Russisch roulette in De Pijperette

Op zijn rammelende karretje sprintte Kees-Jan Bakema de stad door, zijn naam als razende reporter waarmakend. Hij droeg zijn snelle broek, strak om de benen, krap in het kruis, geel met groene stiksels. Zwart jackje met capuchon erboven, op zijn rug een tas met notitieblok, pen en een klein maar scherp fotograferend cameraatje. De Pijperette, daar was hij naar op weg, daar was het allemaal te doen. Wát wist hij niet precies, maar dat zou zichzelf wijzen, had zijn baas Gerard Bontenbal gezegd. Bontenbal was chef stadsnieuws met jarenlange ervaring en een neus voor stadse bijzonderheden waar de lezers telkens weer van opkeken: branden, ongelukken, overvallen, maar ook klein leed als katten in te hoge bomen, platgereden egeltjes, of schoolpleinen met een wespenplaag. En nu dus De Pijperette, een kroeg in West. Iets met Russisch Roulette had Bontenbal Kees-Jan nog nageroepen.

Russisch Roulette? Dat klonk spannend, maar het leek Kees-Jan sterk dat er geschoten zou worden, laat staan dat er slachtoffers zouden vallen. Het zou wel iets met drank te maken hebben. De alcoholconsumptie in West kon bizarre vormen aannemen. Slijterijen deden er goede zaken. Jellinek kon er zo een goedlopende dependance openen. Schrijnend eigenlijk. Kees-Jan nam zich voor niet alleen een nieuwsberichtje te schrijven over de Russische Roulette in de Pijperette, maar ook een gedegen journalistiek achtergrondartikel over de alcoholproblemen in de wijk. Het werd tijd dat hij met zijn schrijfwerk eens de diepte inging.

De gevel van De Pijperette was versierd met verbleekte en kapot gewaaide vlaggetjes. Iemand had in nauwelijks leesbare hanenpoten “Rusische Roelete” op het raam gekalkt met witte verf. “18+” stond er tussen haakjes achter. Kees-Jan zette zijn fiets tegen de muur, deed er een dubbel slot op en stapte naar binnen. In het schaarsverlichte café hing een gemêleerde club mensen rond een grote tafel die abrupt stopten met praten toen Kees-Jan de deur achter zich sloot.

‘Goedemiddag, ben ik hier op het juiste adres voor de Russische Roulette?’

Een lange man met een pet stond op. ‘Dat is maar net op tijd, vriend. We gaan al bijna beginnen. Hoe is je naam?’ In zijn hand had hij een verfomfaaid blaadje.

‘Bakema, Kees-Jan Bakema, van de Stadscourant. Ik denk niet dat ik op uw lijstje voorkom.’

‘Op die fiets,’ zei de man. ‘Ik ben ome Cor en heb vanmiddag de leiding. Hebbie vragen, dan stel je ze an mijn, begrepen? Aangezien we iemand te kort hebben ken je gelijk meedoen. Hebbie ervaring?’

‘Waarmee bedoelt u?’

Ja, wat denkie, met pijpen natuurlijk. Je ben nog een jong broekie, dus misschien hebbie ‘t nooit gedaan.’

Kees-Jan kuchte achter zijn hand. Het was hem niet helemaal duidelijk wat de man, ome Cor dus, bedoelde. ‘Pijpen?’ vroeg hij.

‘Jezus, knul, jij heb ‘t buskruit niet uitgevonden, wat? Pijpen ja, een vent afzuigen.’

Kees-Jan voelde hoe zijn gezicht verstrakte. De mensen aan de tafel hadden hun blik op hem gericht. Ome Cor verspreidde een indringende bierlucht.

‘Kijk, we hebben twee groepies van drie die het spel spelen, snappie? Dus d’r benne zo bedeen ook twee kandidaten, de mannen die nou effe hiernaast zitten te ontspannen met een glaasje van ‘t een of ander. Elk groepie krijg dus de taak die kerel an z’n gerief te brengen, allenig met de mond, geen handwerk, niks foefjes met strelen of wat dan ook, puur orakel.’

‘Oraal,’ verbeterde een van de andere gasten.

‘Ja, dat,’ mompelde ome Cor.

Het duizelde Kees-Jan, dit kon niet waar wezen. In de gauwigheid telde hij tien vrouwen van verschillende leeftijd aan tafel, eentje van misschien net twintig, eentje al flink op leeftijd en de rest er tussenin. Gingen die straks daadwerkelijk…? Hoe zou hij daar ooit een verslag voor de krant van kunnen schrijven?

‘En dan het Russisch roulette-gebeuren in het hele verhaal: elke deelnemer pijpt percies twintig seconden. Daarna wissel en zo door. Wie uiteindelijk het kwakje van de kandidaat ontvangt - in het mondje, in de bakkus, in de hals voor mijn part, op de kleren, whatever - is de klos en dus dood. Da’s een afvaller, dat snappie.’

Kees-Jan knikte afwezig. Dood, ja, ja, met het kwakje in je bakkus.

‘Hij ken bij ons in ‘t team, wij benne maar met twee,’ riep een vrouw met een rood gezicht en een zware boezem.

‘Ja, dat zei ik dus al, Geesje, de journalist hier - Jan-Willem was het toch? - ken samen met jou en Dorien Ricardo onder handen nemen. En met zonder handen dus.’

‘Kees-Jan,’ mompelde Kees-Jan.

‘Watte?’ vroeg ome Cor. Maar het antwoord wachtte hij niet meer af. ‘Groepie één gaat links in de hoek, groepie twee achter de biljarttafel. Jurylid Bennie links, en ik-zei-de-gek bij het biljart. Vragen? Geen vragen. Ik gaat de slachtoffers’ - hij maakte aanhalingstekensgebaren in de lucht - ‘ophalen.’

Vertwijfeld keek Kees-Jan de tafel rond. Niemand besteedde aandacht aan hem. Of toch, het meisje van twintig glimlachte naar hem. Dorien, had hij in de gauwigheid onthouden, Dorien en Geesje. Hij zou hun team versterken. Waarmee in godsnaam. Toch niet op de manier zoals even door zijn hoofd was geflitst? Hij kwam voor een stukkie in de krant, als beschouwer van de activiteiten zonder daaraan deel te nemen. Uit de rugzak haalde hij een kladblok tevoorschijn en een pen. Hij twijfelde over het cameraatje. Deze happening leverde vast geen beelden op die geschikt waren voor een krantje. Hij keek weer naar Dorien, ze knipoogde, ze had een guitig gezichtje, een snoezig roze jurkje met een kanten kraagje. Zij zou zich toch niet overgeven aan de vulgaire handelingen die aangekondigd waren?

Het was Geesje die hem uit zijn gepeins haalde.

‘Nou, succes dan maar, Willem-Jo, ik zou mijn mond er maar niet té fanatiek op zetten, voordat je het weet gaat-ie af. ‘t Is net vuurwerk.’ Haar kakelende lach maakte de sfeer er niet gemoedelijker op. Kees-Jan bedacht koortsachtig hoe hij kon ontsnappen aan de dreigende omstandigheden. Vanuit zijn ooghoeken zag hij ook Dorien naderen, ze was een slank dennetje zag hij nu, met tietjes die voor licht reliëf in haar roze jurkje zorgden.

‘Wij bij de biljarttafel, hè?’ Haar stem klonk melodieus, typisch het geluid dat geschikt was om een mooi lied mee te zingen. Dat zou ze vast niet gaan doen. Met volle mond zou haar dat zeker niet lukken.

“Russisch roulette in De Pijperette” noteerde Kees-Jan op zijn blocnote en zette er de datum achter. Dit werd een verhaal dat iedereen wilde lezen, maar niemand zou geloven. Hij keek op toen er een bescheiden applausje klonk voor de twee mannen die ome Cor voor zich uit de ruimte in duwde.

‘Dames en heren, hier benne ze dan, Ricardo en Philip, beiden strak van de hormonen. Ik zou zeggen heren, laat de broek maar zakken en neem plaats. Als ik op mijn fluitje blaas’ - hij hield een scheidsrechtersfluitje omhoog - ‘dan starten de deelnemers omstebeurt met het blazen op Ricardo’s en Philips fluitjes.’

‘Nou, maak daar maar fluiten van,’ riep de man achter de bar, waarna er weer, dit keer harder, geapplaudisseerd werd. En gejoeld.

Schoorvoetend bewoog Kees-Jan zich langs de biljarttafel waar Ricardo plaatsnam op een stoel.

Van het uittrekken van de broek kreeg Kees-Jan weinig mee. Opeens was hij daar, de enorme rechtopstaande piemel van Ricardo. De jongeman in kwestie hing wijdbeens op de stoel met een gelaatsuitdrukking die het midden hield tussen trots en verlegenheid. Met zijn rechterhand trok hij zijn apparaat nog iets strakker, een nonchalante beweging die routineus aandeed.

De kandidaat-pijpers keken elkaar gespannen aan. Geesje giechelde kinderlijk.

‘Nou, zal ik dan maar?’ Het klonk dapper, maar ze speelde natuurlijk op safe: de eerste twintig seconden zou Ricardo zijn spulletje gewoon nog onder de pet kunnen houden. Dat zou voor de eerste beurt van Dorien ook nog zo zijn, en Kees-Jan zou het eveneens droog redden. Een absurde gedachte trouwens dat hij over een tel of veertig Ricardo’s pik in de mond zou nemen. Hij schudde zijn hoofd, dit was niet normaal meer.

Normaal of niet, meteen nadat ome Cors snerpende fluitje klonk, boog Geesje voorover en nam met de handen in de zij Ricardo’s tentakel in haar gulzige mond. Op het sluiten van zijn ogen na gaf de kerel geen krimp. In een strak ritme zoog Geesje op het willige vlees, zoals afgesproken twintig secondes, die ome Cor afrondde met opnieuw een fluitsignaal. Zodra Geesje overeind kwam dook Dorien als een roofvogel op Ricardo’s pielemuis. Het deed Kees-Jan pijn haar zo vulgair bezig te zien, hoewel hij zich realiseerde dat het allemaal part of the game was. Ze had haar handen netjes op haar rug en bewoon haar hoofd op en neer. Ricardo kreunde met nog steeds zijn ogen dicht.

Het opdringende publiek bleef aanvankelijk stil, er werd gefluisterd, zenuwachtig gelachen, maar al snel klonken er opmerkingen als ‘spuiten Ric, laat je lekker gaan’ of ‘zuigen, Dorien, je ken het’. Het rumoer zwol aan toen Doriens tijd erop zat en Kees-Jan het overnam. Net als Ricardo sloot hij zijn ogen en liet het gevaarte zijn mond in glijden. De eikel was glad van Doriens spuug, hij proefde cola, en ontdekte de contouren van Ricardo’s eikel en de dooraderde stam van zijn penis. Zijn handen steunden op Ricardo’s naakte en harige bovenbenen.

‘Hij weet er weg mee,’ hoorde hij zeggen.

‘Hij lust er pap van,’ wist een ander.

‘Is-ie van de verkeerde kant?’ wilde een derde weten. ‘Met die gele broek.’

Twintig tellen zuigen op de pik van een ander was te overzien en toch kwam het fluitsein van ome Cor als een opluchting. Ricardo en Kees-Jan keken elkaar kort aan, een blik van verstandhouding, jongens onder elkaar. Niet helemaal natuurlijk, want de goegemeente drong zich op. Het was Geesjes tweede beurt, ze pijpte Ricardo bijna professioneel. Dorien stond naast Kees-Jan en stak haar duim naar hem op. Goed gedaan, leek ze te willen zeggen. Nog wel, dacht Kees-Jan. Hoe lang nog voordat Ricardo zou klaarkomen?

Het was Geesjes beurt weer, haar kapsel deinde wild heen en weer op het ritme van haar bewegingen. Van dichtbij constateerde Kees-Jan hoe ze met haar linkerhand Ricardo’s balzak omklemde. Was dat wel reglementair? Moest hij protesteren bij ome Cor of zou hij daarmee een kinderachtige beurt maken. De fluit ging, Geesje kwam triomfantelijk omhoog en veegde haar natte lippen af.

‘Niks,’ gilde ze en stapte opzij voor Dorien. Die nam plaats op haar knieën tussen de harige benen van Ricardo. Hij legde zijn gekruiste handen over Doriens achterhoofd en trok haar naar zich toe. Dorien maakte smakkende geluiden, terwijl Ricardo’s apparaatje diep in haar mondholte stak. Snuivend haalde ze adem door haar neus. Ome Cor floot, Dorien kwam zuchtend los en Kees-Jan kweet zich opnieuw van zijn taak. Hij concentreerde zich op Ricardo’s eikel die dik en strak over zijn tong gleed. Weer de redding van de fluit. Weer Geesje, weer Dorien, maar nog nergens een druppel sperma te zien.

Toch, bij de andere groep barstte een enorm gejoel los. Kandidaat Philip moest zijn langverwachte climax bereikt hebben. ‘Rozemarijn is dood,’ riep iemand. ‘Morsdood,’ krijste een hysterische vrouwenstem. Zo ging het dus, bedacht Kees-Jan, en boog zich nogmaals voorover om Ricardo af te zuigen. Het oogje bovenop de eikel leek hem aan te kijken. Zonder nadenken zette hij zijn lippen erop, opende zijn mond en liet Ricardo’s penis naar binnenglijden. Zijn spuug gleed als sop langs de stevige stam omlaag.

Het fluitje ging. Precies op het moment dat Kees-Jan zijn hoofd terugtrok, kwam het. Het spoot tegen zijn gehemelte, tegen zijn huig, over zijn tanden en kiezen. Het was een behoorlijke hoeveelheid, meer dan hijzelf ejaculeerde als hij zich aftrok. Het bleef maar komen, vooral toen Ricardo zijn achterwerk van de stoel lichtte en opnieuw diep in Kees-Jans mondholte dook. Zijn orgasme liet Ricardo gepaard gaan met een aanstellerig gierende kreet. Alsof hij aan het bungeejumpen was, dacht Kees-Jan. Hoewel het er allemaal aan had zitten komen leek hij toch overvallen door de snelheid, de kracht en de hoeveelheid. Van de weeromstuit slikte hij alles in, liet zijn tong door zijn mond gaan voor eventuele restanten en slikte nog een keer. Dit was het dus, zo smaakte zaad van een ander. En zo voelde het dus om door een voltreffer getroffen te worden en zo doende uitgeschakeld.

Kees-Jan kwam weer bij zinnen toen de omstanders in een daverend gejuich uitbarstten. Verward keek hij de kring rond, juichten ze hem nu toe, of was hier Ricardo de held? Of ging het gewoon om het stompzinnige gekrakeel waarmee idioten zich uiten om welke aanleiding dan ook? Er werd met bier gesmeten, er werd geduwd en getrokken, gezongen en gedanst. Ging het om leedvermaak of juichten ze om Ricardo die gewoon was klaargekomen na een intensieve zuigbeurt? Gewoon? Zo gewoon waren de omstandigheden niet.

In de consternatie die volgde en waarin zelfs ome Cors snerpende fluitje geen orde meer kon scheppen trokken omstanders Ricardo uit de stoel en duwden Kees-Jan erin.

‘Ronde twee,’ hoorde hij ome Cor roepen. Dat hielp, de gemoederen kwamen tot bedaren en ome Cor, schor geschreeuwd ondertussen, kwam boven de wegebbende herrie uit.

‘Met in de hoek Harry de barman met Joke en Els, en hier bij het biljart Jan-Kees van de krant met Geesje en Dorien. Broeken en onderbroeken uit en let op de fluit.’

Het duurde enkele seconden eer Kees-Jan Bakema door had hoe de vork in de steel zat. Plukkende handen maakten zijn gele broek los en sjorden het strakke kledingstuk met geweld omlaag, de blauwe boxershort met zich meeslepend. Kees-Jans geslachtsdeel hing klein en onschuldig opzij, een naaktslak in winterslaap.

Het was Doriens beurt. Behendig wist ze Kees-Jans piemel tussen de lippen te krijgen en met haar mooie grote ogen op Kees-Jans verontruste gezicht gericht zoog ze er met haar warme mond gevoel in. Kees-Jans zwellichamen vulden zich sneller dan de uiterwaarden bij wateroverlast, alle hormonale sluizen werden in een ruk opengezet. Na ome Cors fluitsignaal kon Geesje aan de slag met een half erecte penis die zich tijdens haar ongekende zuigwerk opwerkte tot een volwaardige stijve.

Kees-Jan sloot de ogen. Hoe was hij in godsnaam in deze toestand beland? Dorien gooide alles in de strijd met het likken van zijn toompje, Geesje ging voor diep, dieper, diepst, Dorien concentreerde zich op het randje van de eikel, Geesje beet er zachtjes in, Dorien zoog haar wangen hol, liet hem los, zoog weer, liet los en… God daar kwam het al, een slordige witte straal spoot als een confettisliert door de lucht om op Doriens wang en kin neer te dalen. Een tweede kwak met minder kracht belandde op de kanten kraag van haar roze jurkje. Kees-Jan bekeek met afgrijzen wat hij aanrichtte, zijn kreun was te akelig om alleen genot uit te drukken. Dorien voelde geschrokken aan haar wang en wreef de smurrie opzij met haar hand, zodat het in hals belandde en omlaag gleed.

Ondertussen kon Geesje haar geluk niet op. Ze was op de tafel gesprongen en danste daar wild in het rond, haar rok omhooggetrokken, zodat haar melkwitte dijen alle aandacht trokken. Haar gekrijs was angstaanjagend, het rollen van haar ogen verontrustend en het tonen van haar onderbroek onbehoorlijk. Maar geen aanwezige die er aanstoot aan nam. Erger nog, met het beslechten van het pleit bij de andere groep waar Joke de volle laag kreeg en Els door kon naar de finale raakte de herrie van de omstanders aan complete hysterie. Hoe hard ome Cor ook aan zijn fluit trok - dat wil zeggen erop blies - effect had het niet.

In de chaos hing Kees-Jan hijgend achterover op zijn stoel, zijn broek en onderbroek onveranderd op zijn enkels, zijn natte piemel nadruppelend op zijn ontblote buik. Hij voelde een hand op de zijne, het was Dorien. ‘Kom,’ riep ze bij zijn oor. Zo goed en zo kwaad als het ging met zijn broek om zijn onderbenen volgde hij Dorien door de deinende massa. Ze ging door een deur met ‘privé’ erop waarachter een steile trap omhoog kronkelde. Kees-Jan strompelde omhoog, zich stevig vasthoudend aan de trapleuning. Hoe hoger ze kwamen, hoe stiller het werd. Aan de nok te zien, moest de zolder al bereikt zijn.

Er was daar een kamertje waar ze naar binnen gingen. Er stond een strak opgemaakt ledikant, er hing een kaal peertje aan het plafond en er was een ouderwetse wastafel met een verwassen handdoek en washand.

‘Wil je met me naar bed?’ vroeg Dorien. Ze keek erbij alsof ze de onschuld zelve was. Wat kon Kees-Jan anders antwoorden dan ‘Ja, ik wil’. Hij ging zitten op het bed en keek hoe Dorien zich van van haar kleding ontdeed. Daar stond ze, de mooiste vrouw op aarde en naakt als een pasgeboren baby. Met prachtige tietjes en slechts een toefje schaamhaar op haar kutje. Ze draaide de warmwaterkraan open en waste het sperma van haar hals met de washand en schrobde vervolgens ook haar kruis en billen. Nadat Kees-Jan alles had uitgetrokken, waste ze ook nog zijn pik die zich alweer oprichtte.

Kees-Jan ging op Dorien liggen, het voelde fijn en warm zo huid op huid. Hij gleed voorzichtig bij haar naar binnen en bewoog met lieve kleine stootjes die voor enorme opwinding zorgden. Zo kronkelden ze naar een bevredigend einde, veel bevredigender uiteraard dan dat gepijp beneden in het café.

Daar ontving Geesje het zaad van ome Cor recht in haar bakkus. Ze had zo graag willen winnen, maar was nu dood. Morsdood.