Voorzichtig haalde ze hem eruit, geklemd tussen haar vingertoppen. Het voelde stevig en zacht tegelijk. De ronding glom een beetje, maar niet opgepoetst. Ze keek omhoog. Hoe bijzonder was het dat ze dit in haar hand hield? Het kwam er zelden van, nu was het zover. Bijna dan, want vooralsnog had ze niks geproefd. Hoe moest ze het nu aanpakken, gewoonweg haar lippen openen en het in haar mond stoppen? Was het zo simpel?
Voordat ze het wist, likte ze eraan, met het puntje van haar tong. Een piepklein likje, de moeite nauwelijks waard, maar toch. Het speeksel in haar mond begon te lopen. Wat één zo’n likje al niet teweegbracht. Ze besefte: beheersing is alles. Wat zou er makkelijker zijn dan gewoon de mond wagenwijd te openen, alles naar binnen te schuiven en het maar laten gebeuren. Beheersing. Beheersing.
De tweede lik was groter, niet onbeheerst, maar royaler, een groter deel van het roze lapje in haar mond deed mee. Over die glimmende ronding. Het proefde bijzonder. Haar vingertoppen verstevigden de greep. Het voelde warm, het nam de temperatuur aan van haar vingers.
Ze likte nog eens en nog eens, het was een sensatie. Ook al was de vorige keer lang geleden, ze herkende de smaak, de smaaksensatie eerder.
Haar ademhaling versnelde, ze zuchtte hoorbaar en liet zich achterover vallen tegen de bankleuning. Ze likte weer, zetten haar lippen op de bolling, maakte het nat met haar spuug. Beheersing was alles, ja, maar vergde veel. Te veel.
Ze zoog nu, zachtjes, maar het zuigen was definitief ingezet. Dit was een orale sensatie, bevredigend, smaakvol. Haar mond maakte een onbeheerst slurpgeluid, het teken dat ze de beheersing voorbij was. Het was onmogelijk subtiliteit te betrachten. De tong likte als een bezetene, de lippen zogen smakkend, het was ondoenlijk de kaken op elkaar te houden. Als een bek, zo opende ze haar mond, als de muil van een gretig roofdier. Haar vingers lieten los, het was in haar mond nu, ze kwijlde als een baby aan de Olvarit. Haar gevulde mondholte draaide overuren, ze slikte en likte, het smakte en plakte.
Toen gebeurde het. Ze had het willen voorkomen, maar ook weer niet. Want het was onvermijdelijk, het had niet niet kunnen gebeuren. Het kwam, nadat ze beet. Haar mond vulde zich met de heerlijk kleverig vloeistof. Het klotste langs kiezen en tanden, onder haar tong, langs haar gehemelte. Het was zoveel, ze moest wel slikken. Daar ging het, langs haar huig haar keelgat in, de weg van haar eindeloze slokdarm. Ze rolde opzij van puur genot, het bleef komen en ze slikte en slikte.
Hijgend met open mond en gesloten ogen bleef ze liggen op de bank. Ze was klaar. Echt? Ze keek opzij. Op de salontafel stond het doosje. Er waren nog zeker elf kersenbonbons te gaan. Zou ze het doen?
Reactie plaatsen
Reacties