De APK-keuring

Direct na zijn werk op het saaiste accountantsbureau van de hoofdstad nam Hendrik metro 51 naar de Jan van Galenstraat. Het was november, maar nog steeds wat broeierig. Hij had zijn lange beige regenjas over zijn linkerarm gedrapeerd, rechts droeg hij zijn koffertje. Tussen de duizenden andere reizigers die de treinwagons lieten uitpuilen was Hendrik in zijn grijze confectiekostuum een onopvallende verschijning. Hij had de pech met zijn neus bovenop de weelderige dreadlocks van een niet zo propere rastafari te staan. Om het leed enigszins te verzachten ademde hij door zijn mond. Er zat niets anders op dan de rit uit te zitten. Er waren nog zes stations te gaan.

‘Vergeet niet uit te checken met uw ov-chipkaart,’ herhaalde de omroepstem van de vervoersmaatschappij voor de zoveelste keer toen Hendrik uit de metro stapte op het station van zijn bestemming. In deze buurt had hij normaal niks te zoeken, maar de garage die de APK voor zijn auto deed zat hier om de hoek. Als er iets met de auto zou zijn, zouden ze bellen. Er was niet gebeld, dus straks zou hij in zijn goedgekeurde Volvo naar huis rijden.

Vakgarage Hurkmans, zo heette het bedrijfje. Uit zichzelf zou Hendrik daar nooit zijn terechtgekomen. Het was dat zijn feministische collega Jansje hem op de zaak attent had gemaakt.

‘Een uitstekende garage met alleen maar vrouwelijke monteurs,’ had zij gezegd, ‘nog niet zo lang bezig, dus om ze te steunen moet je daar je APK laten doen.’

Normaal gesproken ging Hendrik gewoon bij zijn Volvo-dealer, maar Jansje hield zo fanatiek aan, dat hij toezegde Hurkmans de eer te gunnen.

‘Nog goedkoop ook,’ had Jansje aangevuld. Toen kon hij helemaal niet meer terug.

De roze neonletters van Vakgarage Hurkmans aan de gevel kon je niet missen. Het leek warempel wel de roze buurt, dacht Hendrik bij zichzelf. Typische naam ook wel, Hurkmans. Dat hurken in combinatie met vrouwen snapte hij nog wel. Tijdens de boswandelingen met zijn vrouw Sylvia moest ze met haar zwakke blaas regelmatig even op de hurken. Dat ‘mans’ was dan weer tegenstrijdig. Vakgarage Hurkvrouwen zou logischer zijn geweest. Hoewel, zoveel zou er ook weer niet gehurkt worden. Hij nam aan dat er een normaal toilet was. Of toch een Frans toilet?

‘Meneer, wat ken ik voor u doen?’ Een potige tante in een paarse tuinbroek achter de balie keek hem vragend aan. Ze kauwde met open mond op een stuk kauwgom.

Hendrik schraapte zijn keel. ‘Mijn auto is APK gekeurd. Een witte Volvo.’

De vrouw scrolde over een beeldscherm. ‘Witte Vulva, witte Vulva, where are you? Kenteken?’

Hendrik gaf haar een minzame glimlach. Spotten met de naam Volvo vond hij eerlijk gezegd niet gepast, maar hij besefte dat hij te doen had met een vrouwenbedrijf.

‘OB748S’

‘OP?’

‘OB.’

‘Ah, als van de tampons.’ Ze lachte hard om haar eigen vaststelling. ‘M’n collega zei nog vanmiddag, als je die witte OB-Vulva in de garage zet en je trekt ‘m er weer uit aan het touwtje, dan hebbie een rooie Vulva. Hahaha. Snappie, tampon, wit, rood, hahaha.’

De clou van de grap ontging Hendrik, eerlijk gezegd luisterde hij maar half. Hij kwam zijn goedgekeurde Vulva, ach, Volvo halen. Hij keek op zijn horloge, hij zou sowieso later thuiskomen dan normaal. Sylvia wist ervan.

‘Mijn collega is er nog mee bezig,’ zei de vrouw. Ze blies haar kauwgom op tot het klapte. ‘Er was iets mee. Wacht daar komt Najad net aan, zij doet uw wagen. Najad, deze meneer hier is van de OB-Vulva.’

Najad was met haar lieftallige gezicht en grote bruine ogen een adembenemende verschijning. Haar zwarte haar piekte onder het petje uit dat het roze logo van de garage droeg. Haar overall kon zo de wasmachine in. Ze was zo mooi dat Hendrik bloosde toen ze hem aansprak.

‘Gaat goed komen, hoor, meneer, twee dingetjes nog. Ten eerste de buttplug, die is helemaal verroest, daar krijg je last mee op den duur.’

Buttplug? Hendrik had er nog nooit van gehoord. ‘Waar zit die?’ Zijn stem klonk wat argwanend.

‘Oh, achter, bij je uitlaat. Als ie doorroest heb je echt een probleem. Ik heb ‘m zo vervangen voor een glimmend nieuw exemplaar. En dan nog de cockring. Da’s een rubber ringetje in je motorkap. Misschien hoorde je het bij het starten rammelen?’

Dat was Hendrik nog nooit opgevallen. Maar als de monteur het zei. Of was het monteuse?

‘Hoe dan ook, ik vervang ‘m effe, kost nog geen twintig eurootjes.’ Ze had een schitterende glimlach met stralend witte tanden. Ze draaide haar hoofd schuin. ‘Ken ik u niet ergens van?’

‘Jullie zouden toch bellen als er iets was?’ Hendrik had meteen spijt van zijn agressieve toon. Die Najad was gewoon te aardig om onaardig te doen.

‘Klopt, de Vulva is APK in orde, hoor. Dit waren nog twee dingetjes waarvan wij het onverantwoord vonden u er zo mee de weg op te sturen. Een door erosie aangetaste buttplug moet u niet onderschatten, en zo’n cockring houdt de boel op zijn plek.’ Ze bleef vriendelijk, ze lachte nog steeds. Hendrik smolt.

‘U heeft gelijk,’ zei hij zacht.

‘Geef me een klein kwartiertje, dan maak ik het tiptop in orde. Neem gerust een kopje koffie in de wachtruimte.’

Terwijl Hendrik plaatsnam met een kartonnen bekertje, hoorde hij de monteur en de receptioniste smoezen. Ze keken en knikten naar hem en hij ving woorden op als ‘vent’, ‘schunnig’ en ‘kalender’. Het gefluister negeren viel hem lastig. Toen hij het woord ‘kalender’ nogmaals hoorde, viel zijn oog toevallig op een kalender naast het koffieapparaat. Het was een ding op posterformaat, op de onderste helft de dertig dagen van november. Dat was niet zo opzienbarend. De foto erboven des te meer. Een schunnige naakte vent was op de rug gefotografeerd, zijn stevige partij billen pontificaal in beeld. Van over zijn schouder aanschouwde hij de kijker met een blik die, als het al niet geil was, toch zeker broeierig genoemd mocht worden. Dat vond Hendrik nog niet eens het meest shockerende. Dat was wel het gezicht dat hem aankeek. Zijn eigen gezicht, maar dan de wellustige versie.

Geschrokken sprong hij op, koffie morsend op de vloer, een en al oog voor zijn naakte zelf. Dat gezicht ja, maar die kont… Bij de receptie klonk gelach. Gegier eerder. Een derde collega, een lange slanke met blond haar, had zich bij de club gevoegd. Nieuwsgierig keek ze in zijn richting en knikte overtuigd.

Haalden ze een misselijke grap met hem uit? Vernederden ze hier alle kerels waar ze bij stonden? Vakgarage Hurkmans voor al uw vrouwelijke ongein? Roestige buttplugs, cockringen met slijtage en pin-up kalenders met mannelijke klanten erop. En maar lachen, meiden.

Hij sloeg de kalender om naar december en trok wit weg. Dezelfde man, frontaal deze keer, met niet meer dan een mijter op zijn hoofd. Hetzelfde hoofd, Hendriks hoofd, zijn geilste uitdrukking, maar niet, absoluut niet zíj́n penis. Zijn dingetje kon hier twee keer in. Drie!

‘U bent het, hè?’ Het was die blonde, met Najad en paarse tuinbroek in haar kielzog.

‘Hoe bedoel je, nee, wat een onzin!’ Hendrik klonk geagiteerd.

‘Wij vinden het fijn om naar te kijken, hoor, tijdens onze pauze. December moet nog komen, maar die van april was ook enorm opwindend.’

‘Vergeet die van augustus niet,’ voegde Najad toe. ‘Met die stijve.’

‘Dat was juli, hoor,’ zei tuinbroek. ‘Die was prachtig, ja.’

Ze hingen om hem heen als wolvinnen om een schaap.

‘Ik lijk er misschien op, maar zoiets zou ik nooit doen.’ Het klonk weinig overtuigend. De blonde bevestigde dat met haar ‘ja, ja,’ en haar spottende grijns.

‘Ik durf het haast niet te vragen,’ zei Najad, ‘maar mogen we een foto maken met u en ons erop.’

‘Hoezo!’ Geheel tegen zijn aard in verhief Hendrik zijn stem. ‘Ik heb hier niks mee te maken.’ Hij sloeg zijn hand tegen de kalender, recht in het volle kruis van zijn lookalike.

‘Gewoon met uw broek aan, natuurlijk,’ vulde paarse tuinbroek aan.

‘Hoewel het ook best zonder mag.’ De blonde knipoogde wulps. ‘Of allemaal naakt?’

Hendrik wilde wel wat zeggen, maar zijn tong leek als verlamd in zijn mond te liggen. Wanhopig keek hij naar zijn naakte evenbeeld. Wat een confronterende eikel. Die moest gefotoshopt zijn. En die zak!

Zwijgend drongen de dames zich aan hem op. Anders dan andere vrouwen roken ze naar smeerolie en ruitenvloeistof. Een hand kneep stevig in zijn kruis. Het moest echt een belachelijke selfie zijn die Najad van het samengedrongen kwartet maakte.

‘Goed, meiden,’ zei de tuinbroek, ‘nog even aan de slag, dan ken meneer hier ook naar huis.’

Met een zucht gleed Hendrik op een van de stoelen. Wat gebeurde hier, dit was toch niet normaal? Of was het gewoon business as usual in een vrouwengarage. Zijn overgebleven koffie was lauw, zijn regenjas was op de grond gevallen. Hendrik voelde zich uitgeteld. De billen van de man op de kalender trokken nadrukkelijk de aandacht. Hielden vrouwen daarvan? Zou Sylvia dat ook mooi vinden? En die pik van december? Sylvia en hij hadden toch een goed seksleven? Zeker twee keer per maand waren ze intiem. Ze had nooit geklaagd over zijn afmetingen. Hij was een toegewijde minnaar.

‘Zo meneer,’ de ring zit erom en de plug erin. Rijden maar, zou ik zeggen, de Vulva is er helemaal klaar voor.’

Najad had haar werkkleding verruild voor een openstaande houthakkersbloes en strakke jeans. Ze was goddelijk. Haar zwarte haar hing los tot ver over haar schouders. Het was bijna half zeven, Hendrik zou trek in eten moeten hebben, maar hij kreeg trek in seks.

‘Ik heb de foto naar uw telefoon doorgestuurd, hij is grappig. Als u nog eens iemand zoekt om met u te poseren voor een kalender, ik houd me aanbevolen.’

Nog steeds was Hendrik met stomheid geslagen. ‘Ik zal aan je denken,’ perste hij eruit.

Even later reed hij op de ring van Amsterdam. De Vulva reed als een daantje. De ring zat strak en de plug diep. Je mocht hier maar 80, maar Hendrik had wel 130 willen rijden.