In therapie

Waar de pijn opeens vandaan kwam, Turf had geen idee. Het leek hem beter direct een fysiotherapeut te consulteren. Hij kwam uit bij Fysiopraktijk Herman en Willem de Koning in de Batavenstraat, lekker in de buurt. Het waren twee broers las hij op de website. Misschien wel een tweeling, ze leken sprekend. Turf reed er op de fiets naartoe, lopen gaf te veel ongemak.

‘Pijn in beide heupen dus,’ concludeerde Herman de Koning. Hij typte een aantekening in de laptop. Het was een jonge kerel, iets jonger dan Turf zelf. Zijn witte polo met het logo van Fysiopraktijk De Koning - een geel kroontje met de tekst eronder - spande over zijn brede borst. De spieren van zijn bovenarmen knelden in de korte mouwen. ‘Maar zonder aanwijsbare oorzaak?’ Hij keek Turf vragend aan. ‘Er moet toch iets zijn?’

‘Het enige wat ik kan bedenken is dat ik wat meer heb hardgelopen dan anders. Misschien wat vaker gevolleybald.’

‘Geen blessures opgelopen, geen misstappen begaan, kou gevat op spieren?’

Turf haalde zijn schouders op. ‘Niet dat ik weet, niet bewust althans.’

Herman tikte weer wat in de laptop en keek op. Zijn ogen waren donkerbruin en keken wat droef.

‘Dan moesten we er maar eens naar kijken. Van onderen alles uit en op je rug plaatsnemen op de massagetafel.’

De opdracht overviel Turf, hoewel hij begreep dat fysiotherapeut door zijn onderbroek heen geen onderzoek kon doen. ‘Alles?’ vroeg hij voor de zekerheid.

In plaats van te antwoorden reikte de fysiotherapeut hem een klein handdoekje aan. ‘Om je intieme delen mee te bedekken. Ik haal even een glas water.’

Zo snel Turf kon, prepareerde hij zich. Vliegensvlug beklom hij in zijn blote gat de massagetafel en drapeerde het doekje over zijn geslachtsdelen. Licht gespannen wachtte hij het vervolg af. Er gebeurde weinig, hij hoorde stemmen op de gang, gesmoord lachen, ergens rinkelde een telefoon. Voor de zekerheid voelde hij nog even aan het doekje, trok het iets omlaag om zijn testikels nog beter te bedekken, maar constateerde dat zo het topje van zijn penis erbovenuit stak. Waarom zo’n petieterig handdoekje!

Herman de Koning kwam binnen met zijn waterglas. Hij nam een slok en zette het neer.

‘Mooi, je ligt al, dan gaan we eens kijken.’ Hij kwam naast de tafel staan. ‘Ik ga je heupen onderzoeken en het brede gebied eromheen. Het is onvermijdelijk dat ik in de buurt kom van edele delen.’ Hij glimlachte vriendelijk. ‘Maar goed, mannen onder elkaar, toch?’

‘Wat moet, dat moet,’ antwoordde Turf manmoedig.

‘Benen iets uit elkaar,’ beval Herman. ‘Zo ja.’

Met de kin op de borst stelde Turf schaamtevol vast dat het handdoekje tussen zijn gespreide benen zakte en zijn penis bloot kwam. De vingers van de fysiotherapeut knepen flink in het vlees en de spieren rond zijn heupen, drukten in zijn liezen en duwden op de botten.

‘Voel je dit?’ vroeg Herman, terwijl hij met duim en wijsvinger achter Turfs balzak kneep.

‘God, ja,’ kreunde Turf.

‘En dit?’ Herman greep met al zijn vingers in het bovenste deel van de binnenkant van Turfs dij.

Zo stoïcijns als de fysiotherapeut zijn droge diagnostische vragen stelde, en kneep en voelde alsof hij brood kneedde, zo verhit raakte Turf. Niet zozeer alleen door de pijn die bij elke aanraking opvlamde, maar ook door het niet te vermijden harder worden van zijn geslachtsdeel.

‘Excuus, excuus,’ mompelde hij met een rood hoofd.

‘Excuus?’ Herman keek Turf niet begrijpend aan.

‘Voor die, eh, erectie. Ik krijg nogal snel een, eh, stijve. ‘t Is niet dat je denkt dat, ehm…’ Turf wist niet hoe hij zijn zin af moest maken. De therapeut had een pees te pakken die het bloed in zijn zwellichamen verder opstuwde.

‘O ja,’ vroeg Herman, ‘krijg je zo gauw een stijve lul? Ik zie het, ja.’

‘Sorry,’ piepte Turf kleintjes, terwijl Hermans warme handen stevig zijn naakte heupen aftastten.

‘Ik zal je wat bekennen.’ Herman keek Turf grijnzend aan. ‘Ik krijg altijd direct een stijve als ik een man met een erectie zie. Ik weet niet wat dat is, het overkomt me gewoon. Maar een naakt wijf daarentegen, een naakte kut, wat zeg ik, een drijfnat kutje: nothing, niente. Gewoon slappe hap. Onverklaarbaar.’

Met beide handen betastte hij hardhandig Turfs onderbuik. Turf kon de kreetjes van pijn nauwelijks onderdrukken. Of pijn, misschien was het eerder van zaligheid. De hand van de therapeut schoof langs de volle lengte van zijn opgerichte pik. Onopzettelijk natuurlijk. Maar toch.

‘Voel je dit?’ vroeg Herman.

Turf zuchtte en knikte.

‘Dan nu even op je buik.’

De massagetafel kraakte terwijl Turf zich omdraaide. Op de grond zag hij het handdoekje liggen, nutteloos, doelloos.

‘Bovenbenen iets spreiden. Zo ja, prima.’

Het lag ongemakkelijk bovenop zijn erectie die zich alleen maar leek te verharden. De warme handen van de therapeut op Turfs billen lieten de opwinding niet bedaren. Weer dat knijpen en voelen, weer die routineuze vragen: ‘Doet dit pijn? Hoe voelt dit? Is dit pijnlijker dan dat? Als ik hierop duw, is dat onaangenaam?’

Turf moest eerlijk zijn. Hij keek met open mond over zijn schouder, zuchtte hoorbaar en fluisterde zijn antwoord: ‘Niet onaangenaam, juist lekker.’

Hermans vingertoppen wreven over zijn anus, maar stopten abrupt.

‘Draai maar even terug. Het is lastig precies vast te stellen wat de oorzaak van de pijn is. De heupen, het bekken en de gewrichten in die omgeving resoneren pijn. Dus stel dat je ergens van achteren een zenuw in de knel hebt, dan kan het best zijn dat je de pijn van voren voelt, snap je? Heb je links pijn, dan kun je dat soms voelen aan de rechterkant. Persoonlijk denk ik dat er niet echt iets mis is, meer een overbelaste spier of een gewricht dat ergens een misser heeft gemaakt.’

Turf knikte. Hij zat met opgetrokken knieën op de massagetafel, zijn erectie verborgen tussen zijn dijbenen. Hij keek de fysiotherapeut aan terwijl die zijn vermoedens uitsprak. Toch ontging hem de ongewone bobbel niet in de grijze joggingbroek. Herman de Koning kreeg een stijve als hij een man met een erectie zag. Een bijzondere bekentenis. En hoe professioneel was de hand in Turfs bilnaad geweest?

‘Ik stel voor dat je wat algemene oefeningen doet, niks forceren, de boel wat rust geven en volgende week weer even langskomen.’

‘Niet sporten, dus,’ stelde Turf vast.

‘Ga op je rug liggen, dan kun je de oefening uitproberen die je dagelijks een paar keer moet doen. Eerst languit, vervolgens begin je met rechts, trek je been op, buig ‘m en trek je bovenbeen tegen je borst. Klem je armen eromheen en duw je been tegen je aan. Tel tot tien en los. Vervolgens terug in strekstand en is het de beurt voor het linkerbeen. Duidelijk? Toe maar.’

Turf voerde de oefening uit. Hij trok zijn gevouwen been met kracht tegen zijn borst. De fysiotherapeut stuurde mee, zijn hand om de ronding van Turfs gespannen bilspier.

‘Lukt het? Tel maar tot tien.’

Turf telde voor zichzelf tot tien. De strelende hand was nadrukkelijk aanwezig, ondersteunend, maar duidelijk ook voelend en pakkend, de vingers direct achter zijn scrotum.

Het was tijdens de oefening met het linkerbeen dat de therapeut zijn hand over de volle lengte van Turfs penis legde, eerst losjes, vervolgens volledig omvattend in een stevige greep.

‘Nog steeds keihard, hè,’ stelde hij vast.

Turf kon niet antwoorden, hij was pas bij vijf. De greep verstevigde en bewoog voelbaar omhoog en omlaag.

‘Tien,’ zuchtte Turf met schorre stem. Was het bedoeling dat hij verder ging met zijn rechterbeen? Terwijl Herman aan zijn lul trok?

De hand verschoof omlaag en bleef rusten op Turfs balzak.

‘Ga door,’ klonk de dwingende stem van de therapeut, ‘ik zeg het wel als je mag stoppen.’

Turf boog opnieuw zijn rechterbeen, klemde er zijn armen omheen alsof hij zijn knie omhelsde en voelde wederom drukkende vingers op zijn aars.

‘Zal ik,’ bracht hij steunend uit, ‘zal ik beide benen optrekken?’

‘Wat je wil, kan interessant zijn,’ mompelde Herman de Koning die zijn hoofd vlak boven Turfs voorvocht druppende eikel bracht. Er schoof een vinger bij Turf naar binnen en de mond van de therapeut was aangenaam warm. Turf omklemde zijn beide benen en telde tot tien. Tot twintig, tot dertig, hoewel hij bij zes de tel al was kwijtgeraakt. Hij kneep zijn ogen dicht en onderging de therapie. Hij kreunde, maar het was niet de pijn in zijn heupen.

Zodra de deur werd geopend schoot Herman overeind en trok zijn vinger terug. Turf liet zijn benen met een klap op de massagetafel vallen en tilde zijn verhitte hoofd op. Langs zijn kloppende pik zag hij een man die als twee druppels water op Herman leek.

‘Gaat het hier allemaal goed,’ zei hij en gaf Turf een vette knipoog. ‘Willem de Koning is de naam.’ Zijn uitgestoken hand drukte die van Turf zo krachtig, dat Turf vergat zijn naam te zeggen.

‘Dus jij hebt het op de heupen heb ik me laten vertellen door mijn broertje hier.’ Hij legde zijn arm om de schouders van Herman. Turf knipperde met zijn ogen. Het leek wel of hij dubbel zag. Twee knappe blonde kerels, breedgeschouderd en met armspieren als scheepskabels, gestoken in strakke, smetteloos witte polo’s waar hun tepels doorheen prikten. Zelfs hun joggingbroeken vertoonden eenzelfde soort bobbel. Wat maar één ding kon betekenen: niet alleen Herman kreeg een stijve als hij een man met een erectie zag, ook Willem had daar last van.

‘Slaat de therapie al een beetje aan?’ Willem de Koning grijnsde breed. Ondertussen draaide Herman het slot op de deur en dimde het kille plafondlicht in een sfeervollere stand.

Turf glimlachte verlegen. ‘Ach, tja, best wel.’

‘Maar het kan nog beter,’ stelde Willem vast. ‘Daarom ben ik hier, ik kan vast ook nog iets betekenen in de behandeling.’ Hij maakte aanhalingstekens in de lucht bij het uitspreken van dat woord. ‘Heb je nog spul in het laatje, Herman?’

Herman haalde een donkere tube uit de la. ‘Nog bijna vol.’

In de minuten die volgden verbaasde Turf zich zich over de efficiëntie van het therapeutenwerk. Of hij toch maar weer op zijn buik wilde gaan liggen. Benen wijd? Ja, doe maar. Wacht, die bovenkleren konden beter uit. Ook Willem en Herman trokken wat uit. Eigenlijk alleen hun sokken niet. Herman die zich royaal insmeerde met het spul uit de tube en bovenop Turf klom. ‘Geen zorgen hoor,’ sprak Willem, ‘die tafel kan wel tot driehonderd kilo dragen.’ De flukse en pijnloze penetratie door Herman (‘dat heb je vaker gedaan, Turfje’) en Willem die zich aan het hoofdeinde posteerde met een bikkelhard orgaan dat smeekte om behandeld te worden.

Op de fiets naar huis floot Turf een liedje van de Beatles. Hij kon zich de titel niet herinneren, maar hij had het als kind ooit geleerd op pianoles. De pijn in zijn heupen leek minder. Er waren lichte klachten voor in de plaats gekomen, daar waar Herman en na hem Willem hun onvermijdelijke maar bezielde therapie hadden uitgeoefend. Dat zou slijten. Hij moest volgende week terugkomen. Dan zou ook Ricardo aanwezig zijn, de talentvolle stagiair.

De zon scheen, de pedalen gingen rond en de slappe smaak van vers sperma hing in zijn mond. Maar Turf floot. Heette het niet “Love me do”?