Vrouwencamping De Paalberg

Na een lange dagmars over de Veluwe en met een steeds zwaarder wordende ransel op de rug, arriveerde ik bij de camping waar ik die nacht mijn bivak zou opslaan. ‘Camping De Paalberg’ luidde de naam van de lommerrijke kampeerplaats. Het blauwe bord met roze letters liet er geen twijfel over bestaan. Ik was er al een paar passen aan voorbij, toen ik me bedacht. Wat stond er nou precies op dat bord? Ik draaide om om nogmaals te kijken.

Ik had het in de gauwigheid toch goed gezien. Boven het woord ‘camping’ stond ‘vrouwen’. De Paalberg was een vrouwencamping. Geen idee wat het inhield, maar het was een toevoeging die nieuwsgierig maakte. Mijn oog viel ook op de bijzondere vormgeving van de vleeskleurige letters die de naam Paalberg vormden. Het leek wel opgebouwd te zijn uit, tja, hoe zal ik het zeggen, het klinkt misschien gek, nou ja, ik zeg het maar gewoon, uit piemels. De stok van de P, de ronding bovenaan, de drie streepjes van de A’s... piemel na piemel. Of zag ik het gewoon verkeerd? Sloeg mijn fantasie op hol? Waarom zou ik piemels in letters zien? Het moest de vermoeidheid zijn.

Evenzogoed, als ik daadwerkelijk zag wat ik zag, namelijk het gebruik van mannelijke geslachtsdelen in de vormgeving van de naam van nota bene een vrouwencamping, dan bleef dat natuurlijk op zijn zachtst gezegd merkwaardig. Wereldwijs als ik was, keek ik nergens meer van op. Letters als penissen, of penissen als letters, het zou me worst wezen. Buiten dat, vagina’s lenen zich nu eenmaal lastiger om letters van te maken, lijkt me. Ik ben geen vormgever, maar van letters heb ik wel verstand.

Goed. Ik meldde me bij de receptie waar ik alleraardigst werd ontvangen door een rondborstige dame die ‘Saskia Paalberg’ op haar naambordje had staan. Ze had een mooi “plekkie” voor me, lekker “allenig” tegen de bosrand. 

Ik liet weten dat dat goed was.

‘Donkerte en duisternis daar, hoor. Ben u niet bang uitgevallen?’

‘Bang? Waarvoor?’

‘Nou, voor de paalman die vannacht langs de tenten gaat.’

Ik keek haar verwonderd aan. Paalman? Haar serieuze blik verschoot in een grijns.

‘Grapje, hoor, gewoon een grapje. Hahaha.’

Je hebt natuurlijk humor en humor.

‘En mag ik u attent maken op ons entertainmentprogramma?’ Saskia schoof een A4’tje over de desk.

‘Dochter Maaike verzorgt stevige damesmassages op afspraak. Voor een tientje per half uur. Echt een aanrader. In het gebouwtje achter het sanitair en de douches.’

Saskia schoof haar vinger omlaag over het papier.

‘Vanavond onder mijn bezielende leiding een pubquiz in de BEFBar. Aanvang negen uur, entree gratis.’

Het stond er echt, BEFBar. Ik keek Saskia vragend aan.

‘Ja, nee, haha, het is niet wat je denkt, BEF staat natuurlijk voor Bier en Fris.’ Ze knipoogde vet.

‘Dus geen rosé?’ Als ik ergens zin in had, was het wel een koel glas rosé.

‘Ook rosé, ook wijn, tuurlijk.’

‘En dan de yurts,’ vervolgde ze, ‘die staan achter op het terrein. De rode yurt is voor de cursus paaldansen die een goede vriendin geeft, en de witte is dus de (hier aarzelde ze even), de paalyurt.’ Ze kuchte achter haar hand.

‘Paalyurt,’ herhaalde ik.

‘Uhuh,’ bevestigde Saskia.

‘En dat gaat over...?’ 

‘Over palen, dus, hè. Die wordt gerund door manlief Jaap, zoonlief Hugo en wat vrienden. Voor een kleine bijverdienste, snapt u wel?’

Ik snapte het niet, maar liet het maar even zo. Je hoeft niet alles te begrijpen.

Met moeite hees ik mijn rugzak weer op mijn rug. Alles deed opeens pijn met het oog op de verdiende ledigheid die ik aanstonds zou gaan genieten.

‘Die damesmassage,’ vroeg ik, ‘is daar nog plek zo meteen?’

‘O, jazeker wel,’ riep Saskia enthousiast. ‘Over een uurtje doen? Verwittig ik mijn dochter.’ 

In het groen vond ik mijn kampeerstek, prachtig half in de zon, half in de schaduw. De eerstvolgende tent stond zeker tien meter verderop. Een lange slanke vrouw en een korte stevige hingen met een boek in campingstoeltjes. Ze keken op, groetten en bleven nieuwsgierig volgen hoe ik mijn tentje opzette. Het was zo’n opgooigeval dat in nog geen minuut overeind stond, klaar om te betreden. Toen was het nog slechts een kwestie van het uitrollen van het matje en de slaapzak. Ik schopte mijn wandelschoenen uit, strekte me languit op het zachte katoen en liet de loomheid me bij de lurven grijpen.

‘Hallo?’

Twee lange bruine stelten op blote voeten stonden in het gras voor mijn tentopening. Van waar ik lag, kon ik nog net zien waar die benen onder een geel rokje verdwenen. Ik duwde me omhoog.

‘Sorry dat ik stoor.’ Het was die lange van de tent van de burinnen. Ze hurkte om bij me naar binnen te kijken. Niet dat ik het met opzet deed, maar ik keek recht in haar kruis. In de schemering tussen haar benen verspreidde een sneeuwwit onderbroekje een schijnsel van licht. Boven haar rokje had ze een gebloemd bikinibovenstukje aan. Haar slanke hals droeg een jongensachtig koppie met kort, bijna zwart haar, grappige uitstaande oortjes en zware wenkbrauwen. Haar donkere ogen boorden zich in mijn ziel.

‘Hoi,’ groette ik terug.

‘Ik dacht: even kennismaken.’ Ze had een fluwelen stem. De tongval van noordoost Nederland. ‘Doortje.’

Ze liet zich op haar handen en knieën vallen. Een hondje dat nieuwsgierig bij me naar binnen gluurde. Haar vlezige borsten hingen zwaar omlaag in de bikini. 

‘Renée, aangenaam.’ 

Ik schoof mijn wandelschoenen opzij, er zijn fijnere manieren om je visite te ontvangen dan met de bedompte geur van zweetschoenen.

‘Ben je op wandelvakantie?’

‘Ja, ik lag even bij te komen. Ruim twintig kilometer in de benen. Straks eerst maar even douchen en dan een massage. Dat hebben ze goed geregeld hier.’

‘De massage van Maaike? O ja, ooo ja. Daar krijg je geen spijt van, Renée.’

‘Heb je er ervaring mee?’

Doortje knikte driftig. Ze hield haar knappe koppie een beetje scheef. Ondeugend leek het wel. Zoals een jonge pup kan kijken als ie denkt dat je wil spelen.

‘Als Maaike vraagt of je de extra behandeling wil, moet je dat niet afslaan, hoor. ‘t Is maar een paar eurootjes meer.’

‘Extra behandeling?’ 

Doortje knikte. En terwijl haar hoofd op en neer ging, stak ze haar middelvinger langzaam in haar mond en trok hem er nat van het speeksel weer uit.

Zeker na Doortjes raad ging ik toch enigszins gespannen naar de massagesalon van camping De Paalberg. Het stond vast dat ik me zou beperken tot de standaardbehandeling. Doortjes middelvinger stond me nog levendig voor de geest. Als ze bedoelde wat ik dacht dat ze bedoelde met ‘extra behandeling’, dan zou ik dat absoluut afslaan. Er was niets op tegen het netjes te houden. En dan, een wildvreemde masseuse, Maaike Paalberg, zomaar een vinger geven... Voordat je het wist nam zo’n vrouw een hele hand. Er zijn grenzen aan het betamelijke en die wist ik over het algemeen goed te bewaken. 

Maaike had het postuur van haar moeder: rondborstig, genoeg vet op de botten, niet iemand die je zomaar omver kon blazen. Haar gespierde handen met de worstvingers leken niet alleen maar mijn vlees te kneden, maar ook mijn ziel. Alsof ze elke spier aan mijn lijf uitwrong als een dweil. Het was onmogelijk haar mishandeling zonder erbarmelijk jammeren te ondergaan. 

‘Kom maar, vrouwtje,’ troostte Maaike me voor het leed dat ze me nota bene zelf aandeed. ‘Laat het maar komen, laat het eruit, al die kilometers, al die ellende, die kutrugzak, die kutwandelschoenen, die heupen die niet meer meewerken, die knieën die knikken.’ 

Ze greep me zó godsgruwelijk bij de hamstrings dat ik naar adem moest happen om te blijven leven. Het moet op dat moment geweest zijn dat de handdoek van mijn derrière was verdwenen. Gegleden, geschoven, weggetrokken, foetsie. Was dit de speciale behandeling al? Ik had toch helemaal geen toestemming gegeven?

‘Voel je dat?’ fluisterde Maaike bij mijn oor.

God, ja, dat viel niet te vermijden. Het contrast met de pijn van de hamstrings was  enorm. Enormmmm. Ik zag Doortje voor me die haar vinger in en uit haar mond bewoog. Speciale behandeling, het glijdt en doet, de worstvinger van Maaike, niet stoppen nu, paar eurootjes meer, mijn god, zo zacht, zo zalig, niet stoppen, doorgaan, Maaike, me omdraaien?, en dan?, Maaike, jeeezus, god wat een genot, paar eurootjes, Doortje, wit broekje, Maaike naakt?, warmmm, heet, hitsig glijen op mmmmaaike. Jaaaa.

‘En?’ Doortje. Ze wachtte me op bij mijn tentje met haar lange lijf. Het was niet nodig iets te zeggen. En ik kon mijn lach niet onderdrukken.

‘Jij geil wijf!’ Doortje lachte zo hard dat haar tentgenote opkeek uit haar boek. ‘Ik wist het wel,’ gierde Doortje door, ‘je kijkt zo zuinigjes, zo van daar ben ik niet van, maar ondertussen. O,o,o, die Renée. Gevallen voor de magie van Maaikes vinger!’

‘Ach,’ probeerde ik ertegenin te brengen.

‘Wacht eens eventjes, wacht eens eventjes, daar is het niet bij gebleven, hè, nee, godallemachtig, het was all the way, Renée ging all the way.’ Ze draaide zich om naar de lezeres voor haar tent. ‘Hé, Marleen, Renée hier is all the way gegaan met Maaike!’

Ik voelde dat ik kleurde. Moest ze dit echt zo over de camping schreeuwen. Ja, ik had het onbehoorlijk fijn gehad met Maaike, maar dat hoefde niet iedereen te weten. En wie was die Marleen eigenlijk? Doortjes vrijer? Ik vond ze niet bepaald bij elkaar passen.

Doortje slaakte een diepe zucht.

‘Geile, geile Renée,’ sprak ze zacht. Ze leek wel ontroerd, in haar ogen leken tranen te staan. ‘En nu heb je wel dorst zeker, nu wil je wel met mij mee naar de BEF?’

‘BEF? Wat bedoel je?’ Ik moet argwanend hebben gekeken. 

‘De BEFBar gekkie, nemen we daar een lekker roséetje. Of twee. Kom op.’

Nog sloom en rozig van de kilometers in mijn benen, de douche, de massage en de vleselijke lusten slenterde ik achter Doortje aan. Haar meterslange bruine benen bezorgden haar meteen een voorsprong. Haar rokje bewoog sensueel op haar ronde kont. Als ik nu rosé ging drinken belandde ik binnen de kortste keren onder de tafel, het was dus oppassen geblazen.

‘En Marleen dan?’ vroeg ik.

‘Marleen leest liever.’

‘Maar wat is zij dan van je?’

Doortje hield even in en keek naar de blauwe lucht.

‘Marleen? O, die heb ik ergens gevonden.’ Vervolgens stapte ze weer driftig door en moest ik me haasten om haar bij te houden.

We hingen op krukken aan de buitenbar van de BEF. Het terras zat al behoorlijk vol vrouwen. Persoonlijk houd ik meer van een gezonde mix van heren en dames, maar dit was een vrouwencamping. Het stemgeluid van de aanwezigen lag dus een octaafje hoger. De gebaartjes en beweginkjes waren vrouwelijk. Het rook er naar zoete geuren uit een flesje. Er werd uitsluitend gezeten bij het plassen. Maar buiten dat hing er een aparte broeierige sfeer. Misschien wel bepaald door een overschot aan oestrogeen. Als dat zich zou ophopen als gas bij een gaslek en er kwam één vonkje bij... ik moest er eerlijk gezegd niet aan denken. Nou ja, dat deed ik dus juist wel. Ik kon niet anders met al die vrouwenlichamen om me heen. Maar wat dan dat vonkje zou zijn?

Doortjes en mijn bel rosé waren kolossaal. En het dronk als limonade. Gevaarlijk. Zeker nu we op hoge krukken zaten. Ik keek omlaag de diepte in. Als ik van mijn kruk donderde dan zou dat een dramatische klap geven. Dan kon Doortje me opvegen. Mijn blik op weg terug omhoog bleef hangen bij haar lange bruine benen. Ze had ze geschoren, dat zag ik wel. Anders dan op mijn benen was er geen schrammetje op te ontdekken, ze waren helemaal gaaf. Haar dijen weken van elkaar, zodat ik wederom op het witte kruis van haar onderbroek stuitte, dat onverhuld vanonder haar minirok naar me lonkte. De lichte bolling van de stof gaf gewild (of ongewild) de contouren van haar schaamlippen prijs. Het was misschien een rare gedachte, maar ik zou ze weleens willen zien. Of willen voelen. Ik nam een slok uit mijn glas, terwijl Doortje hetzelfde deed. Haar glas was beslagen. Ze keek me aan, ze las mijn gedachten.

Ik weet niet wat het was, maar sinds ik Vrouwencamping De Paalberg betreden had, leek het wel alsof alles een seksuele lading had gekregen. Niet dat ik nooit aan seks dacht, maar op deze camping was het knopje seks volledig om gegaan. De vinger van Maaike had alleen maar olie op het vuur gegooid. Maar de eigenlijke katalysator zat tegenover me haar witte broekje te tonen. Vanaf het begin had ze me betoverd. En toen zei ze ook nog: ‘Straks gaan we naar de paalyurt.’ Zonder te verblikken of te verblozen.

Ik verslikte me in mijn rosé. 

‘Dat wil jij toch ook?’

‘Als ik wist wat het was.’

‘Hoezo? Doe niet zo onnozel. Je hebt heus wel een vermoeden.’

‘Een yurt is toch een soort tent?’

Doortje knikte en dronk.

‘Maar een paalyurt?’

‘Nou, het gaat in elk geval niet om een paal om een verkeersbord aan op de hangen. Het gaat sowieso om een werkwoord. Het gaat om iets doen. Bewegen. Palen.’

Ik nam nadenkend een slokje. ‘Zoals een machine die een paal in de grond heit?’

Na onze tweede rosé zwalkten Doortje en ik terug naar de tent. Ik moest even gaan liggen, want alle energie was uit me weggevloeid. De alcohol had me definitief de das omgedaan. Aan Doortjes arm bereikte ik mijn tent waar ik slap en slaperig naar binnen rolde. Mijn slaapzak trok me meteen de versuffing in. Wat ik nog net opmerkte, en waaraan ik geen weerstand meer kon bieden, was dat Doortje mijn kleren uittrok. Het laatste wat ik voelde was hoe zij, net zo naakt als ikzelf was, tegen me aan kwam liggen, haar warme adem die langs mijn oor streelde, haar hand tussen mijn dijen, die ik niet tegen elkaar gedrukt kon houden.

Zo ontwaakte ik ook. We moet ik zeggen, want Doortje en ik lagen naakt ineengestrengeld als een Siamese tweeling en openden gelijktijdig onze ogen. Die van Doortje waren donker, zwart haast. We drukten ons stevig tegen elkaar aan. Ons beider huid voelde warm en zacht, evenals onze monden en onze tongen waarmee we elkaar verkenden. Op met moment dat ik op Doortjes tepel zoog, fluisterde ze: ‘Stop, we moeten nog naar de paalyurt. Laten we dit bewaren voor vannacht.’

Wat mij betreft hadden we het afgemaakt in mijn tentje, maar Doortje leek niet te houden te zijn.

Zo kleedden we ons haastig aan en begaven ons op pad naar de paalyurt. Het was bijna donker inmiddels, maar gelukkig kende Doortje de weg. 

‘Je moet naar Thomas vragen als we er zijn,’ zei ze.

‘Thomas,’ herhaalde ik.

‘Ja, daar heb ik goeie ervaringen mee.’

‘En jij dan?’

‘Ik zie wel. Iets appetijtelijks.’

Appetijtelijks. Alsof ze voor een hapje ging.

Verscholen achter wat bossages stond een aanzienlijke tent die met talloze scheerlijnen was vastgezet alsof er die nacht een storm op zou steken. Boven de ingang hing een bord met in vleeskleurige letters ‘De Paalyurt’. Ik herkende de piemelletters van bij de ingang. Ik liet Doortje voorgaan. Binnen stond een tafeltje met een oudere man erachter. ‘Jaap Paalberg’ stond er op zijn naamboordje. Aha, de man van Saskia. 

‘Doortje,’ zei Jaap, ‘leuk je weer te zien. En dit is..?’

‘Renée,’ antwoordde ik. Ik stond er wat onwennig en afwachtend bij. Doortje nam het woord.

‘Thomas voor Renée, graag. En is Simon er? Voor mij graag Simon.’

‘Thomas kan geregeld worden. Hij is even bezet momenteel, ik verwacht hem elk moment. Maar Simon wordt lastig. Je kent Simon, na een keer of twee drie zit hij aan zijn taks. Ik heb Hugo nog. Willem kan ook, Dave, wat dacht je van Dave?’

Het liet me onverschillig wat Doortje stond te bekokstoven. Onderhandelen over Dave, Willem of Hugo. Nieuwsgierig naar die Thomas was ik ook niet echt. Eigenlijk verlangde ik gewoon naar mijn slaapzak en Doortje tussen de dijen. Paalyurt, het zou wel.

‘Of mij, neem mij,’ zei Jaap, ‘ik paal onvergetelijk.’

‘Zullen we dat maar niet doen, Jaap, je weet hoe het de vorige keer ging en dat was inderdaad onvergetelijk, maar niet op de manier die wij wilden.’

‘Kom op, Door, kan toch gebeuren, normaal gesproken...’

‘Nee, Jaap, doe mij maar Dave. Of weet je, doe ‘ns gek, doe Willem en Hugo er ook bij. Kan mij het schelen.’

‘Wat jij wil, Door, wat jij wil.’

Op dat moment ging er links van ons een deur open. Een lange slanke jongeman met lang vochtig donker krullend haar kwam naar buiten. ‘Thomas’ las ik op zijn naambordje. Hij rook naar shampoo. 

‘Een dame voor je, Thom. Ria, nee, Renske.’

‘Renée,’ mompelde ik.

‘Iets met een R, ik wist het. Neem jij haar mee?’

Thomas zuchtte en keek me nauwelijks aan. ‘Nu? Ik bedoel...’

‘Ja, ik weet wat je bedoelt, Thom, maar ja, nu dus.’

‘Oké,’ zuchtte Thom. En tegen mij: ‘Kom, gaan we.’

Net voordat hij de deur achter ons sloot, zag ik hoe Doortje met drie knullen meeging. Dat moesten Willem, Hugo en Dave zijn. Ze gingen een andere deur binnen. Jaap liep er trouwens achteraan.

‘Jezus,’ mompelde Thomas die het ook zag, ‘vier man sterk. Hallo.’

In de kleine witte ruimte waar we ons bevonden stond alleen een eenvoudig bed. Over het matras was een strak wit onderlaken gespannen. 

‘Hier gebeurt het dus,’ merkte ik op.

‘Hier gebeurt het dus,’ bevestigde Thomas. Hij toonde een vermoeide glimlach.

‘Zal ik me uitkleden?’ opperde ik.

‘Ik wil het ook wel doen,’ stelde Thomas voor. Het stelde weinig voor, mij uitkleden, ik droeg een T-shirt, een short en teenslippers. Met een beetje meebewegen legde Thomas me in nog geen twee minuten bloot.

‘Zo,’ zei hij.

‘Ja,’ zei ik. ‘Op het bed dan maar?’

‘Doe maar,’ knikte Thomas. Hij kleedde zichzelf ook uit. Het moet gezegd worden: hij was bijzonder aantrekkelijk.

‘Hoe, eh, hoe paal jij het liefst?’ wilde ik weten.

‘Zeg jij het maar,’ antwoordde Thomas, ‘jij ben de klant, de klant is koning.’

‘Kom dan maar bovenop me, om mee te beginnen, dan.’

Thomas kwam om me liggen, hij was lekker warm, hij voelde fantastisch aan, hij rook heerlijk. Ik spreidde mijn dijen nog wat wijder. Hij was nog vrijwel slap, ik was nog vrijwel droog, we moesten de tijd nemen om op gang te komen. 

In de ruimte naast ons klonken geluiden. Ik meende de stem van Doortje te horen temidden van bassende mannenstemmen.

‘Zit Doortje met haar kwartet hiernaast?’ fluisterde ik in Thomas oor.

‘Ja. Wil je het zien?’

Zien? Doortje met vier kerels?

‘Oké,’ zei ik.

Thomas gleed van me af. Hij had een halfbakken erectie. Links in de wand van ons kamertje trok hij een paneeltje weg dat een gat onthulde dat zicht bood op de kamer van Doortje.

Ik moest me vooroverbuigen om erdoor te kijken. De hoeveelheid wriemelend vlees die me voor ogen kwam, ging mijn stoutste fantasieën ver te boven. Doortje moest daar ergens tussen liggen, maar het beeld werd gedomineerd door mannenlijven met dingen in opgerichte staat die in- en uitschoven. Wacht, ik herkende Doortjes lange stelten die hoog in de lucht staken. Haar kortgekapte koppie draaide opzij, ze keek me aan met een blik die weinig leek op te merken. Haar mond hing open, dat kon niet anders, want er zat iets in. Haar gekreun drong gesmoord tot me door. Bovendien werd ze overstemd door steunende mannengeluiden. Dit was helemaal waus. Palen in het kwadraat.

Achter me maakte Thomas van de gelegenheid gebruik zich in volledige hardheid bij mij naar binnen te schuiven. Even leek het alsof ik lag waar Doortje lag, maar deze overzichtelijke binnendringing kon ik aan. Thomas had zijn buik over mijn billen gebogen, zijn borst over mijn rug, en zijn handen op mijn wiebelende borsten gelegd. Zijn vingers bevoelden mijn opgerichte tepels. Hij paalde lief en teder, zachtjes en fijn, zoals een lepeltje dat door de slagroom roert. Dit is het dus, dacht ik, palen in de paalyurt. Langzaam maar zeker overstemden Thomas’ en mijn gekerm dat van de buren. Ik kon niet meer kijken naar Doortje en haar mannen. Ik concentreerde me volledig op eigen genot.

Het laatste stukje reed ik als koeienmeisje bovenop. Thomas lag met gesloten ogen op het maagdelijk witte laken, duwde me aan mijn billen omhoog en liet me over de volle lengte weer indalen. Ik had verwacht dat het voor hem de zoveelste paalbeurt zou zijn, dat hij de zaak, mijn zaak, routinematig af zou handelen. Maar zijn gezichtsuitdrukking toonde zijn plezier en zijn opwinding. Uit zijn open mond bleek dat hij zichzelf niet spaarde en oprecht buiten adem raakte. Het was een volwaardige wip, een hete, een verrukkelijke. Toen hij kwam, net voor mij, vloekte hij zachtjes. Vloeken van genot, dat kan, ik deed het zelf ook.

Bij het aankleden negeerde ik de heftige geluiden uit het kamertje van Door. Zo ging dat kennelijk in ruimtes waar het orgasmekanon wel vijf keer moest knallen. Thomas en ik kusten elkaar gedag.

‘Kom nog ‘s langs, als je durft,’ knipoogde hij.

‘Dat doe ik zeker,’ antwoordde ik. En legde mijn hand bij wijze van afscheid nog even tegen zijn kruis, waar zijn warme geslacht in toestand van rust was beland. Beter zo, het was tijd om warm af te douchen en eindelijk, eindelijk, de slaap te vatten.

Al vroeg in de ochtend werd ik wakker van luidruchtige merels. Meteen wist ik waar ik was. Meteen wist ik wie er tegen me aan lag. Doortje sliep de slaap der onschuldigen. Ze ademde diep. Waar zou ze over dromen? 

Ik dacht aan de wandelroute die deze nieuwe dag voor mij lag. Door de bossen, over de hei, langs dorpjes en gehuchten. Het zou fijn worden, lekker weer. Genieten dus.

Of zou ik gewoon nog een dagje bijtekenen op vrouwencamping De Paalberg. Met Maaike. Met Doortje. Met Thomas. Of misschien met Thomas, Hugo, Willem, Jaap en Dave. Ik draaide me op mijn zij, viel weer in slaap en droomde van de paalman die langs de tenten ging.