Het gele broekje

Ze ligt er ontspannen bij, de vakantie is vandaag begonnen. Je kunt het aan haar zien, ze heeft alles losgelaten en haar ogen gesloten, de handen onder haar hoofd, de haarloze oksels wulps open, geurend naar een zoete deodorant. Ze heeft alles losgelaten, inclusief haar bovenstukje, en ze heeft borsten die er mogen zijn: rond als rijpe appels. Je zou in de verleiding kunnen komen ervan te happen, maar dat mag niet. Ze zijn niet om echt van te happen, ze zijn alleen om naar te kijken, van een afstandje, steels, want loerende en glurende blikken verraden geilheid. Die moet je onderhuids houden, ook al kriebelt en tintelt het daar en probeer je daarom minder te kijken, wat nauwelijks lukt. Die appelronde borsten en die geschoren oksels zijn onfatsoenlijk verleidelijk. Hoe fijn zou het niet zijn daar even met je tong langs te gaan. Dat zal die vrouw toch ook wel lekker vinden? Zou zij niet gewoonweg liggen te wachten op wat aandacht of een beetje fysieke spielerei? Waarom heeft ze überhaupt dat piepkleine broekje nog aan? Een klein stukje geel ter grootte van een driehoekig vlaggetje. De punt verdwijnt ergens tussen haar benen. Wie zou niet zo’n geel vlaggetje willen zijn, een zacht stukje textiel om een verrukkelijk lichaamsdeel te omhullen. Het is er vast warm, zo niet heet, het ruikt er naar de oneindig kabbelende zee, het wordt nat met jou als broekje, jouw hete adem die erlangs glijdt, je tong die gretig verkent.

Ze draait op haar buik. Gunstig, zo valt het loeren minder op, want er valt veel te loeren. Dat kleine gele vlaggetje dat al haast te klein is om de voorkant fatsoenlijk af te dekken doet aan de achterkant al helemaal geen moeite de billen weg te werken. Er loopt een koordje tussen, althans, dat kun je vermoeden, een geel koordje tussen de billen, in de spleet, dwars over haar gat dat zich daar ergens moet bevinden. Zo’n koordje gaat met je fantasie aan de haal, in je verbeelding loopt het als een richtingaanwijzer over dat aantrekkelijke vrouwenlijf. Gelukkig draag je een wijde zwembroek en lig je zelf ook op je buik.

Ze spreidt haar benen. Doet ze dat expres? Nu heb je zicht op alles wat geil is. Of nee, geel is. Dit gaat wel heel ver, dit kan eigenlijk niet. Opstaan en naar haar toelopen om te vragen, nee, te smeken, haar benen weer bij elkaar te doen zou wat absurd overkomen. Misschien dan maar voorstellen dat hele flodderige broekje maar uit te doen? Misschien gewoon vragen of je je gezicht even in haar intiemste delen mag drukken. Ja, meneer, dat is goed, maar dan moet u uw zwembroek ook even laten zakken. Totale wanorde, complete gekkigheid. Op een vol strand zeker. Waar je onderbuik al een flinke kuil heeft gemaakt in het mulle zand. Er zit maar één ding op: de zee in, de koude zee in, de frisse golven van bezinning over je heen laten komen, de baren je tot bedaren laten brengen, toestand van slappe hap creëren.

Beter zo, druipend het water uit, lekker fris, druppels in je haren, druppels op je lijf en de geur van het zilte nat. Over het zilte nat gesproken, waar komt die gast ineens vandaan die naast haar ligt, een arm om haar leest, zijn vingers op nog geen twintig centimeter van de kern van het gele broekje?