Wat God verbiedt. Deel 1

“Wie in nood verkere, kere zich tot de Heere.”

Het tegeltje hing op de overloop, Monika liep er dagelijks aan voorbij zonder erbij na te denken. Hoewel ze vooralsnog niet in nood verkeerde, leek de spreuk een schaduw te werpen over het dagelijkse leven. Je leven kon schijnbaar zonder horten en stoten verlopen, toch zou je zomaar in nood kunnen raken. Zoals een visserman die plotseling overboord slaat in de woeste zee en alleen nog redding mag verwachten van een toegeworpen boei. Het woeste zeeloze leven van Monika verliep kabbelend, er gebeurde geen onverwachte dingen, het ging zijn gangetje. Ze zorgde voor Siem, haar kind van een half jaar oud, deed het huishouden en rommelde wat in de tuin. Haar man Jacob maakte lange dagen als vrachtwagenchauffeur, zeven uur de deur uit, en met geluk en zonder files, zeven uur weer thuis. Te moe om nog maar iets te doen. Hij at, hing op de bank voor de tv, viel daar in slaap en zette die voort boven in bed. Ronkend sliep hij tot de wekker ging die de tredmolen weer in gang zette.

Monika speelde met Siem, het was een lekker joch, hij leek op haar. Grote stralende blauwe ogen die nieuwsgierig rondkeken. Ze las hem boekjes voor, stapelde blokken die hij omduwde en zong liedjes met hem. Het was een heerlijk leven, klein maar fijn, maar weinig afwisselend en het overkwam haar steeds vaker dat ze verlangend naar buiten keek. Daar leek, in tegenstelling tot haar eigen huiselijke bedoeninkje, de echte wereld te zijn. Misschien moesten ze er binnenkort eens op uit, een midweekje in een huisje, op een waddeneiland of zo.

Het kwam er niet van. Bij Jacob op de zaak was het te druk, het regende opdrachten en hij werd een nog grotere kilometervreter. Doodmoe kwam hij thuis, at en sliep. Zelfs voor vrijen was hij te uitgeput. Ik droog op, dacht Monika, ik ben een gezonde vrouw van halverwege de twintig met gezonde trek in seks, maar met een vent die te moe is om het met me te doen. Heel soms, vaak op zondagmorgen voordat Monika ter kerke ging, wist ze Jacob te verleiden tot iets wat in de buurt van geslachtsgemeenschap kwam. Alleen dat woord al. Hoewel zij haar best deed, kwam Jacob niet verder dan wat inspiratieloos stoten. Binnen de kortste keren kwam hij klaar en liet zijn vrouw aan haar lot over. Dat alles in de aanwezigheid van Siem in zijn ledikantje, zuigend op zijn speen en zwaaiend met zijn rammelaar.

Op zondag paste Jacob op Siem, zodat Monika naar de ochtenddienst kon. Daar kwam ze bij, in de kleine gemeente die uit volle borst psalmen zong en luisterend naar dominee Erik den Eikel die hartstochtelijk preekte. Een jonge vent nog, misschien een jaar of tien ouder dan zijzelf was. Hij en zijn vrouw Clarisse waren kinderloos en ze stopten samen al hun energie in het kerkenwerk. Monika had bewondering voor het koppel, ze zou zelf graag zo gedienstig en nuttig willen zijn als die twee. Het mooie was ook dat je van verre kon zien dat ze immens veel van elkaar hielden.

Na afloop van de kerkdienst, bij het naar buiten gaan, gaf ze de dominee en zijn vrouw een hand.

‘Hoe is het met Siem,’ vroeg Clarisse vriendelijk.

‘Goed, ja, heel goed, een vrolijk ventje,’ antwoordde Monika.

‘Kom eens langs met hem, doen we een kopje thee.’

Monika wist niet wat ze moest zeggen. Op de thee bij de dominee en zijn vrouw?

‘Kom morgenochtend, dan hebben mijn man ik niets. Leuk!’

‘Heel leuk,’ glunderde Monika. Bijna huppelend liep ze naar huis.

Toch een beetje gespannen stond ze op maandagochtend bij de dominee op de stoep, Siem op haar arm. Clarisse opende de voordeur.

‘Hoi Monika, hoi Siem, kom erin.’ In tegenstelling tot de zondag ervoor toen ze iets zwarts aanhad, droeg ze nu een frivool jurkje met veel groen en rood. Het stond haar, zoals alles eigenlijk, voortreffelijk. Ze was slank, ze leek iets atletisch te hebben. Haar gezicht vertoonde geen rimpeltje, zelfs niet als ze lachte en dat deed ze bijna voortdurend.

‘Thee? Of liever koffie? Ze stonden in de gezellige woonkamer waar verschillende schilderijen aan de muur prijkten. Een berglandschap, een schip op zee, een dorpsgezicht met kerk. Het was zo anders dan Monika’s huiskamer, waar alleen een poster aan de muur hing van de vrachtwagen waar Jacob mee rondreed.

Siem was uitermate gecharmeerd van Clarisse die hem lieve woordjes toespeelde. Net toen Monika zich afvroeg of de dominee er niet was, kwam hij binnen. Hij was in een lichtgrijs pak dat hem goed stond. In zo’n zwarte toga in de kerk op zondag zag het er allemaal wat zwaarmoedig uit, nu was hij gewoon een vlotte vent.

‘Monika, leuk, met de kleine Siem.’ Hij gaf Monika een hand, een beetje formeel, maar toch vriendelijk. Het bleef toch de dominee, in de hiërarchie stond hij dichter bij God dan gewone mensen. Ze keek naar Siem en Clarisse op de bank en passeerde in haar blik de broek van de dominee. Heel even bleven haar ogen hangen zijn kruis. Ze schrok van zichzelf, maar nog meer van de aanblik. In die broek vertoonde zich een stevige bobbel. Een zakdoek, een sleutelbos? Het hing opzij. Het? Haar wangen begonnen te gloeien.

‘Ehm, Monika…’ Dominee Den Eikel keek haar vriendelijk aan. ‘Als Clarisse zich over Siem ontfermt, zou je dan eventje mee willen komen naar mijn studeerkamer? Ik heb een vraag.’

Monika schrok. Was ze hier niet gewoon voor de gezelligheid en een nadere kennismaking?

‘Niks om je bezorgd over te maken, hoor, alleen een paar vragen.’

Monika sloeg haar ogen neer. Die bobbel, dat kon toch niet zijn…? Ging ze mee naar de studeerkamer met zo’n bobbel erbij? Mocht zo’n bobbel wel van God, van de Bijbel? Dat was toch onzedelijk?

Clarisse knipoogde toen ze de dominee volgde. ‘Siem en ik zijn vrienden, hoor. Hè, Siem? Mama gaat even met Erik mee, ja, ze is zo weer terug. Zeg maar dag, mama.’

Achter het imposante eikenhouten bureau was de bobbel uit zicht. Monika zat met gloeiende wangen tegenover de dominee die zijn handen vouwde onder zijn kin en haar indringend aankeek. Verlegen draaide ze haar ogen naar het plafond.

‘Hoe is met je man?’ De vraag kwam uit de lucht vallen.

‘Jacob? Goed, dominee.’ Haar stem klonk zacht.

‘Hij is veel weg, hè, veel onderweg.’

Ze knikte bedeesd.

‘Blijft er wel tijd over om het huwelijk, eh, ten volle te benutten?’

Verward keek ze de dominee aan. Wat bedoelde hij in hemelsnaam?

De man schraapte zijn keel, hij leek zelf ook niet helemaal op zijn gemak. ‘De coïtus, bedoel ik. Jullie hebben al een zoontje, natuurlijk, maar, ehm, is het huwelijksledikant nog wel een plek van liefde? De lijfelijke liefde bedoel ik, uiteraard.’

Monika knikte. Maar het was niet waar, er was nauwelijks liefde te vinden in bed. Dus schudde ze haar hoofd. Liegen tegen een dominee voelde als liegen tegen God zelf.

‘Ik vermoedde het al, Monika.’

Vermoedde hij het al? Wat wist hij ervan? Hij kende haar nauwelijks, wat kon hij weten over haar liefdesleven met Jacob?

‘Dat brengt wat dingen bij elkaar,’ ging dominee Den Eikel raadselachtig verder. ‘Het is je natuurlijk opgevallen dat Clarisse en ik geen kinderen hebben. Waarschijnlijk iets met de eitjes van mijn vrouw. Zouden wij kinderen willen? Zeker wel. Daarom zal ik mijn punt maken, Monika, niet langer om de hete brij heendraaien.’ Hij schraapte zijn keel. ‘Claris en ik hebben bedacht dat ik bij een andere vrouw een kind verwek.’ Er volgde een ongemakkelijk lange stilte, zeker een halve minuut waarin Monika’s gedachten over elkaar buitelden. Ze moest er inmiddels uitzien als een gekookte biet.

Dominees stem was heel zacht toen hij verder ging. ‘Je raadt het al, we hebben jou daarvoor op het oog. Het is een absurd idee, ik weet het, maar jij bent een jonge vruchtbare vrouw waarmee het zou kunnen lukken. Niemand hoeft te weten dat ik de vader ben, natuurlijk, zelfs Jacob kunnen we erbuiten houden. Het enige wat jij voor elkaar zou moeten krijgen is om met Jacob de liefde te bedrijven, zodat hij niet argwanend is bij een zwangerschap. Snap je?’

Monika bestudeerde de groengrijze vloerbedekking. Ze snapte het heel goed, het was een bizar en goddeloos plan.

‘Hoe,’ begon ze, ‘hoe moet dat dan?’

‘Ach, nou ja, jij en ik kunnen ons op enig moment even terugtrekken voor een intieme, eh, rendez-vous. Vergis je niet, Clarisse is akkoord met dit plan, hè.’

Juist op dat moment ging de deur open en bracht Clarisse een nieuw kopje dampende thee binnen. Ze lachte naar Monika.

‘En, zijn jullie er al uit?’

‘Ik denk het wel, schat, Monika wil vast wel meewerken.’ De dominee hing tevreden achterover in zijn bureaustoel. ‘Hoe sta je erin, Monika?’

Eigenlijk kon Monika niet meer dan zuchten. Op een van die zuchten klonk een twijfelachtig ‘goed dan’.

‘Het blijft gewoon jouw kindje, hè,’ zei Clarisse vrolijk. ‘Een halfbroertje of -zusje van Siem. Wij dienen ons aan als vaste oppas. Zo wordt het dan ook ons kindje.’

‘En we zullen een royale vergoeding neerleggen, Monika, je zult er financieel flink op vooruitgaan.’ De dominee knikte enthousiast. ‘We zoeken trouwens nog een hulp in de huishouding. Als je wilt kun je morgen beginnen.’

‘Pas ik op Siem. Hij is in slaap gevallen, trouwens.’

‘Zo bijzonder dat je instemt, Monika.’

‘Maar als Jacob erachter komt?’ Monika wiste de zweetdruppels van haar voorhoofd.

‘Hoe zou dat kunnen? Hij kent onze afspraak niet, hij denkt dat het zijn kind is, wij houden onze mond. Helder toch?’

Weer zuchtte Monika. Ze knikte.

‘Als je wil, kunnen we meteen tot actie overgaan.’

‘Actie?’ Ze klonk schrikachtig.

Dominee Den Eikel boog naar voren, zijn handen weer gevouwen onder zijn kin. ‘Clarisse heeft het bed opgemaakt in de logeerkamer. Schone lakens, rolgordijntjes voor de broodnodige privacy, niets houdt ons tegen.’ Zijn knipoog was vet. ‘Doen?’

‘Zal ik even voorgaan?’ Clarisse stond onderaan de trap.

Haar stevige kuiten spanden aan bij iedere tree, haar billen waren kogelrond in haar jurk. Onder het gewicht van de drie volwassenen kraakte de trap. Boven rook het aangenaam naar lavendel.

‘Siem slaapt nog als een roosje, hoor, geen zorgen daarover.’ Terwijl ze met links een deur opende, legde Clarisse haar rechterhand moederlijk op Monika’s schouder. ‘Er ligt een handdoek met een washand op de stoel voor na afloop. De badkamer is daar. Mooi, dan ga ik naar beneden.’ Ze wreef in haar handen, een beetje gespannen leek het wel. ‘En laat de deur maar open, mocht er wat zijn, dan roepen jullie maar.’

‘Zo.’ De dominee glimlachte. ‘Dan gaan we maar ‘s aan de slag. Entree!’

In het schemerachtige licht van de kamer ontwaarde Monika het bed, opgemaakt met een wit dekbed en witte slopen om de dikke kussens. Daar zou ze zometeen liggen, de dominee op haar. En in haar. Nu stond hij pal naast haar.

‘Zal ik de rits van je jurk doen?’

Ze draaide haar rug naar hem toe en het hoge zipgeluid doorbrak de stilte. Nu kon hij haar beha-bandje zien en haar blote rug, het waren onomkeerbare handelingen. Ze schoof de stof van beide schouders, zodat de jurk omlaag gleed en op haar heupen bleef hangen. Het waren de domineeshanden die zondags de zegen gaven die de jurk verder naar beneden trokken. Met een nauwelijks hoorbare zucht viel het textiel op haar schoenen. Hij stond achter haar, zijn handen volgden haar naakte schouders en armen. Zijn handen omklemden haar handen. Nee, haar handen grepen zijn handen. Stevige mannenhanden, met kracht in de vingers. Hij liet los, zijn vingers kropen omhoog langs haar ruggenwervel, terwijl haar vingers zich doelloos tot knuisten balden. Het sluitinkje van haar beha vormde geen spelbreker, hij wist er raad mee, alsof hij dagelijks beha’s losmaakte.

Weer kwamen die stevige mannenhanden, nu om haar naakte borsten, de ronde borsten met de gevoelige tepels waaruit Siem zijn dagelijkse porties dronk. De dominee hijgde in haar oor, likte aan haar lelletje en beet erin. Ze draaide haar hoofd schuin, zodat hij haar hals kon kussen. Zachtjes kneedde hij haar gevoelige borsten, ze waren groot, groter dan normaal, het waren moederborsten. Hij zuchtte harder, zij zuchtte mee, helemaal toen een van zijn handen afzakte tot op haar broekje, de rand passeerde en dwars over venusheuvel en schaamhaar haar kruis bereikte en ongegeneerd haar geslachtsspleet beroerde. Ze sloot haar ogen, ze bewoog haar bekken om de vingers beter te voelen en te stimuleren. Ze duwde haar billen naar achteren en dacht aan de bobbel in de broek van de dominee. Het was een goddelijk stijve pik, dat kon haast niet anders, een heilige penis, waaruit heilig zaad zou spuiten.

Haar amechtige kreunen zweepten de dominee verder op. Doeltreffend bewoog hij zijn vingers langs Monika’s natte kut, feller en sneller, het was ongekend hoe snel het gevoel van een naderend orgasme zich aandiende. Was dit de bedoeling, moest de dominee haar niet neuken, zo kon ze toch niet zwanger raken? Het waren gedachten op de achtergrond, te rationeel om van betekenis te zijn in haar staat van opperste euforie. De dominee was achter haar op zijn knieën gezakt, trok haar broekje omlaag en beval haar voorover te buigen. Ze moest gehoorzamen, het kon niet anders, het was de wil van de Heere die zijn tong langs haar achterste en langs haar kut liet gaan, telkens weer likkend en slurpend. Het viel niet te stoppen, ze kwam klaar zonder dat er ook maar een pik in de buurt was geweest, laat staan een druppel sperma. Ze gaf gilletjes en kreetjes en trilde op haar benen, het was beschamend lekker en dominee Den Eikel wist van geen ophouden.

Uitgeput viel ze voorover op het maagdelijk witte dekbed, hijgend en transpirerend, haar mond wijd open, haar opengesperde neusgaten vol lavendelgeur van het bedlinnen. Nu zou het gebeuren, nu zou de dominee zijn broek openen en haar natte gleuf binnendringen, het zaad naar binnen pompen en zijn kind verwekken. Vol overgave spreidde ze haar benen en wachtte. Het was stil, ze hoorde geschuifel, voetstappen op het tapijt die zich verwijderden, het kraken van de trap.

In verwarring keek ze achterom. In de deuropening stond Clarisse met de handen samen. Schoorvoetend kwam ze naderbij.

‘Is het…, zijn jullie al..?’ Ze fluisterde. Eenmaal bij het bed liet ze zich naast Monika op het dekbed vallen. Het bed piepte.

‘Niks,’ fluisterde ze. ‘Geen zaad, alleen likken. Mijn kut, hij likte mijn kut tot ik klaarkwam.’

Ze draaiden hun gezichten naar elkaar toe, de neuzen raakten. Clarisse stak haar tong uit en liet de punt langs Monika’s wijkende lippen gaan.

‘Zo?’

Monika opende haar mond om Clarisses tong te ontvangen. Ze kusten lang en nat, de handen in elkaars nek. Van alle tongzoenen die Monika ooit had beleefd was dit de lekkerste en hartstochtelijkste. Als het om Jacob ging, die bakte er niks van. Nu was er adem te kort en geilheid te over. Al kussend kruisten hun armen achterlangs, de vingers op zoek naar warme, natte intimiteit. Heet, zacht en glad. De door God gegeven vagina’s. Het was een religieuze ervaring.

Achter de kinderwagen op weg naar huis tolde het in Monika’s hoofd. De frisse wind werkte weliswaar ontnuchterend, maar was niet in staat het gevoel van euforie weg te blazen. De dominee wilde een kind verwekken en deed het niet. Zijn vrouw gaf zich zonder gêne over aan de vrouwenliefde. En zijzelf, Monika, moeder van Siem, echtgenote van Jacob, wat was haar rol in het geheel. De speelbal in de geilheid van anderen? Of de motor die anderen opzweepte tot seks? Tot vandaag toe was ze een onschuldige jonge vrouw geweest. O, heus wel met haar seksuele behoeftes. Maar wat er vandaag was gebeurd… Ze kende zichzelf niet terug. Verkeerde ze in nood? Ze dacht aan het tegeltje: “Wie in nood verkere, kere zich tot de Heere”.

Nood? Nee, ze verkeerde niet in nood. Vanuit de kinderwagen gaf Siem haar zijn liefste glimlach. Monika lachte terug. Hardop.

Wordt vervolgd…