Ongelooflijk zekzuël

April, mooi weer, de zee nog een waagstuk qua temperatuur, het strand achter een opgewaaid duintje al helemaal prima. Goed smeren maar, de zon kan al steken en branden. De witte huid is na de winter niet veel gewend. De handdoek is ook onwennig en kent nog strakke vouwen van het opgevouwen in de kast liggen. De badstof is zacht, een wasverzachter doet wonderen. Het ruikt bovendien lekker naar lelietjes der dalen. Het past niet helemaal bij de omringende zilte lucht, maar het brede melange aan geuren is indrukwekkend en slaapverwekkend. Aangezien ik niet aan winterslaap doe, moet ik met een voorjaarsdutje mijn slaap inhalen. Om uitgerust de zomer in te gaan bedoel ik. Schoonheidsslaapjes zijn het eigenlijk, zodat ik uiteindelijk op mijn mooist kan zijn als alles definitief losbarst. Een bloem in de knop ben ik, klaar om open te breken. De zee ruist, de lucht is blauw, meeuwen krijsen, zand kleeft aan mijn onderbenen en armen. Klaas Vaak strooit ook een beetje in mijn ogen. Weg ben ik.

Als ik wakker word, weet ik niet direct waar ik ben. Wel ben ik me gewaar van de aanwezigheid van een mens. Ik schrik niet, maar links van me zit een vrouw met vlechten in kleermakerszit op een handdoek. Hoelang zit die er al? En wat moet zij hier? Heb ik erom gevraagd dat ze naast me komt zitten? Haar blonde vlechten bungelen langs haar langwerpige gezicht, onderaan zitten strikjes, een blauwe en een roze.

‘Koeta,’ zegt ze en knikt. Haar grote ogen zijn blauw.

Koeta? Ik kijk haar vragend aan. Ze grinnikt en houdt een banaan omhoog.

‘Banina banano?’ Ze trekt de schil eraf en breekt de banaan in twee.

‘Banina banano tu.’ Ze brengt de halve banaan bij mijn mond. Als vanzelf open ik die.

‘Pipili banani. Koek mos.’ Het is onbegrijpelijk wat ze brabbelt en bedoelt. Ze stopt haar eigen helft in haar mond zonder te bijten en trekt de banaan terug. Dan herhaalt ze de beweging tweemaal, driemaal, viermaal. Op het laatst met een brede grijns op haar gezicht en een luide schaterlach.

‘Banina banano pipili. Tu.’ Ze duwt mijn stuk tegen mijn lippen. ‘Pipili, pipili,’ schatert ze.

Direct wanneer ik mijn mond op een kiertje open, duwt het meisje het stuk banaan naar binnen. Maar trekt het, net als ze bij zichzelf deed, er met dezelfde gang weer uit.

‘Pipili’, mompelt ze dromerig en duwt het stuk weer naar binnen en trekt het weer omhoog. Zo herhaalt zich dat een aantal keren. Ik durf niet de bijten, maar de handeling voelt een beetje vreemd. Pervers haast.

‘Tu banina banano pipili. Zekzuël. Mmm. Actatie zekzuël.’ Haar grijns is niet te duiden, haar woorden evenmin. Hoewel ‘zekzuël’ bepaalde associaties oproept. In combinatie met de in- en uitgaande banaan.

Ik leun achterover steunend op mijn ellebogen. Het vlechtenmeisje stopt haar stuk banaan in haar mond en verpulvert het vruchtvlees smakkend met open mond. Dan ben ik aan de beurt. Slaafs volg ik haar voorbeeld.

We zijn nog niet uitgekauwd of ze buigt zich over me heen, haar gezicht vlak bij dat van mij. Er kleeft zand aan haar wang en op het topje van haar neus. Haar kaken kauwen op het laatste stukje banaan. De zoete geur van banaan hangt om ons heen. Een vlecht strijkt over mijn naakte schouder, die met het roze strikje. Haar mond is nu zo dichtbij dat ik stukjes banaan zie die aan haar ondertanden kleven. Geconcentreerd kauw ikzelf ook door met open mond. Dat het vlechtenmeisje vervolgens haar lippen op de mijne drukt, komt niet als een verrassing. Haar mond is nat en plakkerig, de mijne net zo goed. Ze steekt haar tong bij mij naar binnen alsof ze de banaanrestanten nog mee wil proeven. Actatie zekzuël. Ze zoent en tongt me gulzig. Ik laat het  gebeuren en leg mijn handen in haar nek.

Er verstrijken twee, misschien drie minuten van hartstochtelijk kussen, de smaak van banaan overheerst. Onze ogen hebben we dicht, althans, als ik ze open zie ik haar gesloten oogleden. Ze heeft een hand op mijn badpak gelegd ter hoogte van mijn linkerborst. Zachtjes knijpt ze erin. Haar vlechten slingeren op de kusbewegingen langs mijn gezicht. Ze ruikt naar buiten, de zilte lucht van zand en zee. Ze voert me mee het pad van de opwinding op.

Even plotseling als ze met zoenen begon, stopt ze er weer mee. Mijn lippen tintelen, mijn mondholte is nat.

Ik wijs op mezelf. ‘Renée,’ zeg ik.

‘Mia Mia,’ antwoordt ze.

‘Mia Mia?’

‘Mia. Soli Mia.’

Mia legt haar handen op mijn schouders en trekt de bandjes van mijn badpak opzij. Ik snap wat ze doet, ik laat haar begaan. Behendig sjort ze mijn borsten bloot.

‘Broesta parfatti,’ mompelt ze als ze mijn bescheiden voorgeveltje aanschouwt. Met haar vingertoppen streelt ze mijn tepels die zich meteen laten kennen door zich op te richten. Ik zucht, laat me passief achterover vallen en laat Mia begaan. Ze kust me weer, mijn hals, mijn borsten, de huid onder mijn borsten. Mijn badpak moet nog lager, ze kust mijn navel en mijn onderbuik. Een hand verdwijnt in mijn badpak om tussen mijn benen te belanden. Een wijs- en middelvinger verkennen de boel. Actatie zekzuël. Mijn god, ze doet het zo lekker.

Ze laat me haar vingers proeven die van onderen de boel op gang hebben gebracht, ik herken de smaak en geur van talloze zelfbevredigingssessies. Ik kreun zacht.

‘Bekwamir tentore ep zinzang. Hoera, tu, hmmm, hoera est.’ Ze brabbelt als een baby die net heeft leren spreken, onnavolgbaar, maar met ongekend enthousiasme om te communiceren.

‘Renée hoera,’ zeg ik hees. Het klinkt heel feestelijk. ‘Mia hoera ook?’ Ik brabbel gewoon mee, hoewel ik meteen stilval als Mia mijn badpak helemaal uittrekt. Nu ik naakt ben, kan Mia niet achterblijven. Ik pluk aan het witte T-shirt dat ze draagt en waaronder haar tieten bh-loos  rondwiebelen. Dat had ik al meteen gezien. Mia doet niet moeilijk, ze trekt het shirt uit en gooit het achteloos achter zich.

Ze heeft tieten om te koesteren, weelderig en warm. Ze passen nauwelijks in mijn handen, ik concentreer me op de grote bruine tepels die proeven naar melkchocola. Onzin natuurlijk, maar niets is meer wat het lijkt. Ze bungelen boven me, die wereldborsten, stevig en zacht tegelijk, onbescheiden en uitdagend.

En dit is nog maar het begin. Terwijl ik sabbel op tepels, streelt Mia de monding van mijn rivier de Vagina, ze steekt er zelfs zonder gêne een vinger in die, zoals eerder de banaan, in en uit gaat. Dit keer kan ik niet bijten.

‘Zekzuël,’ zucht ik amechtig.

‘Jo, jo, soepra zekzuël. Hoera tu,’ beaamt Mia, kust mijn voorhoofd en komt overeind om zich uit haar broek te pellen.

Verrassingen heten verrassingen, omdat ze verrassen. Deze verrassing zag ik niet aankomen, van geen kant. Zelfs nu Mia zich van haar broek ontdoet en nog slechts een wijde boxershort aan heeft, valt me nog niks op. Dat is gek, want wat ze vervolgens onthult is verbijsterend. In mijn hoofd dreigt kortsluiting, ik twijfel een moment aan mijn ogen en hap kreunend naar adem. Mia’s giechel klinkt krankzinnig, ze pakt zichzelf beet waar ze zichzelf niet beet zou moeten kunnen pakken. Het is enorm, roze en vlezig, en het heeft twee ballen in een zak. Ik wist dat het bestond, maar was er nooit mee geconfronteerd: een vrouw met een lul, bedoel ik, of nee, een man met tieten.

In toestand van appelflauwte buig ik naar voren op hetzelfde moment dat Mia’s onvermoede orgaan juist omhoogkomt. Van verbazing heb ik mijn bekje wijd opengesperd met als bijkomend gevolg dat Mia’s eikel mijn mondholte niet kan vermijden: hole in one. Het is geen banaan dit keer: het is dikker, steviger en vleziger, mijn lippen moeten flink vaneen, en zoet smaakt het al helemaal niet. Erin bijten durf ik niet, ik zuig een beetje, het overvalt me allemaal.

‘Heile prakke garda stiffer,’ bromt Mia, van wie de stem opeens een octaaf lager lijkt. ‘Banina banano, tu, pipili harda stiffer. Heile prakke zekzuël.’ Ze laat het volgen door een kreun van genot. Ze?

Met zo’n ding vergaat je gretigheid, als het op een bord had gelegen had ik het in behapbare stukjes gesneden. Met mijn hand probeer ik te sturen en te proportioneren, alles helemaal is te groot en te veel, het is ook zaak er beweging in te houden, althans dat lijkt me passend bij de handeling. Ik heb die vaker toegepast, zij het passender en in minder verrassende omstandigheden.

‘Pipili, Renée, pipili forza.’ Mia stelt eisen, maar die heb ik ook. Voor even neem ik de garda stiffer uit mijn mond en positioneer mijn lichaamsopening zekzuël pontificaal in Mia’s gezicht.

‘Prak jij je bananentong maar in die geile spleet, manwijf!’ roep ik over mijn schouder alvorens terug te keren naar mijn onderbroken taak. Opgejuind door de verrukkelijke gevoelens die Mia kundig veroorzaakt op mijn kut zuig ik me ongans aan het stuk pik dat ik verstouwen kan. Mijn handen omklemmen de stronk van onderen waar haar kloten dansen als rijpe kiwi’s.

Het is net Sinterklaasavond, na de eerste surprise volgt sneller dan verwacht een tweede in de vorm van de warme gloed die mijn mond vult. Mia’s oncontroleerbaar schokkende geslachtsapparaat spuit een royale hoeveelheid zaad naar binnen. En dat luttele seconden voor mijn eigen onstuimige climax die Mia zeker een halve minuut weet aan te houden met haar flipperende reuzentong. In die staat van zijn wil ik alleen maar slikken. Liefst sperma en dat is er volop. Als het allemaal achter de rug is, glijd ik als een geleipudding over Mia’s hijgende lijf, haar pik zwaar en half stijf leunend tegen mijn rechterschouder. Ik voel hoe zij onhandig mijn aars kust.

Gezellig tegen elkaar aangelegen koesteren we onze intimiteiten. Ik speel met Mia’s vlechten, zij met mijn anus.

‘Garda stiffer analoes, hmmm?’ Verwachtingsvol kijkt Mia me aan. Wat een knap koppie.

‘Ik denk het niet, pop.’ Ik knipoog en zij geeft me een diepe vinger.

‘Banani banano analoes, actatie zekzuël. Poer perversis.’

Ik sluit mijn ogen en laat haar kletsen. Eigenlijk heb ik haar gevonden. Iets wat je vindt, dat mag je houden. Of vond zij mij? Mag zij mij houden? Mag ze me op mijn buik rollen en mijn benen uit elkaar duwen? Wat doet ze nu? Banani banano analoes, poer perversis zekzuël? Ze? Hij! Oh my goodness.