noodgedwongen moest de elektrische spanning nu binnendoor via hormoonstromen die steeds meer weg kregen van een kolkende rivier. Het was absurd wat haar lichaam deed, en vat had Kim er niet op. En op wat de man deed al helemaal niet. Hij schoof van zijn matje af, stond op, bukte en trok het met zijn spullen en al in Kims richting. “Zo, dat praat wat makkelijker. By the way ik ben Wim.”

Hij stak zijn hand niet uit, maar het had er van weg dat zijn bungelende geslachtsdeel die rol over wilde nemen.

“Kim,” zei Kim.

“Leuk, Kim en Wim, als dat geen klik geeft…” Zijn giechelende lachje klonk wat onnozel. Hij nam plaats op zijn zij, rechterarm onder zijn hoofd, linkerhand op zijn buik vlak boven zijn penis die nonchalant naar de grond wees. De eikel van formaat was uit de voorhuid ontsnapt. Het kostte Kim moeite er niet naar te kijken. Wim antwoordde met een veelbetekenende blik. “Fijn dat er wat te kijken valt, niet?” Zijn schaterlach joeg twee merels uit een struik. Gezien het ongewisse vervolg van de ontmoeting leek het Kim beter zichzelf in een stabielere kleermakerszit te manoeuvreren. Voor de vorm haalde ze haar horloge uit de tas en bekeek de wijzerplaat aandachtig. Vijf over twaalf. De secondewijzer deed zijn ronde schoksgewijs.

“Kom je hier vaker?” wilde Wim weten.

“Nooit.” Het klonk overdreven resoluut.

“Maar nu wel,” stelde Wim vast. “En bevalt het?”

“Ik zit wel vaker in het zonnetje.”

“Maar nu in je blote reet.”

“Oké.”

“Je hebt lekkere tieten.”

Kim keek omlaag. Lekkere tieten. Ja, ze mochten er zijn, dat had ze vaker gehoord. Toen ze opkeek krabde Wim zijn zak. De inhoud deed haar denken aan kastanjes. Wim zorgde voor herfst in de lente met zijn boomvruchten.

“Geen zorgen over verdere schunnige toenaderingen, hoor,” zei Wim geruststellend, “ik ben uiterst impotent.”

Kim slikte. Wat moest ze met een dergelijke ontboezeming? En was het onbestemde gevoel dat haar bekroop er een van teleurstelling? Ze zou gerustgesteld moeten zijn. Penetratiedreiging code groen.

“Ja, krijg ‘m niet echt meer omhoog. Zelfs Viagra helpt niet. Dan gaat er toch een stuk van je mannelijkheid verloren.”

Wim klonk verslagen. Hij schikte doelloos zijn balzak. Kim tuurde nog eens nadrukkelijk naar het lichaamsdeel in kwestie, het weigerachtige stuk vlees dat frivool in de zon hing, maar functieloos was. Nou ja, ze nam aan dat Wim er nog wel mee kon plassen.

“En wat vindt je vrouw daarvan?” Hoewel ze de vraag zelf stelde, leek het wel alsof een ander dat deed. Hoezo “zijn vrouw”? Ze wist niet eens…

“Ja, wat heeft die ervan te vinden? Het is niet anders. Hij is slap en hij blijft slap. Klaarkomen, ho maar.”

Kim vond het een verwarrende conversatie. Zat ze hier echt naakt met een impotente kerel over klaarkomen te lullen?

“Kom jij gemakkelijk klaar, Kim?”

Kims wangen gloeiden. Moest ze hier op ingaan? En hoe dan in vredesnaam? Wim deed een poging zijn voorhuid over zijn eikel te trekken. Het ding schoot meteen weer tevoorschijn. Kim kon zelfs het gaatje zien.

“Ik kom gemakkelijk en heftig klaar, meerdere keren achter elkaar zelfs.” Het was een zin waar Kim meteen spijt van had toen ze hem had uitgesproken. Waarom deze gedetailleerde respons aan een vreemde kerel die niet van zijn piemel af kon blijven? Meerdere keren achter elkaar? Gemakkelijk en heftig? Was ze niet wijs of zo? En klopte het wel? Het was in ieder geval voor het eerst in haar leven dat ze dit hardop uitsprak. Zat het zo in haar hoofd, beleefde ze haar orgasmen echt zo?

“Je bent een genietertje, dus,” vatte Wim samen, “lekker hoor. Dan heb je vast een stevige beurtgever in huis.”

Kim mompelde dat rare woord voor zich uit. Het klonk als een exotisch apparaat. De beurtgever. Wie had die niet in huis? Naast de koelkast en de wasdroger. Nee, een beurtgever had ze niet. Wat het ook mocht zijn.

“Ben je vandaag vrij?” Wim was rechtop gaan zitten.

Kim knikte. “Ik heb mezelf vrijaf gegeven. Ik ben eigen baas.”

“Ah, leuk, ik ook.” De vingers van zijn linkerhand betastten zijn tepels. “Ik ben medisch specialist. Ziekenhuizen zetten mij in om ziektes op te sporen. Preventief.”

“O?”

“Ja, ik kan ziektes ruiken.” Hij tikte tegen zijn neus. “Een bijzonder talent dat slechts 0,001% van de mensheid gegeven is. Sommige honden kunnen het ook. Die hebben een veel sterker ontwikkelde reukzin. En ze kunnen getraind worden.”

Kim hoorde het verhaal met verwondering aan. Een ziekteruiker? Ze had er nog nooit van gehoord.

“Er bestaat niet eens een Nederlands woord voor,” ging Wim verder. “In het jargon ben ik een DSD”er, een Disease Smell Detector. Ik ruik wat er mis is met de gezondheid: ontstekingen, cystes, tumoren…”

“Bijzonder,” reageerde Kim.

“Absoluut,” beaamde Wim. “Maar wacht ‘s, dat zou jij natuurlijk ook wel willen.” Hij wees een vinger in Kims richting.

“Wat?” Kim probeerde zich op de vlakte te houden. Ze ontkoppelde haar benen uit de kleermakerszit en trok haar knieën op.

“Je wilt geroken worden.”

Wims voorstel overviel Kim. Haar ruiken? “Ik ben niet ziek hoor,” wierp ze tegen. Maar Wim was al overeind gekomen en stapte van zijn matje af.

“Nee, ja, dat kun je nooit weten, Kim. Het is ook preventief bedoeld, hè.” Bij iedere stap huppelde zijn joker als een dartel veulentje. “Ga maar even languit, het duurt niet lang en het doet geen pijn.”

Dichter dan nu had hij haar niet benaderd. Kim wist zich geen houding te geven. Wilde ze dit, zich laten besnuffelen door een wildvreemde die weliswaar DDS'er was, of was het DSD'er? Preventief ziekteruiker? Stel, ze had daadwerkelijk iets onder de leden, wilde ze dat dan weten? Ze had de laatste tijd last van lage rugpijnen. Kon hij dat ruiken? Onwillekeurig had ze zich op haar rug laten glijden, de benen gestrekt.

“Heel goed, Kim, ontspan, laat mij het werk maar doen.”

Wim knielde neer naast haar hoofd. Vanuit haar ooghoeken kon Kim zijn geslachtsdelen nu wel van heel dichtbij bekijken. Wás zijn penis nu stijver of leek dat maar zo? Hoe impotent was hij eigenlijk? En had hij zijn eigen impotentie kunnen ruiken? Of was dat geen ziekte?

Wat volgde was gek en bijzonder tegelijk. Kim tilde haar hoofd op om te zien wat ze ook al voelde. Wim liet zijn neus over haar voeten gaan. Hij besnuffelde de boven- en onderkant met ongekende precisie. Gelukkig was haar lichaamsverzorging op orde. Ze slikte, Wim liet zijn neus over haar scheenbenen gaan, haar knieschijven, haar dijen. Hij was op zijn knieën gaan zitten, handen aan weerszijden van haar benen. Op zijn snuffelen en snuiven na was hij verder stil. Kim legde haar hoofd weer neer en probeerde te ontspannen. De lucht was blauw op een paar witte wolkjes na die langzaam verder gleden. Er klonken vogeltjes. Wim stokte bij haar onderbuik. Dit kwam wel heel dichtbij, dit was wel heel intiem. De teug lucht die hij inademde was nadrukkelijk hoorbaar. Hij kwam overeind.

“Is er wat?” vroeg Kim ongerust.

Had hij een blaasontsteking geroken, een schimmelinfectie, iets met eileiders, of…? Haar hart begon sneller te kloppen. Wim schudde zijn rode en bezwete hoofd. Het werk kostte veel inspanning zo te zien.

“Benen ietsje uit elkaar.” Zijn stem klonk schor. Hij dook weer omlaag. Het moest zijn neus zijn die Kim nu voelde. Wat een professionele man. Het zou je werk maar zijn, mensen besnuffelen, en dan ook nog daar! Kim probeerde te ontspannen. Haar handen plukten zenuwachtig aan het strandlaken. Ze voelde hoe haar oksels nat werden. Als Wim daar wilde ruiken hoopte ze dat ze niet naar transpiratie roken. Als ze nu opzij keek, zou ze zijn apparaat zien. Wat een stomme, kinderachtige gedachte, dacht ze. En keek vervolgens opzij. De aanblik verraste haar, ze wist het zeker, Wim had een erectie. Het ding was nu nog groter en wees als een reuzenwijsvinger vooruit. De eikel was dik en paars.

“Wim, Wim, kijk dan, je hebt een stijve!” Terwijl ze het riep, schrok ze van haar kinderlijke enthousiasme. Was ze idioot geworden? Sinds wanneer kondigde ze mannen hun eigen erectie aan? Oké, deze man beweerde impotent te zijn, maar dan nog.

Wim kwam weer overeind en bestudeerde aandachtig zijn stijve lid en knikte.

“Het is een wonder, Kim, dit heb ik tijdenlang niet meegemaakt.” Hij keek Kim aan met een ernstige blik. Verbeeldde ze het zich of zag ze echt tranen in zijn ogen? “Een verklaarbaar wonder, meisje.” Hij legde zijn hand teder op Kims schouder. “Het komt door jou.” Hij slikte, zijn adamsappel ging op en neer. “Weet je waar jij naar ruikt? Je benen, maar vooral je vulva, een en al feromonen, seksuele lokstoffen all over the place.” Even moest Kim tot zich laten doordringen wat Wim tegen haar zei. Feromonen, lokstoffen. Oké.

“Dus geen ziektes?” Wims penis stond strak in het gelid voor haar neus. Er zat een klein helder druppeltje bovenop.

“Zo gezond als een vis, Kim.”

Kim dacht koortsachtig na. Een man met een boomstam van een erectie, en zijzelf als de ultieme seksuele lokdoos. Hoe moest dit verder? Ze pakte haar tas met picknickspullen. Voelde de zak met bolletjes.

“Wim, ik heb wel zin in een pick…”

“Ik dacht dat je het nooit zou zeggen,” onderbrak Wim haar.

Die middag brachten Kim en Wim door in een genoeglijk samenzijn. Ze aten en dronken, en zetten alle zintuigen en lichaamsdelen in die positief konden bijdragen aan de ontmoeting. Toen Kim in euforische toestand terugfietste naar huis bedacht ze dat ze het strandlaken thuis maar beter meteen in de was kon stoppen. Ze hadden zo geknoeid.