De laatste busrit

Net op tijd haalde Mirjam de laatste bus naar haar woonplaats. Zeker gezien het late tijdstip oogde de chauffeur nog fris en wakker.

‘Mijn laatste passagier,’ begroette hij haar.

‘Mijn laatste chauffeur.’

Mirjam checkte in, het apparaat gaf een blijmoedige piep, net zo vrolijk als het ‘s ochtend klonk. Zo’n apparaat was nooit moe.

‘Wat nou als je deze bus niet gehaald had?’ vroeg de chauffeur, terwijl hij de bus de weg op stuurde.

‘Ja, een interessante als-dan-vraag,’ antwoordde Mirjam. ‘Een taxi?’ Ze was op de voorste stoel gaan zitten, de rest van de bus was leeg. De chauffeur zat om een praatje verlegen. ‘Geen idee hoe duur dat is, maar ik moet naar huis.’

‘Dat is toch gauw zo’n dertig euri op dit tijdstip, het zijn afzetters, hoor,’ zei de bestuurder.

‘Ik weet het.’ Ze knikte, ze had er ervaring mee.

‘Dan rij ik je voor een prikkie naar huis.’

‘Het is voor jou ook een latertje,’ zei Mirjam. ‘Heb je dan morgen vrij?’

‘Was dat maar waar, mevrouw, de wekker gaat toch alweer om half acht.’

‘Heftig. En moet je dan straks ook nog terug om je bus af te leveren?’

‘Dat niet, de remise is dicht bij mijn flatje. Ik kan het lopend af.’ Hij gaf flink gas, hoewel, het was een elektrische bus, hij gaf een stroomstoot.

‘Heb je iets leuks gedaan vandaag?’ Hij bleek een nieuwsgierig aagje. Moest ze vertellen dat ze van de sauna kwam?

‘Ik was in de sauna met een vriendin.’

‘O, mij te heet zo’n sauna.’

‘Je moet ervan houden, ja.’

‘En dat doe jij?’

‘Dat doe ik’

‘Gaan jij en je vriendin dan helemaal naakt?’ Er zat gretigheid in zijn stem, sensatie misschien wel.

‘We hebben geen vezeltje aan ons lijf, geen pluisje,’ provoceerde ze.

‘Zo!’ Iets waar hij even over na moest denken, hij bleef stil. Hij zag het natuurlijk voor zich, twee naakte vrouwen, zonder pluis, zonder iets. Slechts parelende zweetdruppels op strakke lijven.

Er kwam een halte in zicht die ze voorbij scheurden.

‘Dus niks voor jou,’ stelde Mirjam vast.

‘Nou, niet om het een of ander, maar eh, ik denk dat ik een eh, een stijve zou krijgen. Ik zeg het maar zoals het is.’

Nu was het haar moment om ‘zo’ te zeggen.

‘Zeker als de omstandigheden al heet zijn is die jongeheer van mij niet in toom te houden. Niet zo handig, dus.’

Het leek een serieus issue te zijn voor hem. Hij stopte voor een rood licht op een kruispunt waar geen ander verkeer was.

‘Het zou mij niet boeien,’ zei Mirjam, terwijl ze zich afvroeg of dat zo was. ‘Ik bedoel, dat hebben sommige mannen nu eenmaal. Als ik geil zou zijn in de sauna, dan zag je daar niks van, dat zou je dan moeten voelen.’

‘Dus jij bent ook wel eens geil?’ Hij keek opzij om haar te zien.

‘Sowieso, niet per se in de sauna.’

‘Nee, oké. En nu?’

‘Nu? Je bedoelt of ik nu geil ben?’

‘Ja.’

‘Hoezo?’

‘Zomaar.’

‘Jij dan?’

‘Ik ben het zo, hoor.’

‘Op commando?’

‘Bijna wel.’

Het gesprek kreeg een aparte wending. Weer passeerden ze een desolate halte, weer een uitgestorven rotonde. Nederland sliep.

‘Hebben we daar wat aan?’ hoorde Mirjam zichzelf vragen. Het klonk behoorlijk serieus, maar ook gek.

‘Zou zomaar kunnen, toch?’ De chauffeur zette de ruitensproeier aan, de ruitenwissers wisten het sop. Het zicht was helder, de gedachten verwarrend.

‘De achterbank,’ zei hij laconiek.

‘Kan niemand ons daar zien?’

‘Het licht kan uit. Ik zet deze kar op een bedrijventerrein, daar komt geen mens.’

Twee haltes voor haar thuisstop hapte Mirjam toe. ‘Deal,’ zei ze. ‘Wel lief en zacht, graag.’

‘Ik ben bang dat ik hard zal zijn,’ lachte de bestuurder.

Ze reden een donkere weg op, geen kip te zien. Terwijl de chauffeur achteruit inparkeerde, kleedde Mirjam zich uit op de achterbank. In de bus brandden alleen nog sfeervolle boordlichtjes. Daar kwam hij, van voor naar achter door het gangpad. Mirjam spreidde haar dijen en toonde wat ze had.

‘Vergeet straks niet uit te checken,’ zei de man zakelijk en ritste zijn gulp omlaag. Zoals hij had voorspeld stond zijn penis stijf overeind.

‘En jij,’ fluisterde Mirjam, ‘jij moet niet vergeten in te checken.’ Toen hij dat deed piepte ze als een incheckapparaat dat nooit moe werd. Ze reden samen in volle vaart langs ongekende wegen en negeerden elk rood verkeerslicht.