Pure Vanilla

Het model dat ik via internet vond, woonde in hetzelfde postcodegebied als ik. De kans dat ik haar in de buurt al was tegengekomen was dus groot. De vrouw van een jaar of dertig die op een zomerse dinsdag in T-shirt en spijkerbroek op mijn stoep stond, had ik echter nog nooit gezien. Zij mij wel trouwens, we schenen bij dezelfde supermarkt te komen. We hadden zelfs ooit in dezelfde rij voor de kassa gestaan, vertelde ze lachend. Maar ja, zij had dan ook voorkennis over mij door het bericht in het plaatselijke krantje over mijn expositie. Daar stond ook mijn foto bij.
We schudden handen. ”Hannah,” zei ik.

“Renée.”
Het klinkt misschien raar, maar ik vond die naam heel erg bij haar passen. Wat een Renée-type ook moge zijn, zij was er een. Ik bekeek haar meteen als de hoofdpersoon van een nog te schilderen doek. Enige beroepsdeformatie is mij niet vreemd. En ik stelde vast dat het geen Rubens zou worden met Renée. Ze was lang en slank, op het tanige af, ze had nauwelijks borsten en haar buik was plat als een plank. De ogen in haar langwerpige gezicht waren groot, en blauw als de Middellandse Zee. Je kon erin verdrinken. Maar ik kon zwemmen. Renée was kortom een schoonheid voor wie bereid was andere maatstaven dan normaal te hanteren. Ze deed me denken aan de schilderijen van Egon Schiele, waarmee ik niet wil suggereren dat zij net als veel van zijn modellen een hoer was.

Renée bleek een tijdelijke bewoner van de wijk, ze woonde twee straten verderop in de villa van een welgestelde oom en tante die voor een half jaar door Nieuw Zeeland reisden. Ze runde een tekstbureautje en schreef artikelen in opdracht van tijdschriften. Ze had nog nooit model gestaan, maar het leek haar een fijne manier om haar gedachten te ordenen.

“Hoe bedoel je?” Renée zat aan de keukentafel, ik schonk thee in.
“Ik schrijf ook fictie. Verhalen, en op termijn een roman. Behalve schrijftijd kost dat vooral bedenktijd.”
“Ah zo, dan kun je nadenken over het plot en zo.”
“Precies. En over de personages, het verhaalverloop.” Ze keek me met haar blauwe ogen doordringend aan. Het zou nog een klusje worden die goed in beeld te brengen.

“Je weet dat ik een naaktmodel zoek?” Ik kon maar beter meteen m’n verwachtingen op tafel leggen.
“Eh, ja.”
“Heb je daar ervaring mee?”
“Eh, nee, moet dat?” Ze lachte onzeker.
“Nee, ik bedoel, het is maar dat je het weet.”
“Denk je dat ik geschikt ben, qua figuur, bedoel ik. Zoek je iemand als ik?”
“Ja, hoor, elk figuur voldoet.” Dat klonk wat onverschillig, bedacht ik meteen. “Je bent perfect,” vulde ik aan.
“Ik perfect?”
“Nou ja, nobody is perfect, maar in jouw categorie wel.”
“De categorie non-voluptueus, zeker.”
We lachten, het ijs leek gebroken. Ze knipperde nadrukkelijk met haar ogen. Ze had mooie lange wimpers. Ze had mijn dochter kunnen zijn.

“Hoe oud ben je?”
“Bijna 35.”
Toch ouder dan ik dacht. ”Single?” Ze knikte en blies over haar theekopje, haar lippen getuit.
“Ik denk je een keer of drie nodig te hebben, drie dagdelen, afhankelijk van hoe goed het gaat.”
“Oké.” Ze nam een slokje. Haar korte blonde haar zat quasi slordig. Ze had er ongetwijfeld zorgvuldig vorm aan gegeven. Dit was geen vrouw die zomaar de straat op ging.

Ik nam Renée mee naar mijn atelier op de eerste verdieping, een royale en lichte ruimte waar ooit twee slaapkamers waren geweest. Nog geen week nadat Martin was vertrokken had een aannemer de boel doorgebroken. Met de transformatie van onze oude slaapkamer tot atelier was ik in staat de herinneringen weg te stoppen die Martin als bevuild ondergoed bij mij had achtergelaten. Ons echtelijk ledikant had ik indertijd eigenhandig met een bijl in mootjes gehakt. Dat had opluchting gegeven en met de brandstapel die ik er vervolgens mee inrichtte, had ik Martin voorgoed uit mijn leven kunnen bannen. Wat mij betreft, was hij dood en begraven.

“Wat een bijzondere ruimte, Hannah!” Renée gaf haar ogen de kost, er was veel te zien. De muren hingen vol met doeken en op de vloer stonden talloze exemplaren tegen de wand geleund. Het waren mensen die mijn schilderijen bevolkten. Naakte en aangeklede mannen en vrouwen in acryl-, olie- of aquarelverf. Hoe dan ook in pasteltinten waar mijn voorkeur naar uit ging. Het echte leven was al hard genoeg, de verbeelde wereld mocht wel wat zachter.

“Je maakt prachtige dingen.” Renée bekeek enkele doeken van dichtbij. “Is dit olieverf?” Ze stond voor een vrouwelijk naakt van een tijd terug.

“Olieverf, ja, dat deed ik toen. Jou wil ik aquarelleren. Iets als dat daar op de grond.” Het was een duinlandschap met daarin een naakt stelletje in innige omhelzing.
“Stonden die twee hier ook model?”
“Ze waren man en vrouw. Zijn ze nog steeds, overigens. En ja, die heb ik hier geschilderd. Die duinen bedacht ik er omheen.”
“Erotische scène.”
“Mijn specialiteit.” Ik lachte. “Maar portretten kan ik ook.” Ik keek naar het goed getroffen schilderij van een oude man aan de muur. “Mijn vader, vorig jaar overleden.”
“Hij lijkt op je. Knappe man.”
“Dank je.”

We spraken af voor diezelfde middag. Ik legde, toen Renée was vertrokken, grote vellen en houtskool klaar voor de eerste schetsen. Mijn polaroid- en gewone camera voor het vastleggen van kleuren en schaduwen. Ik wilde aansluiten bij het thema van de naakte lezende vrouw in bed van schilder Isaac Israëls. In de logeerkamer stond een grenen eenpersoonsbed dat ik met enige inspanning op zijn kant via de overloop in het atelier wist te duwen. Ik schoof het op de juiste plek voor de openstaande balkondeuren en maakte het op met witte lakens en een kussensloop. Met toegeknepen ogen bekeek ik het tafereel van een afstandje, sloeg vervolgens een deuk in het kussen en kreukelde het gladde laken. Naast het kussen legde ik een antiek ogend boek, goud op snee. Toen ging ik lunchen.

Renée kwam die middag door de achtertuin. Sommigen zouden dat misschien wat vrijpostig vinden, ik stelde het op prijs. Het gaf aan dat ze zich ontspannen voelde. Niet onbelangrijk voor iemand die zich onbeschermd en kwetsbaar moest opstellen. Wij stapten die middag in onze rollen van schaamteloze exhibitionist en nieuwsgierige voyeur. Op weg naar het atelier leken we twee actrices die een stuk op gingen voeren. Renée die thuis haar T-shirt en jeans had omgeruild voor een bloesje en een rok, liep voor me uit de trap op. Ik betrapte me op de gedachte dat haar lange blote benen me niet onbewogen lieten. Mijn voorgevoel zei me dat ik met dit model een prachtig doek ging schilderen.

Het was warm in het atelier. Ik kon het zonnescherm niet neerlaten, omdat het een vertekend kleurenpalet zou veroorzaken. Ik rommelde wat met mijn spullen. Renée zag kans zich in die korte tijd van haar kleren te ontdoen. Ik zag nog net hoe ze haar string langs haar benen omlaag liet glijden. Als professional en opdrachtgever mocht ik natuurlijk kijken en Renée mocht gezien worden. In die zin was ik een soort huisarts die zakelijk de meest intieme lichaamsdelen moest onderzoeken. Ik registreerde slechts, interpreteerde, legde vast. Er was afstand meestal, soms regisseerde ik een houding, duwde ledematen opzij of naar voren, maar dat was het zo’n beetje. Ik liep op Renée toe. Ze rook zalig.

“Wat is je geurtje?”
“Pure Vanilla, ken je dat?”
“Vanille, dat dacht ik al. Heel lekker.” Ik snoof nog eens omstandig.
Ze boog haar hoofd naar voren. “Het zit vooral in mijn haar.”
Het contrast kon haast niet groter: ik in mijn vormeloze schildersplunje van oud overhemd en joggingbroek, Renée strak, aantrekkelijk op haar manier, fragiel. Ze liet me aan haar ruiken. Warrig kapsel kriebelde mijn neus. Mijn hand belandde op haar koele bovenarm.

“Je hebt het warm,” constateerde Renée. Ze had de druppeltjes op mijn neus en wangen gezien. “Je hebt ook een veel te dik overhemd aan.” Haar ogen waren diep blauw, haar wimpers lang. Ze had een blosje op haar wangen.
“Zullen we dan maar?” Ze nam zittend plaats op het bed. “Hoe ga ik liggen?”

Ze keerde de rollen om. Ik behoorde degene te zijn die het initiatief nam. Mijn ratio liet me even in de steek. Ik moest uit een wolk van vanille breken en terugkeren naar de realiteit. Het model moest op het doek, dat was het, dat was wat ik altijd deed. Renée ging liggen op haar zij, hand onder haar hoofd, de buik bevallig naar voren, de knieën opgetrokken. Haar borsten waren intrigerend, die waren er eigenlijk nauwelijks. Twee grote roze tepels liepen taps toe. Chinese feesthoedjes, klein formaat, zonder elastiekje voor onder de kin. Toen ik papier en houtskool pakte, kwam ik weer tot mezelf. Renée nam de posities in waar ik om vroeg, ik maakte foto’s en grove schetsen. Ze lag op haar zij, haar rug, haar buik, haar blik steeds op het boek gericht.

“Waar gaat het eigenlijk over?” Ze bekeek de voorkant. “Nescio? De uitvreter? Titaantjes? Klinkt boeiend. Not.”

Ik bouwde een pauze in. Vooral voor mezelf, Renée had zich niet echt vermoeid, had soms minutenlang met haar ogen dicht gelegen. Er moest gedronken worden, het was warm, hoewel dat Renée niet leek te deren. En we moesten even praten. Het was te lang stil geweest, hoewel dat mijn concentratie ten goede was gekomen. We dronken water op een bankje op het balkon dat half in de schaduw stond. Renée gewoon zonder kleren, ik ernaast, onze glazen ertussen.

“Dus je schrijft ook fictie?” vroeg ik.
“Wel zo fijn naast al die serieuze artikelen en interviews.”
“En waar moet ik dan aan denken?”
“O, heel breed.” Ze leunde achterover, de armen links en rechts uitgestrekt over de rugleuning. Haar borsten waren nog platter. Het roze van haar tepels oogde fluweelzacht.
“Korte verhalen, blogs, van alles. Hopelijk een roman ooit. Als ik tijd en rust kan vinden.”
“Blogs ook? Je publiceert dus op internet?”
“Ja, en ik schrijf erotische verhalen voor een site.”
“O?” Ik keek haar aan. Zij mij. Blauwe ogen, lange wimpers.
“Wat jij doet met penselen doe ik met woorden.”
“Vind je mijn werk erotisch?”
“Eigenlijk wel, ja. Toch?” Ze nam een slok water. “Veel naakten, een vrijend stelletje in de duinen.”

Ze deed wat ik had willen doen, ze wreef over haar roze tepel, legde haar arm weer op de leuning. Ze leek geen gêne te kennen, zat wijdbeens. Mijn moeder zou gezegd hebben: ga eens netjes zitten, meisje. Ze zag me kijken. Ze draaide zich naar me toe. Schraapte haar keel.
“Als je wilt, mag je best iets aanraken.” De museumsuppoost die de bezoeker toestaat De Nachtwacht te bevoelen.

Ik kon mijn lach niet inhouden. Het was een zenuwachtig hinniken, een geluid dat ik normaal gesproken nooit voortbracht. Ik wist wat ze deed, ze ontregelde. Dat was wat ze met me gedaan had vanaf het moment dat we thee hadden gedronken aan mijn keukentafel: ontregelen. Als ik nog in de veronderstelling verkeerde te maken te hebben met een schildersmodel zoals alle andere, dan had Renée me met deze terloops uitgesproken zin uit mijn illusie geholpen. Als ik wilde, mocht ik best iets aanraken. Iets. Ik zag haar zijdezachte roze tepel, puntig als een klein Chinees hoedje. Ik maakte ze als kind: je knipte een rondje uit papier, gaf een knip tot het middelpunt en schoof de delen zo over elkaar dat de cirkel driedimensionaal werd. Mijn hand die besluiteloos in de ruimte hing, wel of niet op weg naar borst, werd als door een roofvogel uit de lucht geklauwd en omlaag getrokken.

Renée voelde nog zachter dan ik had kunnen vermoeden. Een schilder zet zijn ogen in en vertaalt zijn observaties in het motoriek systeem dat de handen bestuurt. Tactiele ervaringen kunnen helpen om de verbeeldingskracht te versterken. Hoe voelt boomschors, de huid van een koe of wuivend gras? Maar bij het aanraken van Renées borsten maakte zich een lichte paniek van mij meester. Hoe in godsnaam zou ik dit lichaam, dat zo fijn voelde, op een doek kunnen verbeelden? Zelfs mijn fijnste penselen zouden er op stuk lopen. Ik moest me losmaken uit haar greep die zich juist verstevigd had en mijn hand omlaag trok naar haar bron. Op het moment dat mijn vingertoppen schaamhaar voelden – wat me deed denken aan mijn stugge varkensharen kwasten – moest ik ingrijpen. Met een ruk bevrijdde ik mijn hand, Renées hand doelloos achterlatend.

“Laten we dat niet doen, Renée.” Mijn stem leek die van een schooljuffrouw. Ik slikte. Zweet parelde op mijn voorhoofd. Ze gaf niet op. Ze legde haar koele hand in mijn nek en kwam naar voren met haar hoofd.
”Het geeft niet, Hannah, het komt wel.”
Wat komt wel, had ik assertief willen vragen, maar er kwam geen geluid over mijn lippen. Vooral ook, omdat die weg geblokkeerd werd door de mond van Renée. Kussen was teveel gezegd. Via onze half openstaande monden mengden we spuug en adem. Een chemisch proces waarvan de gevolgen niet te overzien waren. Ik voelde Renées hand op mijn linkerborst. Haar bescheiden voorgevel indachtig leken mijn eigen borsten plotseling ordinair groot. Weer had ze beet, besefte ik. Als ik nu niet ingreep, zou er van schilderen niets terechtkomen. Voor de tweede keer maakte ik me los. Ik stond op en stapte achteruit. Ze keek beteuterd, haar mond open, het hoofd schuin, de ogen blauw als zwembadwater.

“Dit moeten we niet doen, Renée. We moeten aan het werk.”
We deden een poging het werk te hervatten. Renée enigszins verveeld leek het wel, ik met kloppend hart en onzekere hand. Allebei zwijgend. Na een uur was ik klaar. Welgeteld twintig schetsen lagen verspreid over de vloer, grove en meer gedetailleerde, maar allemaal met een naakte Renée. Nadat ze haar kleren had aangetrokken kwam ze de resultaten bekijken.
“Mooi, Hannah, heel mooi.” Ze glunderde.
“Goed model dat scheelt.” Ik glimlachte.
Renée boog naar voren om me een kus op de wang te geven. Ik trok haar even tegen me aan.

Het kostte me moeite niet aan haar te denken. Ze leek in mijn hoofd gekropen. Ik bekeek mijn schetsen en polaroid en zag haar liggen met het boek. Beneden in de woonkamer sloot ik de camera aan op de tv. Het brede beeldscherm toonde haar haarscherp. De licht gebruinde huid, het lange slanke lichaam. Nu ik de foto’s zag, merkte ik pas hoe ongegeneerd ik had ingezoomd op intieme delen. Een ervan toonde Renées vagina in volle glorie. Niet zozeer dat lichaamsdeel bracht me in de war, maar meer nog de grijns op haar gezicht die de aanblik haast vulgair maakte. Het waren meer dan zeventig foto’s die ik in oplopende staat van opwinding tot mij nam. Billen, buik, dijen, vagina, voeten, schouders, hals, rug. Waar haar gezicht te zien was keken ogen mij vorsend aan, ze poseerde en animeerde. En dan die tietjes, die intrigerende jonge meisjesborsten, die roze heuveltjes die zich parmantig aan de camera showden.
Na zeventig afbeeldingen met Renée was mijn mond droog en verlangde ik naar een koel glas rosé. Ik dronk alleen en voelde spijt. Ik had met Renée kunnen zijn. Nu restten er slechts gedachten. En foto’s. Ik startte de serie weer op. En nog eens. En nog eens.

Wanneer gedachten heersen, heeft de werkelijkheid het nakijken. Ik maakte nauwelijks bewust van wat ik deed een salade klaar, dronk rosé, nam een toetje, dronk rosé en vulde de vaatwasser. De rosé bracht me in een staat van droefheid en vrolijkheid, besluiteloosheid en dadendrang. Tijdens het opnieuw bekijken van de foto’s leegde ik de fles. Het hielp me een drempel over die ik nuchter nooit had durven nemen. Ik pakte m’n mobiel en zocht Renées nummer. Na vijf, misschien tien seconden liet ik mijn wijsvinger op het touchscreen vallen.
“Hallo?” Haar stem. “Hannah?”
“Hé, Renée… Ik dacht, laat ik ‘ns bellen.”
“Ja.”
“Misschien dat ik, of jij, als je zin hebt, eh…”
“Is goed, Hannah, kom ik naar jou?”
“Graag.”
“Over anderhalf uur ben ik bij je, oké?”

Ik legde de telefoon naast het wijnglas, stond op, vond de weg naar boven en opende de kraan van het bad. Helemaal nuchter zou ik Renée niet onder ogen komen, maar ik zou alles op alles zetten, om schoon te zijn. Ik zag ernaar uit haar weer te ontvangen, en zag er ook tegenop. Ze kwam niet als model, we zouden zonder twijfel intiem worden en daar lag mijn angst. De liefde bedrijven met een vrouw, ik had dat nooit gedaan. Sowieso was ik sinds Martins vertrek seksueel weinig actief geweest. Sinds ik hem had betrapt met die man associeerde ik seks met negatieve woorden: overspel, ontrouw, bedrog. Vunzig, smerig, pervers.

Eerder dan aangekondigd was ik teruggekeerd uit Groningen waar ik exposeerde. Het was stil in huis op het gerucht na dat van boven kwam. Ik luisterde onderaan de trap, ik kon het geluid niet precies duiden. Het werd sterker bij elke trede die ik klom. Bij nader inzien vermoedde ik op de overloop al wat er aan de hand was. Toch opende ik argeloos de slaapkamerdeur. Hoelang ik door de opening naar binnen keek, weet ik niet. Ik kon nauwelijks bevatten wat ik zag, ook al wist ik drommels goed wat zich voor mijn neus afspeelde. Ik zag kleren verspreid over het parket, Martin spiernaakt en staand op de vloer aan het voeteneinde van ons echtelijke bed, een vreemde kerel, ook naakt, op handen en knieën op ons bed. Hij bewoog mee met elke stoot die Martin vanuit zijn lendenen veroorzaakte en slaakte daarbij kreunende kreten. Misschien dat de slaapkamerdeur piepte of dat de beweging van mijn hand naar mijn opengevallen mond opgemerkt werd. Ineens draaiden twee verwilderde koppen opzij, waarvan de blikken verrieden dat hun terugkeer naar de realiteit slechts mogelijk was via de weg van verbijstering. Het is belachelijk hoe het brein zich in dit soort omstandigheden kan focussen op details. Terwijl Martin zijn handen liet rusten op de kont van zijn billenmaat, gleed zijn geslachtsdeel naar buiten, alsof het ook nieuwsgierig was naar de dame in de deuropening. Dat ding, zo was mijn eerste gedachte, komt er bij mij nooit meer in.

Rosé en bad vormen niet bepaald de combinatie om verkwikt verder te gaan met leven. Het kostte moeite uit het afkoelende water op te staan. Ik moest, ik zou al mijn tijd nodig hebben om lichamelijk goed voor de dag te kunnen komen. Dat gaat vijftigers niet meer vanzelf af. Minutenlang keurde ik mezelf voor de spiegel, ontdekte meer minder flatteuze delen dan ooit en besloot in elk geval mijn schaamhaar te modelleren. Ik smeerde me in, fatsoeneerde mijn haar, maakte me op en besprenkelde me met het geurtje dat nog dateerde uit de tijd van Martin. Dan lag ik op het dekbed, naakt zoals nu, en dan rook hij aan me als een snuffelende hond.
Ik schrok wakker van het roepen van mijn naam. Renée was al binnen, de achterdeur was open. Ik plukte mijn kimono van de stoel en haastte me die aan te trekken. Er klonken voetstappen op de trap. Waarom was die ceintuur juist nu onvindbaar? Er werd geklopt.
“Hannah?”
“Even nog.” Lag hij onder de berg kleding op de stoel?
“Hé, Hannah.”

De deur was open, daar stond ze, slank, verbluffend mooi, in een topje en rokje. Zorgvuldig opgemaakt, rood gestifte lippen, rode nagellak op vinger- en teennagels, ontspannen grijnzend, het haar quasi slordig gekapt. Het contrast met mijn onhandige verschijning kon niet groter zijn. Ik probeerde te redden wat er te redden viel door de panden van mijn duster bij elkaar te grijpen. Tevergeefs, want Renée had het op mij gemunt. Ze vouwde mijn handen open, zodat ik los moest laten en noodgedwongen prijs moest geven wat ik verborgen had willen houden. Onzin natuurlijk, ik wist waarom ze was gekomen, waarom ik had gebeld. Met als consequentie dat ik dingen uit handen moest geven, om te beginnen de panden van mijn jas en ten tweede alles wat zou volgen. Renée bepaalde nu, niet ik. Ze had haar koele handen op mijn naakte heupen gelegd en kuste me op mijn mond. Voorzichtig, aftastend, alsof ze mijn schroom zoentje voor zoentje weg kon kussen. Haar ogen waren donker in de toenemende schemering.

“Je bent een prachtige vrouw,” zei ze. Dat ontroerde me, want het was lang geleden dat iemand dat tegen me gezegd had. Ik kuste terug.
“Je bent lief,” zei ik en legde mijn handen op haar schouders. Renées handen kropen omhoog langs mijn flanken en vonden mijn borsten. Ze liet haar duimen op mijn tepels rusten.
“Wat een jetsers.”

Ze dook met haar hoofd mijn kimono in. Terwijl ze mijn borsten proefde, kroelde ik door haar warrige blonde haar. Mijn jas gleed van mijn schouders en bungelde aan mijn armen. Ik gaf me bloot, liet haar begaan en voelde wellust als een golf door mijn lijf spoelen. Na jaren afwezigheid was het er gewoon weer. Na Martins vertrek dacht ik dat ik was opgedroogd, dat seks niet meer voor mij was weggelegd op wat sporadische zelfbevrediging na. Renée bepotelde en bevingerde, knielde en kuste zachtjes mijn onderkantje, terwijl ze me langs mijn buik en borsten bleef aankijken. Uitdagend, alsof ze wilde laten weten dat ze het lef had. Haar handen deden een poging mijn billen te omvatten. Ik voelde haar tong, een hand, een vinger. Ik ademde amechtig. De kimono gleed eindelijk op de grond. Ze voerde me naar het bed waar ik plaats nam op de rand.
“Ben je van de meisjesliefde?” vroeg ze.

Wat moest ik antwoorden? Niet in ervaring, nee, maar met wat hier en nu plaatsvond, in mijn eigen slaapkamer, met gevoelens die ontwaakten, exploderende hormonen en sappen die begonnen te stromen als smeltwater in de lentezon, ja, dan was ik volmondig van de meisjesliefde. Wat een tedere omschrijving trouwens voor de driften waaraan we ons overgaven. Renée tilde haar rokje op waar ze niets onder had. Was ze zo over straat gegaan? Ik liet mijn neus door haar stugge schaamhaar gaan waar het naar Pure Vanilla rook. Als onervaren vrouwenminnaar was ik verrukt over de ontdekking wat beffen doet met zowel de gebefte als de beffer.
Vrijwel direct nadat ik haar lippen raakte, liet Renée langgerekte oerkreunen horen en trok ze mijn gezicht dieper in haar kruis. Bij mezelf stelde ik vast hoe ik in no time nat was geworden tussen mijn benen. Alsof ik betoverd was door aan Renées vaginale toverdrankje te nippen. Ik mocht dan geen ervaring hebben met het beroeren van andervrouws edele deel, door zelf zo’n ding te hebben snapte ik hoe het in elkaar stak, begreep ik wat ik likte, het knopje van de kittelaar, de grote en de kleine schaamlippen, de ingang van de vagina. Martin had me gebeft zonder enig besef van vrouwelijke anatomie en was altijd een amateur gebleven. Misschien was hij meer bedreven in pijpen. Uitermate vermoeiend die gedachten aan mijn ex die zich vooral te onpas aan me opdrongen.

Ik strekte me uit op het bed, Renée kroop bovenop me. Ze was haar topje kwijt. Als twee roze magneten trokken haar borsten mijn mond aan. Ik kuste het zachtste en heerlijkste stukje huid dat ik ooit had aangeraakt. Pas nu kwamen haar tepeltjes omhoog, aarzelend, bescheiden, nieuwsgierig naar wat er gaande was. Ze lieten zich onbekommerd zuigen en likken. Renée hing boven me met dichte ogen en open mond, in trance leek het wel. Haar adem ging snel. Ik had mijn hand tussen onze buiken door, over haar heuveltje naar haar gleufje geschoven. De lippen weken spontaan voor mijn vingers. Als ik mijn heupen omhoog bewoog, kon ik mijn eigen kut langs de buitenkant van mijn pols schuiven. Mijn andere hand lag op haar linker bil. We bewogen in een geconcentreerde cadans van de werkelijkheid van seksende lijven naar de werkelijkheid van een onwerkelijk sterk orgasme in het kwadraat.

Ik werd wakker in een leeg bed. De wekker gaf 3:11 aan. Het was stil in huis. Renée was er niet meer, ze was vertrokken, ik wist het zeker. Toen ik het licht aanknipte, zag ik dat haar kleren verdwenen waren. Alleen een kuiltje in het andere kussen verried dat er naast me iemand in het bed had gelegen. Ik rook aan het onderlaken: vanille. Pure vanilla. Renée. Ik zocht mijn telefoon. Misschien dat ze een bericht had achtergelaten. Of gewoon een papiertje met een boodschap. Ben even weg. Kom zo terug. Misschien lag het beneden op tafel.
In de woonkamer viel mijn oog op de camera die met de tv verbonden was. Ik klikte de apparaten aan. Daar was ze weer, mijn Renéetje, haar borstjes, haar spleetje. Als ik mijn lippen likte, kon ik haar nog proeven. Ik keek foto’s, het was nog geen half vier en ik voelde me alleen. Er waren geen achtergelaten berichten, we stonden niet in verbinding. Tenzij ik haar zou bellen, natuurlijk. Ik moest wachten, geduld betrachten, de zon op laten komen. Het was fris, ik was bloot en slaperig. Ik kroop terug in bed, onder het dekbed en viel in slaap.
Mijn drang tot bellen wist ik uit te stellen tot half negen. Meteen toen de telefoon 8:30 aangaf, tikte ik op Renées naam.

“Met de telefoon van Renée.” Een geaffecteerde mannenstem.
Ik noemde mijn naam. “Is Renée in de buurt?”
“Ze staat onder de douche, ik fungeer even als antwoordapparaat, ik ben haar echtgenoot. Kan ik een boodschap overbrengen?”
Of hij, haar man blijkbaar, een boodschap wilde overbrengen? Dat ik bij Renée wilde zijn dat ik haar lief en geweldig vond, haar tietjes wilde kussen, met mijn handen door haar warrige haar wilde kroelen, haar handen op mijn billen wilde voelen, haar wilde likken…?
“Ik, eh, ik bel later wel terug.”
“Was Renée vannacht toevallig bij u?”
Ik zweeg.
“Dat kan ik natuurlijk niet meer toestaan. Ze hoort hier, bij mij. Bent u daar nog?”
“Ja, ik ben er nog. Ik schilder, Renée staat model.”
“Dat hoorde ik, ja, maar toch niet midden in de nacht? En heb ik het goed begrepen dat ze naakt poseert? Dat wil ik niet, dat gaat niet goed, mijn Renéetje kennende. U zult op zoek gaan naar een ander model. Goedemorgen.”

Verbluft keek ik naar het schermpje. Hij had echt opgehangen. Wat was dit? Ik belde opnieuw. Er volgde direct een voicemail. Ze douchte, het kon niet lang duren, voordat ze terugbelde. Wat een potentaat, die vent.
De tijd verstreek, Renée belde noch appte. Ik hing doelloos wachtend op de bank. Ik had Renées mooiste foto voorgezet op het tv-scherm. Ik was ongerust, ongeduldig en vol verlangen. Natuurlijk was er die innerlijke stem die me meldde niet zo kinderachtig te doen. Waar ging dit helemaal over? Ik, 55, verliefd op een twintig jaar jongere vrouw? Kom op zeg. Renée keek me aan vanaf het scherm. Prachtige blauwe ogen, diep als de Middellandse Zee. Ik kon zwemmen, maar zonk toch weg. Het was goed zo.

Toen de bel ging, was ik boven in de badkamer. Vanuit het raam zag ik haar staan. Warrig haar, zonnebril, T-shirt, spijkerbroek. En twee koffers.