Appeltaart met slagroom

Alleen wie aangehaakt was bij het juiste netwerk kende het. De happy few wist waar het was, hoe het ging en wat het kostte. Want gratis was het niet, en goedkoop was anders. Maar het netwerk bestond uit welgestelde vrouwen die het zich konden veroorloven. Soms van gekkigheid niet wisten wat ze met hun geld moesten. Weer een Ginza Tanaka tas? Nog een flesje parfum van Pure Vanilla? Dit jaar voor de zesde keer naar Ibiza? Het kon, bruin trok werkelijk alles, maar dit was nieuw en verfrissend, dit was anders. Een tikje mallig, een beetje absurdistisch, een stuk over het randje, geen doorsnee vrijetijdsbesteding. Voor liefhebbers en lefhebbers.

Het was dinsdag, de kinderen waren naar school, en Antoinette had de stoute schoenen aangetrokken. In haar geval met naaldhakken van minimaal tien centimeter. Haar netwerk was de tennisclub. Het was Micky van Mechelen die voor haar op fluistertoon de weg had ontsloten. Voorovergebogen, sprekend vanachter haar hand, vlak bij Antoinettes oor, de ogen neergeslagen had ze de boodschap doorgegeven. Ondertussen voortdurend controlerend of niemand anders van de aanwezige dames meeluisterde. Maar die waren veel te druk in gesprek over facelifts, borstvergrotingen en ooglidcorrecties.

Het bericht van Micky was zo wonderlijk dat het weer geloofwaardig werd. Zoiets kon je niet verzinnen. Bovendien gaf ze nadrukkelijk aan uit eigen ervaringen te spreken. Je kon veel liegen, maar dit niet.

Dus daar ging Antoinette, op stiletto’s die haar langer maakten dan ze was. Ze was meer het type voor gympen, maar daar kon ze waarlijk mee aankomen bij sterrenrestaurant De Zilverberg. Ze had er al eens gegeten, op een bruiloftsfeest van een studiegenootje dat tegenwoordig op Curacao in een villa bivakkeerde. Haut cuisine, natuurlijk, één keer niezen en je bord was leeg. Maar vandaag dus appeltaart, daar ging het om. Het was mooi weer, maar ze moest binnen zijn.

‘Laat je bedienen door de serveerster met het rode rattenkopje. Niemand anders.’

Micky’s woorden klonken op in Antoinettes hoofd. Er waren zo te zien twee serveersters. Geen van tweeën paste bij Micky’s omschrijving. Ah, daar verscheen de roodharige op de drempel van de salon. Antoinette stak haar hand op. Het meisje reageerde meteen en arriveerde voor haar collega’s bij Antoinettes tafeltje. Nu kwam het erop aan. De correcte antwoorden.

‘Mevrouw?’

‘Appeltaart, alstublieft.’ Ze had het gezegd. Alleen appeltaart. Geen koffie, geen thee, alleen appeltaart. Ook geen kwark- of slagroomtaart, appeltaart.

‘Wilt u er slagroom bij?’ De serveerster stond licht voorover met haar handen op haar rug. Ze was knap, ondanks haar kortgeknipte kuif, die prachtig rood was. Het deed Antoinette denken aan Leonard, een vroegere klasgenoot. Die had ook een gezicht vol sproeten gehad, deze vrouw niet. Ze was bleek, maar had haar lippen gestift in de kleur van haar kapsel.

‘Graag slagroom, ja.’

‘Hoeveel porties had u in gedachten?’

Het was een vreemde vraag waar Micky haar op voorbereid had.

‘Doe maar drie.’ Het kostte Antoinette moeite om niet triomfantelijk te kijken. Zo nonchalant als zij de antwoorden gaf.

Rattenkopje boog verder voorover, haar mond bij Antoinettes oor. ‘Vijf minuten na nu. Naast het damestoilet, de deur met ‘privé’ erop. Resoluut draaide ze om en liep weg. Ronde billen in een korte zwarte rok.

Antoinette haalde opgelucht adem. Ze knikte naar een oudere dame een paar tafeltjes verderop. Die sprak de roodharige serveerster aan in het voorbijgaan. Zij ook? ‘Kwarktaart,’ hoorde ze haar zeggen. Nee dus.

Onafgebroken bestudeerde Antoinette haar horloge. Vijf minuten kan lang duren. Eindelijk was het zover, standvastig wandelde ze tussen de tafeltjes door en volgde de route naar de toiletten. De deur met privé kon je niet missen. De kruk ging moeizaam omlaag en de scharnieren piepten erbarmelijk. Uit de ruimte achter de deur ontsnapte de zachte geur van zoete slagroom. Antoinette liep nieuwsgierig haar neus achterna, een trap af naar beneden. Daar belandde ze aan bij een aantal dichte deuren. Op een ervan prijkte een kaartje met de tekst ‘appeltaart + drie keer room’. Ze opende de deur en sloot hem achter zich. Er stond een breed houten tweepersoonsledikant in de kamer, opgemaakt met gladde lakens van dure kwaliteit. Erbovenop lag een een geplastificeerd instructieblad. ‘Naakt uitkleden’ stond erop, ‘ruggelings plaatsnemen op het bed’ en ‘wanneer gereed de rode knop naast het bed indrukken’.

Het waren geen ingewikkelde opdrachten en het kostte Antoinette weinig moeite ze in hoog tempo uit te voeren. Ze was niet zenuwachtig, maar een lichte spanning was in haar lijf gekropen. Ze ging liggen, keek opzij voor de knop en drukte die in. Meteen nadat ze dat had gedaan hulde de kamer zich in de zwartste duisternis. Verder gebeurde er niets. Of toch? Was er iemand binnengekomen? Ademde daar iemand? Meerdere iemanden?

‘Hallo?’ fluisterde ze onzeker. Het bed kraakte.

Het was een wonderlijke ervaring, onvergelijkbaar met al het andere. Het was huid op huid, nat op nat, vorkjes schrapend over haar bordje. Het ledikant en matras bewogen ritmisch heen en weer. Antoinette lag ruggelings, dan weer op haar buik, dan weer in foetushouding, haar lichaamsopeningen druk in de weer. Er waren slagroomspuiten. Die slagroom spoten. Veel slagroom. Om je lippen bij af te likken.

Op de klok in de hal zag Antoinette na afloop dat haar appeltaart met slagroom haar, inclusief aan- en uitkleden en het wassen, bijna een uur had gekost. Bij de dame achter de desk kon ze de rekening vereffenen. Voor haar stond de vrouw die kwarktaart had besteld. Die draaide zich half om.

‘Had u ook kwarktaart?’ vroeg ze.

‘Eh, nee, appeltaart. Met slagroom. Erg lekker.’ Antoinette was nog vol van haar ervaring.

‘Ja, heerlijk, niet?’ De vrouw keek alsof ze erbij was geweest. ‘Dat nam ik in het begin ook altijd, soms met wel vier porties slagroom.’

‘Ik drie,’ lachte Antoinette.

‘Dan zul je wel moe zijn, haha. Maar probeer in het vervolg eens kwarktaart. Echt, al die kwark in je mond, dat geeft zoveel bevrediging.’

De vrouw rekende af en groette vriendelijk.

‘Bedankt voor de tip,’ riep Antoinette haar na.

Toch twijfelde ze. Ze was was niet zo van de kwarktaart. Appeltaart, dat was het helemaal, met slagroom.