Samira

Samira kende ik al een paar jaar. Op een regionaal kantoor van een bekende bouwmarkt voerde ze de leiding over de afdeling communicatie. Aan het einde van ieder kalenderjaar huurde ze mij in om aan de slag te gaan met het inhoudelijke jaarverslag. Ik was zzp’er met een tekstbureautje en deed de klus graag, want het was overzichtelijk en betaalde goed. Bovendien konden Samira en ik het goed met elkaar vinden.

Ze was van Marokkaanse origine, maar leidde als verstokte vrijgezel een a-typisch leven binnen haar gemeenschap. Haar redding was geweest, zo vertelde ze me ooit, dat de jongen die voorbestemd was om met haar te trouwen met zijn gezin van Den Haag naar Groningen verhuisde. Het had haar nooit wat geleken met die knul, dus dat kwam mooi uit. Tot groot verdriet van haar ouders had Samira geen belangstelling getoond voor nieuwe kandidaten. Ze ging helemaal voor haar carrière.

Zo kwam ik december vorig jaar weer tegenover haar te zitten. Zoals altijd droeg ze een fleurige hoofddoek maar ging voor de rest westers gekleed. Ze droeg een prachtig witcrème blouse, netjes tot bovenaan dichtgeknoopt. De glad glanzende stof gaf haar ferme ronde vormen weer. Haar verzorgde handen staken sierlijk uit de wijd vallende mouwen, aan zeker zes vingers droeg ze een ring. Intrigerend mooi was haar gezicht, de grote donkere ogen, de met mascara extra zwart aangezette wimpers, de fraaie neus met de brede neusvleugels, de brede mond met de gestifte lippen. Ze lachte veel en royaal en liet daarbij haar hagelwitte tanden zien. Samira was een genot om naar te kijken.

‘Weet je dat dit de vijfde keer is dat ik je inhuur,’ zei ze.

Ik knikte, ik wist het.

‘Lijkt me reden genoeg om dat te vieren met een etentje. Wat vind jij?’

‘Ik zeg geen nee,’ zei ik.

Zo kwam het dat we anderhalve week later een bistrootje bezochten in Den Haag-zuid, op loopafstand van mijn appartementje. We gingen voor een hoofdgerecht en toetje. Een zoet dessert, daar waren we beiden voor te porren. Het viel me op dat Samira rode wijn dronk en ik, klem in mijn vooroordelen, moest daar iets van vinden.

‘Drink jij gewoon alcohol?’

Samira glimlachte minzaam. ‘Gewoon alcohol? Ik zou dit lekkere wijntje niet ‘gewoon alcohol’ noemen. Bijzondere alcohol, dat wel.’ Demonstratief nam ze een flinke slok.

‘Ja, nee, ik bedoel natuurlijk…’

‘Renée, ik snap wat je wilt zeggen. Moslima drinkt wijn en dat mag niet van de profeet. Toch?’ Ze keek me streng aan. Haar zwarte ogen boorden zich in mijn fletse grijsblauwe.

‘Tja,’ mompelde ik onnozel.

‘Moet je luisteren, de essentie van de Islam draag ik met me mee, maar al het gezeik eromheen laat me koud.’ Haar strenge blik veranderde in een vriendelijke variant.

‘En die hoofddoek?’ Wat een zeurpiet was ik toch.

‘Die draag ik voor de leuk. En om mannen op afstand te houden. Zo, nu weet je het.’ Haar lach was open en breed, haar tanden waren witter dan wit. ‘Maar luister, Renée, je mag me alles vragen. Jij mag dat.’ Weer nam ze een grote slok, haar glas was bijna leeg. Ze schonk ons bij.

Ik mocht haar alles vragen. Peinzend nam ik een hap van mijn risotto met paddestoelen.

‘Heb je een vriend?’ Ze schudde haar hoofd, haar kaken maalden de hap die ze nam.

‘Een vriendin, dan?’ Het had me geschokt als ze dat had bevestigd. Weer zo’n vooroordeel, hoe benepen zat ik in elkaar? Weer schudde ze haar hoofd.

‘Ben je…’ Ik aarzelde en zette alsnog door. ‘Val je voor vrouwen?’

Ze keek naar haar bord, naar haar mes en haar vork, naar mij, weer naar haar bord. Toen opzij.

‘Wie weet.’

We aten zwijgend door, namen slokken wijn. Het eten was te zout, de wijn bij iedere slok bedwelmender.

Samira ‘s bord was nog niet leeg toen ze haar mes en vork neerlegde. Ze depte haar mooie mond met haar servet. Ik dacht dat ze aanstalten maakte het toilet te bezoeken, maar ze bracht haar handen bij haar hoofddoek en trok hem af. Mijn kaken stopten met kauwen, mijn mes en vork hingen doelloos in de lucht.

Haar haar was zwart, misschien donkerbruin, maar in het schaarse sfeerlicht zwart. Licht krullend en kort. Korter dan ik me had voorgesteld, weer zo’n stereotype. Alsof ik me Samira’s haar had voorgesteld, ik dacht nooit aan haar haar, ik associeerde haar met een hoofddoek, gelovig, gedienstig, hetero, alcoholvrij, vrouw van, couscous, moskee…

‘God, Samira, wat ben je mooi,’ fluisterde ik. Mijn ogen kleefden aan de verschijning tegenover me die opeens niet streng, maar onzeker terugblikte.

‘Ik voel me naakt.’ Ze tastte naar haar bestek.

‘Je bent prachtig, zo naakt,’ mompelde ik. ‘Ik heb zelden, nee, nog nooit, zulk schitterend naakt gezien.’

Toen brak, als vanachter een donkere wolk, haar brede lach weer tevoorschijn.

‘Renée, overdrijven is ook een vak,’ grinnikte ze en nam een hap.

Toen ze niet veel later naar de wc ging en dwars door het restaurant liep in haar naakte kapsel, pakte ik de hoofddoek en rook eraan. De zoete geparfumeerde geur betoverde me. Diep van binnen trok iets of iemand mijn seksuele elastiek strak. De aangename spanning tintelde onder mijn huid en verspreidde zich tot in de kleinste haarvaten. Niet loslaten, dacht ik. Nog niet.

Tijdens het toetje zei Samira terloops: ‘Gaan we straks naar jou?’

Ik glimlachte bevestigend. Tsjing deed mijn elastiek, dat geen elastiek was. Het was een snaar, de meest gevoelige snaar die ik bezat. Samira beroerde die, ze tokkelde op me, het was een wijsje, een eigenwijsje.

‘Of zit je in een relatie?’ Een poging tot ongewenste ontnuchtering.

‘Wat hoop je?’ vroeg ik, terwijl er vanille-ijs langs mijn kin droop.

Ze boog voorover. ‘Ik wil het ijs van je kin likken.’ Tsjing, tsjing, tsjing deed mijn snaar.

‘Dan heb ik geen relatie.’ Ik bewoog mijn lepel suggestief op en neer in mijn bolletjes ijs.

Gearmd wandelden we door de Haagse vruchtenbuurt, de wijn had onze tred minder standvastig gemaakt en onze monden loslippiger. Ze had de hoofddoek afgelaten, haar krullen bewogen in de wind.

Op de hoek van de Meloenstraat trok Samira aan mijn arm, zodat we stilhielden. Ze keek me aan.

‘We kunnen in jouw bed gaan liggen en kijken wat er gaat gebeuren?’ Er zat een vreemde hinnik in haar stem die me liet uitbarsten in een luidruchtige schaterlach.

‘Wat?’ lachte Samira mee.

Het was een bevrijdende, gierende lach die zich van ons meester maakte. Het deed mijn snaar, onze snaren, spannen en weer ontspannen, strak trekken en loslaten.

‘Hou op,’ riep Samira stikkend van de lach en met gekruiste benen, ‘ik pis nog in mijn broek.’

‘Zeikerd,’ bracht ik met moeite uit. Dat hielp allemaal niet om tot bedaren te komen. Ik pakte haar beet, sloeg mijn armen om haar heen en zo schudden we samen nog een tijdje door van het lachen. De lucht klaarde op, we ontspanden, dat is wat lachen doet.

‘Kom,’ zei ik,’ we gaan in mijn bed liggen. Van een afstandje kijken wat er gaat gebeuren.’

‘Naakt?’ vroeg Samira.

‘Als jij een vinger krijgt, wil je meteen een hele hand.’

‘Welke vinger?’ vroeg Samira.

Na een ontnuchterend kopje koffie zou het ervan moeten komen. Die koffie was uiteindelijk alleen maar bedoeld om een weg te vinden naar wat Samira had voorgesteld. Het was niet zo dat we elkaar zodra we over de drempel van mijn huis waren om de nek vlogen en dat we onze handen vol hadden aan oeverloos betasten. De ontnuchterende koffie scheen eerder wat verkoeling te hebben gebracht op wat oplopende verhitting was geweest. Het was een strategische pauze die ons ruimte gaf om na te denken over de volgende stap. Moesten we hier op de bank beginnen? Leidde ik Samira aan de hand naar mijn slaapkamer? Gingen we elkaars kleren uittrekken? Waren de lakens eigenlijk wel schoon genoeg voor het ontvangen van een gast? Een gast, was Samira een gast? Of hadden we gewoon gebluft, aangeschoten, in euforische stemming, een moment waarin we alles er uitflapten, maar toen puntje bij paaltje kwam we als preutse tantetjes op de bank koffie bleven drinken. Nog een kopje? Nog een bonbonnetje?

‘Laten we ons uitkleden,’ zei Samira opeens. Koeltjes. Zakelijk haast. Haar gezicht stond gespannen. Ze leek zenuwachtig, en dat was ik ook. De opdracht was simpel en eenduidig, ik kleedde me dagelijks uit, soms in het bijzijn van anderen, zowel mannen als vrouwen, ik was niet preuts, verre van eigenlijk, maar op mijn eigen bank in Samira’s nabijheid leken mijn handen die iets met knoopjes en ritsen moesten verlamd.

‘Toe!’ Het klonk als een commando, de stem misschien waarmee ze als leidinggevende van de communicatieafdeling opdrachten gaf. Haar priemende ogen genazen mijn verlamde handen. Nerveus plukten mijn vingers aan knoopjes en sluitinkjes, het geluid van de rits van mijn broek weerkaatste tegen de muren van de kamer, het schuiven van textiel over mijn huid klonk als amechtig zuchten. Een sok belandde op de salontafel naast het lege koffiekopje.

Pas toen ik Samira’s koele vingers op mijn rug voelde om mijn beha los te haken werd ik mij weer bewust van mijn strakgespannen seksuele elastiek. Ik stond op, liet met mijn billen naar Samira gekeerd mijn slipje zakken en constateerde dat het kruisje vochtig was. Ik draaide me om.

Terwijl haar vingers de schier eindeloze rij knoopjes van haar blouse lospeuterden, bekeek Samira me van top tot teen. Om mijn onzekerheid te verbergen zette ik mijn handen op mijn heupen in de hoop er stoer bij te staan. Haar aandacht ging uit naar mijn kruis met het natte schaamhaar.

‘Je bent geil,’ stelde ze vast. Haar blouse gleed van haar schouders, de met zware borsten gevulde witte beha accentueerde haar licht getinte huid. Nu was het mijn beurt haar borsten te bevrijden. Ze kuste mijn onderbuik toen ik me over haar heen boog en legde haar beringde vingers op mijn billen. Via mijn venusheuvel belandde haar mond op mijn klit. Ze likte me en duwde mijn kruis steviger tegen haar mond, haar vingertoppen schoven door mijn bilnaad.

‘Mmmmm,’ deed ze. Alsof ze een gebakje at.

‘Mmmmm,’ echode ik. Onvermijdelijk. Door op mijn tenen te gaan staan, maakte ik me groter.

Ik nam Samira mee naar mijn slaapkamer, we passeerden de badkamer waarvan de deur openstond.

‘Douche?’ vroeg ze.

Dicht tegen elkaar aan lieten we het water over ons heen ruisen, we kusten en proefden koffie en chocola in elkaars mond. Subtiel bewoog haar hand door mijn schaamstreek, terloops, alsof de zoekende vingers helemaal niet op zoek waren naar de warme lichaamsopening die ik met liefde opdrong. Ze vingerde me met twee vingers die ze vervolgens uitdagend in haar mond stak.

Haar blik was ronduit ondeugend toen ze vroeg of ze mocht plassen. ‘Pissen,’ zei ze, en voor ik antwoordde, liet ze de boel al lopen. We keken omlaag hoe haar straal langs mijn dijen en onderbenen wegspoelde het putje in.

‘Nu jij,’ lachte ze, maar voor ik mijn plas kon laten lopen duwde ze haar hand in mijn kruis, zodat mijn straal tussen haar vingers door de doucheruimte sproeide.

Het was het spel van stoute meisjes. We lachten, we zoenden, we voelden, we vreeën.

Droog in bed gingen we naakt op ons zij liggen, zoals aangekondigd van een afstandje kijkend naar wat er zou gebeuren. We keken in elkaars ogen, Samira had een warme, haast koortsachtige gloed in haar ogen. Vanachter uit haar keel klonk een zacht grommen, het was duidelijk dat het beest in haar was ontwaakt. Ze piste niet alleen tegen je benen, ze liet mijn pis niet alleen alle kanten op spuiten, nee, ze ging me verslinden. Het was erotische agressie die opborrelde, agressieve sensualiteit, of nee, het was ongeremde, vulgaire, pornografische seksualiteit die op het punt stond te beginnen. We vlogen elkaar aan als krolse katten, als loopse teven, als vaginale vochten druipende kutwijven. We dronken elkaars sappen, Samira uit mijn kaaskoppige hollanditis gleuf, en ik uit haar kruidige couscousschede waarmee ze mediterrane scheetjes kon laten. Er kwam zoveel energie uit ons vrij dat we met stekkers in onze poepgaten lampen hadden kunnen laten branden. Ons klaarkomen ging met zoveel kabaal gepaard dat ik vreesde voor verhaal halende buren.

De volgende ochtend werd ik alleen wakker. De smaak in mijn mond en geur in mijn neus waren van Samira. Samira’s onderkantje om precies te zijn, Samira’s eigenheidje. Ik keek op mijn telefoon. Eén nieuw bericht: Ben broodjes halen. Zet jij koffie?

Ik stuurde een smiley. En daarna de tekst: Gaan we nog plassen onder de douche?