Merci

Henk had minstens zestig kilometer in de benen toen hij zijn woonplaats naderde. Het wekelijkse rondje wielrennen op zondagmiddag zat er weer op. Terwijl hij een groot kruispunt naderde, passeerde hem een dame op leeftijd. Die elektrische fietsen waren niet normaal. Dat een bejaarde tante hem zo voorbij kon sjezen was ronduit absurd. Bij het rode verkeerslicht haalde hij haar weer in. Ze droeg net als hij een zwarte valhelm. Hij knikte haar toe.

‘Heerlijk, hè, dat fietsen.’ Haar vrolijke blauwe ogen werden omrand door gerimpelde huid.

Henk knikte. ‘Zeker. En u rijdt nog sneller dan ik.’

‘Elektriciteit, hè, ik kan gewoon mee met het peloton, haha.’ Haar kakelende lachje klonk triomfantelijk. ‘En dan heeft u nog wel zo’n strak wielrennersbroekje aan.’

‘Ja, heel aerodynamisch,’ beaamde Henk. Het stoplicht duurde lang.

‘Altijd weer verrukkelijk om te zien, zo’n mannenderrière in zo’n broekje.’ De dame knipoogde.

Henk grinnikte. Het kwam niet vaak voor dat hij als lustobject werd gezien.

‘Weet u,’ ging de vrouw verder, ‘gek misschien, maar ik zou het wel even aan willen raken, gewoon even mijn handen erop leggen.’

‘Zo hebben we allemaal onze verlangens,’ antwoordde Henk droogjes. Ging dat licht nog ‘s op groen?

‘Heeft u misschien zin in een kopje thee, ik woon hier om de hoek. Chocolaatje erbij, laat u mij eventjes voelen. Gezellig, iedereen blij.’

‘Nou…’ Henk wist niet wat hij aan zijn fiets had hangen. Thee, chocola, dat mens aan zijn reet laten voelen?

‘Weet u, mijn man is jaren geleden overleden. Al die tijd heb ik geen mannenbillen meer kunnen voelen. En u staat er hier gewoon mee te pronken, midden op straat. Toe, eventjes. Ik heb rooibos en Merci’tjes.’

Groen! Henk aarzelde. Hij had best dorst. En dat mensje, ach, een beetje zielig ook. Als hij het thuis zou vertellen, zou zijn vrouw er hartelijk om moeten lachen.

‘Oké, een kwartiertje, twintig minuten, dan moet ik op huis aan. Anders gaat mijn vrouw zich zorgen maken.’

‘U bent een schat.’ De vrouw glunderde. ‘Rijdt u maar achter mij aan. Ik heet Gerrie, trouwens.’

Ze woonde in een statig jaren dertig huis met een flinke tuin. Henk reed zijn fiets het tuinpad op tot bij de brede eikenhouten voordeur. De vrouw zette haar fiets voor het raam.

‘Weet u wat, zet die racefiets maar even in de hal. U heeft vast geen slot.’

In de royale en rommelige huiskamer stond een beige loungebank, best modern. Terwijl Gerrie thee zette in de keuken, bekeek Henk de schilderijen aan de muur. Daar hing voor een klein kapitaal.

‘Neem plaats, neem plaats.’ Gerrie kwam met een dienblad de kamer binnen. Haar grijze haar zat nog warrig van de fietshelm. Ze had lippenstift opgedaan.

Ze dronken thee en babbelden over koetjes en kalfjes. Of Henk kinderen had. Jazeker, Sebas van dertien en Esmée van vijftien, echte pubers, maar wel lief. De thee in de sjieke Engelse kopjes koelde snel af. Henk liet zich het bittere vocht goed smaken. Zijn Merci was met marsepein.

‘Zo,’ zei Gerrie en zette haar kopje op de salontafel. ‘Dan nu maar even voelen, toch?’

‘Als wederdienst voor de heerlijke thee,’ lachte Henk.

‘Voor wat, hoort wat,’ knikte Gerrie. ‘Kom hier maar even liggen, Henk. Op je buik, ja. Goed zo.’

Het was een lachwekkende toestand, Henk strekte zich languit op de bank.

‘Alsof ik bij de dokter ben, maar dan anders,’ hinnikte hij. ‘Moet die spuit echt in mijn bil, dokter Gerrie? Hahaha.’

Gerrie lachte niet mee. Het betasten van Henks kont leek een serieuze aangelegenheid voor haar.

Geconcentreerd legde ze beide handen op de rondingen van Henks billen. Vervolgens gaf ze links en rechts wat zachte kneepjes om vervolgens over te gaan op het steviger kneedwerk.

‘Wat dacht je daarvan, Henk, hm, heerlijk toch?’

Dit keer was het Henk die zweeg. Het was inderdaad een fijn gevoel. Hij zou het mensje nog even laten begaan. Zonde om het nu al af te breken. Zeker voor haar ook, omdat ze zolang een mannenkont had moeten ontberen. Hij sloot de ogen. De vingers knepen flink door.

Plotseling stootte Gerrie een dierlijke kreet uit, krulde haar vingers om de randen van Henks racebroek en trok het ding tot halverwege zijn dijen.

‘Hé, niet doen, laat dat, Gerrie!’ Geschrokken probeerde Henk overeind te komen en tegelijkertijd zijn dijen bij elkaar te brengen. Maar op de voortvarende hand van Gerrie had hij niet gerekend. Vlug als water wist Gerrie haar hand tussen Henks benen door naar voren te werken. Ze wist precies waar ze moest zijn, ze had hem vast en stevig ook, bij zijn kloten en zijn pik.

‘Gerrie,’ riep Henk paniekerig, maar een kussen smoorde zijn stemgeluid, zodat het leek alsof ook hij een dierlijke kreet uitstootte, een protestroep die net zo goed kon worden uitgelegd als een schreeuw van genot.

‘Ik wist het wel, Henk,’ riep Gerrie met schrille stem, ‘je verborg daar een erectie van heb ik jou daar. Nu moet je er wel aan geloven!’

Waaraan, dacht Henk, terwijl hij naar adem snakte. Het wijfje trok hem af alsof het haar dagelijkse werk was. De golven van geilheid die hem overspoelden, duwden elk greintje van protest opzij.

‘Zeg dat het lekker is,’ gilde Gerrie hysterisch, ‘zeg het, zeg het!’

‘Lekker,’ jankte Henk in het kussen, ‘ga door, Gerrie.’

Het mens had geen aansporing nodig, ze wist precies wat ze deed, ze rukte, sjorde en trok.

Met een langgerekt ‘aaah’ bereikte Henk pathetisch zijn onvermijdelijke hoogtepunt. Hij kon het tafereel van de surrealistische aftrekbeurt niet bevatten. Hij huiverde toen het laatste golfje sperma uit zijn opgewonden geslacht spoot. De bank, dacht hij, de zitting moest één kliederzooitje zijn. Hij schaamde zich rot en durfde zich niet om te draaien.

‘Nou,’ doorbrak Gerrie de stilte, ‘ dat was me wat, nietwaar. Sjongejonge, een bevalling, dat was het. Draai je ‘s even om, hm, laat Gerrie ‘s even kijken hoe de boel erbij hangt.’

Aarzelend deed Henk wat ze vroeg. Zijn erectie was nog niet geslonken, zijn eikel droop nog van het zaad.

‘Kijk ‘s wat een fijne jongen, nog laat-ie het koppetje niet hangen.’ Voordat Henk het wist, dook ze omlaag om hem in haar mond te nemen. Overdreven smakkend zoog ze op zijn eikel. Jezus, dacht Henk, is dat mens niet wijs? Het duurde maar even, toen sjorde Gerrie zijn broek omhoog. Zijn pik stond nog steeds kloppend en stram in het strakke lycra.

‘Dan ga ik maar ‘s,’ zei Henk, maar bleef zitten. De situatie was zo apart, dat hij niet wist wat hij moest doen. Zijn vrouw zou hij er bij nader inzien maar niet over vertellen.

‘Neem een Merci’tje mee voor Sebas en Esmée. Dat zullen ze lekker vinden.’

Hij pakte twee chocolaatjes uit de doos die Gerrie hem voorhield. Het lukte hem op te staan, kortaf een groet uit te spreken en met zijn fiets naar buiten te lopen. Op de hoek van de straat at hij de Merci’tjes op, één melk, één puur met nootjes. De hele weg naar huis wilde zijn stijve niet slinken.

Een week later, het was een zonnige zondag, stapte hij weer op de fiets. Zeker vijftig kilometer, had hij gezegd tegen zijn vrouw, toen ze vroeg naar zijn tourschema. Aan de rand van het dorp, bij de benzinepomp, kocht hij een bosje tulpen. Met de bloemen in zijn linkerhand stuurde hij de jaren-dertig-wijk in. Het tuinhekje knarste toen hij het opende. Zijn wielrenschoenen tikten op de tegels. De voordeur was indrukwekkend breed. Op het moment dat hij zijn arm strekte om de trekbel een ruk te geven keek hij door het raampje. In de hal stond een racefiets, een zwarte, een Koga. Aan het stuur bungelde een helm.